Her şeye istediği zaman sahip olan çocuk sınırlarını bilmez gibi genellemeler yapılmış, şunu bilin ki bu salt yetiştiriliş işi değil, bir o kadar da yapısal bir durum, doğrudan tek bir sebebe bağlamak da oldukça ütopik. Şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki bir dediğimin ikiletilmediği, hemen hemen her isteğimin bekletilmeden yapıldığı bir çocukluk yaşadım, ama bir başkasının malına el de uzatmadım, çıkıp "Göz hakkımdır" deyip elin bahçesinden masumane bir meyvecik bile aşırmadım. Ne zaman bu çeşit bir yorum görsem ister istemez "Hı hı öyledir kesin" diyor ve tebessüm ediyorum kusura bakmayın. Söylemeden geçemedim bu kez.
Çocuklardaki hırsızlığın nedenleri çok çeşitli, ufak kıskançlıklar, rekabet ortamı, arkadaşını cezalandırma isteği, belki izlediği bir filmden yanlış mesaj alması vs vs. Çocuğunuzun önünde "Vay ben anneliği beceremiyorum" diye ağlamayın.
Suçlamadan, anlamaya çalışarak sohbet edin, yaptığının yanlış olduğunu hatırlatın. Gerekirse yaptığı şeyi daha net idrak edebilmesi için empati kurabileceği cümlelerle kendisinden örnekler verebilirsiniz.
bir de okula alışmamız için götürülen en sevdiğim bebeğimi her gün çalıp eve getiriyordum gerçi o benimdi ama çalıyordum 
