Hamileliğimin 2. yarısında internetten bir şey ararken keşfetmiştim bu forumu. Son 1 aya kadar çok nadir bu sayfaya girip benim gibi Ağustos ayında doğuracak olan anne ve anne adaylarının yazılarına göz atıyordum. Son 1 ay, artık durumum iyice ağırlaşınca, dolaşamayacak duruma gelince ve bilgisayar başında daha çok vakit geçirince daha sık girer oldum. Bugün ilk kez üye oldum birkaç şey yazmak için. Çünkü birşeyler paylaşmadan sadece okuyunca, insan kendini 'röntgenci' gibi hissediyor. :)
Doğum yapmış olan herkese en güzel dileklerimi gönderiyorum. Benim gibi bekleyenlere de Allah sabır versin diyorum. :) Sahiden beklemek ciddi sabır gerektiren bir şey. Hele ki normal doğumu bekliyorsanız... Benimki Allah'tan normal olmayacak, 27'sinde sezeryanla dünyaya gelecek kızımız. İlk doğumum da bundan tam 7 yıl önce sezeryanla olmuştu; 14 Ağustos'ta.:) Bir daha ne yapar eder yaz sıcağında doğurmam diyordum, olmadı. "Bir daha başka çocuk asla düşünmem" de diyordum aslında.:) Bir kere daha anladım ki büyük konuşmamak gerekiyormuş!
Bunları özellikle şunun için yazıyorum; birkaç sayfa önce 'Ağustos annelerinin en yaşlısı' gibi birkaç cümle okumuştum, baktım ki yarışta ben öndeyim! :) 39 yaşındayım ve 2. cocuğumu yakında kucağıma alacağım inşallah. 26 yaşında evlenmiştim ve çocuğumuzun olmasına 6 yıl sonra anca karar verebilmiştik. Dolayısıyla 32 yaşında pek genç sayılmayacak bir anne olarak başlamıştım bu yolculuğa. Oğlumuzu en iyi şartlarda yetiştirelim falan derken yıllar geçti. Rahata o kadar alıştık ki, gece yarıları bebek sesiyle uyanmak, gaz pıtpıtlamaları, emdi-emmedi derdi, aşıları vs. çok uzağımızda kalmaya başladı. Oğlum 4 yaşına geldiği günden ititbaren 'kardeş istiyoruuummmmm!' diye tutturdu. Hiç oralı olmadım, sürekli tek çocuk olmasının rahatlıklarından bahsedip durdum! :) O da benim söylediklerimi umursamadı ve istemeye devam etti! :)
Günün birinde paylaşmayı beceremeyen bir çocuk olduğunu fark ettiğimizde, bu kez eşim ikinci bir çocuk gerekliliğini anlatıp durmaya başladı. Hiç ikna olmadım. Keyfim yerindeydi en nihayet; artık ilkokula giden oğlum vardı ve kendime ayıracak epeyce zamanım! İş ve sosyal yaşam anlamında kendimi kraliçeler gibi hissediyordum!
Ama bir gün kızımı rüyamda gördüm! "Gelmek istiyorum!" diyordu bana! O sabah çok mutsuz uyandım, kararlarımı tekrar gözden geçirmem gerekiyordu çünkü gördüğüm rüyanın 'gerçek' olduğunu biliyordum.
Ertesi ay geleceğini müjdeledi bize!
Nitekim şu anda 39 yaşında, ikinci çocuğuyla arasında epey yaş farkı olacak olan bir anneyim. :) Bunun en güzel tarafı şu olacak; evdeki küçük çocuk bize asla yaşımızı hissettirmeyip, hep genç kalmamızı sağlayacak! :)
Herkese sevgiler...
inşallah ikimizde sonunda 
