Hastalık Hastalığı Beni Bitiriyor

Inanın tamda beni anlatmışsınız artık banyo yapma ya korkar oldum dusunun yani surekli kanser korkusu yasiyorum yumurtalik kanseri korkusuyla basladi rahim meme beyin bagirsak akciger lenf girtlak kemik simdide cilt kolumda bir ben vardi sekli degismis taktim cilt kanserine inanilmaz korkuyorum uykular haram oldu

Ilaç gerçekten faydalimi ya basedemiyorum artık bende

Humazeynep .!.:

Ilaç gerçekten faydalimi ya basedemiyorum artık bende

Genişletmek için tıkla...

Şu halden daha iyi olursunuz emin olun.

AsRa87 .!.:

Maalesef hemen hemen ayni seyleri yasiyoruz.. Ben 32 yasindayim, 20lerimin ortasina dogru arada bas gosterirdi, ufak tefek seyleri kafamda buyutur hayatimin sonuna geliyorum derdim. 28 yasinda ikinci kez anne oldum, hamileyken korkularim sıklastı, ustesinden gelebilsemde bazen uzun araliklarla geri geliyordu. Gecen yil kasimda ucuncu kez anne oldum, hamileligimin cok baslarinda elinde buyudugum amcam beyin kanamasi gecirdi ve felc kaldi. Bu olay beni oyle etkilediki korkularim geri donduler.. ilk once meme kanseri korkusuyla solugu once aile hekiminde sonra hastanede aldim. Sonuclar iyi ciksada bu korku aylarca ruhumu kemirdi. Dogumdan sonra bir kac ay toz pembe bi bulutun uzerinde gezdim, kendimi oyle hissediyordumki!! Korkularim yok olmustu, 3 tane dunyalar tatlisi evladim var, dunya guzel, hersey yolunda.. sonra nisan’in sonlarina dogru ne oldu bilmiyorum ama ordan bugune kadar icimde kanser korkusu olmadan gecirdigim bir gun olmadi. Girtlak kanseri, agiz, ciger, cilt hepsi icin aile hekimime kac defa gittim bilmiyorum. Yasadigim ulkede kolay kolay antidepresan vermiyorlar, psikologa sevk edildim onunda faydasini daha goremedim. Korkularim anneliktenmi, gecmiste yasadigim kayiplar, travmalar yuzundenmi bilmiyorum ama bilmeni isterimki bizim gibi yasayan oyle cok insan varki, kendini asla yalniz ve caresiz hissetme. Ben mutlaka bir gun gececegine inaniyorum, dogru yontemi henuz bulamadim ama Allah’a sigin arkadasim. Ihtiyac duyarsan bana mesaj atabilirsin.

Genişletmek için tıkla...

Bende öyleyim sureklı hastalık Endişesiyle yaşıyorum

Humazeynep .!.:

Ilaç gerçekten faydalimi ya basedemiyorum artık bende

Genişletmek için tıkla...

Ben bi dönem Kullandım çok iyi geldi dünya tozpembe gibiydi hiçbir şey düşünmüyordum ama sonradan hamile kalmak için bıraktım şimdi Tekrar başladı Hep hastalık korkusuyla yaşıyorum mutlu bir anım içinde bile kafamda ne ya bana bir şey olursa düşüncesi var hiç mutlu olamıyorum her şey yolundayken bile ben de bir korku var hep sürekli sürekli kendimi araştırıyorum küçücük bir sivilce bile beni altüst ediyor gitmediğim doktor kalmadı en son gittiğim beyin cerrahi bana güldü Senin paran fazla dedi galiba niye sürekli hastaneye geliyorsun bir daha gitmeye utandım arkadaşlarından bir çoğunu kaybettim bu mesele yüzünden artık çok sıkıldım

Merhaba. Msj atabilirsiniz demişsiniz. Bu rahatsızlığınız geçti mi acaba ? Bende aynı durumdan müzdaribim

