• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

30 dan sonra evlilik şansı...

önümüzdeki aylarda 31 yaşımda olucam...
Hayatımın tamamlanmamış oldugunu hissediyorum... Çok büyük sıkıntılar atlattım ve hala devam eden şansızlıklarım var... Bi noktadan bakılırsa hayatım tamamen değişti...
Ama en canımı sıkan şey evlenememiş olmam... Ve bu konudaki çaresizliğim... Hiç bişey yapamıyorum oluşum... Her gecen gün ümidim azalıyor...
Kendimi bi şekilde motive etsem de çevreden birinin bir sözü bir iması tekrardan yıkılmama sebep oluyor...
Dua etsem kabul olmuyor sanki bi engel var...
Çok güzel şartlara sahıp bi ailem var ama artık bu yaştan sonra da onlarla zoraki bi hayat yaşıyor gibi hissediyorum... Bu da çok canımı sıkıyor...
Evlilik için hala şansım var mı? Bu konuda mucıze yaşayan var mı? 30 undan sonra gerçekten "allahın bana bir lütfu" diyebileceğim biri karşıma çıkar mı?


bence hiç öyle düşünme benim mesela 34 yaşında bir kuzenim var aynı senin gibi düşünüyordu ve yanlış kişilerle tanışığ çok kez hüsranla son bulan ilişkileri oldu. Sabretmesi gerektiğini doğru insanlarla olması gerektiğini söyleye söyleye iş yerinden biriyle görüşmeye başlattık onu. yaklaşık bir buçuk sene görüştüler bu süreçte baya sıkıntı çekti ama sonunda yazın nişanla taçlandı ilişkileri önümüzdeki ayda düğünleri olucak. hani nasip meselesi derler ya bence öylede yine aynı şekilde bir başka akrabamız 38 yaşında evlendi hatta şuan çokta güzel bir kız çocuğu var :) Nasibinde olan seni bulacak sende onu aramaktan hayırlısı için dua etmekten vazgeçmemelisin. İnşallah Rabbim en güzel en hayırlı vakitte karşına gönlünden geçen gibi birini çıkarır :)
 
:halay: gercekler böyleyse neden bana evde kalmış muamelesi yapılıyor...

çevrende sıkıntı var biraz da, çevreni değiştir.

sürekli evdeysen ne bekliyorsun ki? birisi zili çalıp ''merhaba ben senle evlenmek istiyorum'' mu diyecek?

sen nasıl ''sokak sokak onu mu arıyım, o beni bulsun'' diyorsan, belki ilerde evleneceğin adam da böyle diyordur. kimse, varlığından bile haberi olmadığı bi kızın kapısını çalıp 'evlenelim' demez ki :)

çevren olması lazım, dışarı çıkıp yeni insanlarla tanışman lazım.

bi işe gir mutlaka, ne okudun mesleğin ne? bi mesleğin yoksa meslek edindirme kurslarına gidip bi meslek edin. bi iş hayatın olsun. arkadaşların olsun, çevren genişlesin.

kilona, vücuduna, bakımına dikkat et. yapmacık bi insan olma.

hepimiz doğru insanı ararız ama biz de başkaları için doğru insan olmalıyız bence. karakter, huy vs açısından.

sen bunları yaptıktan sonra zaten karşına biri çıkacaktır.
 
Herşey cok cabuk gelişdi.
1 sene icinde oldu herşey.

Gercekden iyikide genc yaşda olmamiş.
Okudum,Işim var, dünyayi gezdim, akila gelebilicek tüm cilginliklari yapdim...yani dolu dolu yaşadim hayati.
Simdi nişanlimla birlikde okadar uyumlu bir hayat yaşiyoruzki ben bile inanamiyorum.

