0-3 grubu çocuğu olan çalışan anneler,kendinize,çocuğunuza,nasıl zaman ayırıyorsunuz?

Merhaba herkese,
Ben bir çalışan anneyim..
Hem de yoğun çalışan..
1,5 yaşında minicik bir kızım var…
Çalışan anne psikolojisindeyim; ona yeteri kadar zaman ayıramadığımı düşünüyorum.
Aslında kendim için özel bir şey yapamaz oldum o doğduğundan beri; kuaföre gidemiyorum, kaşımı bile iki iş arası alabildiğim kadar parça parça alıyorum asla tam vakit ayırmadım şimdiye kadar. Örneğin; yemek yaparken soğanın kavrulması esnasında gibi.. Bunun dışında akşam 19:30 gibi evde oluyorum yemek vs derken zaman su gibi akıp gidiyor.
Diğer çalışan anneler ne durumda merak ediyorum. Yaşadıklarımızı paylaşalım lütfen…

canım ya çok duygulandım benimde kızım 1 yaşında aynı durumdayım ki ben 3:30 da evde oluyorum buna rağmen kendime hiç vakit ayıramıyorum hep bi yorgunluk uykusuzluk halindeyim vede tabi çocuğumla verimli güzel zaman geçiremiyomuşum hissi yakamı bırakmıyor.herzaman bebeğim için şükrediyorum ama bazen kızım uyurken eskiden ne kadar rahat olduğumu düşünüyorum insanın hasta olunca, canı istediğinde kafayı yastığa koyup uyuyabilmesi büyük bir lütufmuş, alışverişe gidip acele dönme telaşı olmadan gezmek vs. vs. suçluluk duyuyorum ama bunları düşünüyorum.Yalnız değilsin

[benim bebeğimde 7 aylık ben 9 aylık olunca başlayacam işe,şuan ücretsiz izindeyim,ama nasıl bırakıp gidecem bilmiyorum daha bakıcı bile bulamadım.

pitirsen .!.:

canım ya çok duygulandım benimde kızım 1 yaşında aynı durumdayım ki ben 3:30 da evde oluyorum buna rağmen kendime hiç vakit ayıramıyorum hep bi yorgunluk uykusuzluk halindeyim vede tabi çocuğumla verimli güzel zaman geçiremiyomuşum hissi yakamı bırakmıyor.herzaman bebeğim için şükrediyorum ama bazen kızım uyurken eskiden ne kadar rahat olduğumu düşünüyorum insanın hasta olunca, canı istediğinde kafayı yastığa koyup uyuyabilmesi büyük bir lütufmuş, alışverişe gidip acele dönme telaşı olmadan gezmek vs. vs. suçluluk duyuyorum ama bunları düşünüyorum.Yalnız değilsin

Genişletmek için tıkla...

Evet canım hepimiz yorgunuz, yoğunuz..
Ne tam olarak eşlerimizin karısı..
Ne tam olarak çocuklarımızın annesi..
Ne tam olarak evimizin kadını..
Ne de tam olarak işimizin sahibi olabiliyoruz.
Hepsine bölününce bir şeyler eksik kalıyor. Ama ben eksik kalan kısmı kızımdan ya da eşimden çalmak istemiyorum. Bunun için paylaşalım düşüncelerimizi yavrularımızla neler yapabiliriz. Geçirdiğimiz minimum zamanları nasıl eğlenceli hale getiririz.
Söylemesi ayıp ama ağda için kuaföre gidip zaman ayıran kadınlara hayran kalıyorum. Ben ağdamı da parça parça iş aralarında yapıyorum her zaman kutudan minicik kopararak 5-10 dk zaman ayırıyorum haftanın birkaç günü bu kadar vahim durumdayım yani.
Hadi kızlar anlatın neler yapıyorsunuz, neler yapmalıyız.

8484 .!.:

[benim bebeğimde 7 aylık ben 9 aylık olunca başlayacam işe,şuan ücretsiz izindeyim,ama nasıl bırakıp gidecem bilmiyorum daha bakıcı bile bulamadım.

Genişletmek için tıkla...

