Selam, bana 2 gün önce geldi Nişan kanaması.. Sümüksü kaygan hafif kanlı bir akıntı. Aynen doktorun ağzından aktarıyorum, Nişan geldikten 3 saat sonrada 3 gün gün sonra da 1 hafta sonrada doğum Sancısı başlayabilirmiş. Oda değişirmiş kişiden kişiye, bebeklerin keyfine kalmış yanimrb öncelikle bebeğini sağsalim inş. kucağına alırsın. Birşey sormak istiyorum nişan kanaması nasıl o geldikden ne kdar süre sonra doğum oluyormuş. Bende 37.haftadayım bazen rahimime çok baskı yapıyor bıçak kesiği gibi acılar oluyo sizdede var mı merak ettim.
canım sağsalim kurtulduğunuza çok sevindim.hikayenin bana uyan tarafı 6 gün sonrasına sezaryan günü aldım ama bu 6 günde normalde doğura bilirim demekki. yavrunla mutluluklar bir ömür boyukzım uyurken bende doğum hikayemi yazayım dedim önce biraz eşimle tanışmamzdan bahsedym biz 5 yılın flört dönemnden sonra 6.yılımzda evlendik ve evliliğimizin ilk 1 yılı vajnusms belasıyla geçti onu yendikten 3 ay snrada kızıma hamile kaldm amaa aklmda hep soru ve korkular vardı vajnsmusu yenmeme rağmen acaba normal doğum yapabilrmym diye sonra hamileliğmin 8 ayı boyunca kendimi hep buna hzırladm normal doğm yapabilrm diye olumlu düşündüm sonçta yenmiştm bu belayı neyse gelelim o güne 30. haftalıkken doktor muayenede bebeğin baş aşağı döndüğünü çok aşağıda olduğunu ve açıklık olabiliceğinden şüphelenip alttan bakmak istedi tabi ben bunu duyunca bi panik oldm tabi paniğimin sebebi kesinlikle alttan bakma korkusu değil bebeğimn eerkn mi geleceği şüphesiydi bu streslede çok kötü bi muayene geçirdim kendmi kastm öyle oluncada doktor elyle bakamadı probla bakabildi ve çok şükür açıklık filan yoktu sonra korku stres geri başladı bende doktorda böyle olursan normalin zor olabilceğini düşündü bende bu defa sezeryana yöneldm mecburi olarak sonra doktor günümüzü verdi 30 ekimde prensesmi alacaktm kucağıma başladık bütün hazırlıklara ve eksikleri tamamlamaya son kontorlümüze gitiğimzde yani 27 ekimde doktor normal doğum haftasına girdiğimi her an doğmun başlayabilceğini nişan veya sancım çok olursa gelmem gerektiğini söyledi bende pek öenmsemdm açıkcası zaten şurda 3 günüm kalmş bunların hiç biri olmaz diye düşünüp rahat rahat geldm eve ve gelince bide ne görüm nişanım gelmişdoktoru aradm hemen hemen gelmem gerektiini doğumun her an başlayabilceğini söyledi bizde apar topar hazırlığı yapıp hemen koştuk hastaneye ve yatış verdi 1 saat içindede kızım dünyaya açtı gözlerini tam 27 ekim 16.54 de 48 cm 2.900 kg olarak geldi miniğim kucağıma verdiklerinde mis gibi cennet kokuyordu içime çektm doya doya ağlıyordu minicikti
bu arada ilginç bi olay daha oldu eşim normalde perşembe günü olacağı için o gün direk doğum iznini kullanacktı gitmeyecekti işe ama pazartesi sabahı sanki içine doğmş gibi ben bgünden rapor alaym götüreyim götürmişkende arkadşımın profsyonel fotog.mak. var onu alayım perşembe günü çekim yaparz dedi o gün onları almaya gittiği sırada tam benmde nişanm gelmişti eşim elinde kamerayla geldi o gün direk hastaneye gitmiştk yani bu kader değildirde nedir acaba herşey bi anda oldu rabbim ne zaman isterse o zaman veriyor gerçkten sezryanda olsa planlıda olsa onun isteği doğrultusunda oluyor hep rabbim herkesin yavrusunu sağlıklı bi şekilde kucağna almayı nasip etsin inşlalh
Maşallah canım Allah nazarlardan saklasın bebegini aglaya aglaya okudum doğum hikayeni sanki kendi doğumummuş gibi geldi Allah bizede nasip etsin bu güzel duyguları Allah bebegini eşine ve sana bağışlasın saglıklı uzun ömürlü olsunCanım arkadaşlarım... Ben de sonunda meleğime kavuştum... Rabbimin bu mucizesine tanık oldum... Size anlatayım...
