doktora aşamasına geldim ama nasıl geldim resmen aşırı zorlanarak, çoğunlukla sevmeyerek, sürekli bırakmak isteyerek.. niye bunu kendime yapıyorum diyorum, çünkü boş kalmak beni daha depresif hale getirecek, hep beklentileri yüksek tuttum, akademisyen olmak istedim, kendime güzel, yüksek bir hedef belirledim. kimi zaman severek de çalıştım hayalimin gerçek olduğunu düşününce.
ama şimdi çok bunalıyorum. doktora 1.senemi bitirdim. işsizim. okuduğum bölüm iibf malesef. herşeyi boşa yapmış gibi hissediyorum ve başka yapabilecek hiçbir şeyim yok. ailem hevesle bekliyor, hevesle söylüyor kızım doktora yapıyor diye. ben kendim de öyle hissediyorum ne yalan söyleyeyim birilerine doktora yapıyorum dediğimde kendimi iyi hissediyorum. normalde çekingen, sessiz bir yapım var, kendime güvensiz hissediyorum bu hiç hoşuma gitmiyor. Bari o noktadan ilerliyorum diye avutuyorum kendimi.
ayrıca işsiz olma psikolojisi var ev hanımı olmak hiç istemezdim. eşim özelde çalışıyor. o da zar zor mesailerle çok yoruluyor. yine maddi açıdan yetişiyor ama ekstra hiçbir şey yapamıyoruz. eşim de işten bunalıyor bazen. bende evime destek olmak isterdim. diyorum işe girsem yüksek hedefleri bırakıp iş arasam, asgari ücretle çalışsam mutlu olur muyum da diye. tuhaf bir çıkmazın içindeyim. yani ne yapsam mutsuz olacakmışım gibi geliyor.
eşim bu konuda bana bırakıyor herşeyi. bir ara o da dedi bu kadar bunalıyorsan bırak okulu diye. ama yine bana bırakıyor.