13 senelik evliyim, 14. yılıma girecem bir gün sonra, 6 gün sonra da oğlum 6 yaşından gün almaya başlayacak. 8 yılılk evliyken dünyaya getirdim oğlumu, 5 yıl korunduk, sonrasında çocuk düşündük, ilk gebeliğim düşükle sonuçlandı, ardından bi süre ara verdik, üç beş ay olmayınca eşim dra gidelim dedi, niye acele ettik bilmiyorum ama dra gittik, aylarca tedavi gördük, 3 defa aşılama oldum, en sonuncu aşılamada da negatif sonuç alınca ağlaya bağıra çıktım drun muayenehanesinden, paramız bitti tüp bebeğe gidelim derken oğluma hamile kaldım, şimdi düşünüyorum da çok acele etmişim, onca üzüntüyü boşa çekmişim, çocuğu aklından çıkardığın an hamile kalırsın, sağlıklı iki çift için bunun başka yolu yok, ne kadar düşünürsen o kadar uzaklaştırırsın bebeğini kendinden, benim drum bana sen asla normal yolla hamile kalamazsın demişti, ama oğlum tedaviyi bıraktıktan sonraki dönemde oldu, hadi o ilaçların etkisiyle oldu, şimdi 16 haftalık ikinci çocuğuma hamileyim :) korunmayı bıraktığımız ay hamile kaldım, ikinci bebek isteğimizde sadece karar verdik ve sonra normal yaşantımıza devam ettik, aman bu ay hamile kalsammı kalırmıyım kalmazmıyım vs endişelerim olmadı, hatta çevremde arkadaşlarıma gırgır yapardım ben, ikinciyi ne zaman düşünüyorsunuz vs yada başka bir konuşma ortamı olduğunda valla ben 8 senede bi tane denk getiriyorum bi 8 sene daha lazım deyip gırgıra vururdum, ama korunmayı bıraktığım ilk ay hamile kaldım, eşimde bende şok olduk, nasıl bu kadar hızlı olabilir diye şaşırdı eşim, daha yeni yeni kabulleniyor hamileliğimi

velhasılı demek istediğim nasibinde ne varsa kaşığında o çıkar, 3 ay çok erken bi zaman, istersen benim hikayemden kendine bi ders çıkar,tedaviyi de görmüş kendiliğinden de normal yollarla hamile kalmış biriyim, yaşadıklarımdan öğrendiğim şu ki her iş olacağına varır, bazen akışına bırakmak lazım, bi süre daha bekle, en azından 9 ay daha, sonra baktınki olmuyo dra gidersin, ama bu bekleme döneminde de acaba hamile kalırmıyım psikolojisiyle birlikte olma eşinle, zaten bu düşünce bana çok soğuk geliyor, insan sevdiği için birlikte olmalı, bunu bir ihtiyaç yada çocuk yapma aracı olarak görerek değil