================================================tatlişoglum yapmıştır doğumunu.
ayyy sıra bana geliyorrr çok heycanlıyım.
===============================================hepinize tek tek teşekkür ederim arkadaşlar bugün 12.20 de kızım İLKE dünyaya geldi.epidural sezeryan oldum hala daha yatıyorum gece 11 de yürütecekler..şimdilik bir sorunumuz yok kızımda bende iyiyiz..kızımı erken doğduğu için 3 saat yogun bakımda tuttular ciğer filmi çektiler şükür sorun olmayınca yanıma getirdiler.şimdi kuzum yanımda yatıyor darısı sizlere olsun...arkamdan gelin artık.....
===============================================================
===========================================saolun arkadaşlar tşk edermmmm
bunlarda doğduğu günkü resimlerimiz.
maşallah demeyi unutmayın
Nerden başlamalı, nasıl anlatmalı bilmiyorum.Rüya gibi...Kafam hala allak bullak.Şaşkınlığımı hala atabilmiş değilim.
Canım oğlum, annesinin bir tanesi, 20 Mart pazar günü sabah saat 9.37 de dünyaya gözlerini açtı.Evet, daha erkendi.Daha 35+3 'tük.Erken doğabileceğine dair hiçbir belirti yoktu, hamileliğim çok güzel geçiyordu.Bu nedenle ciğer geliştirici iğneler, ilaçlar falan kullanmadım hiç.Biz oğlumu sabırsızlıkla beklerken, o da bize kavuşmak için sabırsızlanıyormuş meğer.Nereden bilebilirdik.En ufak bir sinyal vermemişti ki bize.Biz onu içerde, keyfi yerinde sanıyorduk.Kısmet...Nasipten öte yol yok derler ya, aynen öyle...
Cumartesi günü kanlı akıntım gelmişti aslında.Nişan deniyormuş buna.Çok hafifti ama korkuttu yine de.Doğumun habercisi olabiliyormuş.Hemen doktorumuzu aramıştık.O da bunun doğal olduğunu, yatıp dinlenmem gerektiğini söyledi.Doğumun yaklaştığını o da hiç düşünmedi,çünkü hiç sancım yoktu,ağrım yoktu.Ertesi gün olabileceğini ise hiiç tahmin etmedik.Hazırlıksızdım, doğum çantam bile hazır değildi,annem henüz gelmemişti bile.Psikolojik olarak bile hazır değildim.Henüz bebeğimin bir ismi bile yoktu..vs.Daha beklemeliydi yani.Ama olmadı.Tabi cumartesi günü bilebilseydik ertesi gün doğum olacağını, en azından biraz daha hazırlıklı olabilirdik belki.
Pazar sabahı saat 7'de uyurken suyum geldi.Ayağa kalktım, boşaldı resmen.Eşime, suyum geldiii diye bağırdığımı hatırlıyorum.Aniden fırladı.Elimiz ayağımıza dolaştı.Ağlamaya başladım.Hemen annemi aradım.Sabahın köründe uyuyorlardı elbette.Durumu anlattım ve duş almaya fırsatım olup olmadığını sordum.O da var dedi.Duştan çıkınca hemen doğum çantasını hazırlamaya çalıştık.Daha doğrusu valizin içine fırlattık desem yeridir.Tabi bu sırada eşim doktoru aradı.O da hemen hastaneye gidin, ben de geliyorum dedi.
Hastaneye gitmek için evden çıkmamız 1 saati buldu.Bu sırada annem yola çıktığını haber verdi ama Ankara'ya gelmesi akşamı bulacaktı.
Hastaneye geldiğimizde , kapıda suyum bir kez daha boşaldı.Hemen yukarı çıktık.Kimsecikler yoktu."Kimse yok mu" diye bağırdık.Duyan olmadı.Sadece bir bayanın bağırma sesleri geliyordu.Anlaşılan sancılanan ve doğumu bekleyen biri daha vardı.Sonra bir hemşire geldi ve durumu anlattık.Beni hemen nst ye bağladı.5 dk sonrasında doktorumuz yanımızdaydı zaten.Hemen beni odaya aldırttı.Hemşire beni hazırladı, ameliyat elbisesini giydim.Doktor bey muayene etti ve açılmanın başladığını gördü.Sezaryen olacağım öncesinden belli olduğu için hemen ameliyathaneyi hazırlattı ve ben kaşla göz arasında sedyedeydim.Ne olduğunu anlayamadım bile.Herşey o kadar çabuk gelişmişti ki.Bir elimde telefon anneme haber veriyorum doğuma giriyorum diye.O ağlıyor, yetişemedim,yanında olamadım diye.Ben ağlıyorum şaşkınlıktan,korkudan...Eşim panik, ne yapacağını bilmez halde.Kime haber vereceğini bilmiyor.Önceden doğuma girmesini planlarken, bırak girmeyi, şimdi ameliyathaneye giderken elimi tutmayı bile akıl edemiyor.Öylece iki öksüz ne yapacağımızı bilmez haldeyiz.