Arkadaslar tüm yorumlari okudum ve dikkatimi ceken birsey oldu.Hemen hemen bu sorunu yasayan herkes psikiyatre gitmis ama verilen ilaci korkudan almamis.Yapmayin arkadaslar.ömür boyu ilac kullanmak zorunda degilsiniz,kendinizi iyi hissettiginizde yavas yavas adim adim birakabilirsiniz.Ben de ilac kullanmayi,kimyasal seyleri hic sevmiyorum ama vücudumun, ruhumun ihtiyaci varsa ihmal etmek,ilactan kacmak yerine biran evvel baslar ve kendimi telkin yöntemiyle sorunlarimdan kurtulmaya calisirim.
Bir de Dr size ilac verdiginde kesinlikle prospektüsü elinize alip en ince ayrintisina kadra,özellikle de yan etkilerini okumayin.Kendimden biliyorum,eger bunu yaparsanaiz ilaci icemezsiniz.Ama unutmayin ki her ilac firmasi kücücük bir yüzde payi bile olsa her türlü yan etkiyi(ki cogu yasanmiyor inanin bana) yazmak zorundalar,kendilerini korumak adina buna mecburlar.

Sevgiyle ve saglikla kalin

anksiyetelikiz .!.:

Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana

Genişletmek için tıkla...

Merhaba ben de seninle aynı duyguları paylaşıyorum 21 yaşındayım siz nasıl oldunuz yenebılfınızmı

Covid başında ben de aynı kaygıya yakalandım. Şu bir yılda kendimde olmayan kanser tanısı yok gibi

Canım bende seninle aynı durumdayım ben daha beterim ilaç tedavisine basladim artık dayanacak gücüm kalmadı bendede kalp krizi korkusu aşırı var

Aynı durumu ben yaşıyorum. Babamı ani şekilde kaybettim ve bundan sonra arttı özellikle bu. Sürekli bir yerlerden hastalık kaptım korkusu yaşıyorum. Aynı şekilde ben de kendi göğsüme asla dokunamam elime bir beze gelir falan diye. Korkuyu geçtim bazen kendimi inandırıyorum hiçbir belirtim olmadığı zamanlarda bile. Yani diyorum hiç belirtin yok evet ama 6 ay sonra çıkan bir hastalıktır belki. Perşembe günü psikiyatriye gidicem bakalım. Kendi kendime halledemiyorum çünkü. Bir korkum geçiyor diğeri başlıyor. Geçenlerde tampon kullandım sadece 2 saatliğine ve toksik şok geçirdiğime inandırıp sabaha ölmeyi bekledim. Gerçekten çok zor insanlar asla anlamıyor. İnanılmaz hijyen takıntım başladı. Babamdan sonra yas sürecimi doğru yaşayamadım ağlayamadım bile, ben ona bağlıyorum. Umarım geçer. Gerçekten yaşayan bilir.

muubis .!.:

Aynı durumu ben yaşıyorum. Babamı ani şekilde kaybettim ve bundan sonra arttı özellikle bu. Sürekli bir yerlerden hastalık kaptım korkusu yaşıyorum. Aynı şekilde ben de kendi göğsüme asla dokunamam elime bir beze gelir falan diye. Korkuyu geçtim bazen kendimi inandırıyorum hiçbir belirtim olmadığı zamanlarda bile. Yani diyorum hiç belirtin yok evet ama 6 ay sonra çıkan bir hastalıktır belki. Perşembe günü psikiyatriye gidicem bakalım. Kendi kendime halledemiyorum çünkü. Bir korkum geçiyor diğeri başlıyor. Geçenlerde tampon kullandım sadece 2 saatliğine ve toksik şok geçirdiğime inandırıp sabaha ölmeyi bekledim. Gerçekten çok zor insanlar asla anlamıyor. İnanılmaz hijyen takıntım başladı. Babamdan sonra yas sürecimi doğru yaşayamadım ağlayamadım bile, ben ona bağlıyorum. Umarım geçer. Gerçekten yaşayan bilir.

Genişletmek için tıkla...