Canımcım sen çok uzun süre birlikte kalmışsın. Hem senin için hem de bebeğin büyümüş onun için yabancı bir kadın çok ama çok zor olacak. Çevrede bebeğinin aşina olduğu güvenilir biri varsa onlar ilk alternatif olabilir, anneanne vs yoksa işin bir hayli zor canını sıkmak istemem ama. Ben olsam eve kamera döşetirim baştan sona. Tanıdık birileri yoksa şimdiden bunları ayarla bence yoksa çok sıkışırsın.

ben daha kızım 75 günlükken işe başlamak zorunda kaldım, minicikti daha. süt iznide vermediler. sabah 8 akşam 6 kokusuna hasret kaldım.
çok zorlandım, 1 saat öğlen aralarında koştur koştur gidip geldim yanına. son zamanlar öğlenleride gidemiyorum artık.

şuan 11 aylık, halaa aynı koşturmacaya özleme devamm.Bende çok üzülüyorum ona vakit ayıramadığım için ama elimiz mahkum.
akşamları beni kapıda karşılaması, beni görünce sevinçten çığlıklar atması kadar güzel bişi yok. her hafta sonu kızıma '' keşke hep tatil olsa dimi annecim '' diyorum.

allah çalışan annelerin yardımcısı olsun. bu aralar vücudum iflas etmek üzere, babamız iş için şehir dışında 25 gündür, bütün yük benim üzerimde. Ofiste binbir iş, yatağa nasıl yattığımı bilmiyorum kimi zaman.

bal10 .!.:

ben daha kızım 75 günlükken işe başlamak zorunda kaldım, minicikti daha. süt iznide vermediler. sabah 8 akşam 6 kokusuna hasret kaldım.
çok zorlandım, 1 saat öğlen aralarında koştur koştur gidip geldim yanına. son zamanlar öğlenleride gidemiyorum artık.

şuan 11 aylık, halaa aynı koşturmacaya özleme devamm.Bende çok üzülüyorum ona vakit ayıramadığım için ama elimiz mahkum.
akşamları beni kapıda karşılaması, beni görünce sevinçten çığlıklar atması kadar güzel bişi yok. her hafta sonu kızıma '' keşke hep tatil olsa dimi annecim '' diyorum.

allah çalışan annelerin yardımcısı olsun. bu aralar vücudum iflas etmek üzere, babamız iş için şehir dışında 25 gündür, bütün yük benim üzerimde. Ofiste binbir iş, yatağa nasıl yattığımı bilmiyorum kimi zaman.

Genişletmek için tıkla...

ben de çok erken başladım çalışmaya. ama şimdiki aklım olsa Çalışmazdım diyorum. Bilmiyorum bırakmayı göze alırdım belli bir dönem. Giden zaman geri gelmiyor çünkü. Şimdi biraz daha büyüsün senin prenses gör bak daha kötü olacak ayrı kalmak. Allah hepimize yardım etsin.

Merhaba bende çalışan bir anneyim . 1 aydır minnacık oğlumu bırakıp işe geliyorum .Henüz oğlum 4 aylık . Bıraktığımda 3 aylıktı . onun bana benim ona maddi durumlarında iyi olması için ne yazıkki çalışmaya ihtiyacım var. Bebeğimi çok özlüyorum sabahları evden çıkmak bir işkence . Ara ara sesi kulaklarıma geliyor. . İçim sızlıyor. . Geçen hafta sabah işe gelmeden işe gidim mi diye sorduğumda sanki gitme der gibi sesler çıkardı . . Bazen akşam gidince suratıma bakmıo .kucağımda durmak istemiyor .Unuttu diyorum ve akıo gözlerim seller gibi . .Allah inş. Emeklerimizi boşa çıkarmaz .Herşeyi onlar için yapıyoruz .Onlar geleceği için şuanda yanında değiliz . . Tek avantajım oğluma annemn bakması .Çok şükürki gözüm arkada kalmıyor annem oğluma gözü gibi bakıyor. .Allah ondanda razı olsun

ben de çok yoğun çalışıyorum , akşam 6,5 - 7 gibi evde oluyorum.
Yemek bile yapamıyorum , bazen öyle makarna,kızartma,kahvaltı geçiştiriyoruz çoğu zaman annemden yiyoruz.
hafta sonları da temizlikle geçiyor.
Çok yoruluyorum , ama açıkçası temizliğe kadın almak da istemiyorum , dünyanın parası , ona vereceğime çocuğuma bi şey yaparım diyorum.
Bugün cuma mesela , şimdi işteyim , gidip akşam temizlik yapacağım ki hafta sonu oğluma vakit ayırabileyim.
Hiç sosyal hayatımız yok , ev - iş bu kadar.
Çocuk da sıkılıyor hep evde olmaktan.
Ama bugün ne kadar yorulsam da akşamdan yapacağım işimi , önümüzdeki 2 gün oğluşum ve eşimle geçireceğim.