Normalde pazartesi günü (3 kasım) 13:00'da yatışım yapılacaktı.. Pazar sabahı 07:15 te keskin bir sancıyla uyandım.. 08:15 e kadar yatakta zor durdum dedim herhalde normal ağrı.. Kalkdım duramadım.. Öğlene kadar ara ara vurdu geçti.. Ama öğleden sonra bir sıklaştı ki vurdum mu nefes alamıyordum.. Doğum sancısı mı emin olamadık annem ve eşimle.. Dakikaları saymaya başlayınca şok oldum düzenli geliyordu.. 23:30 a kadar çektim sancıları 4 dk da bire inmişti.. Dayanılmayacak gib değildi ama vurdum mu insan gerçekten ölüyorum sanıyor.. Ben çok sevinmiştim sezeryana gerek olmayacak Allah'ım normal olsun diye.. Hastaneye gittik.. Baktılar hiç açılma yok bebek çok yukarda.. Nst de sancılar düzenli... Doktoruma gönderdiler.. İlk doğum sabaha kadar dayan doğum olur dediler dedim dayanamıyorum artık çünkü sürekli vuruyordu.. Karar verdik sezeryana gidecektim... İçimde bir ürperti, korku, endişe, sevinç... Aptal gibi olmuştum bir yandan da sancılarla baş etmeye çalışıyordum çok canım yanıyordu.. Artık oda verdiler kıyafetleri giydim beni sezeryana almalarını bekliyorum.. Geldiler aldılar götürdüler beni... Gözlerde yaş.. Anestezi uzmanı belimden denedi denedi baya uğraştı 2-3 kere yapamadı iğneyi çok canım acıdı çünkü ben kıpırdamadan duramıyordum sancım felaketti.. Sonunda yaptı ayaklarım uyuştu... Sancım geçti.. Doktorum geldi.. Ortam güzel sohbet muhabbet gülücükler.. Doktorum "rahmin çok incelmiş ne kadar çok sancı çekmişsin ama rahminde perde varmış bebek kanala inememiş inse doğururmuşsun 1-2 saate ama imkanszmış doğması doğru karar vermişiz sezeryan için" dedi... Bir de plasentam çok yapışıkmış... Onu alırken çok zorladı beni... Ve nihayet hayatım boyunca duymaktan bıkıp usanmayacağım o ses için doktorum hazır mısın dedi kaldırdı bebeğimi yavrum ciyak ciyak orda gittim ben gözler hüngür şakırt.. Artık dakikalar geçmiyordu.. Bebeğimin sesini duydukça.. Temizleyip giydirip tekrar getirdidler yanağıma sımsıcacıktı.. Öptüm kokladım... Sonra annemlere vermişler gittiğimde oğluşum beni bekliyordu odada... Müthiş bir duyguydu elbette...