Ameliyathaneye girdim öylece.Hafif soğuk.Ben şaşkın...Birkaç doktor ve bir hemşire beni güleryüzle karşıladı.Tek söylediğim ama daha çok erken, çok hazırlıksızım oldu.O kadar içtenlerdi ki beni rahatlatmak için ellerinden geleni yaptılar.Müzik açıldı.bir yandan epiduralim takılıyor, bir yandan onlar kendi aralarından sohbet ediyorlar.Çok rahatlar.Doktor bey anlatıyor,şimdi şunu yapıyorum şimdi bunu yapıyorum.Bacaklarımdan aşağı bir sıcaklık hissedeceksin falan.İnanın epidural takılırken ne acı ne ağrı hiçbir şey hissetmedim.Doktorlar bana takılıyor.Bize bir pazar kahvaltısı borcun var diye, hepsi benim için sabahın köründe uyanıp apar topar gelmişler.Ve yatırdılar beni.En büyük korkum epiduralde olsa ameliyatı hissetmekti.Doktor bey hissedersen hemen uyuturuz seni korkma dedi.Hemen önüme perdeyi çektiler.Hemşire hanım korkma,şimdi kontrol ediyoruz derken oğlumun ağlamasını duydum.Allahım bu nasıl olabilir.Daha yatalı 5 dk bile olmadı, oğlum dünyaya geldi.Gözyaşlarımı tutmanın imkanı yok, bebeğim ağlıyor, ben ağlıyorum...İnanılmaz bir duygu.Sol tarafta göbek bağı kesilirken herşeyi izledim.İyi mi sağlıklı mı diye sorabildiğimi hatırlıyorum.Sonra sardılar ve yanağını yanağıma değdirdiler.İşte hayatın anlamı bu dedim.Cennette olmak bu olsa gerek.Sıcacıktı teni.Gözyaşlarımız birbirine karıştı.Sonra üşümesin annesi,götürelim dediler.Ve alıp gittiler bebeğimi.Zaten bir o zaman dokunabildim bebeğime.
Sonrasında dikme aşamaları.Sanırım biraz sakinleştirici verdiler.Mayıştığımı hissettim.Bir ara bitmedi mi, sıkıldım dediğimi hayırlıyorum.Az kaldı dediler.Ve sonra herşey bitti.İnanılmaz rahat ve kolay bir doğumdu.Ne sondayı hissettim ne başka birşeyi.Oradaki tüm doktorlara, hemşirelere ne kadar teşekkür etsem az...
Odaya alındığımda haberi alan buradaki birkaç eş dost gelmişti bile.Annemi arayıp çok iyi olduğumu söyledim.O gün gelen giden beni yalnız bırakmadılar sağolsunlar.Annemler, kayınvalidemler ancak akşama gelebildiler memleketimizden.Onlar da şaşkındı, bitkindi ama mutluydu.O gün bütün gün bebeğimi yanıma getirmelerini bekledim.Meğer aceleci oğlumu yoğun bakıma küvöze almışlar.Bana üzülürüm diye söylememişler.Ne zamanki ben ayaklarım açıldı ve yürümeye başladım, beni onu görmeye götürdüler.O zaman dayanamadım işte.Ondan sonraki tüm gün de bekledim ama getirmediler oğlumu.Fırsat buldukça, ayağa kalkabildikçe ben gittim görmeye.Salı günü tek başıma taburcu oldum.Oğlum olmadanŞimdi her gün onu görmeye gidiyorum.Süt sağıp götürüyorum, gerçi günlerce serumla beslendi oğlum.Midesinden hortumla kirli birşeyler çektiler.2 gündür anne sütü veriyorlar.Ama çok çok az.Çünkü kakasını yapamıyor,kabızlığı var.Tam doyamadığı için de devamlı ağlıyor, karnı aç yavrumun.Serum takviyesi devam ediyor bir yandan ama yetmiyor doyması için.Onu orda bırakmak çok zor.Aklım devamlı onda.Şimdi ne kadar küvözde kalacak bilmiyorum, doktor her geçen gün daha iyi olduğunu söylüyor.Zaten haftasına göre kilosu ve boyu iyi çok şükür.2900 gr ve 48 cm doğdu.Sonu iyi olsun da sabretmeye hazırım.Yeter ki tamamen sağlıklı olarak yanıma gelsin bebeişim.Dua etmekten başka yapacak birşeyim yok.Sizden de dualarınızı bekliyorum.
Ben şunu anladım ki, hayatta hiçbir şey için plan yapmamak gerekiyormuş.Yaşam seni çemberine alıp yönlendiriyormuş zaten.Ne planlarım vardı.Doğum fotoğrafçısı, oda süsleme, doğumumun kameraya alınması,bir gün önceden çektireceğim fön :)... vs.Şimdi anlıyorum ki hepsi boş.Oğlum iyi olsun yeter başka hiçbir şey istemiyorum.Birkaç kare fotoğraf çektik işte kendimiz hastane odasında.Oğlumla odada bir fotoğrafım bile yok doğal olarak,onun tek fotoğrafları, küvözün dışından çektiklerimiz.
İşte böyle...Çok uzun oldu sanırım.Mazur görün.Hala şaşkınım çünkü.Yazınca, paylaşınca rahatladım biraz.
[/QUOTE
Merhaba canim, inan bastan cok heyecanla okudum sonunda yazdiklarin beni duygulandirdi. Rabbim size bagislasin bebeginiz, insallah tez zamanda toparlar kendini, sizinde evinize mutluluk dolar... Hersey Rabbimin elinde, ondan gelene hayir diyemiyoruz.. tek yapabilecegimiz dualarimizi eksik etmemek...