Bazen çok yoruluyorum gerçekten. Sürekli bu kaygılarla yaşamaktan. Diyorum keşke şimdi çıksam bi araba çarpsa ölsem gitsem mis gibi kafam rahat eder en azından. Gerçekten bu kadar zor bir şey anlayamayanlar için.

Dadlimidadli .!.:

Merhaba arkadaşlar ben de kanser değil de heo ölüm korkusu vardı. Ben hic ilac kullanmadım . Çünkü ilacı yatağa dusmedikce gerekli gormeyenlerdenim kendimi bildim bileli sevemedim ilacı. Simdi bende psikiyatriste gitsem kendimi biliyorum verdiği ilaçları çöpe aticam. Keske ilaçların icine yan etkisi yok yazsalar belki bakışım degisir onlara karşı.

Ölüm korkusuna gelecek olursak ben de 27 yaşındayım çocukluğumdan bu yana ölmek isterdim . Hani derler ya çocuk ölenler cennete gider. Ben sanırım cenneti merakimdan ve arzuladigimdan isterdim yoksa yaşamak dan da keyif alırdım. Bu sekilde büyüdüm evlendim sonra çocuklarım oldu yine ölüm çok gelir oldu aklıma ben ölürsem ne olur diye düşünüyorum sonra yarına çıkar miyim acaba eşime bakıyorum o ölürse ben ne yaparım onsuz hayat çok zor olur annem ölürse babam ölürse.... bu böyle devam ediyor. Sadece kendimin değil herkesin sevdiklerimin ölümü geliyor aklıma.

Simdi duzeldim paylasmak için yazdim bunları. Simdi hayattan zevk almaya odaklandim. Amaan demeyi öğrendim. Olecez diye hayatımı zindan mi edicem. Diyorum. Sevmeyi çok seviyorum herkesi seviyorum kendimi seviyorum. Herkese emanet gözüyle bakıyorum gideceklerse de benim de gideceğim yere gidecekler diyorum. Oyle öyle rahatlattim kendimi.

Bir de youtube da telkin videolari bana cok iyi geldi
Bir psikolog sunu soyluyordu:
Içinizdeki kötü düşünceler sizin hayatınızı yönlendirecek güce sahip değildir. Oyle düşündünüz diye hasta olmazsınız başınıza o düşünceden dolayı bir sey gelmez o düşünce yüzünden kimse ölmez. Yani bu düşünceleri bizler kafamızda bu kadar büyüttük.
Azaltmak da bizim elimizde.

Hepinize acil şifalar diliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aslında bu farkındalık çok önemli ama kriz anında hiç işe yaramıyor. Şu an sakinim mesela ve onların birer düşünceden ibaret olduklarını anlayabiliyorum ama maalesef diğer zamanlarda gerçeklermiş gibi geliyor. Düşünceleri savuşturmaya çalışmak yerşne belki fark etmek daha iyi olabilir aslınd

alonedark18 .!.:

Bende varım bikac sene önce kanser ve verem korkusuyla yataklara düştüm ama öyle böyle değil baygın şekilde yatakta yatıyordum sıkıntıdan üzüntüden yikilmistim dusunebiliyormusun? 1ay boyunca hergun doktorlardaydim emin olabilmek için...doktorda begenmiyordum pratisyenlerin falan bişey yok demelerine inanmayıp uzman yada profesör ariyordum..sonuçları beklerken de yataklara düşüyordum...Allah'ım neydi o...hiç ubutmucam..çok saçma ama bir okadar da gerçek gibi yaşattı bana beynim bunu.....canım bu durumlar geçici olarak rahatlamış gibi yapsada ömür boyu bırakmayacak bizi...tek çaresi bu kimyası bozulmuş beyni tedavi ettirmek...bu sene de farklı bir durum için ki hastalık korkusunun kat ve kat daha beter bir korkusu için yataklara düştüm ve apar topar psikiyatride gittim hemen tedavi başlattılar ve gerçekten iyi geldi...daha mantıklı düşünüyorsun...beynin öyle bir hale geliyorki..olmayan bir şey için uzulemem deyip hayatına bakıyorsun...tam da bizim yapmamız gereken şey...ama bu ilaç tedavisiyle mümkün..bağımlılık yapmıyor ..ilaçları belirli aralıklarla düşürüp biraktitiuorlar ...sonra kontorl ediyorlar eğer beyin yeniden kimyası bozulmaya başlarsa yeniden tedavi ediliyor hepsi bu...ilaçsız rahat edemezsin...

