Var mı gelişme sienatan nasılsın ? Ah bazen istiyorum ki herkes bi gençleri rahat bıraksa.
Her sene istanbul'a geliyorum dolayısıyla bazı islerim oluyor,arkadaşlarımla görüşüyorum ailemle günü birlik denize gidiyoruz fln bunları storymden görüyor.. Bir iş davam vardi.Avukatimla story paylastik,biraz yakışıklı bir avukat herhalde kıskandı sey yazmış..
"sorun şu ki, içinden çıkamadığım derin bir depresyona girdim... Benimle iyi değilsen, sadece konuş... Yaptığım her seyi senin için tüm kalbimle yaptim.İyi olmayı hak ettiğimizi düşünüyorum.Seni iyi hissettirmeyen bir hayat yaşamanı istemiyorum. Sana olan aşkım her şeyin ötesinde.İstanbul'a geri dönmek istiyorsan, yaptığın doğru. Ama burada olduğun ve benim için üzüldüğün düşüncesi beni kötü hissettiriyor ... nasılsın
(Sanirim storylerden daha mutlu görünce yanında mutlu olmadığımı düşündü.Tam tersi bu belirsizlikten dolayı çok mutsuzum ama mutluymuşum gibi davranıyorum,evde bile belli etmiyorum anne ve babamın da bazı rahatsızlıkları var üzmek istemiyorum kimseyi)
1,5 aydır kendisiyle tam olarak bir iletişim kuramadığımi sürekli aynı şeyleri söylediğini kalbim ağrıyor,depresyondayim v.s.ne yapabilirim bu durumda dedim.
Cevap olarak şunu yazmis:
Temmuz ayının sonunda, yaşadığım yorgunluktan ve beni öldüren bu depresyondan kurtulmak için 5 günlüğüne dışarı çıktığımda seni aradım.Beni aradın, yemekten sonra seni arayacağımı söyledim,seni geri aradım cevap vermedin... Ondan sonra daha da düştüm, daha da beter... Sana karşı, hayata karşı kendimi işe yaramaz hissettim... Aklıma çok kötü şeyler geldi... Hepsini yeniden yaşadım.Havaalanında beni almaya geldiğin ilk günden hikayemiz... (Yazarken ağlıyorum)Her gece uyumadan önce derin bir ağlamaya düşüyorum.Psikolojik terapilere tonlarca para harcadım... Bana yardımı dokunabilecek ilaçlar aldım... Işınla alakalı sınava girdim, nasıl olur aklım almıyor ve bugünün belirsiz hayatında benden daha büyük şeylerden oluşuyor. , Faydasız hissediyorum. Sana, ailene ve dünyaya karşı kendimi işe yaramaz hissediyorum... Ölmüşüm gibi, bugüne kadar elimden gelenin fazlasını yaptığımın farkında olsam da... bizim için, bana yaşattığın bu rüya için...ama artık dayanamıyorum çünkü çöküyorum.Annenin iyi olmadığını bilmek beni ağlatıyor..
(Bana o gün beni arayacağını söyledi.Soyledigi saatten çok daha geç bir saatte aradığı için uyumuşum açamadım.Daha da çöktüm açmayınca diyor da bir insana o gün ulaşamazsan ertesi gün ararsın.Biz kari kocayız yani birbirimizden randevu alıp konuşacak degilizki..Psikologa gittiğini tonlarca para harcadığını söylüyor,zaten problemli,müdahaleci bir ailen varsa kiraya para harcamayayim diye ailenin dibinde oturuyorsan o parayı psikologa harcıyorsun ama şimdi bunu söylersem ailesine düşman olduğumu düşünecek,o yüzden söylemedim.
Arayacağı saaten çok daha geç bir saatte aradığı için uyuyakaldigimi,ertesi gün de aramadığını söyledim.Boyle çocuk gibi mesaj yazmak yerine iki yetişkin insan olarak böyle konuları telefonda konuşmamız gerektiğini soyledim.Ona defalarca yardıma ihtiyacı olup olmadığını,bana hep ayni cümleleri kurduğunu (kalbim ağrıyor,depresyondayim,kendimi iyi hissetmiyorum vs.)1,5 aydir bu sekilde iletisim kuramadigimi çünkü hala evlilik sorumluluğunun farkında olmadığını söyledim.1,5 ayın bir evli çift için iletişim kuramamanin uzun bir süre olduğunu ve hala sorununu anlamadığımı söyledim.Hayat uzun bir maraton ve 1,5 ay kendini depresyondayim diye benden soyutlayamazsin,böyle bir evliliği ciddiye bile almam dedim.Depresyonda olmayı ben seçmedim kendimi iyi hissetmiyorum vs aynı şeyler....
Evet keşke aileler bir gençlerin üzerinden ellerini çekse de birbirimize ait sorunlar yaşayabilsek,işte o zaman anlaşamazsak ayrılırsak bu kadar koymaz.
