E
eda8
Ziyaretçi
sonuna kadar okudum ve aglıyorum..mafoldumben
allah analı babalı büyütsün battı şansı açık olsun.opuyorumnanaktan
dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
canım aynen valla ben de bu kadar uzun yazıları hep es geçerim okumak sıkar ama o kadar güzel yazmışsın ki sanki olanları gördüm....bayağı zor bi hamilelik süreci yaşadın ama Allahtan doğumun kolay olmuş..inş.minik yavrunla evinizde sarılıp sarmalaşırsınız canım...biran önce çıkar inş. kendini toplayıp hastaneden minik kuzun...bizlerin de az kaldı hayırlısıyla...Allahın izniyle hepimiz doğumlarımızı en kolay biçimde yapıp alırız bebeklerimizi kucaklarımıza....inş..
Ayaz Bey sağlıklı bi şekilde anasının kucağında evine döner inşallah yakında
ay burcu naptın sen ya, gözlerim doldu, ağlayacağım resmen
ben bu kadar ayrıntılı bilmiyordum doğum öncesi durumunu, çok zor şeyler yaşamışsın ama hepsi geçti bitti, benim amcamın kızı da aynı senin gibi 30. haftada doğum yapmıştı, geçen sene, 1 ay sonra çıkmıştı küvezden, gayet sağlıklıydı, kilosu sonradan yaşıtlarını bile geçti, 1 ay sonra 1 yaşına gelecek şimdi evdeki herkesi öttürüyormuş sıpa
zaman çok hızlı geçiyor, sen de bir bakmışsın ilk doğumgünü gelmiş ayazın
öpüyorum seni, yazıyı öteki aleme de ekle:)
sonuna kadar okudum ve aglıyorum..mafoldumben
allah analı babalı büyütsün battı şansı açık olsun.opuyorumnanaktan
esmer canım sonuna kadar hiç sıkılmadan okudum yazını
gözlerim doldu, inşallah bizler de dünyada hiç bir şeye değişilmeyen o anı yaşayacağız
hepimizin çok az kaldı,
ayaz da o zamana kadar abi olarak evinize gelmiş olacak inşallah
esmer canım ne güzel yazmışsın işallah bizde hikayelerimizi yazarız
esmercim zor günlerin bak çok geride kaldı güzel günler seni bekliyor ayaz beyle uzun ve sağlıklı ömürler geçirmen dileğimle
essmeralda aglattin beni
Rabbim tez zamanda kavustursun sizi
ben de sonuna kadar okudum, çok büyük sınavlar atlatmışsınız, geçmiş olsun, Allah bir daha ayırmasın, peki bu bebeğin ismi ne oldu, bu kadar badireden sonra çok özel bir isim olmalı...dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
ben de sonuna kadar okudum, çok büyük sınavlar atlatmışsınız, geçmiş olsun, Allah bir daha ayırmasın, peki bu bebeğin ismi ne oldu, bu kadar badireden sonra çok özel bir isim olmalı...
dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
canım benim sevkle mutlulukla okudum Allahım sağlıkal sana kavuştursun bebeğini son ayrılığınız olsun inaşllah seni öptüm beni tanırısın sen!!:))
bence Bulut çok güzel, benim oğlum da Umut, ve Bulut ile çok yakıştırırım, Allah hayırlı ömür versin Bulut'a...amin teşekkür ederim.
yook öyle çok özel değil, hatta genelde beğenmiyolar ismini.
Ayaz Bulut koyduk adını. daha badireler gelmeden belliydi gerçi. 12 haftada netleşmişti adımız.
amin ablacımm inşallah..
tanımaz mıyım hiç ablam, canımsın benim... opuyorumnanaktan
seneye Çağan kadar olcak inşallah..
valla canım aynen uzun yazıları okuyamma ama okadar güzel duygularını yazmışınki okumadan edemediöm :))))
Allah saglıkla sıhhatle buyudugu gunlerıde gormeyı nasıp eder ınsallah ayaz bebegın...
cok guzel anlatmıssın bı an once bu gunlerı gerıde bırakmanız dılegıyle...