Tekrar hayirli olsun, Allah saglikla büyütmeyi nasip etsin.. sevgiler selamlar
Hiç ihtimal vermediğim bir zamanda hamile olduğumu öğrenmemle başladı hikayemiz...Tatilimizin tatlı süprizi olmuştu bize...Sürekli uyuyordum ilk aylarda..Çok rahat bir hamilelik geçiriyordum hiç bulantım olmamıştı, ilk kalp atışlarını duyduğumuzda anladık bize muhtaç minik bir can vardı artık bedenimde...Babamız gözyaşlarını tutamamıştı,ben ise kıkır kıkır gülüyordum bebeğim içimde kıpırdandıkça... Bebeğim annesi çok kilo almasın diye ona minik bir oyun oynadı ve hamilelik şekerimiz çıktı..Diyet yaptık,sağlıklı beslendik abur cuburdan uzak ve neticesinde 7 kilo ile tamamladık hamileliğimizi...Bebeğim çok nazlıydı...20.haftaya kadar erkek bildik kendisini ama sonradan oyuncu cimcime bir kızımız olacağını öğrendik...Zaman hızla geçti 32.haftamızda izne çıktık...35.haftamızda kasılmalarımız başlamıştı ama acemilik başa bela ne olduğunu anlayamamıştık...36 da kontrole gittiğimizde doktorumuz hemen hastaneye yatışını yapıyoruz dedi, alel acele ciğer geliştirici iğne yapıldı...Evde doğum yapcakmışsın haberin yok 1 cm açılman var dedi doktorum. Saat kazanmaktı amacımız ama benim akıllı kızım anladı erken olduğunu vazgeçti gelmekten...Bu prova bizim aklımızı başımıza getirmeye yetmişti... Babamız 20 gün izne çıktı,doktorumuz 20 güne 2 kere doğar kızın merak etme dedi... Ama olmuyor,günler geçiyor kızım gelmiyordu... babamız anneannemiz gözümün içine bakıyordu ah desem geliyor mu bebiş diye... 9 ay hızla geçiyor ama son günler geçmek bilmiyordu...Uykusuzduk her gece kasılmalarımız ve belli belirsiz karın ağrılarım vardı ama hepsi o...Derken 38.hafta kontrol günümüz geldi...Tarih 22 Mart Salıyı gösteriyordu...Evden çıkarken içimde bir his vardı, bugün sondu biliyordum... Nst de şiddetli kasılmalarımız çıktı ve açılma 3,5 - 4 cm olmuştu.Doktorum seni bugün doğurtcaz gibi dediğinde inşallah diyordum... Hastaneye yönlendirdi bizi gittiğimizde önceden provalı olduğumuz için hiç yabancılık çekmedik ebemizle görüştük serumumuz bağlandı ve içine sancı iğnesi şırınga edildi... Güle oynaya gitmiştim hastaneye,evden çıkarken sütlaç yemeyi bile ihmal etmemiştim son anda :))) Eşim kızıyordu hastaneye yattığımızda kendisi biliyormuşta bizi uyarmadı anne görüyor musun diyordu. Annemde hiç olmazsa tansiyon ilacımı alırdım diye takılıyordu..doktorum gelene kadar epiduralim hazırlandı.13.30 ta yatışımız yapılmıştı ve 19 da doktorum hastaneye ulaştığında açılmamız 6 cm olmuştu.Süreci hızlandırmak için suyum patlatıldı ve sonrasında sancılar başladı...Aman Allahım gittikçe şiddetleniyor benim suratım şekilden şekile giriyordu, bayılcam sandım artık son anlarda...1 saat sonunda epidural iğnem yapıldı ve yeniden gülmeye başladı yüzüm...ve artık vakit gelmişti doktorum doğumhanede devam edelim takibe dedeiğinde eşim ve annem koridorda yine muayeneye gidiyorum sanmıştılar.Eşime dedim doğuma gidiyoruz biz...Şoktaydı boş boş baktı yüzüme...İçerde yapılan muayenede bebeğin başı görünüyor dedi doktorum.Babamıza gidip kurdela hazırla kızına demiş...Ben içerde eşim dışarda doğum yapıyormuş meğersem :))) Yarım saat bekledikten sonra doğumu başlattı doktorum...ilk ıkınmada başaramamıştım...2.de hemşireninde yardımı ile bebeğimin başı çıktı doktorum tamam artık ıkınma diyordu ama ağlamıyordu kızım korktum yok birşey dedi doktor, meğer omuzları geniş olduğu için çıkmamış bebiş...sonrasında mucizem karşımdaydı...21:54 te duyurdu kızım o güzel sesini bize...Ebeler arkada hazırlamaya başaldı kızımı,doktorum dikişlerle uğraşıyordu ben ise sabırsızlanıyordum kızımı kollarıma almak için.Kafamı geri uzatıp bakmaya çalışıyordum :)) Doktorum kızımı aldı ve babamıza gidiyoruz biz dedi, ilk o an öptüm kızımı ve deli gibi kıskandım doktorun kollarında görünce...Götürme diye ağlayacaktım utanmasam...Odaya çıkartıldığımda eşim ve annem bebişin peşindeydi, eşime dedim kızını buldun beni unuttun...Ve doktorumuz son noktayı koydu : Yeni kuman hayırlı olsun ...
Şimdi 11 günlük olduk... Alışmaya çalışıyoruz yeni hayata...Hani derler ya en çok annenin babanın nazarı değer yavrusuna korkuyorum bazen kendimden ama gözlerimi alamıyorum kuzumdan..allahım nazarlardan saklasın..
Sonunda benim de kızım dünyayay geldi. Hikayemiz başından beri anlatacak olursak , Normal doğum bekleyen ben Epidural Sezeryana alındım 1 Nisan günü.
Sabah saat 8 de yatışım verildi hastaneye. Derken biraz beklendi. Doktorumun 3 tane Sezeryanı vardı o gün. Beni en sona bıraktı olurda belki Normal Doğum gerçekleşir diye. Damar yolu açıldı hemen mavi amelyat önlüğü giydirildi. Derken bekleyiş başladı. Saat 11.30 gibi beni amelyata doğru götürdüler. Eşiminde benimle amelyata girecek olması beni rahatlatmıştı. Amelyatta beni epidurale hazırladılar. Eşimide amelyata girebilmesi için giydirdiler. Derken amelyat başlamak üzereiken ne var ne yok soydular beni önüme bir perde gerdiler. Vucudumun alt tarafını hissetmiyor ama dokunuşları hissediyordum. Derken eşim daha gelmedi diye biraz gerildim... sonra eşim geldi başladılar beni dürtmeye vs. etrafta büssürü doktor hemşire ve çocuk dr. bulunuyordu. Anestezi uzmanıda başımda eşimle konuşuyor beni lafa tutuyorlardı. Birden kaburgamda yoğun bir baskı hissettim. Canım acıdı... Ahh kaburgam dedim.. Dr da bağrıyordu evetttt geliyorrr... babası görmek istermisin... Eşim perdenşn üstünden kafasını uzattı.. Ve o muhteşem ağlama sesi ile benimde gözümden yaşlar akmayabaşladı. Hemen perdenin üstünden gösterdiler prensesimi. Yan tarafta çocuk dr. ve hemşireler hemen muayne etti miniğimi. Ben tabi akan yaşlarımı durduramadım. Bebekle beraber eşimde çıktı dışarı. Benim dikişlerim dikildi vs derken biraz ayılma odasına alındım 10 dk. kadar. Ordan odama çıkartıldım. Herkes beni bekliyor. Annem beni görürü görmez ağlamaya başladı... ee tabi doğal olarak bende... Sonra beni odaya yerleştirdiler... Arkasından bebğim yıkanmış paklanmış olarak geldi... Ve ben yine başladım ağlamaya... (hatta bunları yazarkene o anı tekrar yaşıyor ve gözlerim doluyor...). Kızım ve ben şuan gayet iyiz. Kızım 52 cm ve 4004 gr. olarak dünyaya geldi... Allah Nazarlardan saklasın her ikimizide... Çok güzel bir duyguymuş meherse... Ama insan bunu yaşayınca daha çok anlıyor...
Burda KAAN'ım 2 günlük...
http://img16.imageshack.us/img16/4714/resim001qn.jpg
http://img535.imageshack.us/img535/9775/sdc11220n.jpg
Doğum hikayemide en kısa zamanda yazacağım...
ewt kızlar buda bizim hikayemiz...(28.03.2011 saat 13.05 de dünyaya gözlerini açtı kuzum) 28,03,2011 p.tesi günü dr kontrolüm vardı güzelce hastaneye gittik eşimle. hava güzeldi bii 15 dk falan yürüdük önce neyse sonra dr u beklemeye başladık. dr geldi ve sezeryana gideceğini benim önce nst ye girmemi söyledi. ben nst ye gittim fakat hiç sancım çıkmadı. nstden çıktık ve yarım saat sonra dr geldi ulttrasona alacaktı beni önce sordu ağrın sızın var mı diye. bende dedim belim ve kasıklarımda hafif bii ağrı var ozaman çatı muayneni yapalım dedi tamam dedim ama burda yazılanlar geldi aklıma ve önce korktum canım acıcak diye fakat hiçte korkulacak bişey değilmiş. neyse muaynemi yaptı veeee aynen drun dediğini yazıyorum'senin 6 cm açılman var ablacım sen nasıl yürüdün bu şekilde' dedi. eşini çağır bakalım hemen dedi. kocişimde telle konuşuyordu dışardı onu çağırdım ama ben nasıl şoklardayım. dedim kadir dr seni çağırıyo oda şaşırdı bii kadın doğum dr u onu neden çağırmış olabilirdiki? ama ben nasıl saf saf çağırdım eşimi görmeliydiniz.
eşime dedi hemen yatışını yaptır eşinin bugün öğlene kalmaz doğurur bu. oda şok oldu kızardı bozardı garibimin eli ayağı titredi. hasta bakıcı sandelye getirdi ve beni doğum haneye doğru götürdü. eşimde yatış yaptırcaktı ama kafası ne kadar döndüyse bir türlü çıkışı bulamadınasıl gitcem, nereye gitcem diye soruyodu hasta bakıcıya o halde güldürdü beni
odaya çıktık ve hemen aağlaya ağlaya annemi aradım dedim beni doğuma alacaklar birazdan ve kapadım teli. eşim yatışı yaptırıp geldi yanıma sarıdı bana ve seni çok seviyorum iyiki seninle evlenmişim dedi, bana nasıl moral oldu bu sözler bilemezsiniz.
serum takıldı suni sancı verildi ve yavaş yavaş sancım gelmeye başlamıştı. drum geldi tekrar muayne etti ve 8 cm olmuş açılma dedi bii 5 dk daha bekle dedi ve suyumu patlattı biraz dolaş dedi. dolaştım ve sancılarım arttı dr tekrar geldi ve doğum haneye alabilirsiniz dedi. beni sandalyeyle doğum haneye götürdüler ama nasıl heyecanlıyım. masaya çıktım ve boş boş etrafa baktım. o arada çok şiddetli bii sancı geldi vee dr ıkın diyorrdu ıkındım ilkindi olmadı sonra daha şiddetli bii sancı yine ıkındım başı göründü dur dedi birz bekledim ve derin bii nefesin ardından tüm gücümle tekrar ıkındım ve kuzumun ağlama sesiyle tüm ağrım sancım acım herşeyim geldi geçti onu gögsüme koydular ve nasıl güzel kokuyordu anlatamam doya doya kokladım kuzumu. dikişlerim atılırken bende oğlumu izliyordum. biran önce alıp emzirmek istiyordum kuzumu. yavrumu odaya götürdüğünü söyledi hemşire bir an önce bende gitmek istiyordum vee nihayet dikişler bitti ve benide giydirip odama götürdüler aman yarabbim minicik bişey o benimdi artık benim kuzumdu ömrüm boyunca unutamıcam bii andı. eşim yanıma geldi alnımdan öptü beni ve çookk tşk ederim aşkım bana bunu yaşattığın için dedi. işte o günden beri artık tam bii aile olduk eşim bebişim ve ben...
