2014 Ekim Anneleri doğum hikayeleri

tenesra · 9 Ekim 2014

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

Ay yazacak diyecek bir sey bulamiyorum. Allah bagislasin:) uzun mutlu omurler versin ailecek kizinizla:)

lhuzurum · 9 Ekim 2014

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

dediģin gibi romanmiş senin dogumun şükür ki sonu güzel bitmis Rabbim bir ömür ayırmasın sizi :)

ymra · 9 Ekim 2014

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

canım dayanamadım ağladım. allah tüm bi eli karnında diğeri kalbinde annelerin yüzünü güldürsün.
elifin sağlıkla sıhhatle annesi ve babası ile büyüsün..

Azure1 · 9 Ekim 2014

tenesra .!.:
Ay yazacak diyecek bir sey bulamiyorum. Allah bagislasin:) uzun mutlu omurler versin ailecek kizinizla:)

lhuzurum .!.:
dediģin gibi romanmiş senin dogumun şükür ki sonu güzel bitmis Rabbim bir ömür ayırmasın sizi :)

ymra .!.:
canım dayanamadım ağladım. allah tüm bi eli karnında diğeri kalbinde annelerin yüzünü güldürsün.
elifin sağlıkla sıhhatle annesi ve babası ile büyüsün..

Çok teşekkür ederim:) Allah hepimzin yavrularını bağışlasın, hayırlı uzun ömürler versin...

eFuLim · 9 Ekim 2014

Çok duygulandim gercekten. Haziran son u 6 aylik ölü dogum yaptim. 11 ekim de yani 2 gun sonra dogumum olacakti nasip olsaydi. Allah bagislasin yavrunuzu.

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

Azure1 · 9 Ekim 2014

eFuLim .!.:
Çok duygulandim gercekten. Haziran son u 6 aylik ölü dogum yaptim. 11 ekim de yani 2 gun sonra dogumum olacakti nasip olsaydi. Allah bagislasin yavrunuzu.

Biliyorum Efulim, biz seni unutmadık. Allah sabır versin, tez zamanda yavrunuzun kardeşiyle teselli göndersin inşallah.

eLmayRa · 10 Ekim 2014

Azure1 okurken tutamadım kendimi ne kadar zor yollardan gecmissiniz ailecek ama sonunda mutlu sona erismissiniz.

Allah bana ve bekleyen tüm hamilelere bu güzelliği yasamayı nasip etsin insallah.

Adıyla yasasın kucuk prenses

efsunkarr · 10 Ekim 2014

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

canım bayıldım hikayene maşallah Rabbim sağlıkla büyütmeyi nasip etsin elifinizi inşallah.. bende de trombosit düşüklüğü vardı ne zamandır kontrol ettirmedim umarım bir sorun olmaz..

Azure1 · 10 Ekim 2014

efsunkarr .!.:
canım bayıldım hikayene maşallah Rabbim sağlıkla büyütmeyi nasip etsin elifinizi inşallah.. bende de trombosit düşüklüğü vardı ne zamandır kontrol ettirmedim umarım bir sorun olmaz..

Çok teşekkür ederim canım, sonunda doğum hikayemi yazabildiğim için çok mutluyum çok şükür. Allah bekleyen dileyen herkese nasip etsin, size de sağlıkla kavuşmayı nasip etsin:) trombosit düşüklüğü önemli canım ara ara baktır sizin doğuma da az kalmış, ihmal etmeyin lütfen.

Azure1 · 10 Ekim 2014

eLmayRa_ .!.:
Azure1 okurken tutamadım kendimi ne kadar zor yollardan gecmissiniz ailecek ama sonunda mutlu sona erismissiniz.

Allah bana ve bekleyen tüm hamilelere bu güzelliği yasamayı nasip etsin insallah.

Adıyla yasasın kucuk prenses

Çok teşekkürler canım, inşallah bir gün bana da senin doğum hikayeni okumak nasip olur, hayırlısıyla inşallah.

nesyav · 10 Ekim 2014

arkadaşlar merhaba,
ben de ekim annesi olmayı beklerken 3 hafta erken doğum yaparak eylül annesi oldum.
bdt 15 ekim idi ancak 23 eylül sabahı müthis karın ve bel ağrısı yaşamaya başladım, 1 2 gün öncesinde de bebeğimin hareketleri yavaslamıştı. sağlık ocağına gittim ebe hemşire karnıma baktı ve senin çok sancın var doktora görün dedi. ağrılarım öğlen 12 gibi başlamıştı, doktorumu aradım gel hemen bakalım dedi, tabi ben bu arada 36+6 günlüktüm. doktora gittim bebek henüz kanala girmemiş dedi nst ye girdim 10 dk da bir şiddetli sancım çıktı, doktorum eve git sıcak bir duş al uzan dinlen büyük ihtimalle bir kaç saat sonra gelirsin dedi gülümseyerek. açılmam 1 cm idi ilk doğumum da normal olduğu için varmış açıklık.
eve geldik eşimle, banyo yaptım uzandım ama ağrılarım iyice arttı ve ateşim çıkmaya başladı, 3 saat sonra sancılarım 5 ila 7 dk arasına düştü ve ateşim de 38.5 idi. doktoru aradım hemen gel hastaneye dedi. eşyaları aldık kızımı optüm kokladım ve yola çıktık.
yatışım hemen yapıldı 3 cm açıklık oluşmuş ama ben kıvranıyorum ateşten sancıdan. nstye bağladılar bebeğimin kalp atışları çok fazlaydı ve minik bir bebek olduğu için korktuk. tahliller yapıldı vücudumda enfeksiyon çıktı ancak nerede olduğunu bulamadılar hemen antibiyotikli serum bağlandı doktor arandı geldi, suni sancı veremem dedi doktor çünkü bebek tahminen 2800 kilo idi haftasıda erken olduğu için kaldıramaz dedi doktor ve bir de boynunda kordon dolanmış.
doktorum hiç sezeryandan söz etmedi başımda bekledi sürekli nst mi takip ettiler. normal doğumun gerektirdiği prosedürler tamamlandı. saat gece 1.30 civarı doğumhaneye geçtim, yaklaşık yarım saat süren zorlu bir doğumun ardından minicik oğlum 02.02 de dünyaya geldi :) 2500 gr ve 47 cm idi. kontrol edildi enfeksiyon ona bulaşmamış çok şükür, yanıma getirdiler doğar doğmaz , cennetten bir hediyeydi bana kuzum.
çift plesantalı olduğum için 1 saat kadar doktorum onunla uğraştı sonra bitti çok şükür.
erken doğumu enfeksiyon tetiklemiş ama nereden olduğu bilinmiyor. bu doğumda benim en büyük sansım doktorum oldu çünkü bütün bulgular sezeryana yönlendirirken o ısrarla normal doğuracaksın başarıcaz dedi, Rabbime sükürler olsun başardık.
sonrası 2 gün komtrol altında tutuldum ates ve enfeksiyon riskine karşı tedavi gördüm, bugün 17 günlüğüz sağlıklıyız Allahıma şükürler olsun.
Rabbim doğum yapmış arkadaşlara kolaylık versin, doğum yapacaklara hayırlı kolay doğumlar nasip etsin, bebek isteyenlere de bebek nasip etsin inşallah.

