Merhaba, uzun zamandır takipteyim, ilk kez önemli bir konuda konuşacak kimsem olmadığı için daha doğrusu sizlerden fikir almayı istediğim için buraya yazmaya karar verdim. Konunun yanlış yere açıldığının farkındayım ama en çok buradan cevap alabileceğimi düşünüyorum, lütfen konu bir süre taşınmasın, ilgili kişilerden rica ediyorum.
Öncelikle malesef 5 yıldır sigara kullanıyorum. Şimdiye kadar max. 2/3 ay kadar bıraktım ve tekrar başladım.
Kendime engel olamıyorum, bırakmak istesem bırakabilirim farkındayım ama malesef olmuyor bir türlü.
Bu bir bahane değil biliyorum ama dertlerimden sadece sigara ile bir nebze uzaklaşıyorum.
Daha fazla kendime zarar vermemek için ilk kez ciddi bir adım attım ve bu ay sigara bırakmak için destek almaya karar verdim.
Umuyorum ki bu sefer geri dönüşü olmaksızın kurtulucam, inanıyorum
6 aylık evliyim, ben 28 yaşındayım - eşim 36 yaşında. Ciddi problemimiz yok sağlık anlamında çok şükür.
Evliliğimizin 2. ayından itibaren korunmayı bıraktık. Ama henüz gebe kalamadım.
Çok stresli bir yapım var ve abartmadan söylüyorum bu yıl o kadar çok travma yaşadım ki stressiz bir günüm geçmiyor.
Eşim bana çok destek oluyor sağolsun ondan yana hiçbir sorunum yok.
Ailemle ilgili kötü şeyler yaşadım, ailemden birinci derecede birkaç akrabamı ve ablamı aynı sene içerisinde kaybettim..
Buna bağlı olarak panik atak krizlerim yüz göstermeye başladı..
Özellikle son 1 aydır.. Ölümden, sevdiklerimi kaybetmekten çok korkuyorum..
Kabullenmeye çalışıyorum ama o kadar güçsüzüm ki. Elimde değil.
Ölüm korkusunu üzerimden atamıyorum.
Panik atağın da etkisiyle bu durum bende kötüye gitmeye başladı.
Bazen kabulleniyorum, hepimiz bir gün göçüp gideceğiz diyorum.
Sonra en ufak bir kalp çarpıntısı, tansiyon yükselmesi ile dibe çöküyorum.
Ablamın ölümünde yanındaydım, yaşadıkları gözümün önüne geldikçe çok kötü oluyorum..
Korkuyorum.. Eşimi kaybedersem, annemi kaybedersem, ya ben ölürsem..
Hayallerim, hayatım, peki ölümden sonrası..
Düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi. Çok yanlış, evet.
Buna tepki gösterecek olanlar varsa şimdiden söylüyorum yorulmayınız diye, yanlış evet.
Ama herkesin bir sorunu var bu hayatta.
Ben de gerçekten çok etkilendiğim için bu korkuyla boğuşuyorum son zamanlarda, anlayışınızı rica ediyorum.
Artık bu şekilde devam edemeyeceğim için, hatta panik atak yüzünden sonunda bir gece kendimi acilde bulduğum için nihayet bu sabah doktorum ile görüştüm, bana 50mg'lık 10 ay boyunca ilaç tedavisi önerdi.
Yaşadığım travmalara bağlı olarak kaygı problemim ve panik atağım olduğunu söyledi.
Çok büyük bir sorun olmadığını belirtti ve dediğim gibi yaklaşık olarak 9-10 ay ilaç tedavisini önerdi.
Şimdi evime geldim, ilaç reçetesini okurken, akıl edemediğim bir sorunla karşılaştım.
Bahsettiğim gibi, eşimle bir çocuğumuzun olmasını çok istiyoruz, ikimiz de o kadar çok istiyoruz ki anne-baba olmayı.
Her şeyimiz tamam çok şükür, evimizde minik bir neşe olsun istiyoruz.
