- 5 Şubat 2024
- 571
- 310
- Konu Sahibi Savagedaughter99
- #1
Arkadaşlar herkese merhaba. mesleğim var şuan yüksek lisans yapıyorum işe ara verdim ekimden beri çalışmıyorum. vicdani olarak bir daha iş bulamayacağım diye düşünüyorum. Bulsam bile tekrar çalışmaya bir yerim yemeyecek gibi geliyor. 2-3 gün okulda proje için çalıştım sabah erken kalk git vs o kadar kötüydü ki sevdiğim bir iş olmasına rağmen saçımı başımı yolmak oturup ağlamak istedim.
Aylık okuldan aldığım burs asgari ücrete yakın. özel ders veriyorum ama sadece kredi ödemesine yetiyor. Kısa süreli olduğunu da düşünmüyorum. Ömür boyu işe giremeyecek gibi hissediyorum. Çünkü 3 kere iş değiştirdim. hepsinde de şimdi bitecek 2 güne istifa edeceğim diye motive ettim kendimi. biliyorum kimse severek ise gitmiyordur. neye güveniyorum gerçekten bilmiyorum.Bu şuursuzluğum şok ediyor. LinkedIn denilen yerden sürekli insanlara bakıyorum ne kadar başarılı olduklarını görünce üzülüyorum. kendimi kötü hissediyorum.
Liseden beri yazları çalışıyorum üniversite 3. 4. sınıfta alanımla alakalı staj-iş karışık işe girdim. mezun olalı 4 sene oluyor 4 senedir de aralıksız çalıştım ama yani istifa edicem yok yüksek lisans yapacağım borçlar bitince bırakacağım şu kadar biriktireyim bırakacağım diye diye motive oldum toplamda 6 kere iş değiştirdim.
işsizliğe nasıl kolay alıştım bilmiyorum. iş görüşmelerine gidiyorum arada denk geliyor lütfen olmasın diye dua ediyorum. ailemin durumu çok çok iyi sayılmaz. Mecburen tüm ihtiyaçlarımı onlar karşılıyor bir de aylık sabit giderim de çok. Evlilik aşamasındayım her şeyi ailem karşılıyor. 200 bin lira kredi çektim ihtiyaç. Aylık ödemesi hemen geliyor 20 bin lira. hiç borcum yokmuş gibi her gün yemek söylüyorum. o kadar vicdan azabı duyuyorum ki gelmişim kaç yaşıma annem emekli hala çalışıyor parasını harcıyorum. koca parası yiyecek biri de değilim. çalışmam lazım kendimi kanıtlamam lazım. Ama istek sıfır. markete bile ayaklarım geri geri gidiyor. Sevgilim şuan benden farklı bir şehirde yaşıyor sürekli iş seyahatleri var. ne olacak bu halim bilmiyorum. banka hesaplarını açmaya bile korkuyorum. görüştüğüm herkes işe gir diyor. böyle olunca midem bulanıyor. terapiye de gittim memnun kalmadım. Annem çalışmazsan çalışma yapacak bir şey yok ben sana ömür boyu bakarım diyor. nişanlım da çalışmak istemiyorsan çalışma benim kazandığım senin diyor. ama rahatlamak yerine iyice stress oluyorum.
Benim bir akrabam var kadın 30ların sonunda hiç çalışmamış bir işte tutturamadı bekar anne evinde yaşıyor vs daha eski senelerde o sürekli ona bakar korkardım öyle olmaktan. çok mahna buldum da başıma mı geldi bilmiyorum. nasıl çözülür fikrim de yok
Aylık okuldan aldığım burs asgari ücrete yakın. özel ders veriyorum ama sadece kredi ödemesine yetiyor. Kısa süreli olduğunu da düşünmüyorum. Ömür boyu işe giremeyecek gibi hissediyorum. Çünkü 3 kere iş değiştirdim. hepsinde de şimdi bitecek 2 güne istifa edeceğim diye motive ettim kendimi. biliyorum kimse severek ise gitmiyordur. neye güveniyorum gerçekten bilmiyorum.Bu şuursuzluğum şok ediyor. LinkedIn denilen yerden sürekli insanlara bakıyorum ne kadar başarılı olduklarını görünce üzülüyorum. kendimi kötü hissediyorum.
Liseden beri yazları çalışıyorum üniversite 3. 4. sınıfta alanımla alakalı staj-iş karışık işe girdim. mezun olalı 4 sene oluyor 4 senedir de aralıksız çalıştım ama yani istifa edicem yok yüksek lisans yapacağım borçlar bitince bırakacağım şu kadar biriktireyim bırakacağım diye diye motive oldum toplamda 6 kere iş değiştirdim.
işsizliğe nasıl kolay alıştım bilmiyorum. iş görüşmelerine gidiyorum arada denk geliyor lütfen olmasın diye dua ediyorum. ailemin durumu çok çok iyi sayılmaz. Mecburen tüm ihtiyaçlarımı onlar karşılıyor bir de aylık sabit giderim de çok. Evlilik aşamasındayım her şeyi ailem karşılıyor. 200 bin lira kredi çektim ihtiyaç. Aylık ödemesi hemen geliyor 20 bin lira. hiç borcum yokmuş gibi her gün yemek söylüyorum. o kadar vicdan azabı duyuyorum ki gelmişim kaç yaşıma annem emekli hala çalışıyor parasını harcıyorum. koca parası yiyecek biri de değilim. çalışmam lazım kendimi kanıtlamam lazım. Ama istek sıfır. markete bile ayaklarım geri geri gidiyor. Sevgilim şuan benden farklı bir şehirde yaşıyor sürekli iş seyahatleri var. ne olacak bu halim bilmiyorum. banka hesaplarını açmaya bile korkuyorum. görüştüğüm herkes işe gir diyor. böyle olunca midem bulanıyor. terapiye de gittim memnun kalmadım. Annem çalışmazsan çalışma yapacak bir şey yok ben sana ömür boyu bakarım diyor. nişanlım da çalışmak istemiyorsan çalışma benim kazandığım senin diyor. ama rahatlamak yerine iyice stress oluyorum.
Benim bir akrabam var kadın 30ların sonunda hiç çalışmamış bir işte tutturamadı bekar anne evinde yaşıyor vs daha eski senelerde o sürekli ona bakar korkardım öyle olmaktan. çok mahna buldum da başıma mı geldi bilmiyorum. nasıl çözülür fikrim de yok
Son düzenleme:
Kimse bayılarak gitmiyordur işe bence. Çok azdır. 