==============================================
ne yazıcamı inanın bilmiyorum...hala şaşkınlık içindeyim çünkü..14 günlük olmamıza rağmenççduygularımı kendime bile tam ifade edemezken buraya nasıl aktarırım bilmiyorum.. 26 mart kayınvalidemlerdeydik...herşey güzeldi hatta şöyle bi espiri yapmıştım eğer doğurursam 2 dak yürüyerek hastane gideriz falan demiştim..dua niyetine geçti sanırım ve gece 3.45te suyum geldi...sızıntıda diyebiliriz..kimseye bişey demeden eşimi kaldırdım o bile şokta inanmıyo kıyamam ne olduğunu anlamadı bile..hastaneye gittik hemen doktor herşey iyi suyunda falan dedi nts ye bğladı ne sancı ne bişey..baktı 1 cm açılma var sadece..ama iç çamaşırım batmıştı... derken doktor eve git dedi bişey olursa geirsin tam odadan çıktım bacaklarımdan sular boşaldı..ne hissedicemi nasıl davranıcamı bilmiyordum ama sakindim...inanıyodum bebişim geliyodu ve onu çok özlemiştim biliyodu o da ve özelmi sürdürmeden aramıza gelmek istedi...kafam karışıktı eşime medicanayada bi gidelim ordada bi baksınlar dedi..gecekağıt imzaladık ve hastaneye gittik kapıdan geri çevrildik acilde doktor yok dediler vs vs sorumluluk almak istemediler sebebi düzenli kontrollere gitmediğim için oysa randevu bi türlü verememişlerdi ve cuma günü kontrolüm vardı medicanada...neyse erdeme geri döndük...suyum geliyordu hala...nts bağlandım üstüm çıkartıldı vs derken 12 saat gözetim altında hala 1 cm açılma 40 a vuran sancıdan başka bişey yoktu elimizde..doktor sezaryan dedi..ben için için kabul etmiştim..riske atamazdım...erkeklik gururu yapar gibi normal doğumda ısrarcı olmadım ailem..kayınpederim annemler vs kabul etmiyolardı... hastane sahibi tanıdık olunca onlar araya girdi doktorlar sorguya çekildibu durumdan rahatsız olsalarda 2 can dedidelr size 2 can emanet ettik ve herşeyi sorgulama ve araştırmaya hakkımız var dediler..derken komite toğlandı( 2 taraf ailem) sezaryan dedim... ve 3.30 da sezaryana girdim spinal anestesi ile... 13.45te bebişim geldi.... herşeyi duydum bebişimi gördüm ağlama sesiyle yaşlar gözlerimden aktı resmen ağlamayı özelmişim..o anda hep bildiğim bi kokuymuş gibi ağlayan bebişim yanağı yanağıma değdi ve o anda sustu...yavrum dünyaya ağlayarak ve aç gelmişti
emzirmek istiyodum dokunmak ama 0 dak beklemeliydim... herşey iyiydi ama haberim yoktu 1 saat sadece oksijen vermişler..odaya geldim ağrım vardı umrumdamıydı sanki...ve kapı açıldı dünyam girdi içeri... emzirmek istedim... ama kızdı yetme göğüs ucum... :)) uç aldık bebişim emdi emdikce ben yeniden doğdum.... onun varlığı gelişi doğum değildi... kokusuyla ben doğmuştum...1 BEBEK DOĞARKEN 1 DE ANNE DOĞARMIŞ YA... böyle kızlar... işte öyle bi yazdım ama içimde yaşadıklarımlarım.. oğlumla aramdaki o sır.. o his heycan... gizlimiz sanırım kelimeler kifayetsiz...RABBİM HERKESE YAŞATSIN BUNU İNŞ..
