ben 4 yıldır evliyim ve 4 tane kedim vardı:) evlendiğimizden beri, sonra bir tane olsa bunalmazdık ama 4 tane ile abarttık, boğduk kendimizi, bakımı, masrafları, sorumlulukları, bir yere gitsem nereye bırakacağım sıkıntısı ve tüy problemi derken hep sevdik ama onları:) Uzuuuun bir stajyer annelik döneminden sonra kedilerimiz olduğu sürece biz bebek yapmak istemeyeceğiz galiba dedik ve onları babamlara güvenli bir şekilde emanet ettik:) hala mamalarını ben seçerim gönderirim, 3-4 ayda bir gider aşılarını yaptırırım..tam bir yıl oldu işte cidden evde hep çocuk gibi oldukları için biz hiiiç çocuk istemedik.
Bu akşam da okuldan dönerken soğukta bir minik takıldı peşimize:) siyah beyaz kediler (smokin kediler) konuşurlar seninle bilirsin:) konuşa konuşa kapmüsten çıktı benimle beraber ve eve aldım. Sonra onunla kampüsten çıkarken köpekleri de görmüştüm, birbirine sarılıp ısınmaya çalışan, onlara da ayrı bir üzüldüm. Evde hep mamam vardır, hepsine ayrı ayrı mama hazırladım tekrar kampüse gittim, peşime takılan minikte geldi benimle, meğer okulun birinin camını aralık bırakmışlar oradan girdi hemen orada kalıyormuş geceleri, ona içim rahatladı, kuçulara içim rahatladı, sırıta sırıta döndüm eve:)
Şimdi eşim hiç birşey demiyor, çünkü ben akıl almaz üzülüyorum, çocuk sevgisini hala bilmiyorum ama hayvan sevgisinin çok büyük bir yükünü taşıyorum. Aslında hayvan sevgisi de değil bu, yardıma ve bize muhtaç olmaları ile alakalı sanırım:44: