Başlıktan da anlaşılacağı üzere 3 yıldır birlikte olduğum sevgilimden ayrıldım. Ayrı şehirlerdeyiz, bu yüzden zaten görüşmek büyük bir sıkıntıydı bizim için. İlk iki yıl en azından ayda bir kere ya da 2 haftada bir muhakkak görüşürdük. Ama bu yıl kpss bahanesiyle neredeyse 3 ayda bir görüştük. Sınav bitti gitti ama hala gelmek istemiyor yanıma. Ben ise zaten gidemiyorum çünkü ailesiyle yaşıyor. 3 yıl içerisinde sürekli ayrılıp barıştık. En çok da ben dayanamadığım için barıştık. Yani kendisinin barışma konusunda çok da hevesli olduğunu söyleyemiycem. Geçen sene evlenme teklif etmişti ama arkasından benden soğuduğunu söyleyip tekrar ayrılmıştı. Çok karışık anlatıyorum farkındayım ama hangi birini anlatayım ben de bilmiyorum.
Bu geceki ayrılığa gelirsek. Konu benim yanıma bir türlü gelmeyişinden ve benimle ilgilenmemesinden açıldı. Ben de beni istemiyorsan söyle, seni hiç bir şey için zorlamam dedim. "İstemediğimi yıllardır biliyorsun ama acı çekiceğim diye korkundan bırakmıyorsun beni" dedi. 3 yıllık ilişkimi sonsuza dek bitiren cümle de bu oldu.
Açıkçası mükemmel bir sevgili olduğunu da söyleyemeyeceğim. Çok sorumsuz, bencil, sözünde durmaz ve cimri. İyi yönleri de var yok değil ama kötü tarafları zaten her şeyi bitiriyor gözümde. Madem bu kadar kötüydü, niye bunca sene çektin diyeceksiniz? Çok sevdim hem de kendimden çok. Belki de annemin vefatından sonraki boşluğu onunla kapatmaya çalıştım ve hak etmediği halde çok fazla değer verdim ona. Hayatımın merkezine koydum, şımarttım ve hep destek oldum. Biraz da kendim hazırladım galiba bu ilişkinin sonunu. Şımarta şımarta tepeme çıkardım. Beni kaybetme korkusu yok, çünkü her seferinde ben geri döndüm ona. Kabullenemedim ayrılığı, emeklerime acıdım hep. Aslında biliyordum bu şekilde ilişki yürütemeyeceğimi ama yine de hata yapmaya devam ettim. Karşılık beklemeden verdim verdim verdim. Yani ben öyle düşünüyordum. Ama içten içe meğer bir şeyler bekliyormuşum. Bir tatlı söz, özel günlerde ufak da olsa hediyeler, tatlı bir günaydın mesajı... En azından son 2 senem ondan bunları bekleyerek geçti. Defalarca söyledim ona ama hep ters tepti. Zorla yapınca burnumdan getirdi. Ben de saldım artık. Sonuçta ona doğum gününde özenip bezenip aylar öncesinden hediyeler alıyordum ama benim doğum günüm gelince ellerim bomboş kalıyordu. Ben de almamaya, onun gibi davranmaya başladım ama içten içe üzülüyordum. Beni bu hale getirdiği için de kızıyordum çünkü ben hep romantik bir ilişkim olsun istedim ama onunla böyle bir ilişki imkansız.
Sonuç olarak hiç de içaçıcı olmayan bir ilişkinin içindeydim zaten. Evlensem de mutlu olacağımı düşünmüyordum hatta kesin boşanırız diyordum. Yine de üzülüyorum işte. "Niye böyle oldu?" demekten kendimi alamıyorum. O benim kangren olmuş kolum gibi. Yaşamak için ondan kurtulmam gerek ama yine de kıyamıyorum işte. Lütfen bana yorumlarınızla destek olun. Bu sürece atlatmama yardımcı olun. Gerçekten çok ihtiyacım var. Şimdiden herkese teşekkürler.
Bu geceki ayrılığa gelirsek. Konu benim yanıma bir türlü gelmeyişinden ve benimle ilgilenmemesinden açıldı. Ben de beni istemiyorsan söyle, seni hiç bir şey için zorlamam dedim. "İstemediğimi yıllardır biliyorsun ama acı çekiceğim diye korkundan bırakmıyorsun beni" dedi. 3 yıllık ilişkimi sonsuza dek bitiren cümle de bu oldu.
Açıkçası mükemmel bir sevgili olduğunu da söyleyemeyeceğim. Çok sorumsuz, bencil, sözünde durmaz ve cimri. İyi yönleri de var yok değil ama kötü tarafları zaten her şeyi bitiriyor gözümde. Madem bu kadar kötüydü, niye bunca sene çektin diyeceksiniz? Çok sevdim hem de kendimden çok. Belki de annemin vefatından sonraki boşluğu onunla kapatmaya çalıştım ve hak etmediği halde çok fazla değer verdim ona. Hayatımın merkezine koydum, şımarttım ve hep destek oldum. Biraz da kendim hazırladım galiba bu ilişkinin sonunu. Şımarta şımarta tepeme çıkardım. Beni kaybetme korkusu yok, çünkü her seferinde ben geri döndüm ona. Kabullenemedim ayrılığı, emeklerime acıdım hep. Aslında biliyordum bu şekilde ilişki yürütemeyeceğimi ama yine de hata yapmaya devam ettim. Karşılık beklemeden verdim verdim verdim. Yani ben öyle düşünüyordum. Ama içten içe meğer bir şeyler bekliyormuşum. Bir tatlı söz, özel günlerde ufak da olsa hediyeler, tatlı bir günaydın mesajı... En azından son 2 senem ondan bunları bekleyerek geçti. Defalarca söyledim ona ama hep ters tepti. Zorla yapınca burnumdan getirdi. Ben de saldım artık. Sonuçta ona doğum gününde özenip bezenip aylar öncesinden hediyeler alıyordum ama benim doğum günüm gelince ellerim bomboş kalıyordu. Ben de almamaya, onun gibi davranmaya başladım ama içten içe üzülüyordum. Beni bu hale getirdiği için de kızıyordum çünkü ben hep romantik bir ilişkim olsun istedim ama onunla böyle bir ilişki imkansız.
Sonuç olarak hiç de içaçıcı olmayan bir ilişkinin içindeydim zaten. Evlensem de mutlu olacağımı düşünmüyordum hatta kesin boşanırız diyordum. Yine de üzülüyorum işte. "Niye böyle oldu?" demekten kendimi alamıyorum. O benim kangren olmuş kolum gibi. Yaşamak için ondan kurtulmam gerek ama yine de kıyamıyorum işte. Lütfen bana yorumlarınızla destek olun. Bu sürece atlatmama yardımcı olun. Gerçekten çok ihtiyacım var. Şimdiden herkese teşekkürler.