Ben sizi anlıyorum. Ben de eşimin memleketinde yaşıyorum ailem Türkiyenin öbür ucunda. Dolayısıyla sürekli gel git yapamıyorum.
Ben de ailem de daha evlenmeden bu konuyu eşimle konuştuk. Tamam senin memleketinde yaşarım ama tatillerde ailemle olacağım diye. Ufak tefek tatillerde şubat tailinde vs de gelmiyorum memleketime, sadece yaz tatilinde geliyorum. Kendisi de yaz tatillerinde boş ama bizle gelip ailemin yanında kalmıyor. Benim memleketim tatil yeri, üstelik villa tipi kocaman evde yaşıyoruz. O annesini yalnız bırakamazmış, sıkılıyormuş burda. Bütün dünyadan insanların akın ettiği tatil yaptığı yerde benim adam sıkılıyor. Neyse onu da umursamadık, kendin bilirsin dedik.
Annesi orda olduğum süre boyunca bana etmediğini bırakmadı, akraba gezmiyormuşum, ona ve komşularına hizmet etmiyormuşum, dıdısının dıdısı düğünlere onla gitmiyormuşum. Her bayram eşimin memleketindeyim, eşim daha 1 bayram benim ailemle geçirmedi hiçbir akrabama gitmedi. Sebep ne, annesi yalnız kalmasın. Ben yaz tatili dışına denk gelen hiçbir kuzen düğününe, hiçbir cenazeme vs katılamadım. Onların memleketinde oturmama rağmen ağızlarını bi açınca sanki gurbette yaşayan onlar gibi konuşuyorlar. Çocuklarımı göndermek istemiyor ailemin yanına kv kişisi. 10 ay görüyor kendi bakıyor ben çalışırken yetmiyor, ailem çocuklarla vakit geçirince deliriyor resmen. Üstelik ailem gayet kültürlü insanlar.
Benim annem babam da ayrı şehirlerden. Ben çocukluğumdan beri bilirim bu işin prosedürü budur. Eğer bir tarafa yakın oturursan küçük tatillerde oraya gider büyük tatillerde diğer tarafa gidersin. Sonuçta uzakta yaşayan insanlar da ana baba. Çocuklarını özlüyorlar torunlarını özlüyorlar.
Sizin kvniz de benimkine benziyor. Kıskanç, gelin tarafı ile rekabet etme doğuştan bünyesine yüklenmiş, tipik bir cahil kv. Allah yardımcınız olsun.