cok sirin bir bebegin var, onu bizim yerimizede öp kokla lütfen.. darisi tüm bebis isteyen ve hamile olanlarin basina... sevgilerevet sıra ecrin kızımın doğum hikayesinde
bilenler bilir 2011 nisan anneleri arasında en problemli hamilelik geçiren anne adayı bendim,çünkü herşey gayet normal seyrinde devam ederken 3lü tarama testinin ayrıntılı ultrason incelemesinde bi gariplik vardı,dr bebeği incelerken sürekli aynı yer üzerinde gezdiriyordu cihazı,'kötü bişey mi var? ' dedikçe hayır cevabı almak için can atıyodum resmen,en sonunda yapılan bir sürü inceleme sonunda kızımın o küçücük akciğerinde akciğerin tamamını kaplayan kistler tespit edildi,sonrası zaten kabus gibiydi,fakülte hastanelerinde resmen süründük desek yeridirbir sürü prof. ,cocuk cerrahı,kadın doğum uzmanları tarafından sürekli kontrol altındaydım. başta kistler çok büyüktü,dr lar sürekli bebeği kaybetmekten bahsediyorlardı,inanın bunları yaşamak berbat bi duygu,her kontrole gittiğimde eve hasta dönüyordum,ağlamaktan başka bişey yapamıyordum,sonra bebeğim büyüdükçe kistler büyüdü,artık patlama riski çok yüksekti ve kistler patlarsa bebeği kaybetmek kaçınılmaz deniyordu,hergünüm dua etmekle geçti ve çok şükür son 1 ayda kistler anlamadığımız bi şekilde küçülmeye başlamıştı,artık ameliyat olmaz deniyordu,moralim düzeldi ve düzeldikçe haberler iyi olmaya başladı. eşimle son anda doğumu yaşadığımız şehir olan kocaeli de değil ailelerimizin yanında yani bursa da yapmaya karar verdik. büyük bi risk aldık aslında son anda dr ve hastane değiştirerek ama yapacak bişey yoktu bursada doğum sonrası yanımda birilerinin olması lazımdı çünkü neyle karşılaşacağımızı bilmiyorduk
hayatımda belkide okuduğum en güzel kelimeydi,iyice ayılınca benı görevliler aldı odaya götürmek için yola çıktık,annemlerin sesini duydum,ben arkalarından geçiyorum onlar bi yere bakıyolar beni görmüyolar,çok sinir olmuştum,sonra biri farketti beni geçerken herkes o anda bebeğime bakıyormuş ondan beni görmemişler,kıpır kıpırmış sağlıklıymış,onlar ayaküstü bana anlattıkça ben ağlamamak için zor tutuyorum kendimi,sonrasında bebeğimi işi garantiye almak için çocuk hastanesine gönderdiler ve 3 gün sonra bal kızımı kollarıma verdiler,dr lar kist diye bişey görememişler,büyük ihtimalle doğum sırasında yok olmuş dediler,halbuki bizim tek korkumuz doğumda kistlerin patlayıp sıkıntı yaratmasıydı ama çok şükür rabbime korktuğumuz gibi olmadı. güzel kızım Ecrin'im kollarımda,sağlıklı ve sürekli gülümseyen bi bebek. doğuma girerkende çok dua etmiştim şimdide 'ALLAH İSTEYEN HER KULUNA BU DUYGUYU YAŞATSIN İNŞALLAH'...
Biraz uzun oldu ama bizimde hikayemiz bu,hazır Ecrin'im uyurken yazayım dedim,ama olayı abarttım sanırım biraz,daha anne olmayan arkadaşlarıma hayırlı doğumlar hayırlı evlatlar nasip etsin rabbim...
((( tüylerim diken diken oldu.. hayırlı olsun bebeğin cnm benimm.. bende sorunlu hamiellik yaşıorum inş senin gibi alırım bebeğimi kollarıma... peki sana asıl sormak istediğim bende suaralar devamlı kontrol altındayım ultrasona cok giriorum.. bi zararı oluyormu sanda baktılarmı ??
evettttt teyzeleri buda zeynep nilin hikayesi gerçi kızım yarın çıkacak hastaneden ama hazır vaktim varken yazıym dedim
3 gün boyunca 10 dak bir gelen düzenli sancılarla kıvrandım hergün doktor baktı ama ne açılma vardı nede sancılar sıklaşıyordu taki ayın 7 si olana kadar gece sancılarım inanılmaz boyuta geldi 2 de apar topar hastaneye gittik
hemen alttan muayene nst filan derken 1 cm açılma var sadece dedi ebe ama bebğin kalp atışlarında bi sıkıntı var doktorunuz bırakmıyor sizi nst bağlı olarak burda kalacaksınız bugece öğlene kalmaz doğurursun dedi tabi ben şok daha 36+5 deyız kuzum çok küçük.
neyse saat 4 oldu ben kıvranıyorum açılma 4 cm olmuş saat 6 oldu doktorum geldi 6 cm açılma var çok iyi dedi suyunu patlatıyorum doğumu hızlandıralım dedi suyumu patlattı ben ne olduğunu anlamadan acil ameliyathaneyi hazırlayın bebeği alıyoruz dedi hemşirelere ne oluyor dedim dizlerim titriyo konuşamıyorum bebeğime bişeymi oldu diye kaldım bebek kakasını yapmış hemen almamız lazım dedi apar topar beni hazırladılar annem ve eşim şoka girdi ağlıyorum eşim elimi tutuyo asansörde ameliyathaneye iniyoruz adamda renk filan kalmamış ben sancılarla kıvarnıyorum hala tek dediğim hemen beni uyutun sürekli aynı şeyi tekrarlıyordum doktorum benimle konuşmaya çalışıyor ama ne mümkün ağlıyorum titriyorum eşimin elini bırakamıyorm zorla girdim ameliyathaneye uyuyana kadar beni uyutun diye ağladım çünkü o sancılara gücüm kalmamıştı tabi bunlar kötü tarafı neyse saat 7 de minişim doğdu 8 de bende ayılmıştım
2 saat yanımda kaldı bebeğim bi sorun vardı uyandıramıyorduk hemen yoğun bakıma aldılar meğersem kan değerleri düşüyormuş kuzumun gözünü açamıyordu halsiz ve soluktu ve 1 haftadır kızım küvezde 2500 gr doğdu zaten bide yenidoğan anemisiyle uğraştı kaç kezkan verildi allaha şükür toparladı yarın evine gelecek. 1 haftadır onu bekliyorum 9 aydan daha uzun oldu bu 1 hafta allahım hepimizin bebeklerine sağsalim sağlıklı upuzun ömürler versin bizim doğum hikayemiz biraz maceralıı allahtan sonu iyi oldu...
