Bu arada erkekler bize göre rahatlar tabi ağlasın, yemesin, birşeyler eksik olsun çok umursamıyorlar. Bence bizi anlıyorlar ama ciddi bulmuyorlar yani abarttığımızı filan düşünüyorlar. Erkekleri bırak benim annem bile çok abartıyorsun bu kadar kendini helak etmene ne gerek var filan diyor sürekli. Belki onlar da haklıdır biraz abartıyor da olabiliriz. Elimizde değil gerçi ama biraz daha normalleşmeye çalışmak lazım sanırım.
Canım benimki de öyle. Eşim en son ilgi manyağı yaptın sen bunu diyip işin içinden sıyrıldı. Nasıl özeniyorum kendi kendin oynayan uyuyan yemek için peşinden koşturmayan bebeklere anlatamam.
Benimki de ekmeğe deli oluyor. Ağlaması birden kesiliyor ekmek verince. Bu gece yine idrar verdik, kültüre bakılacak. İnşallah bir şey çıkmaz da huysuzluğundan deriz.
Annem beni kırk günlükken babaanneme bırakıp içe dönmüş. Emzirmeyi de bırakmış. Pirinç unu ve şekerle büyümüşüm. Yani aynen benim annem de o kadar rahat. Kimse tarafından anlaşılmamakta da sinir oluyorum
Canım biz öğleden sonra denizdeyiz, akşamları da parktayız. Dışarıdayken çok mutlu ama evden çıkana kadar resmen eziyet ediyor bize. Bugün evden çıkmadık mesela eşim de ben de tükendik resmen. Akşam çıkınca arkadaşlar soruyor nasıl gidiyor diye. Çok kötü dedi eşim. Bir dakika bile nefes aldırmıyor bize, çok kötü durumdayız.Ben de öyleyim canım ama artık bu moddan sıkıldım sürekli ağlayıp sızlanıp bir sonuç elde edilmediğini anladım galiba. Bunlar geçici süreçler, sabredip krizleri aşmak için pratik çözümlere yöneldim. Örneğin, bu aralar her gün sabah eşimle birlikte evden çıkıyoruz ve annemlere gidiyoruz veya eşim işe gidiyor biz kızımla parka gidiyoruz. Uyku saatinde dönüyoruz ve ben de uyumaya çalışıyorum kızım uyuduğunda dinlenmek iyi geliyor. Yemek olayını da akşam eşim kızımı oyalarken halledip dolaba atıyorum ertesi gün yiyor. Yoksa yemek yapmak mümkün olmuyor dediğin gibi kıyameti kopartıyor. Bir de dün baya bunaldım, kv lere gidecektik normalde ben kötüyüm dışarı çıkmak istiyorum evden bunaldım dedim çıktım bir avm ye gidip dolaştım birkaç saat. Eşim de kv leri bize çağırmış, biraz ayıp oldu ama ne yapayım çok ihtiyacım vardı çok iyi geldi gerçekten. Gerçi o sürede de gidip kızımın eksikleri vardı onları aldım yine ona çalıştım yani o da ayrı mesele
Canım iyice terledikten sonra keselersen daha çok çıkabilir. Mesela streç film sarıp terleten duymuştum :)Denedim canım geçen gün dediğn gibi bir tık azaldı koyuluğu sanki ama hala çok bariz bir şekilde. Tekrar deneyim olmazsa teşekkürler
hepimizin ki aynı yalnız hissetme bnmkinin kıçı 1 sn yer görmüo hep elinden tut yürüt istio belimiz koptu artık kendi kendine oynadığı bişey yok oyuncakla çok az oynuo oda birlikte oynarsak yoksa hep yaramazlık peşinde balkoma çıkma tvyi çekme sehpaları tepesne düşürme sürekli dibinde geziyoruz kendine zarar vericek die
Aynen yaa 80 lerde doğup da adam gibi anne sütü alan nadir bebek var bence. Şimdiye kadar gördüğüm en çok emen bebek eşim o da 11 ay emmiş. Ben 3 ay, ablam 40 gün emebilmişiz. Arkadaşlarım da hep bu şekilde. Sonrası pirinç unu, muhallebi falan. 80 kuşağı böyle bir kuşak sonrası nasıl bilmiyorum.
liliyaa
canım Atatürk havalimanından Sarıyer istinye biraz ters ve uzak kalıyor ancak ulaşımın en pratik yolu şu şekilde: Havalimanında metro hattı var metroya bin şirinevler ataköy durağında in metrobüse aktarma yap metrobüse iki istikamet var beylikdüzü ve zincirlikuyu istikameti. Zincirlikuyu istikametine bin ve zincirlikuyuda in. Zincirlikuyudan istinye dolmuşları kalkıyor onlara bin istinyedesin. Ama konsolosluk görüşmelerine geliyorsan istinye dereiçi otobüsleri direk önünden geçiyor. Biraz meşakkatli bir yolculuk olacak. Avrupa yakasında olsam ben taşırdım seni :/
Bizde üç kardeşiz(ablam 84 ben 90 kardeşim 95 doğumlu) en çok ben emmişim bende 8 ay emmişim annem sen emdin diyor(!) :) benim büyük kızım o kadarlıkken emmek istemedi(ikinci gebelik sütün tadını değiştirdi) bir yaşına kadar ite kaka emzirdim ben emmedi diyorum :) kesinlikle çok doğru bir tespit.
Beylikdüzü istikametine bin bize gel
canım valla seni okuyorum hep ama en son cevap yazayım dedim. İnan kendine ediyorsun. Bir noktadan sonra pimpirikli ve sinir hastası olursun. Bence de çok takma, hepimiz aynı şekilde büyüdük. Hatta ben eşimin köyündeki bebeklere bakıyorum Allaha emanet büyüyorlar. Kışın ne çorap ne üst giyiyorlar doğru dürüst. Biz gecemizi gündüzümüze katıyoruz onlar iyi olsunlar diye. Şimdi büyük kızım ikizlerden daha beter. Her dediğini yaptım, ellerimle zorla yedirdim (şimdi hala ben yediriyorum düşün), her ağladığında pışpışladım. Ve şuan bana bağımlı, herşeyi benden bekleyen bir çocuğum var. Düşün tuvalete giderken bile bana soruyor
(( Yeterki sağlığı yerinde olsun. Boşver ağlasın, yemesin..Şuan kendime bakıyorum ilk kızımda 10 sene yaşlandım. Bunlarda daha rahatım şükür. Bence sende çok takmamaya çalış. Öyle böyle büyücekler inşAllah..
Biz de öyle ya sabaha kadar doğru düzgün uyumuyoruz bir de o çok kötü etkiliyor bizi de. Bazen eşime nasılsın diyorum, hayatta kalmaya çalışıyorum diyor iyice survivor olduk
O da olabilir deneyim
seninki geçti mi? Acaba adet olursam hormonlar normale dönünce geçer mi diye düşünüyorum.