Genişletmek için tıkla...

Agzımda yaralar çıktı, heryerim agrıyor sızım sızım. Vücuduma su değse kolonya hissi veriyor hissediyorum. Nörolojiye gittim kist vardı kafamda stresten günden güne agrıyor die kötüledım gözlerim görmemeye, ellerim titremeye başlamıştı tamam dedim beynıme yayıldı 6 ay sonra gittim doktor kaybolmus dedi o gün duzeldım. Aonra iş stresinden safra reflü oldum mideme baktrmaya gittin tamam dşorum bu sefer bttm mıdem delindi, kanamadan öleceğim falan endoskopi yapıldı antral gastrit dedi sadece allahım nasıl diyorum çok agırım ben, 2 ay sonra baktım hafifledi gecmeyecek sanıyordum yatamıyordum. Sonra agız yaralarım başladı, bacak agrılarım kol uyusmaları, kan tahlılleri yapılıyor bir şey cıkmıyor sonra acaba diyorum 1 hafta sonra ilerledi belkı o zamancıkacak tekrar baska bölğme gidiyorum gene bsy yok. Bulamıyorşar diyorum behçettten şüphelendiler gecen hepten tırlattım agzım 2 aydır yara, zayıfladım stresten hepsi biliyorum ama beynıme dur diyemıyorum nöroloji hocam psikiyatr ilaçları yazdı, zayıflatan cinstenmıs az dıyorum kilo alayım da öyle kullanırım kendi kendimi yiyorum heralde allahım yardım etsin

Biraz uzun yazacağım çünkü bu hastalık kafada bir hastalık o yüzden tüm fikirlerimi buraya yazacağım belki işinize yarar lakin sizi hastalık hastalığından alıp dünyanın anlamasızlığı melankolisine sokma ihtimali de var bu yüzden özür dileyerek hemen sözlerime başlıyorum.

Ben şu an 20 yaşındayım eskiden bana da böyle hastalık korkusu gelirdi. Lenf kanseri, meme kanseri, lumbal hemoroid daha nice şey hep kendimi kontrol eder dururdum, heyezanlar içinde uyanırdım ama şu an bunlardan neredeyse eser yok ve her insanda olabilecek bir seviyede.

Benimki zamanla kendiliğinden geçti kendimce geçme sebebini buldum. Ama sebebinden önce nasıl böyle olduğumu açıklayım. Eskiden bacağımda bir leke çıkmıştı çok küçükken doktora gittiğimizde beni odadan çıkarıp ailemle konuşmuştu. Söylemeliyim ki aşırı önemsiz bir lekeymiş ama doktorun orada ailemi dışarı çıkarması sanki içeride ölüm haberim veriliyor hissiyatı yaratmıştı. ailem bir şey yok doktor dedi, dediler. Haklılarmış da ama o zaman çocuk aklı benden saklıyorlar sandım tvde de benim lekeme benzer bir lekeyi cilt kanseri ve ölümle niteleyince ben bir ağlamaya başladım aileme öleceğim söylemiyorsunuz diye. İşte o bana bir travma oldu. Küçükkken kanser sadece yaşlılarda olur sanıyordum içten içe kendimi dokunulmaz sanıyordum tvde yine 5 yaşında kanser çocuk gördüm eyvah dedim ben de olabilirim ve sonra bir paçalar tutuştu işte böyle hastalık hastası oldum sanırım. Daha sonra göğsümde ve kasığımda şişlikler çıktı ama kendiliğinden geçti, o zamanda 3 gün falan sürdü geçmesi bu 3 gün kanserim diye düşünüp durdum.

