6-7 yıllık ama kardeş olarak bilindiğimiz bir dostumdu. Nikah şahidi oldum öyle yani. Bir şekilde benden uzaklaşmaya başladı, diğer bir arkadaşımızla gittikçe samimileşti. Ki bizim yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Uzaklaşmaya başladığını fark edince defalarca sordum, bir sorun mu var, bilmeden bir şey mi yaptım diye. İnsanlık hali bilmeden kırmışımdır, üzmüşümdür, kızdırmışımdır, söyle ki telafi edeyim, hatam varsa bileyim dedim. Yok dedi. Sana öyle geliyor dedi. Hiçbir şekilde kabul etmedi, insanlar bana sormaya başladı siz niye görüşmüyorsunuz diye. Dedim bilmiyorum. Öyle yani, hala bilmiyorum.
Başta çok zor oluyor, her şeyi onunla yapmaya alışmış oluyorsunuz. Ortak anılar, yerler, planlar vs. Eliniz devamlı onu aramaya, ona yazmaya gidiyor. Yolda bir şey gördüğünüzde ona alasınız geliyor falan. Sonra yavaş yavaş onsuzluğa alışıyorsunuz, bir de içerliyorsunuz sizi bu şekilde bıraktığı için.
Sonra geriye hoş anılar, zamanında güzel olan bir dostluk ve hayalet kalıyor.