Lohusa depresyonu mu? Bebeğime karşı hislerim

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

bilmeni isterim ki yalnız değilsin. 1 ay 27 günlük bebeğim var hala bebeğime alışamadım. Başkasının çocuğuymuş gibi geliyor. O kadar kötü durumdayım ki bende hafta bir iki oturup cocuk gibi ağlıyorum alışamadım bugün yine ağladım mesela. Evet seviyorum, öpüyorum, kokluyorum ama bakamıyorum. Akşam olsun istemiyorum. Bakmak çok zor geliyor. Bırakıp kaçasım geliyor bazen o derece. Sana verebileceğim hiçbir tavsiye bir şey yok çünkü bende aynı durumdayım. Bu yorumu yazma sebebim Yalnız olmadığını bilmeni istemem. Herkes geçecek diyor bana umarım geçer bu günler. Bebeğim çok gazlı uyumadığı süre boyunca hep ağlıyor uyusada sancıyla bağırarak uyanıyor. Çok zor çok. Rabbim yardımcımız olsun. Gerçekten bende berbat haldeyim. Biri bir şey yapsın düzelsin istiyorum. Hayatımda hiç bu kadar çaresiz hissetmedim. Tuvalete bile gidemiyorum gerisini sen düşün. Bir keresinde akşam üstü saat 5’e kadar aç kaldığımı bilirim uyumadığı sürekli ağladığı için.

Çok normal lohusa depresyonundasin ara ara bende yaşadım şimdi bebeğim 5 aylık bana bakıyor aguluyor istiyor onun güvendiği tek kişi benim şuan bu his sorumluluk yüklüyor ve herşeye zamanla alisiliyor bebekte öyle... Kendine yüklenme dinlen ve bebeğini izle dinle...

RASKOLN_ .!.:

bilmeni isterim ki yalnız değilsin. 1 ay 27 günlük bebeğim var hala bebeğime alışamadım. Başkasının çocuğuymuş gibi geliyor. O kadar kötü durumdayım ki bende hafta bir iki oturup cocuk gibi ağlıyorum alışamadım bugün yine ağladım mesela. Evet seviyorum, öpüyorum, kokluyorum ama bakamıyorum. Akşam olsun istemiyorum. Bakmak çok zor geliyor. Bırakıp kaçasım geliyor bazen o derece. Sana verebileceğim hiçbir tavsiye bir şey yok çünkü bende aynı durumdayım. Bu yorumu yazma sebebim Yalnız olmadığını bilmeni istemem. Herkes geçecek diyor bana umarım geçer bu günler. Bebeğim çok gazlı uyumadığı süre boyunca hep ağlıyor uyusada sancıyla bağırarak uyanıyor. Çok zor çok. Rabbim yardımcımız olsun. Gerçekten bende berbat haldeyim. Biri bir şey yapsın düzelsin istiyorum. Hayatımda hiç bu kadar çaresiz hissetmedim. Tuvalete bile gidemiyorum gerisini sen düşün. Bir keresinde akşam üstü saat 5’e kadar aç kaldığımı bilirim uyumadığı sürekli ağladığı için.

Genişletmek için tıkla...

7. Aydan sesleniyorum durumlar aynı. Ne sabah olsun istiyorum ne akşam.. 2 yaşında kızım da var üstelik.. eşim evdeyken hiç problem yok ama yalnız kaldığımızda ağlamadığım bir gün geçirmedim. Sürekli kucağımda okadar huysuz ki.. hiçbirşey ilgisini çekmiyor kucağımda dolanıp duruyororuz saatlerce, uykuya dalmıyor.. bir gün 73 saat gibi.. oğlum doğalı 7 ay değilde 50 sene geçmiş gibi .. çöktüm...

Çok normal.
Bebeğinizle beraber siz de yeniden doğdunuz.
O size öğretecek anne olmayı.
Bazen pes edeceksiniz bazen yetemeyecek bazen de off diyeceksiniz ama alışacaksınız.
Şuanki karamsarlık git gide azalacak.
Günler birbirini kovalarken sevgi bağı kuracaksınız.
Siz evet onun için canınızı verirsiniz ama onun size verdiği sevgiyi gördükçe artık hayata başka bakacaksınız.
Bu sürede mümkün mertebe öncelikle eş ve sonra sevdiklerinizden destek alın.
Bunlar ayıp kötü şeyler değil, hormonlarınız ve dünyanız değişiyor inanılmaz normal ama bize öğretilen, abartılanlarla yaşadığımızdan kendimizi sorguluyoruz.
Salın akışına…

RASKOLN_ .!.:

bilmeni isterim ki yalnız değilsin. 1 ay 27 günlük bebeğim var hala bebeğime alışamadım. Başkasının çocuğuymuş gibi geliyor. O kadar kötü durumdayım ki bende hafta bir iki oturup cocuk gibi ağlıyorum alışamadım bugün yine ağladım mesela. Evet seviyorum, öpüyorum, kokluyorum ama bakamıyorum. Akşam olsun istemiyorum. Bakmak çok zor geliyor. Bırakıp kaçasım geliyor bazen o derece. Sana verebileceğim hiçbir tavsiye bir şey yok çünkü bende aynı durumdayım. Bu yorumu yazma sebebim Yalnız olmadığını bilmeni istemem. Herkes geçecek diyor bana umarım geçer bu günler. Bebeğim çok gazlı uyumadığı süre boyunca hep ağlıyor uyusada sancıyla bağırarak uyanıyor. Çok zor çok. Rabbim yardımcımız olsun. Gerçekten bende berbat haldeyim. Biri bir şey yapsın düzelsin istiyorum. Hayatımda hiç bu kadar çaresiz hissetmedim. Tuvalete bile gidemiyorum gerisini sen düşün. Bir keresinde akşam üstü saat 5’e kadar aç kaldığımı bilirim uyumadığı sürekli ağladığı için.

Genişletmek için tıkla...

Teriyaki .!.:

Çok normal lohusa depresyonundasin ara ara bende yaşadım şimdi bebeğim 5 aylık bana bakıyor aguluyor istiyor onun güvendiği tek kişi benim şuan bu his sorumluluk yüklüyor ve herşeye zamanla alisiliyor bebekte öyle... Kendine yüklenme dinlen ve bebeğini izle dinle...

Genişletmek için tıkla...

benbirkek .!.:

7. Aydan sesleniyorum durumlar aynı. Ne sabah olsun istiyorum ne akşam.. 2 yaşında kızım da var üstelik.. eşim evdeyken hiç problem yok ama yalnız kaldığımızda ağlamadığım bir gün geçirmedim. Sürekli kucağımda okadar huysuz ki.. hiçbirşey ilgisini çekmiyor kucağımda dolanıp duruyororuz saatlerce, uykuya dalmıyor.. bir gün 73 saat gibi.. oğlum doğalı 7 ay değilde 50 sene geçmiş gibi .. çöktüm...

Genişletmek için tıkla...

filmdelisi .!.:

Çok normal.
Bebeğinizle beraber siz de yeniden doğdunuz.
O size öğretecek anne olmayı.
Bazen pes edeceksiniz bazen yetemeyecek bazen de off diyeceksiniz ama alışacaksınız.
Şuanki karamsarlık git gide azalacak.
Günler birbirini kovalarken sevgi bağı kuracaksınız.
Siz evet onun için canınızı verirsiniz ama onun size verdiği sevgiyi gördükçe artık hayata başka bakacaksınız.
Bu sürede mümkün mertebe öncelikle eş ve sonra sevdiklerinizden destek alın.
Bunlar ayıp kötü şeyler değil, hormonlarınız ve dünyanız değişiyor inanılmaz normal ama bize öğretilen, abartılanlarla yaşadığımızdan kendimizi sorguluyoruz.
Salın akışına…

Genişletmek için tıkla...

Hepinize geri dönüşleriniz için teşekkür ederim fakat ben kendimi tam anlatamadım sanırım.
Bebeğimin hiç bir zorluğu yok. 3 saatte 1 ben zorla uyandırıp mama veriyorum. Gazını alıp altını değiştiriyorum. Uyutuyorum. Eşim de çalışmıyor. Evde bana yardım ediyor. Hiç zorlanmıyorum o yüzden.
Benim bahsettiğim çok daha farklı bir durum. En basit haliyle şöyle açıklayabilirim. Bir gün bebeğim evden yok olsa, eşyaları kıyafetleri gitse sanki bebeğim nerede demeyecekmişim gibi. Evdeki varlığına alışamadım gibi ama bu zorluğundan falan asla değil yani. Mesela ben annesiyim ama sanki eşim onu benden çok seviyor gibi. Bugünler hayatımın ennnn mutlu günleri olmalı ama değil. Çok normal bir gün gibi ve bu beni çok rahatsız ediyor. Umarım beni anlayan birileri vardır

sevgitek .!.:

Hepinize geri dönüşleriniz için teşekkür ederim fakat ben kendimi tam anlatamadım sanırım.
Bebeğimin hiç bir zorluğu yok. 3 saatte 1 ben zorla uyandırıp mama veriyorum. Gazını alıp altını değiştiriyorum. Uyutuyorum. Eşim de çalışmıyor. Evde bana yardım ediyor. Hiç zorlanmıyorum o yüzden.
Benim bahsettiğim çok daha farklı bir durum. En basit haliyle şöyle açıklayabilirim. Bir gün bebeğim evden yok olsa, eşyaları kıyafetleri gitse sanki bebeğim nerede demeyecekmişim gibi. Evdeki varlığına alışamadım gibi ama bu zorluğundan falan asla değil yani. Mesela ben annesiyim ama sanki eşim onu benden çok seviyor gibi. Bugünler hayatımın ennnn mutlu günleri olmalı ama değil. Çok normal bir gün gibi ve bu beni çok rahatsız ediyor. Umarım beni anlayan birileri vardır

Genişletmek için tıkla...

Canım benim anlattığımla aynısın sadece senin bebeğin benimkinin uysal hali. Benimde bebeğim bir sabah uyandığımda kendisi kıyafetleri odası yok olsa bende hiç aramayacakmışım gibi. Bende kendime diyorum mutlu olmam lazım sorunsuz bir hamilelik geçirdim hapı bıraktım hemen hamile kaldım bebeğim erken doğmasına rağmen küveze girmedi sağlıklı Ama işte bir türlü mutlu olamıyorum bebeğime alışamıyorum istemiyor gibiyim.

RASKOLN_ .!.:

Canım benim anlattığımla aynısın sadece senin bebeğin benimkinin uysal hali. Benimde bebeğim bir sabah uyandığımda kendisi kıyafetleri odası yok olsa bende hiç aramayacakmışım gibi. Bende kendime diyorum mutlu olmam lazım sorunsuz bir hamilelik geçirdim hapı bıraktım hemen hamile kaldım bebeğim erken doğmasına rağmen küveze girmedi sağlıklı Ama işte bir türlü mutlu olamıyorum bebeğime alışamıyorum istemiyor gibiyim.

Genişletmek için tıkla...

Anladım. Yaşadığın zorluktan dolayı değil yani. Ben belki 2 haftaya dalan geçer diyordum ama 2 aylık olmuşsunuz siz. Hala aynıymışsınız. Ne yapmak gerekiyor acaba? Psikolojik bi destek almak iyi olur mu ki? Güzel günlerim böyle geçsin istemiyorum

sevgitek .!.:

Anladım. Yaşadığın zorluktan dolayı değil yani. Ben belki 2 haftaya dalan geçer diyordum ama 2 aylık olmuşsunuz siz. Hala aynıymışsınız. Ne yapmak gerekiyor acaba? Psikolojik bi destek almak iyi olur mu ki? Güzel günlerim böyle geçsin istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Daha yenisiniz normalde 2 haftada geçer bu düşünceler maalesef ki benimki geçmedi biraz daha bekleyin baktiniz olmuyor muhakkak bir psikolojik destek alın.

sevgitek .!.:

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

Genişletmek için tıkla...

Merhaba bebeğim doğalı 2 ayı biraz geçti. Lohusa depresyonu yaşadım. Dediklerinizi çok iyi anlıyorum. Ani ağlama atakları, bağlanamama ya da anlık çok bağlanma gibi bir dizi tepkiler verdim bu süreçte. Özellikle yalnızlık ve hayatımın bitmişliği olarak yorumladım. Bebeğimi anlık olarak çok çok severken bazen de böyle dediğiniz gibi sanki başka birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi oldu. Şuan her şey yolunda, bebeğimi severken yeniden içime sokmak istiyorum resmen. Düşüncelerim ve kaygı bozukluğum düzeldi. Bu günlerin geçeceğini bilmenizi isterim. Destek almak isterseniz de çekinmeyin sakın. Lohusa depresyonu çok önemli bir konu. Sağlıkla büyüsün minik

RASKOLN_ .!.:

Daha yenisiniz normalde 2 haftada geçer bu düşünceler maalesef ki benimki geçmedi biraz daha bekleyin baktiniz olmuyor muhakkak bir psikolojik destek alın.