Sende dolu dolu yaşa...
Bazen 20lik kizlar ceyiz meyiz derdinde...ayyyyyyyy gelinligimin sol kenarina şu dantel filan...okadar komigime gidiyorki...bazende sevimli buluyorum...
Ama 30dan sonra insan böyle sacma şeyleri takmadigi icin ilişkinin veya evliligin tadini enfis cikarabiliyor.

Sana önerim: gez toz...firsarin varsa dünyayi gez hatda. Kendin icin yaşa. Dogru insan hic ummadigin anda pat diye cikiyor karşina
 
Bir de lütfen evliliği hayatınızın merkezine oturtmayın. Kendinizi geliştirin. Çalışın ve sosyalleşin.
 
Benim ablam 30 evlendi
Gelinimz 32 yasında eabimel evlendi.
Bunlar nasip kısmet işi neden ümitsizliğe kapıldınız tabiki evlenme şansınız var daha gençsiniz zaten sanki 50 yaşına gelmiş gibi yazmışsınız.
Nasıl oldu anlatır mısınız?
Cidden bu iş için benden geçti artık diye üzülüyorum...
Halbuki çoluğum çocugum olsun çok istiyorum...
 
önümüzdeki aylarda 31 yaşımda olucam...
Hayatımın tamamlanmamış oldugunu hissediyorum... Çok büyük sıkıntılar atlattım ve hala devam eden şansızlıklarım var... Bi noktadan bakılırsa hayatım tamamen değişti...
Ama en canımı sıkan şey evlenememiş olmam... Ve bu konudaki çaresizliğim... Hiç bişey yapamıyorum oluşum... Her gecen gün ümidim azalıyor...
Kendimi bi şekilde motive etsem de çevreden birinin bir sözü bir iması tekrardan yıkılmama sebep oluyor...
Dua etsem kabul olmuyor sanki bi engel var...
Çok güzel şartlara sahıp bi ailem var ama artık bu yaştan sonra da onlarla zoraki bi hayat yaşıyor gibi hissediyorum... Bu da çok canımı sıkıyor...
Evlilik için hala şansım var mı? Bu konuda mucıze yaşayan var mı? 30 undan sonra gerçekten "allahın bana bir lütfu" diyebileceğim biri karşıma çıkar mı?
34 de evlendim
 
Bir de lütfen evliliği hayatınızın merkezine oturtmayın. Kendinizi geliştirin. Çalışın ve sosyalleşin.

Ünv mezunuyum...
Ve ıkıncı bı unv için çalışmalar yapıyorum şu sıralar...
Merkezimde değil ama sanki evlenirsem herşey rayında olacak gibi... Ve evet zaman geçiyor ve maalesef evlilikte yaş çok önemli...
 
Bir de lütfen evliliği hayatınızın merkezine oturtmayın. Kendinizi geliştirin. Çalışın ve sosyalleşin.

Ünv mezunuyum...
Ve ıkıncı bı unv için çalışmalar yapıyorum şu sıralar...
Merkezimde değil ama sanki evlenirsem herşey rayında olacak gibi... Ve evet zaman geçiyor ve maalesef evlilikte yaş çok önemli...
 
Nasıl oldu anlatır mısınız?
Cidden bu iş için benden geçti artık diye üzülüyorum...
Halbuki çoluğum çocugum olsun çok istiyorum...
**
Ablam çalışan bir bayan değildi bütün gün evde oturup temizlk yapardı ve dışarı da cıkmazdı gezmek için.
Bir site vardı o zamanlar arkadaşlık sitesi.. Ordan tesadüfen ilkokul arkadaşını bulup ekledi.
Sonra konuşmaya basladılar falan derken işte aşık olup evlendiler 7 yıllık evli şimdi. (Yani nerden nereye) :))

Gelinimizde benim öz teyzemin eltisinin akrabası. Biraz görücü usulü gibi oldu ama sonucta oldu mu oldu :)
Gelin birde abimden büyük ama gönüller bir olduktan snra problem değil :))


