Arkadaşlar yorumlarınız için teşekkürler. Şöyle söyleyeyim bayağı bir yıl oldu yalnız yaşayalı. Bir arkadaşımı görüyorum mesela, havaalanına gidicek eşi götürüyor, sinemaya gidiyor eşi ile veya sevgilisi ile. İş çıkışı geliyor eşi alıyor okuldan. Haftasonu hep kendi aileleri ile birlikte vakit geçiriyorlar. Ben ne yapıyorum havaalanına servis ile gidiyorum. Maalesef bizim şehre uçak gece 1 de iniyor. Dönüş sıkıntı. Evin 2 sokak ötesine kadar havaalanı servisi getiriyor ve gecenin bir körü bildiğim bütün sureleri okuyarak korkarak yürüyorum. Sinemaya yıllardır kendim giderim. Tek başıma. İş çıkışı almaları falan vazgeçtik zaten. Haftasonu bir yere gideyim diyorum bir arkadaşımı arıyorum mesela çıkalım mı diye, eşimle işim var, çocukla uğraşıcam. Herkes kendi ailesi ile birlikte. Ben de evde oturuyorum vazgeçiyorum dışarı çıkmaktan. Hasta oluyorum mesela, hastaneye kendim gidiyorum. Lastiğim patlıyor servise kendim gidiyorum. Herşeyi yapabiliyorum evet buna gücüm yetiyor çok şüküt ama kadın olduğumu hissedemiyorum. 2 ay önce erkek kardeşim yanıma gelmişti. Dışarda yemek yedik. Yemek alırken elimden alıp tepsiyi taşıması bile bir tuhaf geldi. Birinin benim elimden alıp taşıması, centilmenlik yapması çok tuhaf geldi. Alışmamışım ki. Herşeyi kendim yapmaktan. Yoksa dediğiniz gübi sürekli negatif, hayattan zevk almayan biri değilim. Ama çok yalnızım. Hem de çok.