- Konu Sahibi inceuclusarjiolanvarmi
-
- #1
Merhaba kızlar. Beni hatırlayanınız vardır mutlaka. Özet geçecek olursam, 4 yıllık ilişkim tam evlilik arefesinde bitti. Gerekçe de beyefendinin çok bunalması, arkadaşlarıyla gezip eğlenmek istemesiydi.
Bana tamiri imkansız yaralar açarak gitti. Günlerce konuştum "ben rahatladım valla. Vicdanım da çok rahat." dedi. Aylarca eziyet çektim tedavi gördüm, kilo verdim vs. Sonra atlattım. Karşıma bana çok değer veren biri çıktı. Sevdim onu. Öteki gibi ilk aşk, ilk ilişki değildi ama hiçbir şey gizlemedim ondan. Ne varsa anlattım. Geçmişin umurumda değil dedi. Ben sana aşığım ve asla kaybetmiycem dedi. Türlü depresif hallerime katlandı, en kötü zamanlarımda destek oldu. Yakın zamanda evlenme teklif etti. Ben de ona asla ihanet etmedim. Geçmişi sildim. Telefon numaramı, mailimi tüm hatıraları yok ettim. O insanla hiçbir şekilde iletişim kurmadım.
Ve şimdi hayatımda her şey yolundayken üzerinden neredeyse 1 sene geçmişken o geri döndü. Bana ulaşamayınca en yakın arkadaşıma ulaştı. 1 senedir hayatına kimseyi sokamadığını, çok mutsuz olduğunu, çok pişman olduğunu ne dersem yapmaya hazır olduğunu, bensiz yapamadığını söylemiş. Arkadaşım da "1 senedir bu kızın çekmediği azap kalmadı. 1 senedir aklın neredeydi?" dedi. O da "hayatını düzene sokmuşken bencillik edip mahvetmek istemedim" dedi. arkadaşım da " o zaman şimdi de mahvetme. Yeniden aynı şeyleri yaşatma" dedi.
Ardından bilindik sözler işte. Benim gibi kimseyi sevemezmiş. Eğer şu an hayatımdaki kişiyi ondan daha çok sevmişsem, hiçbir şey demeyecekmiş. Ama yok ondan bir farkı yoksa bunu bize yapmamalıymışım. Evet beni, arkadaşlarına gezmeye tozmaya sorumsuzluğa tercih etmemiş. Hatalıymış bu yüzden. Ama geç olmadan dönülebilirmiş. O hatalarını anlamış. Hastaymış, başına gelmeyen kalmamış vs.
Kızlar, buraya yazmak istemediğim çok sıkıntı çektim. Hayatımı mahvetti ve gitti. Anlatmayı bile midem kaldırmıyor. Evet beni çok sevdiğini ve hiç kimseyi benim gibi sevemeyeceğini biliyordum. Ancak o kaçtı sorumluluktan. Bir kez bile arayıp nasılsın diye sormadı bir yıl boyunca. Şimdi ise, her şey yolundayken hayatımda, vicdanımı sömürüyor. Üzüldüm haline, çok hem de. Ben mutlu iken onun mutsuzluğuna...
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Hayatımdaki insanı gerçekten seviyorum. Çok şeye katlandı benim için. Hiçbir erkeğin katlanamayacağı birçok şeye. Şimdi ise vicdanım yapıştı yakama. Ben ne yapıcam?
Bana tamiri imkansız yaralar açarak gitti. Günlerce konuştum "ben rahatladım valla. Vicdanım da çok rahat." dedi. Aylarca eziyet çektim tedavi gördüm, kilo verdim vs. Sonra atlattım. Karşıma bana çok değer veren biri çıktı. Sevdim onu. Öteki gibi ilk aşk, ilk ilişki değildi ama hiçbir şey gizlemedim ondan. Ne varsa anlattım. Geçmişin umurumda değil dedi. Ben sana aşığım ve asla kaybetmiycem dedi. Türlü depresif hallerime katlandı, en kötü zamanlarımda destek oldu. Yakın zamanda evlenme teklif etti. Ben de ona asla ihanet etmedim. Geçmişi sildim. Telefon numaramı, mailimi tüm hatıraları yok ettim. O insanla hiçbir şekilde iletişim kurmadım.
Ve şimdi hayatımda her şey yolundayken üzerinden neredeyse 1 sene geçmişken o geri döndü. Bana ulaşamayınca en yakın arkadaşıma ulaştı. 1 senedir hayatına kimseyi sokamadığını, çok mutsuz olduğunu, çok pişman olduğunu ne dersem yapmaya hazır olduğunu, bensiz yapamadığını söylemiş. Arkadaşım da "1 senedir bu kızın çekmediği azap kalmadı. 1 senedir aklın neredeydi?" dedi. O da "hayatını düzene sokmuşken bencillik edip mahvetmek istemedim" dedi. arkadaşım da " o zaman şimdi de mahvetme. Yeniden aynı şeyleri yaşatma" dedi.
Ardından bilindik sözler işte. Benim gibi kimseyi sevemezmiş. Eğer şu an hayatımdaki kişiyi ondan daha çok sevmişsem, hiçbir şey demeyecekmiş. Ama yok ondan bir farkı yoksa bunu bize yapmamalıymışım. Evet beni, arkadaşlarına gezmeye tozmaya sorumsuzluğa tercih etmemiş. Hatalıymış bu yüzden. Ama geç olmadan dönülebilirmiş. O hatalarını anlamış. Hastaymış, başına gelmeyen kalmamış vs.
Kızlar, buraya yazmak istemediğim çok sıkıntı çektim. Hayatımı mahvetti ve gitti. Anlatmayı bile midem kaldırmıyor. Evet beni çok sevdiğini ve hiç kimseyi benim gibi sevemeyeceğini biliyordum. Ancak o kaçtı sorumluluktan. Bir kez bile arayıp nasılsın diye sormadı bir yıl boyunca. Şimdi ise, her şey yolundayken hayatımda, vicdanımı sömürüyor. Üzüldüm haline, çok hem de. Ben mutlu iken onun mutsuzluğuna...
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Hayatımdaki insanı gerçekten seviyorum. Çok şeye katlandı benim için. Hiçbir erkeğin katlanamayacağı birçok şeye. Şimdi ise vicdanım yapıştı yakama. Ben ne yapıcam?