Sevgili anne ve baba,
Burada aglayarak yattigim yerde yanima gelmenizi bekliyorum. Neden gelmediginizi bilmiyorum ama cok yalniz hissediyorum.
Babannemin beni aglatmaniz gerektigini soyledigini duydum; bir sebepten benim icin iyiymis, boylece ikiniz de beni simartmamaniz gerektigine karar verdiniz.
Henuz karnimi doyurdum biliyorum ve simdi uyuma zamani ama ben kollarinizdayken kendimi cok guvende hissediyorum ve orada olmak istiyorum. Bedeniniz sicacik ve cok tatli kokuyorsunuz. Beni sikica tuttugunuzda kollarinizin arasinda guvendeyken, nefesinizin sakinlestirici ritmini ve kalp atislarinizi dinlerken uyumak cok kolay. Siz beni yukardan izlerken sevildigimi ve onemsendigimi hissediyorum. Fakat bu odada yalniz, uykumunun gelmesini beklerken cok mahzun hissediyorum.
Henuz hic bir kelimeyi soyleyemiyorum, o yuzden aglamaya basliyorum. Bu benim yardim isteyebildigim tek yontem; bunlar benim size ihtiyacim oldugunu soyleyebildigim yegane kelimelerim. Beni dinlediginiz zaman cok heyecanlaniyorum ama simdi neden beni dinlemediginizi bir turlu anlamiyorum.
Bu nedenle, beni kucaginiza almaniz icin sizi cagirmaya devam edecegim ama lutfen cabuk gelin. Korkarim daha fazla aglayamayacagim, vazgecmek uzereyim. Daha fazla aglamak icin cok yalniz hissediyorum ve hala geleceginizi ummak icin cok yoruldum. Bu odada kendimi iyice ihmal edilmis hissedecegim. Hic sevilmemis, terkedilmis, cok yalniz... Bu dogru olmayabilir ama burada gelin diye yalvarmaya devam ettikce ve aglamalarim cevapsiz kaldikca boyle hissediyorum.
Bir dahaki sefere, bu kadar uzun aglamamayi bilecegim. Duyasiniz diye bu kadar cok cabalamayacagim ve gelmeyeceginizi cabucak ogrenecegim. Ve belki de oyle bir gun gelecek ki hic aglamayacagim. O zamana kadar umrunuzda olmadigini ogrenmis ve ihtiyaclarimi size duyurmaya calismaktan vazgecmis olacagim. Umut etmeye devam etmeyecim ya da size uzgun oldugumda bana yardim edeceginize dair guvenmeyecegim. Babannem kendi kendimi yatistirabildigim icin cok gurur duyacak ama vazgecmenin neden iyi birsey oldugunu bilmiyorum. Belki bir gun anlarim.
sonunda aglamak icin cok bitkin dustum ve uykuya daliyorum. Biraz garip nefes aliyorum; hala nefes alamayacakmisim gibi hissediyorum. Sanirim bu kadar uzun sure aglamamam gerektigini bilmeliydim. Bir dahaki sefere bilecegim.
Alıntıdır.
Şımarmasın, alışmasın, sonra anneye zor olur diye, bu yaşlarda /hatta aylarda demeliyim/ çocuğun anlamayacağı bir mahrum bırakma ile, çocuklarımızı yetiştirmemiz gerektiğini tavsiye edenlere...
Hayırlı geceler...