Ben de ilk evlendiğim zamanlar kendimi çok yalnız hissettim, alışamadım. Çalıştığım,evde yalnız kalmadığım halde. Üstelik de evlenmeden önce 3 sene ailemden uzak,kardeşimle bu şehirde yaşamış olmama rağmen.Kardeşim öğrenciydi, ben de çalışıyordum birlikte kalıyorduk.Ailemiz 3,5 saat uzaklıkta...
İlk evlendiğim zamanlar bana çok koydu, kardeşim tek başına garip kalmış gibi geldi. Vicdan azabı duydum bir zaman. Sürekli arar ne yedin ne içtin diye sorardım. Hiç unutmam bir gün aradım bir şeye ihtiyacın var mı diye...Yok her şey var ablacım dedi. İhtiyacı olsa da yük olmak istemez bildiğim için tek tek soruyorum şu var mı bu var mı diye. Peynir var mı dedim. Peynir yeni bitti ama alıcaz dedi. Ben bir içerledim, bir gücüme gitti, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım,kardeşim peynir yiyemiyor ben burada abla diye oturuyorum diye.
Dakikalarca ağladım. Hemen gittik alışveriş ettik eşimle…Aslında bunlar hep o anki içinde bulunduğum psikolojinin yansımaları. Yoksa insan buna bu kadar tepki verir mi…
Ailemden uzak kalmak da koydu.Evet bekarken de uzaktım ama evlenince kısıtlanmış gibi hissettim oysa 15 günde bir mutlaka memlekete gidiyorduk.
Eşimin ailesinin de bazı yanlışları oldu bana, onlar da üstüne gelince annemi,babamı,kardeşimi çok özler olmuştum.Anneme üzülmesin diye bişey demezdim ama kardeşimi arardım özledim diye ağlardım.
Buzdolabını açıp bir şey yerken çekinirdim, oysa uzun süre flört ettik eşimle, yabancı mıyız…Ama gel gör işte…Eşim evin temizliğine, yemeklere filan bir kusur bulacak diye aklım çıkardı. Hiçbir eleştiriyi kaldıramazdım. Kendi evim gibi gelmezdi…
Zamanla taşlar yerine oturdukça alıştım, alıştık…Benimsedik… Şimdi nereye gitsem evimi arıyorum hemen, rahat edemiyorum…Artık sınırsız rahat hissediyorum evimde, eşimle…3 sene oldu evleneli.
Ama baba evi hep başka benim için. Orası hep özel…Her zaman rahatım orda, evim gibi hissediyorum hala. Yuva dediğimde, aile dediğimde hala aklımın, yüreğimin bir köşesinde baba ocağı…