Azure1 · 10 Ekim 2014

nesyav .!.:
arkadaşlar merhaba,
ben de ekim annesi olmayı beklerken 3 hafta erken doğum yaparak eylül annesi oldum.
bdt 15 ekim idi ancak 23 eylül sabahı müthis karın ve bel ağrısı yaşamaya başladım, 1 2 gün öncesinde de bebeğimin hareketleri yavaslamıştı. sağlık ocağına gittim ebe hemşire karnıma baktı ve senin çok sancın var doktora görün dedi. ağrılarım öğlen 12 gibi başlamıştı, doktorumu aradım gel hemen bakalım dedi, tabi ben bu arada 36+6 günlüktüm. doktora gittim bebek henüz kanala girmemiş dedi nst ye girdim 10 dk da bir şiddetli sancım çıktı, doktorum eve git sıcak bir duş al uzan dinlen büyük ihtimalle bir kaç saat sonra gelirsin dedi gülümseyerek. açılmam 1 cm idi ilk doğumum da normal olduğu için varmış açıklık.
eve geldik eşimle, banyo yaptım uzandım ama ağrılarım iyice arttı ve ateşim çıkmaya başladı, 3 saat sonra sancılarım 5 ila 7 dk arasına düştü ve ateşim de 38.5 idi. doktoru aradım hemen gel hastaneye dedi. eşyaları aldık kızımı optüm kokladım ve yola çıktık.
yatışım hemen yapıldı 3 cm açıklık oluşmuş ama ben kıvranıyorum ateşten sancıdan. nstye bağladılar bebeğimin kalp atışları çok fazlaydı ve minik bir bebek olduğu için korktuk. tahliller yapıldı vücudumda enfeksiyon çıktı ancak nerede olduğunu bulamadılar hemen antibiyotikli serum bağlandı doktor arandı geldi, suni sancı veremem dedi doktor çünkü bebek tahminen 2800 kilo idi haftasıda erken olduğu için kaldıramaz dedi doktor ve bir de boynunda kordon dolanmış.
doktorum hiç sezeryandan söz etmedi başımda bekledi sürekli nst mi takip ettiler. normal doğumun gerektirdiği prosedürler tamamlandı. saat gece 1.30 civarı doğumhaneye geçtim, yaklaşık yarım saat süren zorlu bir doğumun ardından minicik oğlum 02.02 de dünyaya geldi :) 2500 gr ve 47 cm idi. kontrol edildi enfeksiyon ona bulaşmamış çok şükür, yanıma getirdiler doğar doğmaz , cennetten bir hediyeydi bana kuzum.
çift plesantalı olduğum için 1 saat kadar doktorum onunla uğraştı sonra bitti çok şükür.
erken doğumu enfeksiyon tetiklemiş ama nereden olduğu bilinmiyor. bu doğumda benim en büyük sansım doktorum oldu çünkü bütün bulgular sezeryana yönlendirirken o ısrarla normal doğuracaksın başarıcaz dedi, Rabbime sükürler olsun başardık.
sonrası 2 gün komtrol altında tutuldum ates ve enfeksiyon riskine karşı tedavi gördüm, bugün 17 günlüğüz sağlıklıyız Allahıma şükürler olsun.
Rabbim doğum yapmış arkadaşlara kolaylık versin, doğum yapacaklara hayırlı kolay doğumlar nasip etsin, bebek isteyenlere de bebek nasip etsin inşallah.

Doktor gerçekten önemli, sen de şanslıymışsın o konuda. Allah bağışlasın kuzunuzu:)

Azure1 · 10 Ekim 2014

06nilly .!.:
29 eylül pazartesi 15:00da epidural sezeryanla yağmurum 2.890 gr olarak dünyaya geldi
Drum bana sezeryan için saat vermemişti sabah 6dan sonra bişey yeme 9da burda ol demişti anestezi uzmanı gece 12den sonra bişey yiyip içme diyince kocam hiçbişey yedirmedi bana. Kalktık erkenden kızımla aynı vücutta son fotoğraflarımızı çekindik, gittik ben hala hiç heyecanlı değildim. Eşimin de doğuma benimle girmesini istediğim için sabahtan öğleye kadar bekledim aç susuz hastanenin saçma sistemi yüzünden, 2 tane serum yedim o sürede ama eşim giremedi doluymuş hep doğumhane katındaki ameliyathane genel ameliyathanede olmak kısmetmiş..
Saat 14.20 de tam da artık ben beklemekten yorulmuşken beni aldılar.
Ameliyat ekibi çok neşeliydi makyajlı anne falan diye bana da sardılar ama bana bi heyecan bastı ki sormayın salak oldum resmen aklım uçtu :)
Sedyede oturur pozisyondayken belime bi iğne oldum o bölgeyi uyuşturmak için dediler sonra kedi gibi kamburumu çıkarıp çenemi göğsüme yasladım acı hissetmeden sadece itme hissiyle katater girdi sonra anestezi verilmeye başladı ayaklarımda anında bi sıcaklık hissettim ayaklarım uyuşmuyor hala hala uyuşmadı diyip duruyorum o sırada masama perdeyi falan hazırladılar karnımı alkolle sanırım sildiler birisi geldi sondayı takmaya o an anladımki uyuşmuşum hiçbişey hissetmedim. Sonra doktorum başladı kesmeye his vardı sanki biraz ama acı hiç yoktu tıpkı saç kestirmek gibiydi. Bebeğim hatta oynuyordu içerde onu da hissetmek beni sakinleştiriyordu, bebeğimi çıkartırken karnımı çekiştirmeye itmeye bastırmaya başladılar bu anı hiç sevmedim ama hemen bitti.
Sonra bi ağlama sesi beklediğimden çok güçlü, aa gözleri açık doğdu dediklerini duyuyorum sonra kızımı görebileceğim bi yerde kontrollerine başladılar hep ağladı hiç susmadı bana getirdiler arada yine susmadı, hep anlatılan gibi büyülü bi an hissetmedim o ana kadar olmayan korkular sardı beni nası idare edecektim bu ağlayan bebekle..benim dikişlerim yapılırken fenalaştım nefes alamıyorum diye ağlamaya başladım oksijen verdiler olmadı doktorum bayıltın hatırlamasın dedi ama anestezi uz. başka bişey yaptı birden geçti herşey ameliyathaneden çıktım gayet iiydim hemen odama çıkardılar ve kızımı kucağıma verdiler kızım hemen emebildi gerçi sütüm gelmemişti daha ama o an çok güzeldi...
İkimizde sağlıklı bi şekilde evimize geldik darısı tüm bekleyenlerin başına

Allah bağışlasın canım, bence o saate kadar aç beklemekte strese sokmuştur seni, neyse ki sağlıkla atlatmışsınız. hoşgelmiş Yağmur:)

melek0909 · 12 Ekim 2014

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

sevgili arkadaşım her kelimeni soluksuz ağlayarak okudum.Allah'ım seni elifin e bağışlasın.çok güzel ve çok ders alınası yazmışsın.inşallah torunların düğününü de Allah'ım nasip eder sana.