Genişletmek için tıkla...

Valla hemen iyi gelecekse bugün o desteği almak istiyorum çünkü güzel günlerim boşa gidiyor hep. Boş boş yaşıyorum

ebbs .!.:

Merhaba bebeğim doğalı 2 ayı biraz geçti. Lohusa depresyonu yaşadım. Dediklerinizi çok iyi anlıyorum. Ani ağlama atakları, bağlanamama ya da anlık çok bağlanma gibi bir dizi tepkiler verdim bu süreçte. Özellikle yalnızlık ve hayatımın bitmişliği olarak yorumladım. Bebeğimi anlık olarak çok çok severken bazen de böyle dediğiniz gibi sanki başka birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi oldu. Şuan her şey yolunda, bebeğimi severken yeniden içime sokmak istiyorum resmen. Düşüncelerim ve kaygı bozukluğum düzeldi. Bu günlerin geçeceğini bilmenizi isterim. Destek almak isterseniz de çekinmeyin sakın. Lohusa depresyonu çok önemli bir konu. Sağlıkla büyüsün minik

Genişletmek için tıkla...

Merhaba. Çok teşekkür ederim
Bu sürecin hiç olmamasını dilerdim çünkü bebeğim 20 gün sonra yeni doğan olmayacak artık. Onu bu hallerindeyken de çok çok sevip mutlu olmak istiyorum gerçekten acı ve ızdırap yaşıyorum bu sebeplerden dolayı. Şu an en azından bunu yaşayan tek kişi olmadığımı bilmek beni biraz rahatlattı. Çünkü kendimde bir problem olduğunu düşünmüştüm. Kötü bir anneyim diye. Psikolojik bir destek alsam hemen düzelir miyim acaba?

sevgitek .!.:

Merhaba. Çok teşekkür ederim
Bu sürecin hiç olmamasını dilerdim çünkü bebeğim 20 gün sonra yeni doğan olmayacak artık. Onu bu hallerindeyken de çok çok sevip mutlu olmak istiyorum gerçekten acı ve ızdırap yaşıyorum bu sebeplerden dolayı. Şu an en azından bunu yaşayan tek kişi olmadığımı bilmek beni biraz rahatlattı. Çünkü kendimde bir problem olduğunu düşünmüştüm. Kötü bir anneyim diye. Psikolojik bir destek alsam hemen düzelir miyim acaba?

Genişletmek için tıkla...

Psikolojik destek süreci tamamen sizinle alakalı olacak hemen ya da şu kadar zaman sonra düzelirsiniz diye bi tarih veremem sanmıyorum ki gideceğiniz uzman da versin. Yenidoğan zamanlarını kaçırmış ya da değerlendirememiş gibi düşünmeyin sakın. Tek tavsiyem bol bol video ve fotoğraf çekin. Annelik çok zor ama çok güzelmiş ben daha yeni yeni anlıyorum. Kendinizi bu süreçte asla sıkıp üzmeyin. Elinizden geleni yaptığınızı ve sizin de bebeğinizle birlikte doğduğunuzu unutmayın asla. İkiniz de hiç bilmediğiniz bir hayata başladınız alışma süreci olması çok normal. Kendinize bol vakit ayırmaya bakın yardımcı olan eşiniz veyahut yakınınız varsa biraz süt/mama bırakıp nefes alın . Yarım saat bile çok iyi gelecek emin olun. Mesela ben balkona çıktığımda bile oh be diye iç çekmiştim. Çocuk doktoru bebeğimden çok benim için endişeleniyordu ama geçti şükür. Bazen sinir ve yorgunluktan ağlamalarım oluyor arada ama o depresyon halinden çıkalı çok oldu

sevgitek .!.:

