ıNSAN NEDEN ANNE OLMAK ıSTER?
Ruhunda, genlerinde olduğu için mi?
Yaşama yeni insanlar getirmek gibi bir misyonu yüklendiği için mi?
Doğurganlık yeteneğini gösterebilmek için mi?
Kendi egolarını tatmin etmek, bir insanı büyütebilmek, onun kendine aslında ne kadar da muhtaç olduğunu hissetmek için mi?
Bu seçenekler çoğaltılabilinir.
ınsan anne olmak istiyorsa eğer, bana göre ciddi bir hazırlık safhasından geçirmeli kendini.
En başta ruhunu, sonra bedenini hazırlamalı ve onarmalı.
Sonra hayallerini, umutlarını ve hobilerini ertelemeli bir süreliğine..
Sabrını, dayanaklılığını güçlendirmeli.
Uykusuzluğa, bana mısın dememeli.
Bu negatif gibi görünen seçenekleri de çoğaltabilirim.
Ama benim asıl demek istediğim, asıl değinmek istediğim bambaşka. Hani gözlerinizin içine utangaç ama bir o kadar da masumca bakarak "iyi ki benim annemsin" diyorlar ya, bunun için herşeye, her cefaya değeceğini düşünüyorum. Bazen kızıyorum kendime, ona bağırdığım, ceza verdiğim ya da sevdiği şeylerden anlık mahrum ettiğim için. Sizde hissetmiyormusunuz ara sıra, bu insanı kıstırıp köşeye, yakalayıp ansızın, sızlatan o berbat hissi. Değer miydi? diyorum. Bunu ayrıca tartışırız. Terbiye sisteminin için de gerekli gibi gözükse de, bu tip kısıtlamalar onu ne kadar hizaya sokuyor onu açıkcası bilemiyorum. Bu benim düşüncem elbet. Her çocuğa aynı terbiye yani klasik terbiye sisteminin geçerli olmadığını da söylemek durumundayım. ınsan çocuğunu büyütürken heyecanların ve tatlı heveslerin yerine endişelerle kaygılarla dolu gelecek planları yaptığı için bazı keyifleri göz ardı ediyoru farkına bile varmadan. Ama inanınki en keyifli, en heyecan verici, en kalp titreten anlar gerçekten 1 yaşına kadar ki geçen zaman. Sonrasında can sıkıcı gelişmeler, tipik problemler bekliyor bizi.
O günleri es geçemeyeceğimize, görmezden gelemeyeceğimize göre, bana göre en akıllıca yöntem, o döneme hazırlıklı yakalanmak. O dönemi gardımızı almış, silahlarımızı kuşanmış, stratejimizi oluşturmuş olarak karşılamak. Bütün bunlara rağmen, an gelecek ki, plan değişikliği yapmak zorunda kalacağız. Yenilgilerimiz olacak elbet, ama kazanılan zaferler unutturacak bu mağlubiyetleri.
Niye mi böyle düşünüyorum diyorsunuz. ışte ben 6 yaşında bir kız annesi olarak o çok hassas noktada duruyorum. Yanlış bir adımla mayınlardan biri patlayacak ve ben etrafa saçılacağım diye korkuyorum. Ama bu korku yüreğimi pır pır çarptırırken de, yerimde saymayı aklımdan bile geçirmiyorum. Mayınları atlamadan geçebilecek olanımız olabilecek mi acaba? Ben az hasarlarla atlatabilmeyi umut ediyorum. Çok yaralanmadan, çok hırpalanmadan, çok örselenmeden geçiversin arzusundayım.
Küçükken elinizin altında, kanatlarınızın gölgesinde, nefesinizin serinliğinde yaşarken ne kadar da huzurla gülümseyebildiğimizi hatırlıyorum özlemle. Bu endişeyi en çok duyumsayacak kişiler olarak yani ebeveynler olarak, ne yapalım diye düşünüyoruz gece gündüz. Gölgesi sizin gölgenizin serinliğinden çıkmaya, kendi güneşinin altında kalmaya başlayınca başlayacak asıl mücadele. Kızım yavaş yavaş kendi minik gölgesini oluşturmaya başladı. Ne kadar çabalasam da tamamen kendi gölgem altına sokamaz oldum onu. Zamanla, ki bu çok uzakta değil, bir an olacak ki artık kendi güneşinde yürümek isteyecek. Kendi gölgesi ile yol almak isteyecek hayatın bazen zor günlerinde bazen de hoş görüntülü yollarında.
Biz de böyle değilmiydik bir zamanlar. Bizde kendi ailemizi, şimdi bizim duyduğumuz endişelerin o huzursuz kalp çarpıntısında bırakmadık mı?
Ben bıraktım. ıtiraf ediyorum. Onları anlayabilmem içinde anne olmam gerekmiş. Şimdi de kızımın beni anlaması için anne olmasını beklemekten başka çarem yok. Ve bu zaman içinde ben de didinip duracağım.
Soruyorum yine. ınsan neden anne olmak ister. Arkanızdan ansızın sımsıkı sarılıp, yanağınızın tam orta yerine ıslak bir buse bırakması için mi?
"Rüyamda seni gördüm anne" diyen ve çapaklı gözleri ile gülümseyen ve henüz yorganın sıcaklığından kurtulmamış o minik bedene sarılabilmek için mi?
Evet insan bunlar için anne olmak ister. Aslında hep yalnız olan ruhumuzu dinlendirmek, eğlendirmek için anne olmalıyız biz kadınlar. Birini ölesiye sevmek için de anne olmalıyız. Hani şu bize fazla gelen, akıp taşan, coşan sevgimizi dizginlemek için de anne olmalıyız. "Bunu ben yarattım" diye hafifçe kenara çekilerek eserine bakan bir sanatçı huzuru ile bakabilmek için de anne olmalıyız biz. Hayata kuşku ile bakan ve kuşku ile yaşayan kadınlar olarak, sevgisinden ve samimiyetinde asla kuşku duymadığımız o kişinin varlığı içinde anne olmalıyız.
Yani sebep çook anne olmak için. Yeterki sebeplerimizin kıymetini bilelim. Yeterki sebepleri, hiç unutmayalım.
ınsan neden anne olmak ister?
Sevmek ve sevilmek için heralde.
Hiç unutamayacağınız mutlulukların yaşanacağı, binlerce kez anlatacağınız hoş anıların oluşacağı, inanmayacağınız başarıların sizinle birlikte yol alacağı yeni bir yıl dilerim.
alıntıdır