Hiç kafanıza takmayın Allah iyi insanlar cıkarsın karşınıza mhim olan bu.
Sizinde kısmetiniz nerde Allah bilir.
Üzülmeyin:)
 
Hikayeniz nasıl... Anlatır mısın :KK9:
Hikayem şöyle:)
Avukatım... 24 yaşımda başladım çalışmaya... o dönemde birkaç yıl içinde bütün kuzenlerim benden küçük olanlar da dahil, btün arkadaşlarım evlendi. Ben çok göze batmaya başladım... herkes kimse yok mu demeye başladı. Yok diyince sürekli birileriyle tanıştırma, birilerini tavsiye etmeler başladı. Hiç aklımda yokken lan ben evde mi kalıyorum, gerçekten artık çok mu geç diye düşünmeye başladım. Onlarca kişiyle görüştürüldüm, tanıştırıldım... yok bende hiçbirine karşı tık yok...tam artık dedim ki herkesin hayat hikayesinde nikah olacak diye birşey yok, bekar ölen insan yok mu, demekki ben de hayatımı bekar olarak noktalayabilirim... bu kanaate vardığımda 6 yıl geçmişti. 30 yaşıma geldiğimde komşumuzun 20 yıldır görmediğim ama çocukken tanıdığım oğlu ailesi vasıtasıyla haber gönderdi bana... ayyy x miii, mümkün değil, çok gıcık bir çocuktu oooo dedim hayatın bana hazırladıklarını bilmeden... annemin tamam, kabul etme ama nolur görüş. Ben nasıl geri çevireyim kaç yıllık komşumuz sözü üzerine görüşmeyi kabul ettim.farklı şehirlerde olduğunuzdan önce telefonla görüştük.ben telefonda sesine aşık oldum adamın.şaka değil gerçek, ben 30 yaşında 13 yaşındaki ergenler gibi telefonda sesine aşık oldum adamın Bir hafta sonra sözlendim, bir ayiçinde nişan 4 ay sonra düğün...Şimdi 8 yıllık evliyiz, 3. Çocuğumuzu bekliyoruz...
 
Hiç kendini üzme böyle düşünerek herşey nasip.İyi bir ana babaya sahip olsaydım ben de ilgisizlikten kendimi evliliğe atmazdım.Çok şükür eşim umduğumdan çok çok iyi ama o kadar da gözde büyütülecek birşey degil.Elalemin derdi bitmez.3 yıllık evliyiz ilk heyecanla çocuk istedim fakat günden güne bu istegim gitti.Kariyere yöneldim.Bekarken ki yapmam gerekenleri şimdi yapıyorum.Yani hiçbir artısı olmadı.Ama her zaman destek olan bir eş kazandım.Anne babayı da kendi haline bıraktım.O açıdan iyi oldu.Milletin derdi bitmez.Evlensen onların başı göğe mi erecek,hayırlı biri olsun geç olsun.Bana da işten önce çocuk olsun git tedavi ol diyorlar.Kariyeri işi Napıcaksın diyorlar.Elaleme bakıp sıkıntıya sokmuyorum kendimi.Hayırlı vakitte Rabbim nasip eder ,ol derse olur....Hayırsız olacaksa hiç olmasın diyorum.Hayatı akışına bırak kimse için bişey yapma sen üzülürsün.
 
Ben 33 yaşındayım, erkek arkadaşım var ama evli de nişanlı da değilim henüz. Ve şimdiki erkek arkadaşımla da olmazsa başkasıyla evlenirim, daha yaşım genç diye düşünüyorum. Umutsuzluğa kapılma sakın 31 yaş ne ki. Erken evlenip çoluğa çocuğa karışıp, geçim hayat sıkıntısı eş derdi çekmektense, geç olsun güzel olsun diyorum
 
Ünv mezunuyum...
Ve ıkıncı bı unv için çalışmalar yapıyorum şu sıralar...
Merkezimde değil ama sanki evlenirsem herşey rayında olacak gibi... Ve evet zaman geçiyor ve maalesef evlilikte yaş çok önemli...

