Canım bebeğim,
Nereden başlasam hiç bilmiyorum… Seninle ilk tanışmam 2008 Ağustos ayında olmuştu. Gelmeyen adetim beni 1 hafta bekletti ve o bir haftanın sonunda artık acıdan üzerine yatamadığım göğüslerim senin varlığını ele verdi; neredeyse bordo bir 2. çizgi olarak
Zor günleri yavaş yavaş atlatırken, yüreğimden hep senin daha gelmeye hazır olmadığını geçirdim. Biliyordum ki bir gün yeniden içime gelecektin. Biliyordum ki, kendini hazır hissettiğinde annenin o sıcacık karnındaki yumuşacık yerine kurulacaktın. Hep konuştum seninle dualarımda. Hep sana seni ne kadar sevdiğimi anlattım.
Derken bir gün, nasıl hiç bilmiyorum, “ben bugün hamile kalacağım” dedim. 4 Aralık 2008 günü. O günden sonra hep içimde bir kıpırtıyla gezindim. Kendimi dinledim, aslında “seni” dinledim:asigim: Sen bana ben geldim dediğinde Aralığın ortası olmuştu ve adetime günler vardı. Önce kasıklarımda o bildik karıncalanma, sonra gerilme, sonra karnımda o beni heyecanlandıran şişlik… 1 hafta eczanenin önünden geçerken içeri girip bir test almamak için kendimi tuttum. Adet günü diyordum. Nasılsa olmayacağıma.s
Sonunda 21 Aralık Pazar günü sabrımın mükâfatını aldım. Babanı nöbetçi eczane bulmak üzere gönderdim. Nerelere gitmiş garibim. Hala atamadığım testle geldi. Ben büyük bir heyecanla tuvalete girerken; “Allah’ım hangisi hayırlıysa o çıksın” dedim ve sonuç; hamileyim:sm_cool:
Canım bebeğim
Hep biliyordum bir gün bana geri geleceğini. Sen o kadar anlayışlıydın ki yavrum, anneni babanı daha fazla üzmeye gönlün elvermedi ve hemencecik geliverdin. İçim öylesine huzur dolu ki artık. Biliyorum ki sen bu sefer annene sımsıkı tutunacaksın. Biliyorum ki bir daha bizi hiç üzmeyeceksin. Sana kavuşmak için çekeceğim tüm fiziksel zorluklar hoş geldi. Seve seve hepsini çekmeye hazırım meleğim. Sen geldin ya, başka hiçbir şeyin önemi yok artık.
Annen