Çocuğun hayatınızı ele geçirmesine izin vermeyin demişsiniz, tamamen öyle oldu. Doğduğundan beri her şeyi ona göre ayarlamak zorunda kaldık. Kolikti, arabayla şehir turu atmadan uyumazdı. 5 buçuk aylıkken işe döndüm, gece boyu ağladıkça beşiğinden alıp uyutmak beni çok yordu, baktım yanımda yatınca uyanmıyor, öyle devam ettim, yoksa işe uykusuz gitmeye dayanılacak gibi değildi. Biz daha yeni yeni dışarıda üçümüz oturup bir şeyler yiyip içmeye başladık. Bebekliğinde yemek bile yiyemezdim, yanımda bir şişe su ve bir paket bisküvi olurdu, memeden ayrılmazdı, yerine yatırınca uyanırdı. Çıt sesine uyanırdı, o yüzden eşim öksüremiyorum sağıma soluma dönemiyorum diyerek salonda yatmaya başladı. Şimdi de yatağımda yatamıyorum diye söyleniyor. Aynı şeyleri tekrar yaşamak istemiyorum diyor. Zaten geç evlendik, ben artık seninle vakit geçirmek istiyorum diyor. Benim de cesaretim yok. Ama beş yaş daha genç olsaydık çok büyük ihtimal kardeş yapardık.