01:10'da 3 kasım'da 3400 gram 50 cm doğdu oğluşum teyzeleri...
evett doğum hikayemi anlatayım bende canım kızım elif'im 04/11/2014 akşamı arkadaşlarımla beraberdim benimle dalga geçtiler bunun çıkmaya niyeti çok yukarda ne bu filan dediler güldük kızımı sevdiler filan akşam 10 gibi eve geldim yorulmuştum erkeden yattım normalde tuvalete kalkmam gece ama 1 buçuk gibi tuvaletimin geldiğini hissettim sıktım kendimi ama birden tutamadım kaçtı tuvalete zor attım kendimi sonra yatağa geçtim ama içime şüphe düştü sağdan sola dönerken yine aynı şey oldu o ara annem uyandı anlattım gidelim dedi yok çişimdir dedim her neyse yarım saat sonra agrım başladı 5 dakikada bir ve 25 sn sürüyor o ara yine geliyor suyum ama annem meraklanmasın diye kalkmadım en son dayanamayıp kalkınca annem hemen gidiyoruz dedi eşimi kaldırdım ve yola çıktık 2 saatlik yolculuktan sonra 6 buçukda vardık hastaneye nst de sancım çıktı 1,5 cm açıklık vardı 8 buçukta doktorumun isteğiyle suni sancıya başladım 11 buçuk gibi artık dayanılmazoldu ve nst de ağrı çekmek çok çok zordu açıklığıma bakldı 5 cm olunca epidural istedim yapıldı epidural olunca masaya alındım 20 dakika sonra miniğim dogmuştu 2570 di ve 47 cm di miniğim giydirip yanıma koydular ve heyecan vericiydi tek üzüldüğüm eşimin yanımda olmamasıydı ve doğumda sonra çok üşüdüm çorap giyidğim halde
Maşallah canım Allah nazarlardan saklasın bebegini aglaya aglaya okudum doğum hikayeni sanki kendi doğumummuş gibi geldi Allah bizede nasip etsin bu güzel duyguları Allah bebegini eşine ve sana bağışlasın saglıklı uzun ömürlü olsun
evetttt kızlarrr ben de ancak yazabiliyorum doğum hikayemi geçmişi hiç anlatmıcam direk doğuma giricem oğlumu 07.11.2014 saat 15.30 3.350 gr ve 49 cm olarak dünyaya getirdimo gün uzun bi aradan sonra dışarı çıkmıştım biraz abartıp kv ve görümcemle beraber aksama kadar dısarda gezdik beni gören sen hala doğurmadınmı diye dalga geçiyodu bende gününü beklicek herhalde deyip ona kendimi adapte ediyodum aksam görümcemle bize geldik ona kamerimin eşyalarını fln gösteriyodumki tuvalete bi girdim kahverengi sümüksü bi akıntı vardı çamaşırımda o kadar sevindimki nerdeyse göbek atıcaktım çünkü çok bunalmıştım ve hiçbi belirtim yoktu daha sonra görümcem gitti eşim geldi ben yine tuvalete girdim o kahverengi akıntı devam ediyodu korktum eşim ben görümcem ve kv hastaneye gittik nöbetçi ebe alttan baktı veeee 2cm açıklık su sızıntısı var dedi ben şookkkk hep 16 kasımda doğurucam diye kendimi adapte etmiştim hemen yatışım yapıldı o gece orda yattık sabah olduğunda ebe tekrar baktı ama hala 2cm açıklık vardı yarım saat sonra mesaideki ebe geldi o da baktı ooo baya yumuşamış bugün doğurursun dedi bende hem mutluluk hem korku hem heyecan bütün duygular karıştı ebe o an sanırım suyumu patlattı lavman yaptı suyum yavaş yavaş gelmeye başladı o arada sancılarım sıklaşmaya ve şiddetlenmeye başladı doktorum da beni muayene etti epidural isteyip istemediğimi sordu bende istedim 4 cm açıklık olunca yapalım dedi sancılar 11e doğru çok şiddetlendi artık dayanamıyodum ebe tekrar baktı 4-5 cm olmuş dedi beni epidurale gönderdiler epiduralden sonra o kadar rahatladımki kuş gibi oldum ama bu seferde alt bölgem ağrımaya başladı ve makatıma tuhaf bi baskı başladı saat 15.00 gibi açılmam tamdı ve önce odada ıkınma hareketlerine başladık gerçekten çok zor oldu ıkınma artık bebeğin başını hissediyodumki doğumhaneye aldılar bi yandan ıkındım bir yandan ebe karnıma bastırıyodu tam yarım saatlik ıkınma ve son bi kuvvetli bastırmayla meleğimin ıngaaa sesini duydum o an herşey bitti dünya durdu içim boşaldı o kadar rahatladımki size anlatamam allah isteyen herkese nasip etsin bu duyguyu şimdi emişip duruyoruz oğlumla
kızım doğalı bugün 13 gün oldu ve ben de doğum hikayemi paylaşayım kızlar, birçok şeyi bu forumda öğrendim, eşim de der her seferinde forum takip etmeseydin ne kadar acemilik çekecektik biz diye, hakikaten hiçbirşey bilmiyormuşuz, bu paylaşımlardan dolayı öncelikle forumdaki tüm dostlara teşekkürler, hakkınızı helal edin.
