Ben de bugün biraz keyifsizim…
Dün biraz bebeğe bir şeyler bakalım fikir edinelim diye çıktık eşimle.
Aslında sadece bakacaktık, henüz almak fikrinde değildik.
Ama arkadaşımızın tavsiyesiyle gittiğimiz bir mağazada, çok güzel kampanyalar vardı, bir de mağaza sahibi çok ilgilenince, bebek arabası ve park yatak aldık.
Rabbim güzel ve sağlıklı günlerde kullanmayı kısmet etsin.
Oradan çıkınca eşimin ailesine gittik, ben teklif ettim. Hem ziyaret ederiz, hem de aldıklarımızı gösteririz. Hevesliyiz ya!
Onlar da heves eder diye düşündüm, herkesi kendim gibi biliyorum.
Önce bir hasta çıkışı hediye etmişlerdi mağazadan. Onu ablasına gösterdim. Çok beğendi kızcağız, eşimin abisini çağırdı gel sen de bak diye.
Ben istemedim, çünkü bir kere böyle bebeğe aldığım bir ürünü göstermiştim (yine ablası göster X’e dediği için) ne yüzüme ne tuluma bakmamıştı bile…
Neyse ablası çağırdı diye geldi, şöyle bir baktı hastane çıkışına… “Heee güzel, önemli olan bunu görmek değil bebeği görmek.
” Dedi çekip gitti.
Kala kaldım…
Neyse dedim fazla takılmadım, akşam herkes toplanınca, eşime dedim getirsene aldıklarımızı annen görmek istiyor, hem ablanla baban da görsün.
Adama o beşiği ve araba-ana kucağını, koca koca kutulardalar, 8 kat çıkarttırdım! Arabayı kurdurdum, katlanmış ve kutulanmıştı.
Annesi baktı çok beğendi, incelediler, ablası da aynı güzel tepkileri verdi. Babası içerideki telaşı görüyor, salonun kapısının önünden gelip geçiyor, duymazdan görmezden geliyor.
En sonunda kayınvalidem kayınpederimi çağırdı. “X gel bak bebek arabası almışlar, ne kadar güzel, gel hele gel!” dedi.
İnanın abartmıyorum kızlar, adam salonun kapısına kadar geldi. İçeri girmedi. Şöyle bir baktı. “Ya çok erken ya böyle şeyler için hayret bişey!” diye bağırıp gitti.
Ne arabaya baktı, ne diğerlerine…Öyle olunca elim ayağım düştü,oturdum koltuğa. Diğer eşyaları açtırmadım. Arabayı geri katladılar, ne ilgilendim, ne de kendim baktım.
Sadece görümceme, “biz bir an evvel ödeyelim bitsin doğuma kadar diye aldık, ben de biliyorum erken, ben de Rabbimden hayırlısını istiyorum ama böyle sürekli bebeğime bir şey olacak imaları benim moralimi çok bozuyor dayanamıyorum.” Dedim. Eşim de hemen gitmek istedi zaten. Kalktık, eşim babasıyla vedalaşmadı vedalaştıysa da görmedim. Ben de vedalaşmadım, kapıya yöneldim.
Zaten eşyaları taşımak için annesi ve abisi de eşimle indiler aşağıya, kapıda karmaşa oldu ondan faydalandım.
Adam kapıya geldi, kapıda “sağlığın nasıl, çalışmaya devam mı” gibi bir şeyler zırvaladı. “Başka şansım mı var,Allah sağlık versin de çalışalım.” Dedim bastım gittim.
Akşam yatarken eşime sadece “Baban hiç ilgilenmedi bebeğin eşyalarıyla.” Dedim, “Babam öyle işte.” Dedi. “İyi” dedim.
Ama moralim bozuldu, hevesim içimde kaldı. Her seferinde birileri bebeğe bişey olabilir ihtimalini gözüme sokmak zorunda mı ya!
Allah sağlık versin diye dua edeceklerine böyle davranıyorlar.