bence Bulut çok güzel, benim oğlum da Umut, ve Bulut ile çok yakıştırırım, Allah hayırlı ömür versin Bulut'a...
inşallah canım benim burdan konuşmakda çok güzelmiş.))
sizi seviyoruz unutmayın öptüm çokkk.opuyorumnanaktan
bende sonuna kadar okudum:sm_cool:sırnaşık şey
esmercim tebrik ederim canım,tanışmıyoruz ama hastanede kaldığın dönemde falanda takip etmiştim seni şimdi doğum hikayeni okuyunca çok mutlu oldum,Allah analı abablı büyütsün canım,tebrik ediyorum seni(not:çenebaz vesilesiyle tanıdım seni ilk,aynı şehirdeyiz onunla,tanışırız bigün inşallah yüzyüze canım,öpüyorum)
canım Allah hayırlısıyla kucağına alıp evine götürmeyi nasip etsin
sonuna kadar okudum walla kendi doğumum geldi gözümün önüne o telaşe korku tahmin edebiliyorum yaşadıklarını
Allah herkese nasip etsin inşallah
kokusu bakışı herşeyi dünyalara değer
dün görmüştüm bu topiği ama fırsat olmadı yazmaya şimdi ben siftah yapayım bari.
baştan söyliyim deli gibi normal doğum isteyip sezaryen olan biriyim.
ve bu yazı feci derecede spinal-epidural sezaryanı övmektedir.
uzuuuuun bir yazıya hazırlıklı olun..
bilenler bilir zaten ben gebeliğimin son 1 ayını çok sorunlarla geçirdim. 2 hafta hastanede yattım çıktım ve evdeyken çok ağır grip oldum. ateşim 40 dereceye çıktı ve bir hafta boyunca hiiiç düşmedi. soğuk kompresler falan hiçbirşey fayda etmedi. her gece acillere gittim tek bir ilaç vermediler. en son artık bilincim bulanmaya ve havale sınırına gelmeye başlamıştım. söylenenleri ve kendi konutuklarımı algılayamıyordum ki tanıdığımız eczacının verdiği gebelikte kullanılan bir antibiyotiğe başladım, birazcık gözüm açıldı.
ama bu sürede 1 hafta boyunca bebeğimin hareketlerini hiç ama hiç hissedemiyordum. başından beri takibimi yapan doktor kalp atışlarında sorun gördü ertesi gün tekrar çağırdı.
ertesi gün kalp atışları iyice kötüleşince acilen çapa tıp'a 2.kez yattım.
14.11.2009'da 2.kez yattığım çapa tıpta 3 gün boyunca günde 2 kez nst'ye girdim, ultrasonla bakıldı. ve ben bu sürede hala hareket hissetmiyordum. vücudumda çıkan gebelik lekeleri de 2 gün içinde kaybolmuştu. yani gebelik belirtilerim artık bitmişti benim.
16.11.2009 akşam 19:30 civarı 15-10 tansiyonla gözetim altına alınıp nst'ye bağlandım. ara ara kalp atışları gidip geliyor ve çok yavaş atıyordu. suyum tamamen bitmiş, tansiyonum düşürülemiyordu.
preeklampsiye girmiştim ve bebek de artık ciddi tehlikedeydi.
13 saat nst'de kaldım. tuvalete kalkmam bile yasaktı. cep telefonumu odada bırakmıştım nasılsa hemen geleceğim diye. refakatçim olan eşime ulaşabileceğim hiçbir yol yoktu ve o da sabah saat 06:30'da işe gitmeye mecburdu.
sabah 08:30 civarı artık bebeğimin kalp atışları tamamen azalıp alınamadığı ve benim tansiyonumda gittikçe yükselmeye başladığı için acilen doğuma alındım.
hastanede kimsem yoktu. eşim muhtemelen işe gitmiş, babam daha gelmemişti. annem ertesi gün gelecekti ve ben bir başıma acilen doğuma götürülüyordum.
odaya çıkıp telefonumu almaya izin yoktu. en sonunda doktor kendi cebini verdi. kocamı, annemi, babamı aradım ben doğuma alınıyorum diye; bu sırada bir yandan da giydiriliyorum zaten, tam bir zamanla yarış durumu.
hayatımda o kadar korktuğumu hiç hatırlamıyorum. dizlerim birbirine vuruyordu korkudan. ağlayıp tansiyonumu daha da yükseltmemek için dudaklarımı yarmışım ısırmaktan ama hissetmiyordum.
yanımdaki doktor elindeki telsize kaybedecek saniyemiz yok çok acil ameliyathaneyi hazırlayın dedikçe ben iyice panik oluyordum.
