Bu konu sabitlenmiş, güzel olmuş.
Yoksa ilahi bir mesaj mı bana
Evlenirsem ikinci evliliğim olacak.
Bir yanım sevmeyi ve sevilmeyi çok özlerken diğer yanım çok ama çoooookkkkkk korkuyor. İki de çocuk var, bir de benim kendisini boşamamı hala hazmedememiş bir ex-koca.
İşim gücüm var, maddi olarak kendime yetiyorum. Bekarlığın rahatlığına da iyi alıştım: Eve gelen misafirler sadece benim arkadaşlarım ve sevdiklerim. Evlilik münasebetiyle mecburen görüşmek zorunda olduğum kişiler yok hayatımda. Kocam üzülmesin diye istemeden yaptığım hiç bir şey kalmadı. İstediğim zaman yemek yapıyorum, istemediğimde kızlarımla AVM'ne gidip birşeyler yiyoruz. Az önce eve pizza sipariş ettim mesela, onu bekliyorum
Geçen hafta yıkadığım çamaşırlar hala askıda, toplamadım. Ondan önceki hafta topladıklarım katlanıp yerleştirilmeyi bekliyor sepette hala. Hiç kimse bana bu ev ne dağınık, iş yapsana biraz demiyor. Evde kızlarımdan başka kimsenin dağınıklığını toplamıyorum. Onları da öğrettim, ikisi de kendi dağıttıklarını topluyor zaten. Banyoda sadece benim saçlarım var. Yatağımda hiç kimsenin kılı tüyü yok. Markete gidince istediğim ürünü alıyorum, neden ucuzunu almadım diye hesap soran yok. 50 tane ayakkabım varken elli birinciyi alıyorum, kimse birşey demiyor.
Bayramlarda istediğim akrabama gidiyorum, yıllık iznimde sadece benim istediğim yere gidiyorum. Haftasonlarımı kendi dilediğim gibi geçiriyorum.
Bazen içimden bir ses bana kızım daha gençsin, sevmek ve sevilmek senin de hakkın dese de diğer ses diyor ki neden huzurunu kaçıracaksın. İlk ses diyor ki ya sevmek ve sevilmek? İkinci ses diyor ki ya eziyet?
Onlar konuşadursun, ben pizzamı yemeye gidiyorum
İlk evliliğinde layık olduğu mutluluğu bulamayan herkese ikincinin son olmasını ve hak ettiğinden kat kat fazla mutluluk yaşamasını diliyorum