herkesin hayalleri vardır,mükemmele yakın...iyi bir iş,iyi bir eş,ev,araba...iki çocuk,biri kız biri erkek,sevdiğinle yaşlanıp,torunlarını sevmek...hele ki doğmamış çocuklarımız için bile o kadar çok hayal kurarız ki...ben mesela iki kızım olsun isterdim,dünyalar güzeli neyse uzatmıyım.hamilelik sürecimi iyi kötü paylaştım burada,suyumun azlığı sebebiyle 1 ay erken dünyaya getirdim kızım meryem mina'yı.herşey çok güzeldi yavrum küveze bile girmedi,hiçbir
sağlık sorunu yok(tu).eve geldik ağrım,sancım,emdi emmedi derken klasik lohusalık işte.bebk üç günlük olunca rutin kontrole gittik hastaneye,bebeğin boynu kısa diye bişey geveledi
doktor,ciddiye almadım zira bir
sağlık sorunu olduğunu bilmiyordum,ayrıca nasıl anlaşılırdı ki üç günlük bebekte...neyse içime ateş düşürdü bu durum.eve geldim bütün gün araştırdım,kayda değer bişey bulamadım,ama down sendromuna rasgeldim,şöyle bir bulgularına baktım,eşimde karşımda oturuyordu,ben baktıkça ağlamaya başladım,şok oldu kocacım,dedim bizim bebeğimiz down sendromlu olabilir mi? ne ilgisi var dedi,olsa
doktorlaranlamazmıydı filan derken rahatladım biraz,aradan 3-4 gün geçti eşim dedi bu sefer acaba olabilir mi?zaten içimde zor bastırdığım şüphelerim tekrar hortladı,ertesi gün en yakın çocuk doktoruna götürmeye karar verdim.rahatlamak için...neyse ertesi gün annem,ablam,ben gittik doktora,bebeği soyduk filan derken
doktor bana yaşımı sordu, o an etraf dönmeye başladı,size bu bebekle ilgili bişey dediler mi dedi,midem de bulanmaya başladı...velhasıl ben daha bişey demeden
doktor zaten şüphesini söyledi,kesin tanı için kan testi gerek dedi...gerisi teferruat hatırlamıyorum,tek hatırladığım o an bir filmde başrol oyuncusu olduğumu hissetmemdi.ilk defa başıma böyle birşey geliyordu,çok şüpheciyimdir,garanticiyimdir,bu güne kadar şüphe olarak kalmıştı.bebeğimden kan aldılar,ben duramadım,ablam aldırdı,neyse
doğum yaptığım hastaneye de gitmem gerekti,bantımı alacaktı
doktor.gittik,oradaki çocuk doktoruna ve kendi doktoruma durumdan bahsettim,böyle bişey olma ihtimalinin olmadığını söylediler...biraz içimize su serpildi ama bir genetik bölümüne gidip iyice rahatlamalıydık,gittik ama rahatlamadık oradaki
doktor da şüphelendi,ve
sağlık taraması yaptırmamız gerektiğini söyledi,üç tüp kan aldılar yavrumdan,kanı bile çıkmadı,daha göbeği düşmemişti,çok zor bir gündü.eve geldik bekleme süreci testin sonucu bir ayı bulur dediler,tahmin edersiniz nasıl bir ay geçirdiğimi,asla kabullenmedim,inanmadım,yavruma bakıp bakıp ağladım,her gün ayrı bir psikolojiyle uyandım,kendime umutlar vaadettim,olamazdı,bizi bulmuş olamazdı,neler neler söyledim kendime,sonucun bu gün çıkacağını söylediler,sabah uyku tutmadı eşimle beraber gittim hastaneye sonucu aldık ve hep korktuğum şeyi gördüm,47XX... yani kızımın 47 kromozomu var,ne düşüneceğimi hala bilmiyorum,bütün herşey hikaye,testler,ayrıntılı ultrasonlar,zira tek bir tane şüphe edilecek durum yoktu hiçbirinde...sonuç ;Allah isteyince oluyor,şükrediyorum karnımdaylen anlaşılmadığı için o kararı vermek zorunda kalmadığım için...o kokusu varya......muhteşem,nasıl kıyardım...o kadar güzel ki,masum,bebek,yavrum o benim,nasıl kıyardım?büyük bir aşkın başlangıcı oldu o bizim için,neler bekliyor hiç bilmiyorum,rabbim beterinden saklasın,amin.....
biz geldiiik napıyosunuuuz..
foruma bakalım dedik bayağı bi ilerlemiş. umarım herkes iyidir...