ha bu arada işte kızım teyzeleri maşallah diyin Eki Görüntüle 177546
evettttt teyzeleri buda zeynep nilin hikayesi gerçi kızım yarın çıkacak hastaneden ama hazır vaktim varken yazıym dedim
3 gün boyunca 10 dak bir gelen düzenli sancılarla kıvrandım hergün doktor baktı ama ne açılma vardı nede sancılar sıklaşıyordu taki ayın 7 si olana kadar gece sancılarım inanılmaz boyuta geldi 2 de apar topar hastaneye gittik
hemen alttan muayene nst filan derken 1 cm açılma var sadece dedi ebe ama bebğin kalp atışlarında bi sıkıntı var doktorunuz bırakmıyor sizi nst bağlı olarak burda kalacaksınız bugece öğlene kalmaz doğurursun dedi tabi ben şok daha 36+5 deyız kuzum çok küçük.
neyse saat 4 oldu ben kıvranıyorum açılma 4 cm olmuş saat 6 oldu doktorum geldi 6 cm açılma var çok iyi dedi suyunu patlatıyorum doğumu hızlandıralım dedi suyumu patlattı ben ne olduğunu anlamadan acil ameliyathaneyi hazırlayın bebeği alıyoruz dedi hemşirelere ne oluyor dedim dizlerim titriyo konuşamıyorum bebeğime bişeymi oldu diye kaldım bebek kakasını yapmış hemen almamız lazım dedi apar topar beni hazırladılar annem ve eşim şoka girdi ağlıyorum eşim elimi tutuyo asansörde ameliyathaneye iniyoruz adamda renk filan kalmamış ben sancılarla kıvarnıyorum hala tek dediğim hemen beni uyutun sürekli aynı şeyi tekrarlıyordum doktorum benimle konuşmaya çalışıyor ama ne mümkün ağlıyorum titriyorum eşimin elini bırakamıyorm zorla girdim ameliyathaneye uyuyana kadar beni uyutun diye ağladım çünkü o sancılara gücüm kalmamıştı tabi bunlar kötü tarafı neyse saat 7 de minişim doğdu 8 de bende ayılmıştım
2 saat yanımda kaldı bebeğim bi sorun vardı uyandıramıyorduk hemen yoğun bakıma aldılar meğersem kan değerleri düşüyormuş kuzumun gözünü açamıyordu halsiz ve soluktu ve 1 haftadır kızım küvezde 2500 gr doğdu zaten bide yenidoğan anemisiyle uğraştı kaç kezkan verildi allaha şükür toparladı yarın evine gelecek. 1 haftadır onu bekliyorum 9 aydan daha uzun oldu bu 1 hafta allahım hepimizin bebeklerine sağsalim sağlıklı upuzun ömürler versin bizim doğum hikayemiz biraz maceralıı allahtan sonu iyi oldu...
ha bu arada işte kızım teyzeleri maşallah diyin Eki Görüntüle 177546
cnm benim çok duygulandım bende haziran annesiyim inşallah,Allah yavruma sağlık sıhhat versin, geçmiş olsun nerede yaptın doğumunuNerden başlamalı, nasıl anlatmalı bilmiyorum.Rüya gibi...Kafam hala allak bullak.Şaşkınlığımı hala atabilmiş değilim.
Canım oğlum, annesinin bir tanesi, 20 Mart pazar günü sabah saat 9.37 de dünyaya gözlerini açtı.Evet, daha erkendi.Daha 35+3 'tük.Erken doğabileceğine dair hiçbir belirti yoktu, hamileliğim çok güzel geçiyordu.Bu nedenle ciğer geliştirici iğneler, ilaçlar falan kullanmadım hiç.Biz oğlumu sabırsızlıkla beklerken, o da bize kavuşmak için sabırsızlanıyormuş meğer.Nereden bilebilirdik.En ufak bir sinyal vermemişti ki bize.Biz onu içerde, keyfi yerinde sanıyorduk.Kısmet...Nasipten öte yol yok derler ya, aynen öyle...
Cumartesi günü kanlı akıntım gelmişti aslında.Nişan deniyormuş buna.Çok hafifti ama korkuttu yine de.Doğumun habercisi olabiliyormuş.Hemen doktorumuzu aramıştık.O da bunun doğal olduğunu, yatıp dinlenmem gerektiğini söyledi.Doğumun yaklaştığını o da hiç düşünmedi,çünkü hiç sancım yoktu,ağrım yoktu.Ertesi gün olabileceğini ise hiiç tahmin etmedik.Hazırlıksızdım, doğum çantam bile hazır değildi,annem henüz gelmemişti bile.Psikolojik olarak bile hazır değildim.Henüz bebeğimin bir ismi bile yoktu..vs.Daha beklemeliydi yani.Ama olmadı.Tabi cumartesi günü bilebilseydik ertesi gün doğum olacağını, en azından biraz daha hazırlıklı olabilirdik belki.
Pazar sabahı saat 7'de uyurken suyum geldi.Ayağa kalktım, boşaldı resmen.Eşime, suyum geldiii diye bağırdığımı hatırlıyorum.Aniden fırladı.Elimiz ayağımıza dolaştı.Ağlamaya başladım.Hemen annemi aradım.Sabahın köründe uyuyorlardı elbette.Durumu anlattım ve duş almaya fırsatım olup olmadığını sordum.O da var dedi.Duştan çıkınca hemen doğum çantasını hazırlamaya çalıştık.Daha doğrusu valizin içine fırlattık desem yeridir.Tabi bu sırada eşim doktoru aradı.O da hemen hastaneye gidin, ben de geliyorum dedi.
Hastaneye gitmek için evden çıkmamız 1 saati buldu.Bu sırada annem yola çıktığını haber verdi ama Ankara'ya gelmesi akşamı bulacaktı.
