dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
2010 qcak annesi olucam inşallah ben de. tabi pıtırcığım yaramazlık yapmazsa... o yüzden, nasıl olacak acaba diye merak ediyorum. esmeralda, sıkıntılı bir doğum süreci yaşamışsın, çok geçmiş olsun, allah analı babalı büyütsün bebeğini inşallah.
benim hikayem nasıl olacak acaba?? :CüvCüv:
Esmercim sonuna kadar okudum valla kaydirigubbakcemile3 Canım ya ne güzel anlatmışsın. Dün biraz biraz karar vermiştim sezeryan olursa spinal anestezi isteyeceğim demiştim kendi kendime ama şimdi senin yazını okuyunca kesin kararımı verdim. olur da sezeryan olmak zorunda kalırsam kesinlikle ben de bu anlara tanık olmak istiyorum. Rabbim bebeğini biran önce sarıp sarmalamanı nasip etsin :Saruboceq: Biz diğer ocak annelerine de hayırlı doğumlar nasip etsin inş...
canım benım sonuna kadar okudum hemde hiç sııkılmadan, sadece gözlerim doldu hepsi bu :) allah kurtarmış, sana ve bebeğine sağlık dılerim.. inş. bebişin en kısa zamanda evisine gelir, annesinin kucagına... sevgiler...:1rolleyes:
dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
Ben de bir ocak annesi olarak tabiki sikilmadan okudum, simdi dogum hikayelerine karsi daha hassasim bol bol dogum hikayesi okumak istiyorum özellikle bebegi verdikleri an önceisnde anlatilan acilari unutturuyor.
ins. bebegin saglikli sihhatli olur tossun gibi olur zamanla :)
tebrik ederim allah anneli babalı büyütsün inşallah
facebookta parmak bebek ayazın fanlarından biri olarak okumaktan çok mutlu oldum esmerciğim
emeğine sağlık
esmeranda kuzuya maşallah canım
canım yaa sonu bukadar güzel biten bir yaşanmışlık sonuna kadar okunmazda ne yapılır allaha şükür ikinizde iyisiniz gözlerim dolu dolu okudum allah sizi hiç ayırmasın hepimize nasip olsun bu güzel duygular
bende hiç bu kadar uzun bir yazı okumamıştım sıkılırım genelde ama bu yazıyı sonuna kadar okumayan yoktur.
kucak kucağa eve geleceksiniz ve oğlumla ilk resimlerimiz diye bize topic bile açıcaksın esmercim
canım aynen valla ben de bu kadar uzun yazıları hep es geçerim okumak sıkar ama o kadar güzel yazmışsın ki sanki olanları gördüm....bayağı zor bi hamilelik süreci yaşadın ama Allahtan doğumun kolay olmuş..inş.minik yavrunla evinizde sarılıp sarmalaşırsınız canım...biran önce çıkar inş. kendini toplayıp hastaneden minik kuzun...bizlerin de az kaldı hayırlısıyla...Allahın izniyle hepimiz doğumlarımızı en kolay biçimde yapıp alırız bebeklerimizi kucaklarımıza....inş..dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?