ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrıların da etkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu ağrıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anlamda iyileşmek istiyorum.
Oynatmama az kakdı doktorum nerde
ama nisanda işe başlayacağımdan şdüzen kuracağım. haftaya 40ı çıkıyor, o zaman gündüzleri uyanık tutup, geceleri de 8 gibi yıkayıp yatıracağım. 