VAZGECILMEZIM .!.:

Merhaba bende çalışan bir anneyim . 1 aydır minnacık oğlumu bırakıp işe geliyorum .Henüz oğlum 4 aylık . Bıraktığımda 3 aylıktı . onun bana benim ona maddi durumlarında iyi olması için ne yazıkki çalışmaya ihtiyacım var. Bebeğimi çok özlüyorum sabahları evden çıkmak bir işkence . Ara ara sesi kulaklarıma geliyor. . İçim sızlıyor. . Geçen hafta sabah işe gelmeden işe gidim mi diye sorduğumda sanki gitme der gibi sesler çıkardı . . Bazen akşam gidince suratıma bakmıo .kucağımda durmak istemiyor .Unuttu diyorum ve akıo gözlerim seller gibi . .Allah inş. Emeklerimizi boşa çıkarmaz .Herşeyi onlar için yapıyoruz .Onlar geleceği için şuanda yanında değiliz . . Tek avantajım oğluma annemn bakması .Çok şükürki gözüm arkada kalmıyor annem oğluma gözü gibi bakıyor. .Allah ondanda razı olsun

Genişletmek için tıkla...

Canım ya sen daha duygusalsın şimdi bebeğin çok küçük ve bünyen normal haline dönmedi ben de o aylarda herşeye ağlardım. Bebişin daha bilincinde değil kendini çok üzme. Önemli olan onla birlikteyken ona maximum enerji verebilmek. İnan bak biz gergin olunca onlar da hissediyor bunu. Büyüdükçe daha iyi anlayacaksın.büyüdükçe daha zor olacak evden çıkmak ya da gün boyu onu özleyerek geçirmek.yine de onlar için onların geleceği için çalıştığımız gerçeği bir nebze teselli ediyor bizi.Annenin olması büyük bir şans. Benim bir arkadaşım var; annesi başka bir şehirde kendi başka bir şehirde çocuk 2 yaşında 15 gün anneannede kalıyor çocuk başka şehirde 15 gün anneanne bunlarda kalıyor. Düşün yani beterin beteri vardır.dayanabilir misin böyle olsa??ben diyorum işten çıkarım daha iyi ama yaşamak lazım işte büyük konuşmadan.

eren2010 .!.:

ben de çok yoğun çalışıyorum , akşam 6,5 - 7 gibi evde oluyorum.
Yemek bile yapamıyorum , bazen öyle makarna,kızartma,kahvaltı geçiştiriyoruz çoğu zaman annemden yiyoruz.
hafta sonları da temizlikle geçiyor.
Çok yoruluyorum , ama açıkçası temizliğe kadın almak da istemiyorum , dünyanın parası , ona vereceğime çocuğuma bi şey yaparım diyorum.
Bugün cuma mesela , şimdi işteyim , gidip akşam temizlik yapacağım ki hafta sonu oğluma vakit ayırabileyim.
Hiç sosyal hayatımız yok , ev - iş bu kadar.
Çocuk da sıkılıyor hep evde olmaktan.
Ama bugün ne kadar yorulsam da akşamdan yapacağım işimi , önümüzdeki 2 gün oğluşum ve eşimle geçireceğim.

Genişletmek için tıkla...

ben de hala işteyimKızımı çok özledim:18:
Her çalışan benzer durumda demek ki..
Peki neler yapıyorsunuz akşamları ya da hafta sonları birlikte…
konuşalım bunları mutlak yeni şeyler bulacağız ya da birbirimizden öğreneceğiz.

bende çalışan anneyim.oğlum 18 aylık.işlerimi bitireyimde oğlumla kaliteli vakit geçireyim diye bakıcıdan biraz geç alıyorum oğlumu.sonra onunla kitaplara bakıyoruz.karalama yapıyoruz.kovalamaca,top falan oynuyoruz.ama yeterli olmuyor sanırım.daha konuşamıyor oğlum.dediklerimizi yapıyor ama baba demeyi bile beceremiyor.yaşıtları cümleler kuruyor.bazen diyorum okulda 40 çocuğa yeterli oluyorum uğraşıyorum kendi oğluma bişey veremiyorum...artık neredeyse bunalıma giricem.bakıcısında sakin olan çocuk bende nazlanıyor.mızımızlanıyor..

