- 3 Mart 2017
- 1.488
- 3.537
- 133
- 28
- Konu Sahibi CocoParisien
-
- #1
Hanımlar merhaba,
Uzun zamandır konu açmadım buraya. Bugüne kadar açtıklarım da hep akne problemimle ilgiliydi zaten ama şu anki durum bambaşka. Arkadaşlar ben bildiğiniz tükendim ya.
Öncelikle baştan başlayayım. Zor bir hayatım oldu, özellikle sağlık anlamında. Açık açık yazamıyorum ama ciddi fiziksel sağlık problemlerim oldu/var. Birçoğunun üstesinden geldim şu yaşıma kadar, büyük ameliyatlar geçirdim. Var tabi hala sıkıntılarım ama hayati riskim yok en azından artık. Uzun lafın kısası hayatım hep mücadeleyle geçti. Sadece sağlık anlamında da değil, eğitim, kariyer, ailevi sorunlar. Hayatım boyunca mücadele etmediğim tek nokta maddiyat sanırım. O anlamda ailem iyi bir yaşantı sundu bana, geçim zorluğu çekmedim, ne istersem alındı edildi vs. Ama maddiyat her şey değil ne yazık ki.
İşin garip yanı ben bu zamana kadar yaşadıklarımı gözümde büyüten biri değildim. Duygusal biri olmadım hiç, mantığım daima ağır basardı. Etrafım derdi bana hep ne güçlü kadınsın, buna rağmen bir şeyler başarmışsın, işte senin yerinde olsam dayanamazdım bilmem ne. Ben de hep yok canım o kadar da abartılacak bir durumum yok, benden çok daha kötü durumda olan insanlar var (hala böyle düşünüyorum) diyordum. Ama bu karantina döneminde bana bir şey oldu. Resmen ne kadar berbat ve zor bir hayatım olduğu dank etti kafama öyle diyeyim. Bunları söyleyen ben şimdi durup kendime bakıp “lan neler çekmişsin Coco, bi etrafındaki yaşıtlarına bak bi sana seninki de hayat mı” diyerek kendime acıyorum resmen. Sonra da gelsin ağlama krizleri.
Tabi bunda şu saçma sapan dönemin etkisi oldu farkındayım ama benim ruh halim çöktü resmen. Zaten az olan sosyal hayatım sıfırlandı ki bu birçok kişi için aynı oldu hadi neyse diyelim. Pek arkadaşım var diyemem sahip olduğum sağlık problemleri bunu da köstekledi. Spor yapıyordum, yüzüyordum gittiğim yerler kapandı o da sıfırlandı. Spor salonu açıldı ama virüs için risk grubundayım diye gitmeye cesaret edemiyorum. Evde zaten kolumu kaldıramıyorum, ne kadar video izlediysem olmadı ı-ıh o motivasyon gelmiyor. Tam tamamen kurtuldum derken akne problemim tekrar nüksetti, özgüvenim yerlerde sürünüyor. Yok yani nereden tutsam elimde kalıyor. Son 3 aydır ne ders çalışabiliyorum ne üretebiliyorum canım hiçbir şey yapmak istemiyor üstelik. Boş boş ot gibi yaşıyorum günleri.
Bir de tüm bunların üzerine 7 yıldır kullandığım antidepresanımı bıraktım. Çünkü ruh halim kullanırken de berbattı boş yere alıyormuşum gibi hissettim ama sanırım bıraktığımdan beri daha da kötüyüm. Kabul etmek istemesem de ciddi bir depresyondaymışım gibi geliyor artık. Burada millete psikolojik destek alın derim ama onu da yapamıyorum şu an, hastaneye gitmem mümkün değil. Belki iyice dayanamaz olursam online terapi denerim ne kadar işe yarar bilmiyorum.
Öte yandan bu ruh halimin 3-5 aylık evde kalmanın sonucu olduğunu düşünmüyorum. Sanırım 23 yıllık birikimin dışa vurumu bu. Dediğim gibi hayatımın her alanı ayrı bir mücadeleyle geçti. Mücadelem bitmedi bitmiyor bitmeyecek de fakat ben artık çok ama çok yoruldum. Yeteeeerrrr diye haykırmak istiyor içim.
Belki bazılarınız abarttığımı, bu yaşta hiçbir şey görmediğimi veya şımarık olduğumu düşüneceksiniz bilmiyorum ama sizi temin ederim birçoğunuzdan daha zor bir hayatım olduğuna eminim.