Ben büyüyünce bu korkum geçti. Çünkü anladım ki bu dünyaya çivi çakmaya gelmedik hepimiz öleceğiz. Ya şimdi ya sonra pek bir şey de fark etmiyor aslında. Biraz etrafınıza bakarsanız dünya denen şey 2 aylık tatiller için ömür boyu çalışmaktan falan ibaret. İnsan hep hayır daha yapacağım çok şey vardı diyerek ölümü onu bu hayallerinden ayıran en büyük etken olarak görüyor, öyle de zaten. Ama dürüst olun kendinize: Hayalleriniz çok büyük değil ve açıkçası fazladan yaşadığınız birkaç yılda çok önemli şeyler olmayacak su gibi hemen akıp gidecek ama şu an değerli. Şu anı zehir etmeyin hastalık düşüncesiyle.

Bir de ölenlerin hepsi yatağında huzurlu bir şekilde dünyaya gözlerini kapamıyor neredeyse hepsi bir hastalık sonucu can çekiştikten sonra ölüyor ve sizi özel kılan hiçbir şey yok. Siz kendiniz "kendiniz" olduğunuz için önemli hissedebilir ve hiç ölmeyecek gibi düşünebilirsiniz ama ölen onca kişiden acı gerçek yüzünüze çarpınca God complex denilen durumla hayır bana bir şey olamaz ya, nasıl olur gibi bir sıkıntıya girmeniz doğal. Ki bana da televizyonda hastalıklar görünce böyle oldu. İlk önce önemsiz olduğunuzu kabul edin. Büyük ihtimal siz de bir hastalık sonucu öleceksiniz hatta belki adını bile duymadığınız bir hastalık sonucu.

Ardından şunu söylemeliyim ki ben tıp öğrencisiyim derslerde öyle hastalıklar gördük ki o an anladım siz sadece kanseri gördüğünüz için kansere kafaya takmışsınız. Zaten çoğu hastalık hastasında da aslında daha çok kanser korkusu görülür. Ama şunu demeliyim ki hayal bile edemeyeceğiniz hastalıklar var. Daha anne karnındaki %90 bebek falan oluşmasına rağmen yanlış oluştuğu için siz fark etmeden düşük oluyor. Öyle bir hayat ki bu zaten yaşamamız mucize. Yani hasta değilsiniz sakin olun sadece bildiğiniz hastalıkları vücudunuza uydurma peşindesiniz. Bu dünyada ölürseniz de elinizde olmayan genetik sebeplerinizden veya yaşlılıktan olacak. DNA'mızı yeterince güçlü olmamasından suçlayamayız. Doğal seleksiyonda piramidin altındaysa yani kaba bir tabirle çürük yumurtaysanız öleceksiniz ama sakin olun elinizde olmayan vücut direnciniz sizin suçunuz değil. Yani umarsızlaşın.

Ayrıca çok önemli bir konu da stres konusu. Kanser değilseniz bile kanserim kanserim diye beyninize hep telkin verir ve stres yaparsanız kanser olma ihtimalinizi ancak arttırsınız. Hep kontrole Bt ye girer röntgen çektirirseniz kanser olma ihtimalinizi arttırsınız. Öncelikle sakin olun. Kendinize biraz 1 hafta gibi bir süre verin şikayetiniz geçmiyorsa doktora görünün hemen koşa koşa doktor aramayın. Erken teşhis evet önemli ama en ufak şikayetinizin başında koşturup görüntüleme cihazlarına sık sık girmek de bu yolda harap olmak da hastalığa davetiye çıkarır.