Hastaneye geldiğimizde , kapıda suyum bir kez daha boşaldı.Hemen yukarı çıktık.Kimsecikler yoktu."Kimse yok mu" diye bağırdık.Duyan olmadı.Sadece bir bayanın bağırma sesleri geliyordu.Anlaşılan sancılanan ve doğumu bekleyen biri daha vardı.Sonra bir hemşire geldi ve durumu anlattık.Beni hemen nst ye bağladı.5 dk sonrasında doktorumuz yanımızdaydı zaten.Hemen beni odaya aldırttı.Hemşire beni hazırladı, ameliyat elbisesini giydim.Doktor bey muayene etti ve açılmanın başladığını gördü.Sezaryen olacağım öncesinden belli olduğu için hemen ameliyathaneyi hazırlattı ve ben kaşla göz arasında sedyedeydim.Ne olduğunu anlayamadım bile.Herşey o kadar çabuk gelişmişti ki.Bir elimde telefon anneme haber veriyorum doğuma giriyorum diye.O ağlıyor, yetişemedim,yanında olamadım diye.Ben ağlıyorum şaşkınlıktan,korkudan...Eşim panik, ne yapacağını bilmez halde.Kime haber vereceğini bilmiyor.Önceden doğuma girmesini planlarken, bırak girmeyi, şimdi ameliyathaneye giderken elimi tutmayı bile akıl edemiyor.Öylece iki öksüz ne yapacağımızı bilmez haldeyiz.
Ameliyathaneye girdim öylece.Hafif soğuk.Ben şaşkın...Birkaç doktor ve bir hemşire beni güleryüzle karşıladı.Tek söylediğim ama daha çok erken, çok hazırlıksızım oldu.O kadar içtenlerdi ki beni rahatlatmak için ellerinden geleni yaptılar.Müzik açıldı.bir yandan epiduralim takılıyor, bir yandan onlar kendi aralarından sohbet ediyorlar.Çok rahatlar.Doktor bey anlatıyor,şimdi şunu yapıyorum şimdi bunu yapıyorum.Bacaklarımdan aşağı bir sıcaklık hissedeceksin falan.İnanın epidural takılırken ne acı ne ağrı hiçbir şey hissetmedim.Doktorlar bana takılıyor.Bize bir pazar kahvaltısı borcun var diye, hepsi benim için sabahın köründe uyanıp apar topar gelmişler.Ve yatırdılar beni.En büyük korkum epiduralde olsa ameliyatı hissetmekti.Doktor bey hissedersen hemen uyuturuz seni korkma dedi.Hemen önüme perdeyi çektiler.Hemşire hanım korkma,şimdi kontrol ediyoruz derken oğlumun ağlamasını duydum.Allahım bu nasıl olabilir.Daha yatalı 5 dk bile olmadı, oğlum dünyaya geldi.Gözyaşlarımı tutmanın imkanı yok, bebeğim ağlıyor, ben ağlıyorum...İnanılmaz bir duygu.Sol tarafta göbek bağı kesilirken herşeyi izledim.İyi mi sağlıklı mı diye sorabildiğimi hatırlıyorum.Sonra sardılar ve yanağını yanağıma değdirdiler.İşte hayatın anlamı bu dedim.Cennette olmak bu olsa gerek.Sıcacıktı teni.Gözyaşlarımız birbirine karıştı.Sonra üşümesin annesi,götürelim dediler.Ve alıp gittiler bebeğimi.Zaten bir o zaman dokunabildim bebeğime.
Sonrasında dikme aşamaları.Sanırım biraz sakinleştirici verdiler.Mayıştığımı hissettim.Bir ara bitmedi mi, sıkıldım dediğimi hayırlıyorum.Az kaldı dediler.Ve sonra herşey bitti.İnanılmaz rahat ve kolay bir doğumdu.Ne sondayı hissettim ne başka birşeyi.Oradaki tüm doktorlara, hemşirelere ne kadar teşekkür etsem az...
Odaya alındığımda haberi alan buradaki birkaç eş dost gelmişti bile.Annemi arayıp çok iyi olduğumu söyledim.O gün gelen giden beni yalnız bırakmadılar sağolsunlar.Annemler, kayınvalidemler ancak akşama gelebildiler memleketimizden.Onlar da şaşkındı, bitkindi ama mutluydu.O gün bütün gün bebeğimi yanıma getirmelerini bekledim.Meğer aceleci oğlumu yoğun bakıma küvöze almışlar.Bana üzülürüm diye söylememişler.Ne zamanki ben ayaklarım açıldı ve yürümeye başladım, beni onu görmeye götürdüler.O zaman dayanamadım işte.Ondan sonraki tüm gün de bekledim ama getirmediler oğlumu.Fırsat buldukça, ayağa kalkabildikçe ben gittim görmeye.Salı günü tek başıma taburcu oldum.Oğlum olmadan
Ben şunu anladım ki, hayatta hiçbir şey için plan yapmamak gerekiyormuş.Yaşam seni çemberine alıp yönlendiriyormuş zaten.Ne planlarım vardı.Doğum fotoğrafçısı, oda süsleme, doğumumun kameraya alınması,bir gün önceden çektireceğim fön :)... vs.Şimdi anlıyorum ki hepsi boş.Oğlum iyi olsun yeter başka hiçbir şey istemiyorum.Birkaç kare fotoğraf çektik işte kendimiz hastane odasında.Oğlumla odada bir fotoğrafım bile yok doğal olarak,onun tek fotoğrafları, küvözün dışından çektiklerimiz.
İşte böyle...Çok uzun oldu sanırım.Mazur görün.Hala şaşkınım çünkü.Yazınca, paylaşınca rahatladım biraz.