Merhabalar benim de 22 aylık bir kızım var..
Kuzucuğum 7,5 aylıkken işe başladım bende..
Kesinlikle büyüdükçe daha da zorlaşıyor ayrılmak...Sabahları arkamdan ağlaması akşamları bazen küsmesi tavır yapması mahvediyor beni..
Elimden geleni yapıp o uyuyuna dek beraber olmaya çalışıyorum...
Ev işlerini de yemeği de özel işlerimi de sürekli erteliyorum..
Allahtan eşim herşeye yardım ediyorda bir şekilde ev işleri yürüyor..
Ama gene de içimde sürekli bir korku var, sanki kızım benden uzaklaşıverecek gibi, sanki benden çok başkalarını sevecek gibi..Hala emiyor benimki 1 ay sonra emmeyi bıraktıracağım..En çok da bundan korkuyorum, hani şimdi aramızda çok özel bişi var, benden başkasıyla yapamadığı sadece benle paylaşabildiği bir duygu...
Emmeyi bırakınca uzaklaşır mı diye içim içimi iyiyor...

Genelde tüm işlerimi hafta içi akşamları azar azar yapmaya çalışıyorum..Özellikle hafta sonlarını onun nazıyla oynayarak geçiriyorum..Şimdilerde o da öğrendi anne tatil diyor cumartesileri beraber uyandığımızda :)
Bende bu tatil günlerini daha da özel yapmak için ne gerekiyorsa yapıyorum..

Günün her anı birlikteyiz bir kere..En çok kitaplarını seviyor kızım..Sürekli okuyoruz..Mutlaka dışarı çıkıyoruz, oyuncakçılara bayılıyor en çok oralarda vakit geçiriyoruz..Şimdi bebek tiyatrosu diye birşey keşfettim..Bakalım ayın 25 inde oraya gideceğiz...
Yani aslında tatil zamanını özel kılacak annesi babası ile sürekli beraber olacağı şeyler yapmaya çalışıyoruz..

Ama ne yaparsam yapayım günün büyük çoğunluğunu benle geçirmemesinin yarattığı vicdan azabından tam olarak kurtulamıyorum...

bal10 .!.:

ben daha kızım 75 günlükken işe başlamak zorunda kaldım, minicikti daha. süt iznide vermediler. sabah 8 akşam 6 kokusuna hasret kaldım.
çok zorlandım, 1 saat öğlen aralarında koştur koştur gidip geldim yanına. son zamanlar öğlenleride gidemiyorum artık.

şuan 11 aylık, halaa aynı koşturmacaya özleme devamm.Bende çok üzülüyorum ona vakit ayıramadığım için ama elimiz mahkum.
akşamları beni kapıda karşılaması, beni görünce sevinçten çığlıklar atması kadar güzel bişi yok. her hafta sonu kızıma '' keşke hep tatil olsa dimi annecim '' diyorum.

allah çalışan annelerin yardımcısı olsun. bu aralar vücudum iflas etmek üzere, babamız iş için şehir dışında 25 gündür, bütün yük benim üzerimde. Ofiste binbir iş, yatağa nasıl yattığımı bilmiyorum kimi zaman.

Genişletmek için tıkla...

VAZGECILMEZIM .!.:

Merhaba bende çalışan bir anneyim . 1 aydır minnacık oğlumu bırakıp işe geliyorum .Henüz oğlum 4 aylık . Bıraktığımda 3 aylıktı . onun bana benim ona maddi durumlarında iyi olması için ne yazıkki çalışmaya ihtiyacım var. Bebeğimi çok özlüyorum sabahları evden çıkmak bir işkence . Ara ara sesi kulaklarıma geliyor. . İçim sızlıyor. . Geçen hafta sabah işe gelmeden işe gidim mi diye sorduğumda sanki gitme der gibi sesler çıkardı . . Bazen akşam gidince suratıma bakmıo .kucağımda durmak istemiyor .Unuttu diyorum ve akıo gözlerim seller gibi . .Allah inş. Emeklerimizi boşa çıkarmaz .Herşeyi onlar için yapıyoruz .Onlar geleceği için şuanda yanında değiliz . . Tek avantajım oğluma annemn bakması .Çok şükürki gözüm arkada kalmıyor annem oğluma gözü gibi bakıyor. .Allah ondanda razı olsun

Genişletmek için tıkla...

kızlar ağlattınız beni zar zor okudum gözyaşları içinde
bende kuzumu 19 aylıkken bıraktım
şimdi 27 aylık ama hala alışamadık
off off ço zor anne olmak
çalışan anne olmak
ben c.tesi 1 e kadar da çalışıyom artık
isyanlardayım