Doğru bir evlilik yaparsanız her şey rayında olur. Aceleye getirilmiş yanlış bir evlilik yaparsanız bekar günlerinizi ararsınız. Doğru bir evlilik için de bence önce kendinizi tanıyın. Farklı bir hayatı bu kadar arzuladığınıza göre belli ki hayatınızda yolunda gitmeyen şeyler var. Evde huzurlu değilseniz biraz uzaklaşın. Kesinlikle kendi paranızı kendiniz kazanın. İmkanınız varsa tek başınıza kısa bir tatile çıkın.
 
önümüzdeki aylarda 31 yaşımda olucam...
Hayatımın tamamlanmamış oldugunu hissediyorum... Çok büyük sıkıntılar atlattım ve hala devam eden şansızlıklarım var... Bi noktadan bakılırsa hayatım tamamen değişti...
Ama en canımı sıkan şey evlenememiş olmam... Ve bu konudaki çaresizliğim... Hiç bişey yapamıyorum oluşum... Her gecen gün ümidim azalıyor...
Kendimi bi şekilde motive etsem de çevreden birinin bir sözü bir iması tekrardan yıkılmama sebep oluyor...
Dua etsem kabul olmuyor sanki bi engel var...
Çok güzel şartlara sahıp bi ailem var ama artık bu yaştan sonra da onlarla zoraki bi hayat yaşıyor gibi hissediyorum... Bu da çok canımı sıkıyor...
Evlilik için hala şansım var mı? Bu konuda mucıze yaşayan var mı? 30 undan sonra gerçekten "allahın bana bir lütfu" diyebileceğim biri karşıma çıkar mı?
Olur mu böyle düşünme ben tam senin yaşındayken hayatımın aşkını buldum 34 yaşında evlendim
 
Hikayem şöyle:)
Avukatım... 24 yaşımda başladım çalışmaya... o dönemde birkaç yıl içinde bütün kuzenlerim benden küçük olanlar da dahil, btün arkadaşlarım evlendi. Ben çok göze batmaya başladım... herkes kimse yok mu demeye başladı. Yok diyince sürekli birileriyle tanıştırma, birilerini tavsiye etmeler başladı. Hiç aklımda yokken lan ben evde mi kalıyorum, gerçekten artık çok mu geç diye düşünmeye başladım. Onlarca kişiyle görüştürüldüm, tanıştırıldım... yok bende hiçbirine karşı tık yok...tam artık dedim ki herkesin hayat hikayesinde nikah olacak diye birşey yok, bekar ölen insan yok mu, demekki ben de hayatımı bekar olarak noktalayabilirim... bu kanaate vardığımda 6 yıl geçmişti. 30 yaşıma geldiğimde komşumuzun 20 yıldır görmediğim ama çocukken tanıdığım oğlu ailesi vasıtasıyla haber gönderdi bana... ayyy x miii, mümkün değil, çok gıcık bir çocuktu oooo dedim hayatın bana hazırladıklarını bilmeden... annemin tamam, kabul etme ama nolur görüş. Ben nasıl geri çevireyim kaç yıllık komşumuz sözü üzerine görüşmeyi kabul ettim.farklı şehirlerde olduğunuzdan önce telefonla görüştük.ben telefonda sesine aşık oldum adamın.şaka değil gerçek, ben 30 yaşında 13 yaşındaki ergenler gibi telefonda sesine aşık oldum adamın Bir hafta sonra sözlendim, bir ayiçinde nişan 4 ay sonra düğün...Şimdi 8 yıllık evliyiz, 3. Çocuğumuzu bekliyoruz...
Gerçekten çok sıcak bi hıkaye...
Ve gercekten beklenmedk sekılde gercekleşmiş...
Lütfen bana da dua edin... Böyle bi hıkayeye ihtiyacım var...
 
Back
X