Uzun oldu kusura bakmayın, içimi dökmeye ihtiyacım vardı. Okuduğunuz için teşekkürler.
Uzun zamandır konu açmadım buraya. Bugüne kadar açtıklarım da hep akne problemimle ilgiliydi zaten ama şu anki durum bambaşka. Arkadaşlar ben bildiğiniz tükendim ya.
Öncelikle baştan başlayayım. Zor bir hayatım oldu, özellikle sağlık anlamında. Açık açık yazamıyorum ama ciddi fiziksel sağlık problemlerim oldu/var. Birçoğunun üstesinden geldim şu yaşıma kadar, büyük ameliyatlar geçirdim. Var tabi hala sıkıntılarım ama hayati riskim yok en azından artık. Uzun lafın kısası hayatım hep mücadeleyle geçti. Sadece sağlık anlamında da değil, eğitim, kariyer, ailevi sorunlar. Hayatım boyunca mücadele etmediğim tek nokta maddiyat sanırım. O anlamda ailem iyi bir yaşantı sundu bana, geçim zorluğu çekmedim, ne istersem alındı edildi vs. Ama maddiyat her şey değil ne yazık ki.
İşin garip yanı ben bu zamana kadar yaşadıklarımı gözümde büyüten biri değildim. Duygusal biri olmadım hiç, mantığım daima ağır basardı. Etrafım derdi bana hep ne güçlü kadınsın, buna rağmen bir şeyler başarmışsın, işte senin yerinde olsam dayanamazdım bilmem ne. Ben de hep yok canım o kadar da abartılacak bir durumum yok, benden çok daha kötü durumda olan insanlar var (hala böyle düşünüyorum) diyordum. Ama bu karantina döneminde bana bir şey oldu. Resmen ne kadar berbat ve zor bir hayatım olduğu dank etti kafama öyle diyeyim. Bunları söyleyen ben şimdi durup kendime bakıp “lan neler çekmişsin Coco, bi etrafındaki yaşıtlarına bak bi sana seninki de hayat mı” diyerek kendime acıyorum resmen. Sonra da gelsin ağlama krizleri.
Tabi bunda şu saçma sapan dönemin etkisi oldu farkındayım ama benim ruh halim çöktü resmen. Zaten az olan sosyal hayatım sıfırlandı ki bu birçok kişi için aynı oldu hadi neyse diyelim. Pek arkadaşım var diyemem sahip olduğum sağlık problemleri bunu da köstekledi. Spor yapıyordum, yüzüyordum gittiğim yerler kapandı o da sıfırlandı. Spor salonu açıldı ama virüs için risk grubundayım diye gitmeye cesaret edemiyorum. Evde zaten kolumu kaldıramıyorum, ne kadar video izlediysem olmadı ı-ıh o motivasyon gelmiyor. Tam tamamen kurtuldum derken akne problemim tekrar nüksetti, özgüvenim yerlerde sürünüyor. Yok yani nereden tutsam elimde kalıyor. Son 3 aydır ne ders çalışabiliyorum ne üretebiliyorum canım hiçbir şey yapmak istemiyor üstelik. Boş boş ot gibi yaşıyorum günleri.
Bir de tüm bunların üzerine 7 yıldır kullandığım antidepresanımı bıraktım. Çünkü ruh halim kullanırken de berbattı boş yere alıyormuşum gibi hissettim ama sanırım bıraktığımdan beri daha da kötüyüm. Kabul etmek istemesem de ciddi bir depresyondaymışım gibi geliyor artık. Burada millete psikolojik destek alın derim ama onu da yapamıyorum şu an, hastaneye gitmem mümkün değil. Belki iyice dayanamaz olursam online terapi denerim ne kadar işe yarar bilmiyorum.
Öte yandan bu ruh halimin 3-5 aylık evde kalmanın sonucu olduğunu düşünmüyorum. Sanırım 23 yıllık birikimin dışa vurumu bu. Dediğim gibi hayatımın her alanı ayrı bir mücadeleyle geçti. Mücadelem bitmedi bitmiyor bitmeyecek de fakat ben artık çok ama çok yoruldum. Yeteeeerrrr diye haykırmak istiyor içim.
Belki bazılarınız abarttığımı, bu yaşta hiçbir şey görmediğimi veya şımarık olduğumu düşüneceksiniz bilmiyorum ama sizi temin ederim birçoğunuzdan daha zor bir hayatım olduğuna eminim.
Uzun oldu kusura bakmayın, içimi dökmeye ihtiyacım vardı. Okuduğunuz için teşekkürler.