Selam kızlar. Öncelikle bu yazımı göz yaşları içinde yazdığımı bilmenizi istiyorum.
27 yaşındayım. 5 senelik evliyiz. 4.5 sene boyunca bebek istedik sürekli. Bu arada 3 kaybım oldu. Düşük, dış gebelik gibi. 4. bebeğimizi 5 gün oldu kucağımıza alalı çok şükür.
Ben, çocukluğumdan beri bebek hastası olan, gören her bebeği kucağına almak isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Bekarken bile bir bebeğim olduğunu hayal eder mutlu olurdum. Onu kucağıma aldığımı, sevdiğimi falan. Ve hep derdim ki; bir gün hamile kalırsam o 9 ay hayatımın en güzel 9 ayı olur. Çok ama çok mutlu olur. Sürekli neşeli olurum.
4. Kez hamile kaldığımı kaset testten öğrenince eşimle çok sevinmedik çünkü biliyorduk ki kimyasal olabilir, dış gebelik olabilir, kalbi atsa bile durup düşük olabilir. Çünkü hepsini yaşadık. 12. haftaya kadar falan kendimizi hep dizginlemeye çalıştık. Çok sevinmek istemedik. Sonrasında her şey yolundaydı ama yine de bilinç altımda çok bağlanmamam gerektiği yattığı için mi bilmiyorum hayal ettiğim gibi aşırı mutlu bir gebelik geçirmedim. Her şey çok normalmiş gibiydi. Bunun altında bsey aramadım. Dediğim gibi bilinç altımda yatan bağlanmama durumundan dolayı olabilirdi.
5 gün önce bebeğimiz dünyaya geldi. Suni sancılar çektikten sonra kordon dolaşmasından dolayı sezaryen oldum. Sezaryenden aşırı korkuyordum ama bu kadar güzel bsey olduğunu bilseydim 10 kez yatardım o bıçak altına. Hiç tereddüt etmezdim. Korkmazdım. Onu öyle çok seviyorum ki. Kokusunu hiç bseye değişmem
Fakat şöyle de bir problemim var. Farklı bsey yaşıyorum ama anlatamıyorum. Hastanede başladı ağlamalarım. Bebeğimin büyüyeceği düşüncesi ile o kadar çok ağladım ki. 1 aylık olacak olması bile beni çok üzüyor.
2 gündür de evde gece ağlama krizlerim oluyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bunun sebebi de bebeğimin kendi bebeğim olduğunu hala idrak edememiş gibiyim. Hayallerim gerçek oldu ama o kadar da mutlu değilmişim gibi hissediyorum. 5 gündür bi bebekle ilgileniyorum ama sanki böyle birinin çok sevdiğim bir bebeğiymiş gibi. Anlayamıyorum neden böyle oldu. şu an benim havalara uçmam gerekiyor ama çok normalim. Bugün teyzemle konuşurken evin havası değişti değil mi diye sordu. Evet dedim ama sanki hala aynı gibi böyle dıştan bir gözle izliyorum sanki hayatımı. Bilincim yerinde değil gibi. Sanki birazdan uyanacağım da farklı bi hayata geçeceğim gibi. böyle olunca da kendimi çok kötü hissediyorum bebeğini yeterince sevmeyen kötü bir anne gibi ama inanın canımı veririm onun için böyle güzel günleri mutsuz geçirdiğim için de ekstra ağlıyorum. Benim ilk bebeğim. İlk göz ağrım. Bir daha bu günlere dönemeyeceğim ama ben bu günleri böyle kötü geçiriyorum.
Akşam olsun istemiyorum çünkü karanlıkla birlikte daha da gömülüyorum sanki o dipsiz kuyuya. Ben ilk kez yetişkin olduktan sonra çocuk gibi bağıra bağıra ağladım. İlk kez. Çok acı çekiyorum. Çoook. İçim çok kötü çok daralıyorum
Nolur yardım edin bana. Şu an bunu düzeltmek için nelerimi vermezdim. Nolur yardım edin

Genişletmek için tıkla...

Bu hislerin geçecek merak etme..hele bir kırkın çıksın belki o kadar bile sürmez..sadece sakin ol senin huzursuzluğun bebeğe de geçer..tabi ki öyle kolay olmuyor bebeğe alışmak çoğu lohusa yaşıyor bu hisleri..bol bol dua oku..içini ferah tut..

sevgitek .!.:

Hepinize geri dönüşleriniz için teşekkür ederim fakat ben kendimi tam anlatamadım sanırım.
Bebeğimin hiç bir zorluğu yok. 3 saatte 1 ben zorla uyandırıp mama veriyorum. Gazını alıp altını değiştiriyorum. Uyutuyorum. Eşim de çalışmıyor. Evde bana yardım ediyor. Hiç zorlanmıyorum o yüzden.
Benim bahsettiğim çok daha farklı bir durum. En basit haliyle şöyle açıklayabilirim. Bir gün bebeğim evden yok olsa, eşyaları kıyafetleri gitse sanki bebeğim nerede demeyecekmişim gibi. Evdeki varlığına alışamadım gibi ama bu zorluğundan falan asla değil yani. Mesela ben annesiyim ama sanki eşim onu benden çok seviyor gibi. Bugünler hayatımın ennnn mutlu günleri olmalı ama değil. Çok normal bir gün gibi ve bu beni çok rahatsız ediyor. Umarım beni anlayan birileri vardır

Genişletmek için tıkla...

