Yıllar süren uğraştan sonra çok şükür bir evlat sahibi oldum. 1 yaşında. Ben 42 yaşındayım. Çeşitli sağlık sorunlarım var. Çok zor bir hamilelik geçirdim. Çok zorlanıyoruz bakımında. Öyle ki eşimle boşanma noktasına geldik. Benim kimsem yok yardım edecek. Eşimin ailesi de beni sevmedikleri için uzak duruyor hiçbir destekleri yok. Sadece bayram, hastalık vs gibi özel günlerde görüşüyorum. Ama yine de 2. Çocuk için baskı yapmaktan geri durmuyorlar. Az önce kv aradı.
Kv: Korunuyor musunuz? Korunmayın hemen bir çocuk daha yapın
Ben: Yok korunmuyoruz, kısmet (konu uzamasın)
Kv: Kısmet deme hemen yapın 1 tane çocuk mu olur
Ben: Çok şükür 1 tane var. Allah ona sağlık versin. Onun bakımında bile zorlanıyoruz. Tek başımıza desteksiz bakmak bizi zorluyor.
Kv: Ben 5 tane nasıl büyüttüm.
Ben: Siz bakmışsınız biz yapamıyoruz. Hem eşim de istemiyor
Kv: Sen onu boşver. Diğer oğlum da istemiyordu. Bak şimdi 2 tane seviyor.
Ben: Onlara bütün aile birlikte bakıyorsunuz. Anneanne, babaanne, hala. Bizim kimsemiz yok
Kv: Ben bilmem 2. Çocuk yapın
Şimdi ben daha ne söyleyebilirim beni rahat bırakması için. Defalarca konu oldu. Her seferinde dile getirdim hem yaptıkları ayrımı hem 2. Çocuk düşünmediğimizi. Yok susmuyor, susmuyor.