lelacim o paronak olma durumu küçük hanım doğduğundan itibaren başladı bende.daha önce hiç bahsetmedim ben sizlere,daha yeni yeni azalıyor.geceleri çığlık çığlığa uyanıyordum,bağırdığımı farkında değilim ve hatırlamıyorum çoğu zaman.eşim anlatıyordu sabahları hep.eşimi uyandırıp kal kalk kalk çocuğu eziyorsun diye bağırıyormuşum.ışığı aç göremiyorum diyomuşum,kollarım bebek tutar bir şekilde uyanıp tut tut tut! düşüyor,tut! diye bağırıyormuşum daha bunun gibi neler neler.ne kendim uyuyordum ne eşimi uyutuyordum.ben hala nefes alıyo mu,hareket ediyo mu,elleyince elini kolunu kıpırdatacakmı diye kontrol ediyorum.bu durumumu 1-2 kişiyle paylaştım,ilk kez anne olduğun için böyle şeyler yaşıyorsun diyen de oldu,ooo sen baya abartmışsın işi diyende oldu.caddede karşıdan karşıya geçerken bebeğimin elimden fırladığını ve kamyonun arabanın onu ezdiğini filan görüyorum,yüksek bi yerden aşağıya baktığımda düştüğünü görüyorum.daha ne seneryolar ohooo kafayı sıyırdım ben çoktan.rahat olmaya çalışıyorum ama başarılı olduğumu söyleyemem.yanlışlıkla çocuk kafasını hafifçe bi yere vursun ve ağlasın mesela,eh o anda yanında ben değil de başkası varsa vay o kişinin haline.demediğimi bırakmıyorum.halbuki çocuk bu yani,herşey olur.önemli olan ciddi yaralar almasın,sağlığı bozulmasın.heleki eşime bu konuda fazla üsteliyorum.
hatırlamak istemediğim için size hiç bahsetmedim,29 mayısta benim kızım da ilk kez düştü ana kucağından,yanında ben vardım Allahtan,ya eşim olsaydı yanında,belkide boşanmıştık.hafif bir şekilde düştü birazcıkta ağladı tabi.ama ben ağlama krizine girdim,eşim çocuğu bıraktı beni sakinleştirmeye çalışıyo bende ona diyorumki hastaneye gidelim çabuk.ama çocukta bir kızarma bile olmadı herhangi bir yerinde.hep pimpirikli olmaktan,evhamlı olmaktan filan bahsediyorsunuz ya.ben de o azcık manyaklık seviyesinde.ama bundan kurtulmaya çalışıyorum ve gitgide düzeleceğine inanıyorum.yoksa bu şekilde kendime zarar veriyorum hem de fazlasıyla