Zaten öyle büyük bir hastalığınız olsa ya çok uzun süre bir şikayetiniz olur ve siz hep boşlarsınız ki bu çok yanlış ya da aniden olan göz ardı edemeyecek bir acı duyarsınız. Doktorların elinde sayılı hastalığın tedavisi var çoğu hastalık hala bir gizem. Yani erken teşhis evet çok kıymetli ama açıkçası çok erken gidince de kesin kurtulurum gibi bir durum yok çünkü bilinmeyen daha nice şey var. Hafif durumlarınızda yine bir gidin görünün ama gözünüzde büyütmeyin. Büyük ihtimal gözünüzde büyütüyorsunuz. Her şişliği kanser sanmayın çünkü milyon tane şişlik olma sebebi var ve siz bu şişlik sebebinden sadece 1/milyon olan kanser ihtimaliyle başınızı yiyip bitiriyorsunuz. Sakince doktora gidin görünün o ne derse doğrudur. Ve sakın ama sakın bulgularınızı googledan aratmayın. Bu size hiçbir bilgi vermeden ancak stres verecek.

Çoğu hastalık hastası öyle bir boyutta ki neredeyse kanser olayım da rahat edeyim diyecek seviyede. Kuruntudansa en azından tedavime başlanır, adı konulur gibi. Şunu söyleyim siz hep böyle hastalığı düşünürseniz vücudunuz da sahip hastalık istiyor der ve şikayetleriniz artma ihtimali daha da yükselir.

Ekstradan başka neden ölüm korkusu duyuyor olabilirsiniz ben 2 sebep daha görüyorum. ya arkanızda size muhtaç bir çocuğunuz vs vardır ya da dininiz gereği cehennem korkunuz vardır. Bu iki durumdan dolayı da hastalık hastası olmanız muhtemel. Ama sakin olun dininizin iyi kısmına aklınıza getirin, unutmayın bir dini görüşünüzün sizi hasta etmesi hiç normal değil. Çocuklarınızı, bakmakla yükümlü insanları düşünmenizi anlıyorum ama hep böyle yaşanmaz bunu siz de biliyorsunuz. Ayrıca çocuklarınız da böyle bir korkuyla yaşayan birindense ehvamsız olmanızı çok ister. Bakmanız gereken insanları hayatta oldukça bakacaksınız zaten hasta olmanız sizin suçunuz değil ölmeniz sizin suçunuz değil elinizde olmayan ölümünüzden sonra da elinizden bir şey gelmez hep ölümü düşünüp bu anınızı zehir etmeyin.

Sözün özü ben nihilist bir dünya görüşüne sahip olduktan sonra bu hastalıktan kurtuldum. Çünkü biliyorum hepimiz öleceğiz ve hiçbirimiz sandığımız kadar önemli değiliz. Önemli olan şu an ve ben şu anımı öleceğim diyerek geçirmem çünkü hepimiz aslında doğduğumuz an öldük. Siz doğup da ölmeyen biri gördünüz mü? Hepimiz ölmek için doğduk. Ölümden korkmayın ölümü kabullenin.

Bende aynı sürekli korku hastalık korkusu ölüm korkusu çok yoruldum

Ben de obsesif kompulsif bozukluk var, kendimin kanser hastası oldugunu dusunuyorum, sürekli hastaneye gidip defa kez tetkik yaptırıyorum. 17 yıldır bu şekıldeyım. Arkadaslarım ailem dınlemıyor artık beni. Terapi aldım 3 yıl boyunca fakat yınede duzelemedim.. çok zor boyle yasamaya calısmak.

anksiyetelikiz .!.:

Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana

Genişletmek için tıkla...

Acil
Olarak
Acil olarak terapi
İlaçsa ilaç
Yazık diil mi size
Gençliğinize

kumyy .!.:

Ben de obsesif kompulsif bozukluk var, kendimin kanser hastası oldugunu dusunuyorum, sürekli hastaneye gidip defa kez tetkik yaptırıyorum. 17 yıldır bu şekıldeyım. Arkadaslarım ailem dınlemıyor artık beni. Terapi aldım 3 yıl boyunca fakat yınede duzelemedim.. çok zor boyle yasamaya calısmak.

Genişletmek için tıkla...

Terapistinize her şeyi anltmamış olabilir misiniz
Ya da ona güvenmemiş olabilir misiniz

Neyle ilgili korkunuz varsa onun üzerine çalışınız lütfen

Ben de öyleydim üzerinde çalıştıkça Hamd olsun iyileştim