eşimle üniversitede tanıştık, aynı kampüste farklı bölümlerdeydik, 4 yılımız beraber geçti, mezun olduktan sonra şehir ayrılıkları, gurbet derken, 2009 da 7 yıllık birlikteliğimizi evlilikle sonuçlandırdık, evliliğimizin ilk yılları hiç bebek düşünmedik, daha öncesinden yumurtalık kisti vb problemlerim olmuştu, çok da korkuyordum, hatta hiç bebek sahibi olamayacağımı düşündüğüm, aynada kendime bakıp bakıp yaşlılığımızı, çocuksuz bir ev olarak, kimsenin kapımızı açmadığı bayram sabahları, hayatında hiç sütle dolmamaış göğüsler, bir bebeği büyütememiş bir rahim ..vb çok korkular yaşadım. 2 sene önce evlat sahibi olmaya karar verdiğimizde doktora gittik, herşey normaldi çok şükür, fakat işle ilgili nedenlerle 1 yıl daha beklemeye karar verdik. bebeğim doğduğunda ona dört dörtlük imkanlar sunabilmek istiyordum ve kendimizi her yönden hazırlamaya çalıştık, evimizi aldık, evimizin boş odasında (bebek odası) koltuğa oturup sürekli hayaller kurdum, eşime uzun uzun anlattım kurduklarımı, dualar ettik bol bol. 2013 yazından itibaren umutla bekledik ve her ay günlerimi hesapladım, her ay test yaptım, her seferinde stresim arttı, onu istemediğimizi düşünüp bizi cezalandırıyor mu diye korkularım oldu. eşimin morali hep iyiydi, ve hiç umutsuzluğa düşmedi, bana hep güç verdi. her ay ümitli olan ben, son ay hiçç umudum yoktu, regl olmuştum, 4 gün boyunca devam etti ama bir türlü artmadı, o arada uzun yolculuklar yaptım, evde koltukları kaldırdım, çok kalabalık misafir ağırladım. son gün artık karnıma da regl ağrısı girip girip çıkınca yine kist oldu diye üzülürken eşim şu testi yaptın mı bu ay diye sordu, yoo dedim, yapmaya enerjim de umudum da yoktu. testi yaptım, tek çizgi çıktı, yarım saat sonra lavaboya gittim çizgi çift olmuş. eşime gösterdim, inanamadım, içime ilk kez bir ümit düştü ama bir taraftan da kendini bırakma diye koşulladım kendimi, eşimi eczaneye gönderdim, 8-10 tane farklı test aldı, hepsinde durum aynı, ilk başta tek çizgi, yarım saat sonra çift oluyor..
en garantisi kan testi dedim, ertesi gün kan testi yaptırdım, vee 2 saat sonra sonuç alacaktım, 0 2 saatin hayatımdaki en uzun 2 saat olduğunu söyleyebilirim. eşim aradı, sonuç 1089 ve pozitif idi. eşim anlamamış, bu değer nedir diyor, küçük bir şokk, ben sadece ağladım ve dua ettim. sonrasını burada hep paylaştım zaten, ilk kontrol, keseyi görmek, kalp atışını duymak, mm ile başlayıp cm lere varan süreç, rutin testler, cinsiyeti merak ettiğimiz ama içten içe eşimin bir kız babası olma isteği, vee doğum zamanı..
