Merhaba hanımlar,
Öncelikle benimle aynı durumda olan pek çok kişi olduğunu görüyorum bu nedenle sizlerin tecrübelerinden faydalanmak isterim. Ben 30 yaşında evli bir kadın üniversite mezunuyum mesleğim var ancak 2 aydır iş değiştirmek istediğim için çalışmıyorum evdeyim. Son 3 senedir de panik bozukluk ile mücadele ediyorum hem psikiyatr hem de psikolog takibindeyim.
Bu rahatsızlığa yakalanmadan önce son derece neşeli, sosyal, kendi çabımda cesur bir insandım. Tek başıma yurtdışını gezdim, yalnızlıktan hiç korkmazdım, küçük şeyerden mutlu olurdum, çok fazla ilgi alanım vardı ve özellikle sağlıkla ilgili hiçbir kaygım yoktu (şu an sağlık anksiyetesini çok yoğun yaşıyorum). bir yakınımın ciddi bir sağlık problemi yaşaması, iş ve özel hayatımda üst üste gelen darbeler nedeniyle panik bozukluğa yakalandım ve hemen tedaviye başladım. çok şükür tedavi ile eski halime göre çok iyiyim (eskiden her gece neredeyse acildeydim, ataklarım çok zorlu geçerdi ancak hala yalnız kalmakla ilgili korkularım var). bu süreçte psikiyatırım ilaçlarımın dozunu da oldukça azalttı bazı ilaçlarımı da bıraktırdı 3 senelik bir tedavi sonucu. Olay artık biraz bazı şeyler senin elindeye geldi anlayacağınız. ben de artık ilaçların esiri olmaktan yoruldum (yanlış anlamayın ilaç tedavisi tabii ki çoğu durumda gerekli ancak bende ilaçlar olmadan asla iyi olamayacağım algısı çok yerleşti).
Eskiden yapabildiğim cesaret edebildiğim şeylere çok özlem duyuyorum ancak sanki hiç eskisi gibi olmayacağım gibi hissediyorum. Eski neşem de kalmadı maalesef, eskiden kitap okumaktan belgesel, dizi izlemekten çok keyif alırdım ama sanki artık hiçbirine odaklanamıyorum odaklansam da keyif alamıyorum. Çoğu şey artık keyif vermiyor, insanlarla olan sohbetlerime bile yansıdı bu durum. Eskisine göre daha kaygılı olduğum için pek çok şeyden de kendimi geri tutuyorum. Panik atak yaşayanlar beni anlar, gittiğiniz bir yerin, yediğiniz bir yemeğin bile bazen atak tetiklemesinden korkarsınız ve o şeylerden uzak durursunuz. Kafamda sürekli arka planda şu an bir şeylerin yolunda gitmediği hissi var atamıyorum.
aranızda tamamen panik ataktan önceki hayatına dönebilenler var mı? varsa nasıl yaptınız?
Öncelikle benimle aynı durumda olan pek çok kişi olduğunu görüyorum bu nedenle sizlerin tecrübelerinden faydalanmak isterim. Ben 30 yaşında evli bir kadın üniversite mezunuyum mesleğim var ancak 2 aydır iş değiştirmek istediğim için çalışmıyorum evdeyim. Son 3 senedir de panik bozukluk ile mücadele ediyorum hem psikiyatr hem de psikolog takibindeyim.
Bu rahatsızlığa yakalanmadan önce son derece neşeli, sosyal, kendi çabımda cesur bir insandım. Tek başıma yurtdışını gezdim, yalnızlıktan hiç korkmazdım, küçük şeyerden mutlu olurdum, çok fazla ilgi alanım vardı ve özellikle sağlıkla ilgili hiçbir kaygım yoktu (şu an sağlık anksiyetesini çok yoğun yaşıyorum). bir yakınımın ciddi bir sağlık problemi yaşaması, iş ve özel hayatımda üst üste gelen darbeler nedeniyle panik bozukluğa yakalandım ve hemen tedaviye başladım. çok şükür tedavi ile eski halime göre çok iyiyim (eskiden her gece neredeyse acildeydim, ataklarım çok zorlu geçerdi ancak hala yalnız kalmakla ilgili korkularım var). bu süreçte psikiyatırım ilaçlarımın dozunu da oldukça azalttı bazı ilaçlarımı da bıraktırdı 3 senelik bir tedavi sonucu. Olay artık biraz bazı şeyler senin elindeye geldi anlayacağınız. ben de artık ilaçların esiri olmaktan yoruldum (yanlış anlamayın ilaç tedavisi tabii ki çoğu durumda gerekli ancak bende ilaçlar olmadan asla iyi olamayacağım algısı çok yerleşti).
Eskiden yapabildiğim cesaret edebildiğim şeylere çok özlem duyuyorum ancak sanki hiç eskisi gibi olmayacağım gibi hissediyorum. Eski neşem de kalmadı maalesef, eskiden kitap okumaktan belgesel, dizi izlemekten çok keyif alırdım ama sanki artık hiçbirine odaklanamıyorum odaklansam da keyif alamıyorum. Çoğu şey artık keyif vermiyor, insanlarla olan sohbetlerime bile yansıdı bu durum. Eskisine göre daha kaygılı olduğum için pek çok şeyden de kendimi geri tutuyorum. Panik atak yaşayanlar beni anlar, gittiğiniz bir yerin, yediğiniz bir yemeğin bile bazen atak tetiklemesinden korkarsınız ve o şeylerden uzak durursunuz. Kafamda sürekli arka planda şu an bir şeylerin yolunda gitmediği hissi var atamıyorum.
aranızda tamamen panik ataktan önceki hayatına dönebilenler var mı? varsa nasıl yaptınız?
