Buraya çok fırsat bulamıyorum okuyup yazmaya, bu aralar sanırım herkes çocuklarına karşı sabırsız olmaktan muzdarip. Naçizane yorum yapmak istiyorum, 11 yıllık evliyim 2 çocuğum var. Ve şunu farkettim çocuğuma çok kızdığım sabırsız davrandığım zamanlar mutlaka öncesinde eşime kızgınımdır, yani sinirimizi en savunmasız olandan çocuklarımızdan çıkartıyoruz.
Eşinizi annesiyle ailesiyle aranızda hakem tayin etmeyin, objektif olmasını beklemeyin. Siz haklı da olsanız annesine kıyamaz, yaşlı, hasta, üzülmesin der. Siz gençsiniz, sağlıklısınız, hele bir de çalışıyorsanız, güçlüsünüz, sizin hiçbir şeye ihtiyacınız yok. Kiminle sorun yaşıyorsanız açık açık o kişiyle sorununuzu çözün, lafını verin, istemiyorsanız söyleyin. Emin olun her şey zamanla rayına oturuyor, eden buluyor, herkes ektiğini biçiyor, ilahi adalete inanın. Bizzat yaşamış biriyim, benim de çok çok sorunlarım oldu, şimdi baktığımda en büyük hatam eşime anlatmak ve eşimden benim yanımda olmasını istemekmiş. İmkansızı istemişim. Bu süreçte olan bize ve çocuklarımıza oluyor. Çocuklar en masum onlar umarım daha sabırlı olabiliriz onlara karşı.