şu an tekerlikle sandalyeyle götürüldüğüm o yolun yarısından sonrasını hatırlamıyorum.
ameliyathaneye götürüldüm. 8 doktor 2 anestezist vardı içerde. yüzümün aşırı şiş olması ve rengimin sarılığı yüzünden uyutulmamın sakıncalığı olduğuna karar verdiler ve spinal yapılacağımı söylediler. genel anestiziyi hiç ama hiç istemediğim için benim işime geldi. (çapa tıpta doğum şekline hasta değil, doktor-anestezist karar veriyor. ne isteğe bağlı sezaryan var ne de epidural- genel seçenek tercihi).
yatağa oturup kafamı içeri çektim, sırtımı geri verdim. bildiğiniz kambur duruşu yani.
belimde çok hafif bir iğne acısı hissetmemle birlikte ayaklarımda sıcaklık başladı. hemen yatırdılar masaya, önüme bir yükselti yapıp örttüler hemen. artık hiçbirşey hissetmiyordum.
başımdaki doktorlardan biri sürekli benimle ilgileniyordu. konuşuyor, yüzümü okşuyor ve ameliyatın her anı hakkında bilgi veriyordu. herhangi bişey hissedip hissetmediğimi soruyordu.
10 dk sonra bebeğimin ağlamasını duydum. 5-6 sn'liğine yanağıma koydular.
hayatımda bundan daha huzurlu bir an daha bilmiyorum ben. dünya durdu, sanki ben evimde yatağımda bebeğimle koyun koyuna yatıyordum.
şu yaşıma kadar yaşadığım hiçbir şeyi o ana değişemem. bebeğimi ilk emzirdiğim, kuvözden çıkarıp ilk kucağıma aldığım an da dahil..
bebeğimi götürdükten sonra 15 dk falan daha sürdü ameliyat. sonra odaya çıkardılar. sondayı da anesteziden sonra takmışlar, sol tarafta sallandığını gördüm ama takıldığını hissetmemiştim çünkü.
doğum sonrasını çok rahat geçirdim ben. 4 saat sonra kalktım 15 dk yürüdüm, gidip oğlumu gördüm.
akşama doğru ağrım oldu biraz ama ağrı kesici yaptılar geçti. baş ağrısı falan da çekmedim hiç.
sadece 1 hafta süren bir öksürüğüm oldu. benimki normalden çok daha şiddetliydi çünkü hem anestezi ekisi hemde henüz bitemeyen gribim birleşmişti. 1 hafta konuşamadım desem yeridir. öksürmemek için habire su içince sanırım başağrısını engellemiş oldum.
sadece ameliyattan sonra odaya gelince yaşananlar şimdi rüya gibi geliyor bana. hatırlamakla hatırlamamak arası gibi; biraz bulanık.
2 gün sonra taburcu oldum hastaneden bebeğimi orda bırakıp. ama anladım bebeğinle kurulan temas, paylaşım arttıkça aşk da artıyor. evet o gün hastaneden çıkmak çok zor çok canımı yakan birşeydi ama bugün onu orda bırakıp çıkmak daha zor geliyor.
göğsümde kalan kokusu, elimde elinin sıcaklığıyla eve gelmek içimi acıtıyor.
ama biliyorum bunlarda bitecek ve biz kucak kucağa eve geleceğiz..
şimdi okudum da yazdığımı, şu foruma yazdığım en uzun yazı olmuş bu. akannehir
ben genelde bu kadar uzun yazıları okumam,sıkılırım. eğer şu satıra kadar okuyabildiyseniz cidden tebrikler, önünüzde eğiliyorum buyrunnnnnnnnn
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?