planlı sezeryan olacaktım. 30 ekim sabahı hastaneye gittim, işlemler yapıldı, doğumhaneye girdim. spinal için hazırdım. iğneler yapıldı, hemen uyuşma oldu, ne sedyenin soğukluğu, ne karındaki baskılar, sallamalar hiçbirini hissetmedim, eşimin elini tuttum, gözlerimi kapadım ve sadece dua ettim, bana daha krem sürdüklerini zannederken, bebeği çoktan çıkarmışlar, bir ağlama sesi, eşimin gözlerine batığımda "kızımız doğdu birtanem" dedi. bana gösterdiler, o an gülümsemek..vb tık ok bende, aklımdaki tek düşünce " aman hemen götürüp giydirsinler üşütmesinler, mikrop kaptırmasınlar" oldu. ben odaya çıktığımda kızım odadaydı, eşim kızımızı odaya çıkarıp, hemen yanıma inmiş, zaten odada annem, teyzem, halam, yengelerim, arkadaşlarımız, çok kalabalık bir grup vardı, odamızı süslemişler, kızıma dualar okumuşlar, beni beklemişler, eşimle odaya çıktığımızda titreme başladı bende, kızım da üşür mü diye düşündüm, sezeryanın etkilerini 4 saatte attım. ve devamında kızımı 2 saatte bir emzirme mücadelemiz başladı. ona baktıkça şükrediyorum, ve esas hayatımın şimdi başladığını hissediyorum. bundan önce ne yaşadıysam, ona hazırlanmak içindi diye düşünüyorum. bugün 13 günlüğüz, biraz yorgun, biraz uykusuz olsam da şükürler olsun ben de anneyim, ve şükürler olsun kızım dünyaya gelmek için bizi seçti, bundan sonra duam, rabbim bizleri yavruma layık anne babalar yapsın, ve allahım bu mucizeyi isteyen herkese yaşatsın, kucakları boş bırakmasın, hiçkimseyi de evlat ile imtihan etmesin, ne varlığıyla, ne yokluğuyla..
cok duygulandimkızım doğalı bugün 13 gün oldu ve ben de doğum hikayemi paylaşayım kızlar, birçok şeyi bu forumda öğrendim, eşim de der her seferinde forum takip etmeseydin ne kadar acemilik çekecektik biz diye, hakikaten hiçbirşey bilmiyormuşuz, bu paylaşımlardan dolayı öncelikle forumdaki tüm dostlara teşekkürler, hakkınızı helal edin.
eşimle üniversitede tanıştık, aynı kampüste farklı bölümlerdeydik, 4 yılımız beraber geçti, mezun olduktan sonra şehir ayrılıkları, gurbet derken, 2009 da 7 yıllık birlikteliğimizi evlilikle sonuçlandırdık, evliliğimizin ilk yılları hiç bebek düşünmedik, daha öncesinden yumurtalık kisti vb problemlerim olmuştu, çok da korkuyordum, hatta hiç bebek sahibi olamayacağımı düşündüğüm, aynada kendime bakıp bakıp yaşlılığımızı, çocuksuz bir ev olarak, kimsenin kapımızı açmadığı bayram sabahları, hayatında hiç sütle dolmamaış göğüsler, bir bebeği büyütememiş bir rahim ..vb çok korkular yaşadım. 2 sene önce evlat sahibi olmaya karar verdiğimizde doktora gittik, herşey normaldi çok şükür, fakat işle ilgili nedenlerle 1 yıl daha beklemeye karar verdik. bebeğim doğduğunda ona dört dörtlük imkanlar sunabilmek istiyordum ve kendimizi her yönden hazırlamaya çalıştık, evimizi aldık, evimizin boş odasında (bebek odası) koltuğa oturup sürekli hayaller kurdum, eşime uzun uzun anlattım kurduklarımı, dualar ettik bol bol. 2013 yazından itibaren umutla bekledik ve her ay günlerimi hesapladım, her ay test yaptım, her seferinde stresim arttı, onu istemediğimizi düşünüp bizi cezalandırıyor mu diye korkularım oldu. eşimin morali hep iyiydi, ve hiç umutsuzluğa düşmedi, bana hep güç verdi. her ay ümitli olan ben, son ay hiçç umudum yoktu, regl olmuştum, 4 gün boyunca devam etti ama bir türlü artmadı, o arada uzun yolculuklar yaptım, evde koltukları kaldırdım, çok kalabalık misafir ağırladım. son gün artık karnıma da regl ağrısı girip girip çıkınca yine kist oldu diye üzülürken eşim şu testi yaptın mı bu ay diye sordu, yoo dedim, yapmaya enerjim de umudum da yoktu. testi yaptım, tek çizgi çıktı, yarım saat sonra lavaboya gittim çizgi çift olmuş. eşime gösterdim, inanamadım, içime ilk kez bir ümit düştü ama bir taraftan da kendini bırakma diye koşulladım kendimi, eşimi eczaneye gönderdim, 8-10 tane farklı test aldı, hepsinde durum aynı, ilk başta tek çizgi, yarım saat sonra çift oluyor..