melek0909 · 12 Ekim 2014

lhuzurum .!.:
normalde tahmini doğum tarihim 28 eylül 2014 fakat oğlum biraz aceleci çıktı ilk 32+1de 04.08.2014de annesinin doğum gününde gelmeye kalktı sabaha karşı saat 5 civarı nişanım geldi saat 8:30da doktora gittim fakat doktorum gelmemişti bir saat sonra gittim doktorum nst istedi sancı çıkmadı muayene etti 1 cm açılmam vardı karnım semsertti serum verdi 2-3 saat sürdü o bitince tekrar nstye girdim bu sefer sancı çıktı doktorum başka hastaneleri tavsiye etti kendi yenidoğan yoğun bakım ünitesi yetersiz diye ggitiiğim bütün hastaneler kabul etmiyordu beni küvez yok diye bana seni kabul ederiz ancak bebek doğarsa onu başka hastaneye göndermemiz gerekiir dediler ağlayarak çıktım eşime sormam lazım diye kendi hastanemin diğer şubesine gittim doktorumun önerdiği erler arasında orada vardı ama orasıda kabu etmedi beni aylardır gittiğim hastanem beni ortada bırakmıştı o şekilde hastane hastane gezdim bi yandan ağlıyordum biyandan eşim kızıyordu moral bozma diye ama ne mümkün en son gittiğim hastanedede yer bulamamıştım orada 112 acil serviste küvezi olan hastaneleri faksla sordular sonunda yer bulmuştuk ambulansla sevkedilmiştim ağlayarak çıktığım hastaneye..beni görünce tanıdılar niye kaçtın dediler ama ben kaçmamıştımki onlar beni kabul etmemişti ben ne yapacağımı bilmiyordumki.. hemen yatış verdiler doğumhaneye götürüyoruz seni dediler şaşırdım ne doğumhanesi ben doğurmuyacaktım ki bütün geceyi orada geçirdim berbat bi geceydi herkes doğurmaya çalışıyor ben ne olacağını bilmeden dua ediyorum ve öylece yatıyorum önce ciğer geliştirici iğne vurdular sonra her 20 dk. bir sancı kesici ilaçlar içtim sabah olunca riskli gebelik ünitesine odaya çıktım rahatlamıştım birazcık 3 gün ilaç kullandım ve taburcu oldum derken 2 gün sonra pijamamı ıslatacak kadar akıntım oldu suyum sızıyor korkusuyla acile giittim enfeksiyon sebeiyle akıntıymış o ama yine nstde sancı çıktı..o an yıkıldım eşim ve kardeşim yanımdaydı ağlayarak bidaha doğumhaneye gitmek istemiyorum beni göndermeyin dedim ama mecburdum neyseki bu sefer çok kalmadım 2-3 saate çıktım riskli gebelik bölümüne yine ilaçlar bitince diye ümit ederken bigün daha kontrol edelim dediler hayal kırıklığına uğramıştım evime gitmek istiyordum evimi yatağımı eşimi özlemiştim zorda olsa o gecede geçti tarih 14.08.2014dü sabah akıntım normalden daha fazlaydı çamaşırımı pijamamı epeyce ıslatmıştı doktorum muayene etti ve suyun geliyor senin deyince şok oldum cidden mi napıcaz demişim doktora kendi aralarında konuşup yarın sezeryana alıcaz seni dediler çünkü bebeğim popo üstü geliyordu neyse heyecanlandım öyle veya böyle oğluma kavuşacaktım ziyaretçi saati yaklaşmıştı hazırlandım eşimi bekliyorum oturuyorum ama oturamıyorum kasıklarım çok feci ağrıyor yoğun akıntım gelecek anlıyorum lavaboya gitmek için suyum geliyor birden arkadaşlar hemen hemşirelere haber veriyor muayene sonucu yine doğumhanedeyim doktor sakın ıkınma bebek geliyor dedi ve sezeryana aldılar belden uyuşturdular korktuğum gibi olamdı hatta koldan yapılan iğneler bile daha çok acıtıyor yavaş yavaş uyuştum kestiklerini hissetmedim ama karnımın içinde oynadıklarını hissediyordum en son bebeğimi çıkardıklarını hissettim karnımın içi bomboş kalmıştı çok küçük dediklerini duydum saate baktım 14:56 idi ama bebeğimin sesini duyamadım sordum ağladıya dediler çok ufak bi ses duydum bak yine ağladı dediler en son çok cılız bi ağlama duydum rahatladım sonra götürdüler bebeğimi solunumunda sıkıntı olmuş en son sezeryan gözlem odasına götürdüler beni oraya götüren amca sakın üzülme kızım şimdi oradakilerin bebeği yanında üzülme sen tansiyonun düşer hastalanırsın dedi dediği gibi herkesin bebeği yanında emmeye çalışıyordu benim bebeğim yanımda değidi ama ağlamadım o iyi olacaktı uyudum bende 8 saat orada duracaktım ara ara uyudum vakit geçsin diye odama geçtim o oda bebeksizlerin odasıydı onlarda benim gibi bebekleri küvezdeydi 2 saate bir olmayan sütümüzü sağmaya gidiyorduk 2 gün sonra taburcu oldum bebeğimi bırakıp eve geldim hergün 2de onu görmeye gidiyorum sadece ben grörebiliyorum babasıda görsün çok istiyorum hergün çıkacaksınız demeleri umuduyla gidiyorum ama az kaldı inşallah az kaldı yavrumuda alıp çıkıcam ordan

sevgili arkadaşım hiç korkma 32 haftada doğum yapan ve bebeğin kilosu 1500 gr mı geçmiş ise o ortalama 30 gün kadar hastanede kalıp çıkıyorlar. internette yaptığım araştırmada şöyle yazıyor ''30-34 Haftalarda doğanlara KLASİK PREMATÜRE denir. Yoğun bakımda kısa bir süre misafirimiz olurlar. 2-3 hafta bizlerle beraber olduktan sonra anne kucağına kavuşurlar.'' çok geçmiş olsun içini ferah tut.

kubbaa · 12 Ekim 2014

lhuzurum .!.:
normalde tahmini doğum tarihim 28 eylül 2014 fakat oğlum biraz aceleci çıktı ilk 32+1de 04.08.2014de annesinin doğum gününde gelmeye kalktı sabaha karşı saat 5 civarı nişanım geldi saat 8:30da doktora gittim fakat doktorum gelmemişti bir saat sonra gittim doktorum nst istedi sancı çıkmadı muayene etti 1 cm açılmam vardı karnım semsertti serum verdi 2-3 saat sürdü o bitince tekrar nstye girdim bu sefer sancı çıktı doktorum başka hastaneleri tavsiye etti kendi yenidoğan yoğun bakım ünitesi yetersiz diye ggitiiğim bütün hastaneler kabul etmiyordu beni küvez yok diye bana seni kabul ederiz ancak bebek doğarsa onu başka hastaneye göndermemiz gerekiir dediler ağlayarak çıktım eşime sormam lazım diye kendi hastanemin diğer şubesine gittim doktorumun önerdiği erler arasında orada vardı ama orasıda kabu etmedi beni aylardır gittiğim hastanem beni ortada bırakmıştı o şekilde hastane hastane gezdim bi yandan ağlıyordum biyandan eşim kızıyordu moral bozma diye ama ne mümkün en son gittiğim hastanedede yer bulamamıştım orada 112 acil serviste küvezi olan hastaneleri faksla sordular sonunda yer bulmuştuk ambulansla sevkedilmiştim ağlayarak çıktığım hastaneye..beni görünce tanıdılar niye kaçtın dediler ama ben kaçmamıştımki onlar beni kabul etmemişti ben ne yapacağımı bilmiyordumki.. hemen yatış verdiler doğumhaneye götürüyoruz seni dediler şaşırdım ne doğumhanesi ben doğurmuyacaktım ki bütün geceyi orada geçirdim berbat bi geceydi herkes doğurmaya çalışıyor ben ne olacağını bilmeden dua ediyorum ve öylece yatıyorum önce ciğer geliştirici iğne vurdular sonra her 20 dk. bir sancı kesici ilaçlar içtim sabah olunca riskli gebelik ünitesine odaya çıktım rahatlamıştım birazcık 3 gün ilaç kullandım ve taburcu oldum derken 2 gün sonra pijamamı ıslatacak kadar akıntım oldu suyum sızıyor korkusuyla acile giittim enfeksiyon sebeiyle akıntıymış o ama yine nstde sancı çıktı..o an yıkıldım eşim ve kardeşim yanımdaydı ağlayarak bidaha doğumhaneye gitmek istemiyorum beni göndermeyin dedim ama mecburdum neyseki bu sefer çok kalmadım 2-3 saate çıktım riskli gebelik bölümüne yine ilaçlar bitince diye ümit ederken bigün daha kontrol edelim dediler hayal kırıklığına uğramıştım evime gitmek istiyordum evimi yatağımı eşimi özlemiştim zorda olsa o gecede geçti tarih 14.08.2014dü sabah akıntım normalden daha fazlaydı çamaşırımı pijamamı epeyce ıslatmıştı doktorum muayene etti ve suyun geliyor senin deyince şok oldum cidden mi napıcaz demişim doktora kendi aralarında konuşup yarın sezeryana alıcaz seni dediler çünkü bebeğim popo üstü geliyordu neyse heyecanlandım öyle veya böyle oğluma kavuşacaktım ziyaretçi saati yaklaşmıştı hazırlandım eşimi bekliyorum oturuyorum ama oturamıyorum kasıklarım çok feci ağrıyor yoğun akıntım gelecek anlıyorum lavaboya gitmek için suyum geliyor birden arkadaşlar hemen hemşirelere haber veriyor muayene sonucu yine doğumhanedeyim doktor sakın ıkınma bebek geliyor dedi ve sezeryana aldılar belden uyuşturdular korktuğum gibi olamdı hatta koldan yapılan iğneler bile daha çok acıtıyor yavaş yavaş uyuştum kestiklerini hissetmedim ama karnımın içinde oynadıklarını hissediyordum en son bebeğimi çıkardıklarını hissettim karnımın içi bomboş kalmıştı çok küçük dediklerini duydum saate baktım 14:56 idi ama bebeğimin sesini duyamadım sordum ağladıya dediler çok ufak bi ses duydum bak yine ağladı dediler en son çok cılız bi ağlama duydum rahatladım sonra götürdüler bebeğimi solunumunda sıkıntı olmuş en son sezeryan gözlem odasına götürdüler beni oraya götüren amca sakın üzülme kızım şimdi oradakilerin bebeği yanında üzülme sen tansiyonun düşer hastalanırsın dedi dediği gibi herkesin bebeği yanında emmeye çalışıyordu benim bebeğim yanımda değidi ama ağlamadım o iyi olacaktı uyudum bende 8 saat orada duracaktım ara ara uyudum vakit geçsin diye odama geçtim o oda bebeksizlerin odasıydı onlarda benim gibi bebekleri küvezdeydi 2 saate bir olmayan sütümüzü sağmaya gidiyorduk 2 gün sonra taburcu oldum bebeğimi bırakıp eve geldim hergün 2de onu görmeye gidiyorum sadece ben grörebiliyorum babasıda görsün çok istiyorum hergün çıkacaksınız demeleri umuduyla gidiyorum ama az kaldı inşallah az kaldı yavrumuda alıp çıkıcam ordan