Normal yaşadıklarımız hissettikleriniz diyeceğim ama ikna olur musunuz bilmem bu durum herkeste aynı sirayet etmez. Lohusalık cok farklı bir süreç. Düşünün ki bebeğini reddeden anneler bile oluyor ki bu bile lohusalıkta görülebilen bir durum olduğu için terapilerle vs ustesinden geliniyor. Bence kendinize yüklenmeyin.

ebbs .!.:

Psikolojik destek süreci tamamen sizinle alakalı olacak hemen ya da şu kadar zaman sonra düzelirsiniz diye bi tarih veremem sanmıyorum ki gideceğiniz uzman da versin. Yenidoğan zamanlarını kaçırmış ya da değerlendirememiş gibi düşünmeyin sakın. Tek tavsiyem bol bol video ve fotoğraf çekin. Annelik çok zor ama çok güzelmiş ben daha yeni yeni anlıyorum. Kendinizi bu süreçte asla sıkıp üzmeyin. Elinizden geleni yaptığınızı ve sizin de bebeğinizle birlikte doğduğunuzu unutmayın asla. İkiniz de hiç bilmediğiniz bir hayata başladınız alışma süreci olması çok normal. Kendinize bol vakit ayırmaya bakın yardımcı olan eşiniz veyahut yakınınız varsa biraz süt/mama bırakıp nefes alın . Yarım saat bile çok iyi gelecek emin olun. Mesela ben balkona çıktığımda bile oh be diye iç çekmiştim. Çocuk doktoru bebeğimden çok benim için endişeleniyordu ama geçti şükür. Bazen sinir ve yorgunluktan ağlamalarım oluyor arada ama o depresyon halinden çıkalı çok oldu

Genişletmek için tıkla...

Beklemekten başka yapacak bseyimin olmaması çok kötü
İnanın bazen fotoğraf video bile çekmek içimden gelmiyor. Doğumdan önce bir sürü hayalim vardı yeni doğan çekimleri için. Hiç içimden gelmiyor nedense. Yine de kendimi zorlayıp çekeceğim eşimle. Pişman olurum yoksa. Biliyorum

sevgitek .!.:

Beklemekten başka yapacak bseyimin olmaması çok kötü
İnanın bazen fotoğraf video bile çekmek içimden gelmiyor. Doğumdan önce bir sürü hayalim vardı yeni doğan çekimleri için. Hiç içimden gelmiyor nedense. Yine de kendimi zorlayıp çekeceğim eşimle. Pişman olurum yoksa. Biliyorum

Genişletmek için tıkla...

Bol bol çekin, zaman ilaç olacak size. Baktınız hala devam ediyor destek almalısınız. Geçecek bu günler unutmayın

ebbs .!.:

Bol bol çekin, zaman ilaç olacak size. Baktınız hala devam ediyor destek almalısınız. Geçecek bu günler unutmayın

Genişletmek için tıkla...

Umarım. Çok teşekkür ederim

Acelyahayat .!.:

Normal yaşadıklarımız hissettikleriniz diyeceğim ama ikna olur musunuz bilmem bu durum herkeste aynı sirayet etmez. Lohusalık cok farklı bir süreç. Düşünün ki bebeğini reddeden anneler bile oluyor ki bu bile lohusalıkta görülebilen bir durum olduğu için terapilerle vs ustesinden geliniyor. Bence kendinize yüklenmeyin.

Genişletmek için tıkla...

Ben hiç böyle şeyler olduğunu bilmiyordum. Kendimi çok suçlamıştım ama normal olduğunu bilmek içimi rahatlattı

Gencsayan .!.:

Bu hislerin geçecek merak etme..hele bir kırkın çıksın belki o kadar bile sürmez..sadece sakin ol senin huzursuzluğun bebeğe de geçer..tabi ki öyle kolay olmuyor bebeğe alışmak çoğu lohusa yaşıyor bu hisleri..bol bol dua oku..içini ferah tut..

Genişletmek için tıkla...

İnşallah kırkımın çıkmasına kalmaz geçer