Merhabalar..
Benimde 19 aylık bi oğlum var. 3 aylıkken işe başladım ablam bakıyordu 2 aydır kreşe gidiyor. Ben de 9-6 çalışıyorum 6.30-7.00 yi buluyor eve gelmemiz hemen bi yemek telaşı sonra alt değiştir azcık oynuyoruz acıkcası oturup bıseyler yaptıgımız yok daha cok konusması ıcın kelıme öğretmeye çalışıyorum kreşte zaten eğitici oyunlar oynuyorlar o yuzdne ben sevgımnı vermeye calıısyorum bol bol sarılıp öpüşüyoruz elimden gelen bu erken yatııryorum 9 da yarım saatte ancak uyuyor bazen arkasına bende yatıyorum hıcbısey yapsım gelmıyor bazende ertesı güne yemek için bişeyler yapıyorum o kadar haftasonu dışarı cıkıyoruz avm lere yada anneanne babaanne ye günler bu şekilde koşturmacayla gecıyor büyüyor kuzum hatta bu sıkışıklıkta eşim 2 nci bi bebek isityor ben tedirginim nası yaparım diyorum sinir küpü olurum ama bu sefer olursa ücretsiz izin alıcam inşallah diye kendimi avutuyorum. gerçekten cok zor hersye yarım kalıyor misal dün anneanneya bıraktık esımle temzılık yaptık gün bitti sayılır zaten içim gidiyor bı haftasonu var ondada bırakmayım dıyoruma ma bu seferde ev de huzursuz oluyorum sürekli dağıtıyor batıyor ev temzi olsun istiyorum bi şekilde idare ediyoruz işte allah yardımcımız olsun saglık olsun

Ben de ikizlerimi bırakıyorum,malesef,hergün yeniden kahroluyorum ki,sizin kadar erken bırakmadım,
Annem bakıyor,herkes neyseki annen bakıyor diyor ama ben ayrı olduktan sonra,hepsi çok zor..
hele bebekken bırakmak ne zor,Allah yardımcımız olsun..

hanımlar,
2,5 yaşında bir kızım var,
6 aylıkken işe başladım, 23 ayına kadar emzirdim, emme olayımız biterken zannettim ki yavrum için artık benimle bakıcısı arasında bir fark olmayacak. eskiden meme için özeldim, şimdi o da kalmadı diye düşündüğüm bile oldu. komik biliyorum ama sizde biliyorsunuz ki annelik bazen ziyadesiyle komik.
eve gidiyorum, çok şükür ki bakıcımız yemeğimizi yapmış oluyor, ben kızımla oynayarak başlıyorum akşamıma, bu benim için büyük bir şans, biliyor ve şükrediyorum.
ağdalar ve kaş almalar 1 saatlik öğlen aralarında,
alışverişlerde aynen öyle.
kızımla neler yaptık neler yapıyoruz a gelelim, sizler de bu minvalde yazın ki bilmediklerimiz, uygulamadıklarımız açığa çıksın, az zamanda çok iş yapabilme gücümüzü arttıralım.
babası eve gelinceye kadar yaklaşık 1 saatimiz var evde bize özel. yerlerde sürünmeler, top oynamalar, saklambaç, onun aslan benim ceylan olmam vs. oyunlar kendimi daha aktif hissedebildiğim akşamlarımızı süslüyor.
ama bazen bende çok yorgun oluyorum. bir formül uydurdum ama ne kadar doğru ne kadar yanlış bilmiyorum. o akşamlarda onu kucağıma alıp en sevdiği çizgi filmi koyuyorum tvye, beraber koyun koyuna izliyoruz, ben sorular soruyorum, bu kimdi bunun amacı ne, bunlar arkadaş mı, şimdi bu küstü mü falan diye. daha hareketsiz şeyler yapmaya çalışıyorum, resim çizmesi için gerekli alet edavatı hazırlayıp bana hediye yapmasını istiyorum, yanına uzanıyorum, o bir şeyler yapıyor, bende yorgun bedenimin ağrıyan başımın arasında, harikasın tatlım bu güneş mi falan diyorum.
masal anlatıyorum mesela, bayılıyor kızım buna.
babası gelince biraz daha rahatım, çünkü benim yavrucak acaip boğuşma meraklısı, babası biraz onun gazını alabiliyor, alt üst çık in derken keyifleri yerinde oluyor.
annelerin sürekli kendini suçlar vaziyette kalmasının çocuk için iyi olmadığını düşünüyorum. eksik de kalsam, ben sana eksiğim diye bakmamaya çalışıyorum kızıma.
çünkü anlıyorlar ve bunu, inanın bana, şantaj malzemesi yapıyorlar,
ben elimden geleni yapıyorum, evde olan ve de harika bir anneye sahiptim, ama o bile şimdilerde "yavrum biz işten güçten senin kadar bile oyun oynayamıyorduk" diyor.
önemli olan hem iletişim hem de sevginin doyasıya hissettirilmesi.
sevgi hissi ise aslında ne oyuncakdan ne sürekli yanında olmaktan geçmiyor, gözlerimizden geçiyor, dokunuşlarımızdan.
kendinizi suçlamayın, sevgi dolu çocuklar yetiştirmek istersek sevgi dolu çocuklar yetiştireceğiz.

