Canım Yavrum, Minik Kelebeğim...
Anneciğin seni o kadar çok istiyordu ki, her ay test yapmaktan ve negatifi görmekten yorulmuştu... Ama 3 Temmuz 2009 sabahı yine test yaptı ve gözlerine inanamadı, aylar sonra ilk defa çift çizgiyi görünce sanırım şoka girdi, ağladı, güldü, hemen koştu kan testi yaptırmaya gitti, akşama kadar vakit geçmek bilmedi, akşam saat 17:15 ti test sonucunu aldığında...
Evet yavrum, test sonucuna göre içimdeydin ve tam 3,5 haftalıktın, deliye döndüm, sevincimi nasıl paylaşacağımı şaşırdım, hemen anneanne ve teyzene haber verdim, onlarda en az benim kadar sevindiler, çünkü onlarda seni uzun zamandır bekliyordu.. Babana eve gidene kadar söylemedim, yüz ifadesini çok merak ediyordum çünkü, eve vardığımda test sonucunu gösterdim, kağıda uzun uzun baktıktan sonra dili tutuldu babanın, o anki sevincini görmeliydin miniğim..
Ama ne olduysa bir hafta sonra büyü bozuldu ve baban seni istememeye başladı, kabus dolu günler geçirdim, ne olursa olsun seni istiyordum ve bu uğurda her şeyi göze almıştım, babanı bırakırdım ama seni yine bırakmazdım, babaanne ve dedende babanla boşanmamızı istedi, inanamıyordum, ortada bir sebep yok, mutlu giden bir evlilik ve birbirini seven iki insanken, bu ayrılık fikri nasıl ortaya çıkmıştı, gözle görünür tek sebep senin varlığındı, anneannen, dayın, teyzen ve ben sonuna kadar direndik, kimseyi umursamadık, önemli olan sendin ve gerisi boştu, babana karşı içim öfke doluydu, ama sabrettim ve pes etmeden savaştım, bir süre sonra baban çok değişti, öyle böyle değil 180 derece değişime uğradı ve seni istemeye seninle ilgili hayaller kurmaya başladı, sanırım senin geleceğine karşı kaygı duyuyordu ve ailesininde etkisinde kalmıştı, meleğim, babanı affettim, o aslında çok iyi bir insan ve çok saf yürekli biri, sana iyi bir baba olacağından da eminim, şimdi senin için çıldırıyor, sana bişey olacak diye çok korkuyor, geçen hafta rahatsızlandığımda, seni kaybedeceğimizi sandı, gözlerindeki korku dolu bakışları unutmam heralde.. Bu arada bütün yaşadığım bu olumsuzluklara karşın beni hiç üzmedin ve bana sımsıkı tutundun bebeğim, dünyaya gelmeye ve beni annelikle onurlandırmaya kararlısın, işte benim yavrum bu, annesi gibi inatçı ve gururlu, SENı ÇOK SEVıYORUM MELEĞıM, 5.ayımızdayız şu an, bundan sonrada beni hiç bırakma, seni kucağıma alacağım günü sabırla bekliyorum, anneannen sana mektuplar yazıyor, teyzen ciciler aldı, dayın çok heyecanlı, çevremizdeki tüm dostlarımız ve akrabalarımız seni merakla bekliyorlar yavrum, babanın ailesini henüz affedemedim ama sen doğduğunda eminim onlarda fikirlerini değiştireceklerdir ve senin melek yüzün ortamın gerginliğini alacaktır, Rabbim seni bana bağışlasın, sağlıkla gel kelebeğim...