Allah ömrünü uzun etsin

06nilly .!.:
29 eylül pazartesi 15:00da epidural sezeryanla yağmurum 2.890 gr olarak dünyaya geldi
Drum bana sezeryan için saat vermemişti sabah 6dan sonra bişey yeme 9da burda ol demişti anestezi uzmanı gece 12den sonra bişey yiyip içme diyince kocam hiçbişey yedirmedi bana. Kalktık erkenden kızımla aynı vücutta son fotoğraflarımızı çekindik, gittik ben hala hiç heyecanlı değildim. Eşimin de doğuma benimle girmesini istediğim için sabahtan öğleye kadar bekledim aç susuz hastanenin saçma sistemi yüzünden, 2 tane serum yedim o sürede ama eşim giremedi doluymuş hep doğumhane katındaki ameliyathane genel ameliyathanede olmak kısmetmiş..
Saat 14.20 de tam da artık ben beklemekten yorulmuşken beni aldılar.
Ameliyat ekibi çok neşeliydi makyajlı anne falan diye bana da sardılar ama bana bi heyecan bastı ki sormayın salak oldum resmen aklım uçtu :)
Sedyede oturur pozisyondayken belime bi iğne oldum o bölgeyi uyuşturmak için dediler sonra kedi gibi kamburumu çıkarıp çenemi göğsüme yasladım acı hissetmeden sadece itme hissiyle katater girdi sonra anestezi verilmeye başladı ayaklarımda anında bi sıcaklık hissettim ayaklarım uyuşmuyor hala hala uyuşmadı diyip duruyorum o sırada masama perdeyi falan hazırladılar karnımı alkolle sanırım sildiler birisi geldi sondayı takmaya o an anladımki uyuşmuşum hiçbişey hissetmedim. Sonra doktorum başladı kesmeye his vardı sanki biraz ama acı hiç yoktu tıpkı saç kestirmek gibiydi. Bebeğim hatta oynuyordu içerde onu da hissetmek beni sakinleştiriyordu, bebeğimi çıkartırken karnımı çekiştirmeye itmeye bastırmaya başladılar bu anı hiç sevmedim ama hemen bitti.
Sonra bi ağlama sesi beklediğimden çok güçlü, aa gözleri açık doğdu dediklerini duyuyorum sonra kızımı görebileceğim bi yerde kontrollerine başladılar hep ağladı hiç susmadı bana getirdiler arada yine susmadı, hep anlatılan gibi büyülü bi an hissetmedim o ana kadar olmayan korkular sardı beni nası idare edecektim bu ağlayan bebekle..benim dikişlerim yapılırken fenalaştım nefes alamıyorum diye ağlamaya başladım oksijen verdiler olmadı doktorum bayıltın hatırlamasın dedi ama anestezi uz. başka bişey yaptı birden geçti herşey ameliyathaneden çıktım gayet iiydim hemen odama çıkardılar ve kızımı kucağıma verdiler kızım hemen emebildi gerçi sütüm gelmemişti daha ama o an çok güzeldi...
İkimizde sağlıklı bi şekilde evimize geldik darısı tüm bekleyenlerin başına