en garantisi kan testi dedim, ertesi gün kan testi yaptırdım, vee 2 saat sonra sonuç alacaktım, 0 2 saatin hayatımdaki en uzun 2 saat olduğunu söyleyebilirim. eşim aradı, sonuç 1089 ve pozitif idi. eşim anlamamış, bu değer nedir diyor, küçük bir şokk, ben sadece ağladım ve dua ettim. sonrasını burada hep paylaştım zaten, ilk kontrol, keseyi görmek, kalp atışını duymak, mm ile başlayıp cm lere varan süreç, rutin testler, cinsiyeti merak ettiğimiz ama içten içe eşimin bir kız babası olma isteği, vee doğum zamanı..
planlı sezeryan olacaktım. 30 ekim sabahı hastaneye gittim, işlemler yapıldı, doğumhaneye girdim. spinal için hazırdım. iğneler yapıldı, hemen uyuşma oldu, ne sedyenin soğukluğu, ne karındaki baskılar, sallamalar hiçbirini hissetmedim, eşimin elini tuttum, gözlerimi kapadım ve sadece dua ettim, bana daha krem sürdüklerini zannederken, bebeği çoktan çıkarmışlar, bir ağlama sesi, eşimin gözlerine batığımda "kızımız doğdu birtanem" dedi. bana gösterdiler, o an gülümsemek..vb tık ok bende, aklımdaki tek düşünce " aman hemen götürüp giydirsinler üşütmesinler, mikrop kaptırmasınlar" oldu. ben odaya çıktığımda kızım odadaydı, eşim kızımızı odaya çıkarıp, hemen yanıma inmiş, zaten odada annem, teyzem, halam, yengelerim, arkadaşlarımız, çok kalabalık bir grup vardı, odamızı süslemişler, kızıma dualar okumuşlar, beni beklemişler, eşimle odaya çıktığımızda titreme başladı bende, kızım da üşür mü diye düşündüm, sezeryanın etkilerini 4 saatte attım. ve devamında kızımı 2 saatte bir emzirme mücadelemiz başladı. ona baktıkça şükrediyorum, ve esas hayatımın şimdi başladığını hissediyorum. bundan önce ne yaşadıysam, ona hazırlanmak içindi diye düşünüyorum. bugün 13 günlüğüz, biraz yorgun, biraz uykusuz olsam da şükürler olsun ben de anneyim, ve şükürler olsun kızım dünyaya gelmek için bizi seçti, bundan sonra duam, rabbim bizleri yavruma layık anne babalar yapsın, ve allahım bu mucizeyi isteyen herkese yaşatsın, kucakları boş bırakmasın, hiçkimseyi de evlat ile imtihan etmesin, ne varlığıyla, ne yokluğuyla..
cok duygulandimAllah bebegjnizi size bagislasin.bende zor bi sürecden sonra hamile kaldim ve hep dua ederim 'Allahim kimsenin kucagini bos birakma diye'
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?