Nişanlı olduğumuz sürede de (3 yıl) yıllardır bu hayal ile kurduk yuvamızı
Doktoruma söylemeyi unuttum ya da konuşurken ağladığım için dağılmış olabilirim, panik atağı yeni yeni başlayan biri olarak her şeyi sormayı akıl edemedim gerçekten o kadar içime atmışım ki bazı şeyleri, ağzımı açtığım anda ağlamaya başladım..
Dağıldım. Tabii ki tekrar giderek detaylı bilgi alacağım, yine de tecrübesi olanlardan fikir almak adına yazıyorum, uzattığım için kusura bakmayın lütfen.
Çünkü bir sonraki randevuyu ancak 18 gün sonra alabileceğim.
Yaklaşık 1 yıl sürecek bir tedaviden bahsediyoruz, ve yıllardır kurulan bir bebek hayali var içimizde.. Biran önce olsun istiyoruz..
4 aydır hamile kalamadım, belki de stresten etkileniyorum.
Vitamin eksikliğim vardı, beslenmeme dikkat ediyorum.
Sigarayı bırakmak için adım atıyorum derken panik atak çıktı şimdi karşıma.
Ne yapacağımı inanın bilemiyorum, aslında çoğu zaman mantıklı düşünerek hareket ederim ama her zaman her şey dört dörtlük olmuyor işte..
Ne yapmalıyım? 1 sene daha ertelemek mi,
(ki asla ertelemek istemiyorum mucizemi kucağımda istiyorum Allah'ın izniyle),
Yoksa ilaç tedavisini reddetmek mi?
Panik atağımı ilaçsız yenmek için elimden geleni mi yapmalıyım, yoksa tekrar doktorum ile görüşerek uygun bir ilaç mı istemeliyim.
İnanın 3 gündür takıntılarımdan uyuyamıyorum ve artık beynim donmuş durumda, ya ilaç alacağım ya da kendimi sakinleştirmenin bir yolunu bulacağım..
Kendimi o kadar yordum ki. Yeni olduğunu biliyorum yine de her ay bu sefer oldu mu diye heyecanla test yapıp sonuç bekleyen bir kadınım.
Bir bebeğim olsun istiyorum, o bana bu kadar mutsuzluğun üzerine hediye gibi gelecek biliyorum. Yani, inşallah gelecek..
Stres ve ataktan kurtulmak istiyorum.
İlaç, yani belki de ilaçsız da kurtulabilirim hı? Olamaz mı..
Hayat işte artık güzel şeyler olsun diye yalvarıyorum Allah'a ben.
Ne yapmalıyım, lütfen tecrübeli kadınlar bana akıl verin. Sizlere ihtiyacım var.
Şunu da eklemek istiyorum; eşim benim aksime rahat bir yapıya sahip ve panikle ataklar yaşadığımda kızar, kızmak ta değil aslında neden kendini boş yere harap ediyorsun zarar veriyorsun diye üzülerek söylenir.
O yüzden onu da üzmek istemiyorum, belki birkaç güne dayanamaz ilaç tedavisini anlatırım ama..
(doktora gittiğimi biliyor fakat ilaç kullanıp kullanmamakta kararsız olduğum için bir şey söylemedim henüz ona)
Benimle birlikte hatta benden çok :) bebek hayali kuran adama da dur panik atak var önümüzde 10 ay bekleyelim demek istemiyorum ki en başta ben beklemek istemiyorum yani sadece onun isteğini önde tutmadığımı da bilmeniz adına belirtiyorum bunu, ikimiz de karşılıklı olarak çok çok istiyoruz..
İkimizden bir parça mucize gelsin nolur bize.. Evimize kucağımıza kalbimize.
Biraz daha içli yazarsam ağlayabilirim o yüzden engel olmak adına sizlere geldim :)
Bunca kötü duyguların üzerine mucize gerçekleşsin istiyorum, herşeyden çok..
Lütfen içime su serpecek şeyler söylemenizi rica ediyorum..
Ne yapmalıyım ne yapacağımm ben KK