Allah uzun ömürler versin

Azure1 .!.:
Çocuk sahibi olmak isteyişimizin 2.ayında Rabbim bizi bekletmeden verdi müjdesini... Herşey yolunda gidiyordu aslında ama 10.hafta rutin kontrole gittiğimizde bebeğimizin kalp atışının durduğunu öğrendik. İlk gebeliklerde yaşanan bir durum olduğunu söyleseler de ilk 12 hafta içinde olan düşüklerin muhtemel anormalliklerin önüne geçtiğini anlatsalar da çabuk alışıyormuş insan.Çok üzüldük,sonrası malum..
“Kürtaj olma rahmin geç toparlanır belki de toparlanmaz!” diyenlere inat 3 ay ara verdikten sonra 4. ay Rabbim tekrar nasip etti,ve ben yine hamileydim. İlk gebeliklerde nasılsa olabiliyormuş diye bu kez hem daha rahat hem de şu 12 haftayı bir geçsek diye daha kaygılıydık ama nasip, yine olmadı ve yine 10.hafta aynı şekilde gebeliğimin sonlandığını öğrendik. İnanamadım..Eşim benim gözyaşlarımı silerke ah bile çekmedi, “Canımız sağolsun nasibi yokmuş” dedi ki aslında takdir-i ilahi öyleydi.
Bir sürü tetkik tahlil derken MTHFR Heterozigot pıhtılaşma bozukluğuna sahip olduğum anlaşıldı ve doktorumun kararıyla artık her ay BAT’a 3 gün kala kan testi yapacak ve gebelik çıkması durumunda iğne olacaktım.
Bu kez 6 ay erteledik hayallerimizi ve sonraki 6 ay içinde yaptığım kan tahlillerinde de 2 kez kimyasal gebelik geçirdiğimi gördük. ( Kanda düşük ama pozitif bir Bhcg değeri ilk günlerde artıp birkaç gün sonra düşerek 10 gün sonra adetle sonuçlandı)
Ben çocuk sahibi olmayı BAt geçince eczaneden bir idrar testi alıp sonra coşkuyla eşine haber verip 9 ay nazla niyazla bekleyip 2 iken 3 olmak olarak düşünürken 1 yıl içinde ortalama bir kadın doğum doktoru kadar gebelik türleriyle ilgili bilgi sahibi oldum.
22 Ocak 2014’te yani BAT tarihime 3 gün kala yine gidip kan vermem gerekiyordu gebelik var mı yok mu diye ama o gün araba eşime lazımmış, ben de hiç itiraz etmedim. Nasılsa son aylarda bilmem kaç kez kan testi yapıp negatif sonuç almıştım zaten. Farketmez yarın giderim dedim ama o gün dolabımı toplarken eşyalarımın arasında bir gebelik testi buldum,sabah kalkınca bir bakayım dedim ama daha ilk dakikalarda 2.çizgi net olarak belirince gayriihtiyari “hadi canım!” dedim ama eşime birşey demeden geri gelip uyudum. Tekrar baktığımda yaptığım testin gebelik değil ovülasyon(yumurtlama testi) olduğunu görünce adet olmak üzereyken bu test neden pozitif dedim ve ertesi gün kan testi yapmaya gitmeden bir de gebelik testi uyguladım ve sonuç yine pozitiftiJ Yine eşime birşey demedim ve öğleden sonra kan testi verip BAT göre yüksek ve güzel bir pozitif sonuç alınca artık eşimi aradım, ve evet bu kez Elif’imize hamileydim.
Doktorum hamile olunca iğne olacağımı söylemişti zaten, ben de iğnemi olup eve gideceğim diye düşünürken ” Hemşire hanım ilkini yaparken size gösterecek , her gün aynı saatte yapmayı dikkat edin deyince gözlerim iki kez açıldı. Her gün mü? ... Ben mi yapacağım?...diye afalladım ama öyleymiş, bu şekilde hamilleik geçiren birçok anne varmış meğer ben de sadce “tamam” dedim.Yeter ki miniğime bir şey olmasın.
İlk haftalar diğer gebeliklerimde olmadığı kadar yaşadım hamilelik sıkıntılarını, bulantılar, kokular, halsizlik, mide yanmaları... Diğerlerinde böyle olmadığı için içten içe seviniyordum şikayetlerim arttıkça ama yine de şu 12 haftayı hele ki şu 10. Haftayı bir atlatsak diye gün sayarken hayatımda ilk kez Kadınlar kulübüyle tanıştım 2014 Ekim Anneleri grubuyla.. Foruma bir girdim ki ne göreyim, benim gibi gün sayan, bir eli yüreğinde bir eli göbeğinde bir sürü annecikJ Hepimizde aynı heyecan, aynı telaş.
Günler geçti,kese göründü, kalp atışını duyduk, Crl 3 cm, 5 cm derken 10.haftanın kontrolünü de selametle atlattık ve gördüm ki gebelik asıl 10 haftadan sonra başlıyormuş. Biz her kontrolde derin bir “bismillah” çekip önce kalbi atıyor mu diye bakıyorduk ama 11.haftada ultrason penceresinde bebeğimizin elleri kollarını oynattığını gördük,Allahım kolları vardı miniğimizin ve onları oynatabiliyordu J 12. Haftada artık Crl değil baş, popo ve bacak boyu ölçümlerini, 14. haftada ise miniğimizin Elif’imiz olduğunu öğrendikJ Kendi gelmeden ismi gelmişti çünkü kalbimize...16.haftada ise sınıfta otururken ard arda pıt pıt pıt... diye karnımda oynadığını hissettim ki hala hatırlayınca bile içim sıcacık olur. Allahım... ne güzel haftalarmış bunlar dedim, kalbim pamuk ipliğine bağlı bir cümbüş yeri gibi..
İğneler canımızı fena yakıyordu, bazen morartıyordu da ama ne gam! İğnedaşlarımız ve diğer hamiş arkadaşalarımızla birbirimize cesaret verip seve seve yaptık toplam 250 iğneyi!..
34. haftaya kadar her kontrolden selametle çıktık çok şükür, 34.haftada ise doktorum “artık coraspini bırakıyoruz ama herşeye hazırlıklıyız çünkü bu hapı bırakmak amniyon sıvısını azaltabilir” dedi. Ben zaten bebeğime birşey olmadan bir an önce doğsa diye geçirdiğim için içimden, hiç korkmadım, bebğim küçüktü henüz ama küvezde karnımda olduğundan daha güvenli olabilirdi. Yine de korktuğumuz gibi olmadı çok şükür ve 36. Hafta kontrolünde de herşey yolundaydı. 37. Haftada bir sabah deli gibi bir bel ağrısıyla uyanınca ertesi gün doktora gittik, Nst ye bağlandım ama sancı yoktu, büyük ihtimal böbreklerin ağrımıştır dedi doktorum ve idrar tahlili istedi.
Laboratuvara inerken eşime “ bir de kan tahlili bakalım mı? Acil birşey olursa elimizde güncel bir kan değerleri olur dedim” ve görevli bizi tanıdığı için zaten onu da yazdı. Sonuçları doktora gösterince 9 ay boyunca ilk kez doktorumun yüzünü endişeli gördüm. Gebeliğin başında 172 olan trombosit değerlerim 89 olmuştu, yani bu kez de kanımın pıhtılaşma yetisi düşmüştü. Doktorum hemen 3 doz celestone yazdı ve değerlerin yükselirse bu haftasonu bebebği alıcaz dedi.
Bir yandan yolun sonuna gelmiş olmanın heyecanı, bir yandan zaten günlük iğnelerin üzerine şimdi bu iğneler bebeğime zarar verir mi endişesiyle 38.haftaya da girdik ve Salı günü kan değerlerinin takibi için gittiğimizde doktorumu yine her zamanki gülen yüzüyle gördüm, iğneler sonuç vermiş, trombosit değerini doğum için uygun seviyeye getirmişti. Ve nihayet doktorumun ağzından 9 ay boyunca en sevdiğim cümleyi duydum “ Zeynep Hanıma Cuma günü için bir yatış kağıdı hazırlayın”!:) 19.09.2014, sabah 8:00’da genel Anestezi ile Sezaryan doğum, öncesinde rutin tetkikler.
Allahım... sonunda doğumu bekliyorduk, minik kızım,tontiş kuzumla nihayet kavuşacaktık.
Cuma gecesi güç bela uyuyup sabah 5.00’te kalktım, bayram yerine gider gibi duş alıp süslendim ve Ekim annelerine de doğum haberimi verip yola çıktık. Ameliyat önlüğünü giyip Nst’ye bağlanıp hala şen şakrak doktorumu beklerken ara ara karnımda yakıcı bir ağrı duymaya başladım, kulaklarıma kadar ateş basıyordu sanki.. Nst kağıdına baktım sancı 100leri bulmuş. Sonra doktorum geldi ve “Ooo.. doğumun zaten başlamış, biz seni bugün çağırmasak akşama sen bizi çağıracakmışsın” dediJ
Kalbim yine şükürle doldu çünkü doktorumun 39.haftada yaptıracağı kan tahlilini biz 37.haftada yapmasak doğuma hazırlıksız girmiş olacaktık.
Nst kapandı, beni ameliyat için almaya geldiler, eşime “Elif’i çıkar çıkmaz takip et olur mu*” dedim, birde çantamda küçük bir Kuran var, ben içerdeyken son sayfasını okuyup duasını tamamlamasını söyledim. 36.haftada sonuna gelmiştim kızım için okuduğum ilk hatmin ama tam doğarken tamamlansın diye son sayfasını okumamıştım, onu da babası okumuş oldu böylece. Allah tüm yavrularımızı iki cihanda aziz etsin.
Ameliyathane çok büyüktü her odadan bebek sesi ve inlemeler duyuluyordu, o an ilk defa korktum ama benim için ayrılan odaya girince doktorum ve ekip arkadaşı Nevin hanım hemen gelip elimi tuttu ve ”hiç korkma biz burdayız, hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Ben ise sadece “Bana bol bol ağrı kesici yapın,ben acıya dayanıksızım bebeğimin yanında bağırmak istemiyorum dedim.”Onlar da gülüp “Merak etme hiç bir masraftan kaçınmayacaz dedilerJ”
Ve uyudum.. .Uyandığımda şiddetli bir ağrıyla uyanacağımı sanıyordum ama sadce yakıcı bir his vardı karnımda o kadar ama asıl önemli olan “Ben yaşıyordum!” O kadar kan sulandırıcı sonra birde kan pıhtılaştırıcı iğneden sonra uyanmıştım işte. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanıma iki genç görevli gelip “İyi misiniz?” dediler, ama ben onlara “Bitti mi? Doğum oldu mu? Bebeğim iyi mi?” diye peşi sıra sorular sordum ve evet doğum olmuştu ve beni bebeğime götürüyorlardı! Rabbim “Ol! dedi ve ve ben 19.09.2014’te sabah 9:56’da Elif’in annesi oldum.
İçeri girdiğimde kuzum babasının kucağında belli belirsiz ağlıyordu. Kucağıma aldığımda iri gözbebeklerini olabildiğine açmış pembe dudakları yarı açık bana bakıyordu kuzum ve göğsümü alır almaz hemen sakinleşip sustu.
9 aydır karnımda büyüyen, her anımda yanımda olan, güldüğümde ağladığımda hareketleriyle varlığını hep hissettiren minik kankamla nihayet gözgöze gelip kavuştuk çok şükür.
Darısı pıhtılı- pıhtısız tüm ayların anne adaylarının başına, dualarım sizinle..
Hayatımın bu en zor ama en keyifli 9 ayında bana yoldaşlık eden 2014 Ekim annelerine yürekten sevgilerimle, iyi ki varsınız..

Öyle güzel anlatmissin ki hikayeni gözlerim doldu insallah gül e güle buyut

Azure1 · 14 Ekim 2014

melek0909 .!.:
sevgili arkadaşım her kelimeni soluksuz ağlayarak okudum.Allah'ım seni elifin e bağışlasın.çok güzel ve çok ders alınası yazmışsın.inşallah torunların düğününü de Allah'ım nasip eder sana.

