- 6 Ocak 2024
- 69
- 29
- Konu Sahibi xbirisibirisi
- #1
Öncelikle siteyi ilk kez kullanıyorum yanlış bi formatta sorduysam şimdiden kusura bakmayın. 20lerimin başındayım mezun oldum pek arkadaşım yok. Sevgilim de yok. Kısa süreli flörtler dışında hiç olmadı. Arkadaşlarımın hepsi uzaklarda görüşemiyoruz ve her gün düzenli konuştuğum hiç arkadaşım da yok. Düzenli konuştuğum arkadaşlarım meşgul oldukları için mesajlarıma 10 günde bir dönüyorlar İşe başladım ama kimseyle small talktan öteye gidemedim. utangaç biriyim yine de elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışsam da iş yerinde çevremde çok konuşabileceğim insan olmadığı için yapamıyorum. Yakın zamanda sosyal medyadan biriyle tanıştım çok iyi biri ama nerdeyse tanıştığımız ilk günden beri benden çok hoşlandığını kısa sürede çok bağlandığını söylüyor. Mantıklı olup inanmamıştım tabi ki ama önce kısa süre flört ettik ardından mesleği görüşlerimizin ailelerimizin uyuşmaması gibi sebepler yüzünden olmayacağını söyledim ve bitirdik arkadaş kaldık yine de bitmeyen bi ilgisi hoşlantısı var. Benim ailem tek kişi o kişiden başka kimsem yok ona bi şey olsa yapayalnız kalıcam. Kimse bana ben seni asla bırakmam yalnız kalmazsın demedi şimdiye dek bu çocuksa sürekli senin için her şeyi yaparım istersen arkadaş olalım ama seni hiç bırakmam yalnız kalmıycaksın diyip duruyor. Bunu 10 yıllık arkadaşlarım bile endişelerimi onlara söylediğim halde bi kez olsun dememişti. Ve ben yalnızlıktan çok korkuyorum. Çocuk bir iki kez üzüleceğim şeyler yaptı belki size flört ettiğiniz kişiler yapsa bi daha senle mi uğraşıcam diyip konuşmazsınız. Aptal değilim biri yapsa bunu ben de konuşmazdım farkındayım ama kırılsam da keselim desem de günlerce üzülüp tekrar onla konuşurken buluyorum kendimi. Yaptığı şeyler korkunç şeyler değil ama günümüz tanımıyla red flag denilecek şeyler. Artık onunla konuştuğum için kendimi gurursuz hissediyorum. Niye kesip atamıyorum diyorum. Keşke kalbimi çok kırıcak bi şey söylese de artık bitse diyorum. Böyle ne sevgililik ne arkadaşlık sürüncemede bıraktım onu da. Ve ona karşı da kötü hissediyorum. Günahına giriyormuşum karşısına çıkıcak insanlarla potansiyel ilişkilerini engelliyormuşum gibi hissediyorum. Ona hep açık oldum tüm düşündüklerimi ona da söyledim ama pek umursamıyor. Benim karşıma çıkıcak kişileri de engelliyorum diyeceğim ama şimdiye dek kimse çıkmadı bu çocukla görüşmeyi kessem de yine çıkmayacağına eminim. Sonuç olarak çok yalnızım. Yalnız olduğum için onu bırakamıyorum çünkü o gittiğinde yine sessiz ve iletişimsiz hayatıma geri döneceğim. İşin kötüsü o da farkında bunu. Senle düzgün konuşan kimsen yok o yüzden bırakamıyorsun beni farkındayım dedi. O kadar üzüldüm ki. Ama haklı kimsem yok. Ben napmalıyım? Kesin net kessem bile üzülüp geri yazıyorum ona. Kesmesem de ne yaptığımız belli olmayan bi iletişim içindeyiz. Doğru biri karşıma çıkana dek onla oyalanacak değilim. Ama bunu bile teklif etti bana. Ben napıcağımı bilmiyorum artık ne yapsam işime gelmiyor. Ne yapmayı düşünsem neyi seçsem sonu üzülmemle bitiyor.