kızlar nasıl duygulandım yazdıklarınızı okuyunca
bende hikayemi anlatayım.6.5 aylıkken işe başladım.şimdi 10.5 aylık oldu oğlum.
birlikte geçirdiğimiz zaman okadar az ki sizde olduğu gibi.öğlenleri de gidiyorum eve
kayınvalidemle dedesi bakıyor oğluma bizim evde
oğlum dedesini çok seviyor haliyle.gezdiriyor oynuyor felan derken ben akşam
oynamak istediğimde dedesinin kucağına atlıyor.bende çok üzülüyorum.
kayınvalidemler bizde kaldığı için yemek yap,hazırla,bulaşığı yıka,çocuğun yemeğini hazırla,akşamları çay
çayın yanına bişeyler koy,getir,kaldır derken azcık vakit kalıyor bize.gerçi oğlum şikayetçi değil bundan
dedesi,babası,babaannesiyle oynuyor odada.ben mutfakta.çarede bulamıyorum
onlara yakın bana uzak kalacak,beni sevmeyecek diye çok üzülüyorum.

dirim .!.:

kızlar nasıl duygulandım yazdıklarınızı okuyunca
bende hikayemi anlatayım.6.5 aylıkken işe başladım.şimdi 10.5 aylık oldu oğlum.
birlikte geçirdiğimiz zaman okadar az ki sizde olduğu gibi.öğlenleri de gidiyorum eve
kayınvalidemle dedesi bakıyor oğluma bizim evde
oğlum dedesini çok seviyor haliyle.gezdiriyor oynuyor felan derken ben akşam
oynamak istediğimde dedesinin kucağına atlıyor.bende çok üzülüyorum.
kayınvalidemler bizde kaldığı için yemek yap,hazırla,bulaşığı yıka,çocuğun yemeğini hazırla,akşamları çay
çayın yanına bişeyler koy,getir,kaldır derken azcık vakit kalıyor bize.gerçi oğlum şikayetçi değil bundan
dedesi,babası,babaannesiyle oynuyor odada.ben mutfakta.çarede bulamıyorum
onlara yakın bana uzak kalacak,beni sevmeyecek diye çok üzülüyorum.

Genişletmek için tıkla...

canım senin işin daha zormuş beraber yasadıgınız ıcın sıze ozel bı zamanının pek yok gıbı ama annenın yerı baskadır oyle düşünme cocuklar oyunlara bayılır ama anne sevgısının yerını tutamaz öp kokla onu sarıl elinden geldiğince Allah kolaylık versın

bende kızım 3 aylıkken işe başladım 12 aya kadar annem baktı babam iyice hasta olunca kızımı kreşe vermek zorunda kaldım yaklaşık beş aydır kreşte.ondan ayrılmak çok zor.anne demesi dünyaya bedel.hem ev işlerine hem işime hem kızıma yetişmek çok zor oluyor herşey yarım kalıyor.maddi durumdan dolayı temizlikçi falanda alamıyorum.çoğu zaman kızımı uyutmak için gidiyorum ondan önce kendim uyuyorum.ilk başlarda daha zordu şimdi birazcık olsada düzene oturttum.kreşten 6,5 gibi geliyor ben işten 5te çıkıyorum.6ya çeyrek kala evde oluyorum kızım gelene kadar yemek çamaşır bulaşık hallediyorum kızım zor yemek yiyor 1 saat yemek faslımız sürüyor.sonra biz yiyoruz.sonra sofrayı kadır biraz daha oynuyoruz sonra uyku.benimde pilim bitmiş oluyor.sabah 6,5ta kalk herşey yeniden başlıyor.bunlarda geçecek ve büyüyünce herşey daha kolay olcak kendimle ilgileneceğim inşallah.