Böyle ağlatmak istemezdim seni ama çok teşekkür ederim, hepimizin yavrularına bayırlı uzun ömürler versin Allah. Sabır acı, meyvesi tatlıymış, onu gördük:)

nesyav · 14 Ekim 2014

Azure1 .!.:
Doktor gerçekten önemli, sen de şanslıymışsın o konuda. Allah bağışlasın kuzunuzu:)

saol canım Allah razı olsun Rabbim senin kuzunu da sana bağışlasın :)

hayat1979 · 20 Ekim 2014

sat:02 Ocak 2014(ilişki 15nden sonra heeheeJ))
Tarih: 02 Ekim 2010 Saat: 12,17 Doğum kilosu:3430 kg Boy:50 cm (sezeryan)
Aylardır testler, tahliller yapıldı.. Takipler derken zor bir 9 ay geçti.
Nihayet o beklenen mutlu heyecanlı biraz telaşlı biraz hüzünlü an gelmişti.
Tekerlekli sandalyeyle ameliyat kapısına getirilip içerden görevlinin teslim alması beklerken içimi korkular endişeler aldı. Hüzünlüydü kızlar. Hatta gözyaşlarımı tutamadım. Dua ettim kızım için allah sağlıklı bir evlat istedim. Geleceği, bahtı, şansı, yolu açık olsun dedim. Gözyaşlarımı silerken görevli geldi. Ameliyat odasına girdim. Sedyeye oturtum. Başımdan bastırılıp başka bir görevlide belimden iğne yaptı. Sonra diğerlerine geldi. Maalesef olmadığını söylediler . bir daha deneyeceklerini olmazsa tamamen uyutacaklarını söylediler.konuştular..
Sonda takıldı..kızlar saniyelik bir iki defa acı duyuyorsunuz elbette. Bunu yazıyorum ki oraya gidince kendinizi hazırlayın diye.. Hani korkutmamak için acı yok desem kendinizi ona hazırlıyorsunuz olunca kötü etkilenmeyin diye. Ama tekrar ediyorum anlık acılar geçiyor. O kadar da olsun..
Tamamen uyutmuşlardı benim uyandığımda karnımda acı hissediyordum. Ağrı kesici yaptıklarını tekrar yapacaklarını söylediler. Bir süre orada kalmam gerekiyormuş. Benim gibi başkaları da vardı. Uyanan iyi olan gidiyordu. Tabi bir de bebeklerimizin sesleri duyuyorduk. Kimin ki ağlıyor bilmiyoruz ama ordakilerden biri bizimdi.
Ebe hemşire sanırım geldi yanıma ben gözümü açamıyordum bebeğin memeni tutuyor mu sütün var mı kontrol edeceğiz dedi. Kızım canım kızım tuttu.. öyle bir tutuşu vardı ki o anı hiç unutmuyorum. Görmüyordum ama o his başka bambaşkaydı.. sütün az ama var dedi.
Bir hemşireye kızım iyi mi dedim. Gidip baktı adımı sordu. İyi dedi uyuyormuş..
Sonra beni artık odaya götüreceklerini konuşuyordı. Ben kızıma kavuşacağım ya çok sevindim.. . ben önden kızım arkadan getiriyorlardı. Kolidorlar kapılar derken en son bir kapı var orada annem karşıladı bizi. Canım annem abimin ameliyatından sonra gözünü açınca hemen oraya gelmiş. Kızımı göreceğim hastaneydim (abim de böbrek taşı ameliyatı oldu başka hastanede) gelemedim deyince onu yukarıda beklamesine izin vermişler. Annem kızıma bakmadan bana baktı iyi misin kızım diye benimle konuştu.
Asansöre binip odaya geçtik. Eş görümce kv bekliyorlardı odada. Görevli beni yatağa yatırırken babası kim deyip eşimin kucağına kızımı verince eşim şok oldum birden böyle kucağımda beklemiyordum dedi. J
Beni yatırdılar. Genel aneztesi sonrasında baş çok ağrır daha önce burun polip ameliyatı ve kürtaj olmuştum. O zaman fenaydım ama bu sefer ağrı yoktu. Karnımdaki acı vardı biraz ama o da ağrı kesici işe yaramıştı.
Ertesi gün çıkmayı beklerken maalesef dr bize kan uyuşmazlığı riski olduğundan sarılık oranı yüksek çıktığını söyledi. Kızımdan 6 saatte bir kan aldılar. Işın tedavisini 2 gün tutuldu.(fototerapi mavı ışına)
Bayram gelmişti ama bayram bizim için kızımın sağlklı haberini aldıktan sonraydı. Herkes birşey söylüyordur gerekirse kanı değiştirilir mi vs çünkü tanıdıklarında oluyormuş. Ama hemşireye sorduk o kadar risk olsaydı yani sarılık oranı o kadar yüksek olsaydı ilk günden öyle bir işlem olurdu dediler..
Işına tutulurken gözleri kapalıydı. Bandaj vardı. Açılmaması lazımdı. Kızım hareketli olunca ve sıkılınca eli gidiyordu. Veya kafasını çevire çevire açıyordu. Bir de bandaj burnunu kapatıyor dolayısıyla nefes alamıyordu. Onun o halini görmeye de ben dayanamıyordum.
Her kan verilişi ve sonuç bekleyişinde dua etmekten başka birşey gelmiyordu elimden. Dr u bekliyorduk dr bizi atlamış bizim odayı unutmuş hemşirenin de dikkatinden kaçmış.. Dedim nasıl unutursunuz. Bu bebek orada nefes alamıyor biz dru bekliyoruz. Ona göre ışın tedavisi kesilecek kesilmeyecek veya taburcu olacağız. Baskıyla başka bir dra ulaştı.. kızımı alıp oraya götürdüler.. devam demiş.. neyse uykusuz bir gece daha vardı. Işının altında mamasını yediriyor. Altını kısa bir süreliğine değiştirmek için çekiyordum. En son kendimi tutamadım. Onun o halini gördükçe..
Sonra ışınsız gözetim altına alındı. En son kan verdik. Sonucu dualarla umutla bekledik. Sonucu ilk gördüğüm değer aynıydı ama referans aralığındaydı. Aklıma kötü şeyler getirmek istemedim. İnşallah bu hayırdır iyi birşeydir dedim. Çok şükür ilk müjdeyi hemşire verdi. Birbirlerini görevleri devir ederken. Çok iyi ışınsız yükselmemişti. Bu da iyi haberdi.. sonra dr u bekledik. Büyük bir heyecanla.. dr geldi sonucu görünce gülerek çok iyi dedi.. nasıl sevindim anlatamam. Çok şükür bin şükür.. milyon şükür.. dr bizim için bu değer önemliydi iyi dedi.. bu sonucu biz de merak ediyorduk dedi..
Hastane de kaldığım süre zarfında kv dem yanımdaydı. Evet yanımdaydı ama maalesef insanın annesi gibi olmuyor. Suyu çok içmem lazımdı ama maalesef kv kısıtlı getiriyordu sıcak rezene içmek de iyi geliyordu. . Eşim bilse zaten 10 tane damacana getirirdi. Kantine tel ediliyordu ediyim diyordum ben getiririm diyordu. Hı alıyordu ama dediğim gibi kısıtlı.. zaten su ısıtıcısına da koyuyorduk. Biberon yıkayordum mama yapıyordum. Evet ben yıkayıp ben yapıyordum. İki saatte bir mama veriyorduk. Kv de mama veriyordu. Kızımın altını daha çok altını o değiştiriyordu. Son iki gün ben yarısını ben değiştirdim. Bir seferinde çok kızdım üzüldüm. Sabaha kadar kızımı bekledim(ışın tedavisinde) . Altını değiştirdim mamasını verdim. Uyartmadım onu. Kızımla ilgilendim. Mamasını yaptım. Tam alıp kucağıma mamasını da verecektim. Dediğim gibi ilk vereceğim andı. Daha önce o veriyordu. Heveslenmiştim. Aldı kızımı kendi vermeye başladı.öylece kalakaldım. Titrek üzgün bir sesle ben verecektim dedim. O da geri çekildi. Gitti oturdu orada yedirdi.
Malum beklenen den fazla kalınca mendilleri falan kirlendi. Battaniyesi kirlendi. Ben yıkayıp koydum. İki kez.. gelince de demesin mi eşime orada yıkayıp koydum diye ben de 2 kez ben yıkayıp koydum 3.kez sen yıkadın mı görmedim dedim.. dayanamadım..
Annem abimin yanında kalıyordu görüş saatinde geliyordu. Kadın geldi de ağzıma kayısı verdi ben sıcak birşeyler içirdi. Ben gazı çıkardım. Yoksa gaz çıkartmadığım için birşey yemek yasaktı.. o kadar da kayısı kompostu vs yapın demiştim burada. götürdüm de..
1 -2 saat uyku ancak uyuyabiiyordum..Eve geldik kızım onun kucağında. Biz içeri gidelim(kızımla) siz eşyaları taşıyın diyor. Eşyalar da az buz şeyler değil.. dinlemedim ellemedim içeri geçiyordum hafif birşey var mı diye bakınırken eşim sen geç içeri dedi. Ben getiririm dedi ben de geçtim. çamaşırları makineye yarın atarım diyorum yok bugün başla diyor çok çamaşır zaten diyor at diyor.
Duşa girdim. İlk duşum acayip üşüdüm.kızlar dikkat edin.. üşütmeyin.. iyi giyinin.
Kv denin 15 yıldır görüşmediği komşusu geldi. Aslında bayram olduğu için eltisine gelmişler küs olduğu için o gitmemiş. eski komşum evdeysen bir bakayım demiş. Evde olunca içeri girdi. Kv yle bayağı sohbet ettiler. Ben lohusa içerdeyim. Mamadır sudur kendim alıyorum. Ev soğuk. İlgilenen yok.. yemek yapıyım çorba yapıyım derdi de yok.. misafiren eşi çocukları geldi. Bir güzel onlarla da sohbet ettik. Ben aç bitap haldeyim. Biraz uyudum uyandım halen sesleri geliyor. En son gidiyorlar sesleri geliyordu uyandım. kızımın şekerinden verdiler. Önce önemsemedim ama sonra kv dem sürekli onlardan bahsetti. Yani onun için gelmişlerde çok seviyorlarmış da.. vs bebeğe birşey taktığı verdiği yok şeker veriyor. Üstüne de beni çok sever sayar demesi gıcık oldum. Yani kusura bakmayın da sevmek saymak öyle mi olur..
Sonra un tarhanasından yaptı. Sıcak suyla karıştırılan.. pide getirdi eşim.görümcemler geldik birlikte yedik..cimri olup kendine gelince israftan çekinmeyen bir kv dem vardır. Her gelişinde odasını süpürür yerleştirir.tüm evi süpürüp silersin onun odasını süpürdüğü zamanda.neyse kv denin söyledikleri yaptıkları bitmez..
Neyse ki bitti.. çok şükür bin şükür.. kızımla evdeyiz 18 günlük oldu..inşallah sağlıcakla büyütürüz..
Kızlar size tavsiyelerim.
1-bebeğinizin iç zıbın ve çorap almayı ihmal etmeyin. Yani hastane ve evde kullanırsınız.. sıcak olsa da kesinlikle giydirin..
2-su ısıtıcısını götürün sıcak suyun ihtiyacı bitmiyor. İstediğiniz zaman sıcak su alıyorsunuz. Sonra biberon vs yıkıyorsunuz..
3-sezaryan olduğum için mi bilmiyorum kanama normaldi. İlk başta bebek bezi koydular sonra ben orkid gece kullandım.
4-en başta yazmam lazımdı ama kesinlikle rahat olun.. sıkılmayın sinirlenmeyin sakin olun..en ufak birşey sizin moralinizi bozmasını izin vermeyin.. bebeğinize kendinizi verin.. kim size iyi bakacağını düşünüyorsanız yanınızda kimin olmasını istiyorsunuz o kişi refakatçiniz olsun.. çünkü çok önemli bir an..
HERKESE SAĞLIKLI HUZURLU MUTLU GÜNLER DİLİYORUM.
anneliği çok güzel çok özel bir duyguymuş..35yaşında tattım. Allah isteyen herkese nasip etsin..
TEŞEKKÜR
Hamileliğim boyunca iyi kötü herşeyi paylaştık.. Sizlere çok teşekkür ederim. KK yetkilelirine böyle bir forum yaptıkları için teşekkür ederim.
Dr uma teşekkür ederim.
.Bana anneliği yaşattıkları için eşime ve kızıma teşekkür ederim.
Not düzenlemeleri yapamadım. Kızım uyanıyor.. gerek forumda gerek yazımdaJ bir hatam olduysa kusura bakmayın..
2014 Ekim bebeklerini büyütürken sayfasında paylaşımlara devam edelim.yani olacak sanırım.

Azure1 · 22 Ekim 2014

hayat1979 .!.:
sat:02 Ocak 2014(ilişki 15nden sonra heeheeJ))
Tarih: 02 Ekim 2010 Saat: 12,17 Doğum kilosu:3430 kg Boy:50 cm (sezeryan)
Aylardır testler, tahliller yapıldı.. Takipler derken zor bir 9 ay geçti.
Nihayet o beklenen mutlu heyecanlı biraz telaşlı biraz hüzünlü an gelmişti.
Tekerlekli sandalyeyle ameliyat kapısına getirilip içerden görevlinin teslim alması beklerken içimi korkular endişeler aldı. Hüzünlüydü kızlar. Hatta gözyaşlarımı tutamadım. Dua ettim kızım için allah sağlıklı bir evlat istedim. Geleceği, bahtı, şansı, yolu açık olsun dedim. Gözyaşlarımı silerken görevli geldi. Ameliyat odasına girdim. Sedyeye oturtum. Başımdan bastırılıp başka bir görevlide belimden iğne yaptı. Sonra diğerlerine geldi. Maalesef olmadığını söylediler . bir daha deneyeceklerini olmazsa tamamen uyutacaklarını söylediler.konuştular..
Sonda takıldı..kızlar saniyelik bir iki defa acı duyuyorsunuz elbette. Bunu yazıyorum ki oraya gidince kendinizi hazırlayın diye.. Hani korkutmamak için acı yok desem kendinizi ona hazırlıyorsunuz olunca kötü etkilenmeyin diye. Ama tekrar ediyorum anlık acılar geçiyor. O kadar da olsun..
Tamamen uyutmuşlardı benim uyandığımda karnımda acı hissediyordum. Ağrı kesici yaptıklarını tekrar yapacaklarını söylediler. Bir süre orada kalmam gerekiyormuş. Benim gibi başkaları da vardı. Uyanan iyi olan gidiyordu. Tabi bir de bebeklerimizin sesleri duyuyorduk. Kimin ki ağlıyor bilmiyoruz ama ordakilerden biri bizimdi.
Ebe hemşire sanırım geldi yanıma ben gözümü açamıyordum bebeğin memeni tutuyor mu sütün var mı kontrol edeceğiz dedi. Kızım canım kızım tuttu.. öyle bir tutuşu vardı ki o anı hiç unutmuyorum. Görmüyordum ama o his başka bambaşkaydı.. sütün az ama var dedi.
Bir hemşireye kızım iyi mi dedim. Gidip baktı adımı sordu. İyi dedi uyuyormuş..
Sonra beni artık odaya götüreceklerini konuşuyordı. Ben kızıma kavuşacağım ya çok sevindim.. . ben önden kızım arkadan getiriyorlardı. Kolidorlar kapılar derken en son bir kapı var orada annem karşıladı bizi. Canım annem abimin ameliyatından sonra gözünü açınca hemen oraya gelmiş. Kızımı göreceğim hastaneydim (abim de böbrek taşı ameliyatı oldu başka hastanede) gelemedim deyince onu yukarıda beklamesine izin vermişler. Annem kızıma bakmadan bana baktı iyi misin kızım diye benimle konuştu.
Asansöre binip odaya geçtik. Eş görümce kv bekliyorlardı odada. Görevli beni yatağa yatırırken babası kim deyip eşimin kucağına kızımı verince eşim şok oldum birden böyle kucağımda beklemiyordum dedi. J
Beni yatırdılar. Genel aneztesi sonrasında baş çok ağrır daha önce burun polip ameliyatı ve kürtaj olmuştum. O zaman fenaydım ama bu sefer ağrı yoktu. Karnımdaki acı vardı biraz ama o da ağrı kesici işe yaramıştı.
Ertesi gün çıkmayı beklerken maalesef dr bize kan uyuşmazlığı riski olduğundan sarılık oranı yüksek çıktığını söyledi. Kızımdan 6 saatte bir kan aldılar. Işın tedavisini 2 gün tutuldu.(fototerapi mavı ışına)
Bayram gelmişti ama bayram bizim için kızımın sağlklı haberini aldıktan sonraydı. Herkes birşey söylüyordur gerekirse kanı değiştirilir mi vs çünkü tanıdıklarında oluyormuş. Ama hemşireye sorduk o kadar risk olsaydı yani sarılık oranı o kadar yüksek olsaydı ilk günden öyle bir işlem olurdu dediler..
Işına tutulurken gözleri kapalıydı. Bandaj vardı. Açılmaması lazımdı. Kızım hareketli olunca ve sıkılınca eli gidiyordu. Veya kafasını çevire çevire açıyordu. Bir de bandaj burnunu kapatıyor dolayısıyla nefes alamıyordu. Onun o halini görmeye de ben dayanamıyordum.
Her kan verilişi ve sonuç bekleyişinde dua etmekten başka birşey gelmiyordu elimden. Dr u bekliyorduk dr bizi atlamış bizim odayı unutmuş hemşirenin de dikkatinden kaçmış.. Dedim nasıl unutursunuz. Bu bebek orada nefes alamıyor biz dru bekliyoruz. Ona göre ışın tedavisi kesilecek kesilmeyecek veya taburcu olacağız. Baskıyla başka bir dra ulaştı.. kızımı alıp oraya götürdüler.. devam demiş.. neyse uykusuz bir gece daha vardı. Işının altında mamasını yediriyor. Altını kısa bir süreliğine değiştirmek için çekiyordum. En son kendimi tutamadım. Onun o halini gördükçe..
Sonra ışınsız gözetim altına alındı. En son kan verdik. Sonucu dualarla umutla bekledik. Sonucu ilk gördüğüm değer aynıydı ama referans aralığındaydı. Aklıma kötü şeyler getirmek istemedim. İnşallah bu hayırdır iyi birşeydir dedim. Çok şükür ilk müjdeyi hemşire verdi. Birbirlerini görevleri devir ederken. Çok iyi ışınsız yükselmemişti. Bu da iyi haberdi.. sonra dr u bekledik. Büyük bir heyecanla.. dr geldi sonucu görünce gülerek çok iyi dedi.. nasıl sevindim anlatamam. Çok şükür bin şükür.. milyon şükür.. dr bizim için bu değer önemliydi iyi dedi.. bu sonucu biz de merak ediyorduk dedi..
Hastane de kaldığım süre zarfında kv dem yanımdaydı. Evet yanımdaydı ama maalesef insanın annesi gibi olmuyor. Suyu çok içmem lazımdı ama maalesef kv kısıtlı getiriyordu sıcak rezene içmek de iyi geliyordu. . Eşim bilse zaten 10 tane damacana getirirdi. Kantine tel ediliyordu ediyim diyordum ben getiririm diyordu. Hı alıyordu ama dediğim gibi kısıtlı.. zaten su ısıtıcısına da koyuyorduk. Biberon yıkayordum mama yapıyordum. Evet ben yıkayıp ben yapıyordum. İki saatte bir mama veriyorduk. Kv de mama veriyordu. Kızımın altını daha çok altını o değiştiriyordu. Son iki gün ben yarısını ben değiştirdim. Bir seferinde çok kızdım üzüldüm. Sabaha kadar kızımı bekledim(ışın tedavisinde) . Altını değiştirdim mamasını verdim. Uyartmadım onu. Kızımla ilgilendim. Mamasını yaptım. Tam alıp kucağıma mamasını da verecektim. Dediğim gibi ilk vereceğim andı. Daha önce o veriyordu. Heveslenmiştim. Aldı kızımı kendi vermeye başladı.öylece kalakaldım. Titrek üzgün bir sesle ben verecektim dedim. O da geri çekildi. Gitti oturdu orada yedirdi.
Malum beklenen den fazla kalınca mendilleri falan kirlendi. Battaniyesi kirlendi. Ben yıkayıp koydum. İki kez.. gelince de demesin mi eşime orada yıkayıp koydum diye ben de 2 kez ben yıkayıp koydum 3.kez sen yıkadın mı görmedim dedim.. dayanamadım..
Annem abimin yanında kalıyordu görüş saatinde geliyordu. Kadın geldi de ağzıma kayısı verdi ben sıcak birşeyler içirdi. Ben gazı çıkardım. Yoksa gaz çıkartmadığım için birşey yemek yasaktı.. o kadar da kayısı kompostu vs yapın demiştim burada. götürdüm de..
1 -2 saat uyku ancak uyuyabiiyordum..Eve geldik kızım onun kucağında. Biz içeri gidelim(kızımla) siz eşyaları taşıyın diyor. Eşyalar da az buz şeyler değil.. dinlemedim ellemedim içeri geçiyordum hafif birşey var mı diye bakınırken eşim sen geç içeri dedi. Ben getiririm dedi ben de geçtim. çamaşırları makineye yarın atarım diyorum yok bugün başla diyor çok çamaşır zaten diyor at diyor.
Duşa girdim. İlk duşum acayip üşüdüm.kızlar dikkat edin.. üşütmeyin.. iyi giyinin.
Kv denin 15 yıldır görüşmediği komşusu geldi. Aslında bayram olduğu için eltisine gelmişler küs olduğu için o gitmemiş. eski komşum evdeysen bir bakayım demiş. Evde olunca içeri girdi. Kv yle bayağı sohbet ettiler. Ben lohusa içerdeyim. Mamadır sudur kendim alıyorum. Ev soğuk. İlgilenen yok.. yemek yapıyım çorba yapıyım derdi de yok.. misafiren eşi çocukları geldi. Bir güzel onlarla da sohbet ettik. Ben aç bitap haldeyim. Biraz uyudum uyandım halen sesleri geliyor. En son gidiyorlar sesleri geliyordu uyandım. kızımın şekerinden verdiler. Önce önemsemedim ama sonra kv dem sürekli onlardan bahsetti. Yani onun için gelmişlerde çok seviyorlarmış da.. vs bebeğe birşey taktığı verdiği yok şeker veriyor. Üstüne de beni çok sever sayar demesi gıcık oldum. Yani kusura bakmayın da sevmek saymak öyle mi olur..
Sonra un tarhanasından yaptı. Sıcak suyla karıştırılan.. pide getirdi eşim.görümcemler geldik birlikte yedik..cimri olup kendine gelince israftan çekinmeyen bir kv dem vardır. Her gelişinde odasını süpürür yerleştirir.tüm evi süpürüp silersin onun odasını süpürdüğü zamanda.neyse kv denin söyledikleri yaptıkları bitmez..
Neyse ki bitti.. çok şükür bin şükür.. kızımla evdeyiz 18 günlük oldu..inşallah sağlıcakla büyütürüz..
Kızlar size tavsiyelerim.
1-bebeğinizin iç zıbın ve çorap almayı ihmal etmeyin. Yani hastane ve evde kullanırsınız.. sıcak olsa da kesinlikle giydirin..
2-su ısıtıcısını götürün sıcak suyun ihtiyacı bitmiyor. İstediğiniz zaman sıcak su alıyorsunuz. Sonra biberon vs yıkıyorsunuz..
3-sezaryan olduğum için mi bilmiyorum kanama normaldi. İlk başta bebek bezi koydular sonra ben orkid gece kullandım.
4-en başta yazmam lazımdı ama kesinlikle rahat olun.. sıkılmayın sinirlenmeyin sakin olun..en ufak birşey sizin moralinizi bozmasını izin vermeyin.. bebeğinize kendinizi verin.. kim size iyi bakacağını düşünüyorsanız yanınızda kimin olmasını istiyorsunuz o kişi refakatçiniz olsun.. çünkü çok önemli bir an..
HERKESE SAĞLIKLI HUZURLU MUTLU GÜNLER DİLİYORUM.
anneliği çok güzel çok özel bir duyguymuş..35yaşında tattım. Allah isteyen herkese nasip etsin..
TEŞEKKÜR
Hamileliğim boyunca iyi kötü herşeyi paylaştık.. Sizlere çok teşekkür ederim. KK yetkilelirine böyle bir forum yaptıkları için teşekkür ederim.
Dr uma teşekkür ederim.
.Bana anneliği yaşattıkları için eşime ve kızıma teşekkür ederim.
Not düzenlemeleri yapamadım. Kızım uyanıyor.. gerek forumda gerek yazımdaJ bir hatam olduysa kusura bakmayın..
2014 Ekim bebeklerini büyütürken sayfasında paylaşımlara devam edelim.yani olacak sanırım.

Allah bağışlasın Hayat, doğumdan sonra pek giremiyoruz buraya ama böyle doğum haberlerini alınca çok mutlu oluyorum. Çok şükür sen de kucağına almışsın bebeğini, Allah analı babalı büyütsün canım..

2014 Ekim Anneleri doğum hikayeleri

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Popüler Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

sürprizlerle dolu hayat...

Aktif Üye

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

20.10.14 " Gülüşün binbir teselli "

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Yağız Selim, Egemen= A.Ş.K 28.10.2014, 26.09.2016

Aktif Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency