30'uma birkaç sene kaldı ve hala arkadaş edinemiyorum

derince .!.:

Bence bu tamamen şans meselesi.

Bir arkadaşım vardı Nemrut gibi suratı hiç gülmezdi ,kimseye selam bile vermezdi ,biri aramasın asla kendi aramazdı ama çevresinde çok arkadaşı vardı nasıl oluyor diye şaşırırdım

Ben Güler yüzlü çok samimi biriyim.Yaşlılarda da gençlerle de hemen sohbet edip kaynaşırım. Ama dürüst biriyim ,nerde ikiyüzlülü var çevremdekiler hep onlarla kaynaştı ,birbirlerine çıkar için yaklaşıp çıkarı bitince de sildiler.Arkalarından konuşup 5 dk sonra bebeğim bitanem diye öpücükler şaçıyorlar..

bu yüzden benimde hiç arkadaşım yok ,çıkarım yok kimseyle ,beklentim yok ama herhalde insanlar şimdi arkadaşlık yerine çıkar ilişkileri arıyorlar ..

İsterdim şöyle ömürlük bir iki tane ama maalesef denk gelemedim ,üzülmeyin gerçekten ben bu işi biraz şansa yoruyorum

Genişletmek için tıkla...

belki de gerçekten aura meselesidir. ben de çok isterdim her derdinde yanına koşabileceğim ve benim de her derdimde yanıma koşabilecek, aramam için aramamı beklemeyecek, ben yazmadan da yazabilecek güçlü bir arkadaşlık. pek çok kişide var ama neden ben de onlar gibi yaşayamıyorum hep sorgularım. bazen eşim bile diyor şu yaşına geldin arkadaş edinmeyi öğrenemedin mi ben mi öğreteceğim diye, o yüzden ona bu derdimi artık hiç anlatmıyorum çünkü hayatında hiçbir zaman yalnız kalmamış bir insan.

Sosyal bir çevreniz var mı?
Okul iş vs?
Genelde özgüveni eksik olan insanlar asosyal oluyor, konuşmadıkları için.
Böyle bir sorununuz mu var?
Bir de kardeşiniz var mı? Kardeş çok önemli kesinlikle bu konuda.

Beni anlatmış gibisin.32 yaştan bildiriyorum ben başaramadım umarım sen başarırsın benim yaşıma gelene kadar. Bu arada Ankara'dayım konuşmak istersen.

Jumblante .!.:

Sosyal bir çevreniz var mı?
Okul iş vs?
Genelde özgüveni eksik olan insanlar asosyal oluyor, konuşmadıkları için.
Böyle bir sorununuz mu var?
Bir de kardeşiniz var mı? Kardeş çok önemli kesinlikle bu konuda.

Genişletmek için tıkla...

çalışıyorum, aslında girdiğim ortamlarda da konuşurum gayet ancak iş yerimde bile hiçbir arkadaşlık grubuna dahil olamadım

alicia994 .!.:

belki de gerçekten aura meselesidir. ben de çok isterdim her derdinde yanına koşabileceğim ve benim de her derdimde yanıma koşabilecek, aramam için aramamı beklemeyecek, ben yazmadan da yazabilecek güçlü bir arkadaşlık. pek çok kişide var ama neden ben de onlar gibi yaşayamıyorum hep sorgularım. bazen eşim bile diyor şu yaşına geldin arkadaş edinmeyi öğrenemedin mi ben mi öğreteceğim diye, o yüzden ona bu derdimi artık hiç anlatmıyorum çünkü hayatında hiçbir zaman yalnız kalmamış bir insan.

Genişletmek için tıkla...

Ya evet en sinir bozucu kısmı da bu: çevresi bol insanlara toplum hayranlıkla bakarken arkadaşı olmayanlar "yıkık" olarak etiketleniyor. Arkadaşı olmayanlar kusurlu gibi algılanıyor insanların farklı olabileceğine, bazı insanların az arkadaş istediğine vs. ihtimal verilmiyor. Benim de eski erkek arkadaşım buradan vurmaya çalışmıştı, o dönem çalışmıyordum evdeydim devamlı ve ortamım yoktu, bana senin de kimsen yok demişti nasıl sinirim bozulmuştu. İşin enteresan tarafı kendisinin de sadece ve sadece bir adet arkadaşı olmasına rağmen bana bu lafı edebilmişti.

Canim bunun yaşla yada seninle ilgisi yok kendini yargılama. Dost olabilecegin insanlar çıkmamış karşına demekki. Davulun sesi uzaktan hoş gelir her arayani soranı olaninda hepsi gerçek dost değil emin ol. Bu konunun da üstüne çok gidip samimi görünmek için hep sen arama mesaj atma karşı taraftan da bekle. Gençliğinin kıymetini bil kuzucum takma bunları kafana az insan çok huzur sahte olmasındansa hic olmasın daha iyi emin ol. Dost kazığı yemiş biri olarak konuşuyorum ki insan aklından atamıyor olmasın daha iyi.

ferayfusun87 .!.:

Ya evet en sinir bozucu kısmı da bu: çevresi bol insanlara toplum hayranlıkla bakarken arkadaşı olmayanlar "yıkık" olarak etiketleniyor. Arkadaşı olmayanlar kusurlu gibi algılanıyor insanların farklı olabileceğine, bazı insanların az arkadaş istediğine vs. ihtimal verilmiyor. Benim de eski erkek arkadaşım buradan vurmaya çalışmıştı, o dönem çalışmıyordum evdeydim devamlı ve ortamım yoktu, bana senin de kimsen yok demişti nasıl sinirim bozulmuştu. İşin enteresan tarafı kendisinin de sadece ve sadece bir adet arkadaşı olmasına rağmen bana bu lafı edebilmişti.

Genişletmek için tıkla...

kesinlikle katılıyorum, arkadaşı olmayan insanları sorunlu eksik olarak görüyorlar. bana kızıyor bazen, neden hiçbir arkadaşlığında dikiş tutturamıyorsun, herkesin bir arkadaşı var, arkadaş edinmek dünyanın en basit şeyi, sen nasıl yapamıyorsun diye. ona bakıyorum çevresinde bir sürü insan var ve çok sevilen birisi, asla yaşadığım sıkıntıları anlayamayacak bir insan.

mortelgraf .!.:

Beni anlatmış gibisin.32 yaştan bildiriyorum ben başaramadım umarım sen başarırsın benim yaşıma gelene kadar. Bu arada Ankara'dayım konuşmak istersen.

Genişletmek için tıkla...

umarım ikimiz de başarırız.

hazalee98 .!.:

Bende ankaradayım ve arkadaşım yok bana yazabilirsiniz yaşlarımız yakın bende 97 liyim

Genişletmek için tıkla...

tabii ki

Ben herhangi bir konuda bir eksiklik hissedip takıyorsam fark ediyorum ki, aslında onu o kadar çok istemiyorum.

Mesela okulda bir grupta arkadaşım yoktu ve herkes gruplaşmıştı. Kafaya çok takıyordum, napsam olmuyordu. Sonra fark ettim ki ben onları görünce kendimi anormal bulup kafaya takıyorum ama asıl istediğim şey bu değil. Gruptan biri benle konuşunca konuşmayı bitirmeye çalıştığımı bitse de gitsek diye düşündüğümü aslında onunla/onlarla arkadaş olmak istemediğimi fark ettim, onlarla takılma ortamım olunca bunu bi şekilde es geçtiğimi fark ettim. Yani hem onlardan kaçıyordum hem normal standart bi insan olmak istiyordum.

Herkesin istediği her şeyi yapabileceğine inanıyorum, eğer istemene rağmen yapamıyorsan; bilinçaltında bir korku olabilir mi? Eğer küçükken bağlanma sorunu yaşadıysan büyüyünce insanlara güvenemeyebiliyorsun mesela bu yüzden bağ kurulmuyor. Ya da arkadaşsız kalıcam diye aşırı anksiyete yaptığın için insanlara itici mi geliyorsun?

Aslında bir ton sebebi olabilir bunu anlamamız için birkaç tane detaylı örnek verebilir misin? Lisede arkadaş edinmeye çalıştın mı? Çalışınca insanların tepkisi nasıl oldu? Neden yürümedi vs vs

Bu konuda çevrenizi de gözlemleyebilirsiniz. Mesela istediğiniz sosyallik düzeyinde birini bir süre gözlemleyin, sizden farklı ne yapıyor?
Bu kadar şey yazdım ama en iyisi terapi aslında, uzman biri daha net sorunu anlayıp çözmenize yardım edecektir

little bird .!.:

Ben herhangi bir konuda bir eksiklik hissedip takıyorsam fark ediyorum ki, aslında onu o kadar çok istemiyorum.

Mesela okulda bir grupta arkadaşım yoktu ve herkes gruplaşmıştı. Kafaya çok takıyordum, napsam olmuyordu. Sonra fark ettim ki ben onları görünce kendimi anormal bulup kafaya takıyorum ama asıl istediğim şey bu değil. Gruptan biri benle konuşunca konuşmayı bitirmeye çalıştığımı bitse de gitsek diye düşündüğümü aslında onunla/onlarla arkadaş olmak istemediğimi fark ettim, onlarla takılma ortamım olunca bunu bi şekilde es geçtiğimi fark ettim. Yani hem onlardan kaçıyordum hem normal standart bi insan olmak istiyordum.

Herkesin istediği her şeyi yapabileceğine inanıyorum, eğer istemene rağmen yapamıyorsan; bilinçaltında bir korku olabilir mi? Eğer küçükken bağlanma sorunu yaşadıysan büyüyünce insanlara güvenemeyebiliyorsun mesela bu yüzden bağ kurulmuyor. Ya da arkadaşsız kalıcam diye aşırı anksiyete yaptığın için insanlara itici mi geliyorsun?

Aslında bir ton sebebi olabilir bunu anlamamız için birkaç tane detaylı örnek verebilir misin? Lisede arkadaş edinmeye çalıştın mı? Çalışınca insanların tepkisi nasıl oldu? Neden yürümedi vs vs

Genişletmek için tıkla...

lisede arkadaş edinmeye çalıştım. hatta şöyle anlatayım iki tane kız vardı ben de onlarla konuşmaya bir şeyler paylaşmaya başlamıştım. ancak öğle araları beni beklemeden kantine inerlerdi, bensiz program yaparlardı. sözde konuşurlardı, gülerdik, sohbet ederdik ama asla mesajlaşmadık ikisiyle de. yani sadece aynı ortamda bulunduğumuz için sohbet ediyorduk. evlere dağıldığımızda arayan veya soran olmuyordu. mesela kantine inmişsek de birbirlerini beklerlerdi ancak beni beklemezlerdi. aynı durum ilkokulda da vardı. pek çok konuda yardımcı olurdum, ödevlerini yapardım, kopya verirdim, yemeğimi paylaşırdım ancak hiçbir şekilde beni bir yere çağırmazlardı, beklemezlerdi ve bazen dalga bile geçerlerdi. ancak bir şeye ihtiyaçları olduğunda da yalvar yakar peşime takılırlardı.

Secil23 .!.:

Yaşım 28 ve hiç arkadaşım yok. Bir kişi bile. Annem bunu hep yüzüme vurur ne yapayım arkadaş edinemiyorum. Ortaokulda lisede falan da böyleydim. Kızlar ikili üçlü grup olurdu ben tek kalırdım. Geçmişte ağır bir depresyon yaşadım yıllarca doktora gittim. Arkadaş edinemememin sebebi geçmişte yaşadığım depresyon mu yoksa kendi kusurum mu bilmiyorum. Çok yalnızım, farkındayım. Keşke hiç arkadaşı olmayanlar için bir kulüp vb yer olsa da oralara katılsak, bizim gibi yalnız insanlar birbirini bulur. Koca İstanbul'da tek başımayım sanki herkes birbirini bulmuş da tek ben ortada kalmış gibiyim. Bir annem babam var. Artık her yere yalnız gitmekten, arayacak bir kişinin bile olmamasından çok sıkıldım. Çok üzülüyorum kendime ayrıca acıyorum. Alışmam lazım biliyorum alışamıyorum

Genişletmek için tıkla...

Annem bunu hep yüzüme vurur demişsiniz.... bu eleştiriye tabi depresyon özgüven sorunu yaşanır..

Az çok ben anladım sizi.
Ben yakında 23 yaşına gireceğim ve üniversitem yeni bitti.
Arkadaşım diyeceğim liseden 1 tane yakın arkadaşım var. Ayda bir mesajlasiriz öyle çok değil, bu yaz 'ilk defa' 3 günlük bir tura gitmeyi düşünüyoruz bakalım.
Üniversite de 2 arkadaşım vardı, kazık tarzı bir şey yedim ve gruptan ayrıldım.
Benim sorunum aslında özgüvenli ve sıcakkanlı birisiyim ama gittiğim ortamlarda birini bulup onunla çok yakın oluyorum, diğerleriyle de konuşuyorum ama çok yakınlık kurmuyorum, sonra o 1 kisi bana kazık atsa (üniversite de olduğu gibi) arkadaşım kalmıyor.
Oysa gerçekten böyle 4--5 kişilik yakın arkadaş grupları oluyor ya geziyor, öğreniyor, dertleşiyorlar, tatillere çıkıyorlar... Gerçekten öyle bir grubum olsun isterdim. Benim hep 1 tane arkadaşım oldu her ortamda
Oysa her zaman olmasa da kalabalığı severim. Çok arkadaşım yok kısaca, zaten bu koronadan ötürü evde oturmaktan asosyal olduk. Bari bir kurs murs bir şeye gidip arkadaş edinseydik

alicia994 .!.:

Küçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.

Genişletmek için tıkla...

valla cok geniş cevresi olanlara imrenmiyorum şahsen.
3-4 tane yakin arkadaşım var. devamla gorustugum.
onların disinda sırf yanımda birileri olsun diyen biri degilim. ihtiyac da duymuyorum acikcasi.
-gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum- demissiniz önce siz kendinize deger verin.
özgüveniniz yerine gelir kimseyi aramayıp sormak pesinde koşmak zorunda degilsiniz.

meryemcanelif .!.:

valla cok geniş cevresi olanlara imrenmiyorum şahsen.
3-4 tane yakin arkadaşım var. devamla gorustugum.
onların disinda sırf yanımda birileri olsun diyen biri degilim. ihtiyac da duymuyorum acikcasi.
-gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum- demissiniz önce siz kendinize deger verin.
özgüveniniz yerine gelir kimseyi aramayıp sormak pesinde koşmak zorunda degilsiniz.

Genişletmek için tıkla...

3-4 tane yakın arkadaşım olsa büyük ihtimal ben de aramazdım ve yanımda başka birilerinin olmasına ihtiyaç duymazdım.

alicia994 .!.:

3-4 tane yakın arkadaşım olsa büyük ihtimal ben de aramazdım ve yanımda başka birilerinin olmasına ihtiyaç duymazdım.

Genişletmek için tıkla...

zamanla olur.
kurs. komsu. is yeri. ilerde esinin arkadaslarinin esleri vs..

alicia994 .!.:

Küçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle düşüncenizi değiştirin. Tek başınıza da mutlu olmayı başarırsanız devamı da gelir diye düşünüyorum. Kendinize vakit ayırarak kendinizi ödüllendirerek, enerjinizi yükselterek başlayın işe. Sosyal bir ortam yok oluşturmak şu süreçte zorlaşsada kendinizi tanıyıp nasıl insanlarla arkadaşlık kurmak istediğinizi belirleyin. Ben enerjisi yüksek pozitif kendiyle barışık biriyim yeni tanıştığım yada arkadaşım olacak kişiden aynı enerjide olmasını beklerim hadi dediğim zaman nereye demeden yola koyulacak. Tabiki artık böylesi arkadaşlar bulmak zor ama siz enerjik olup kapılarınızı açın önce, hayıflanmadan yapın bunu devamı gelecek sevgiler

Ben 40 lı yaşlardan bildireyim ayni durumdayim.Ögrencilik yillarimdan itibaren arkadaslik kurup surduremeyenlerdenim.Sebebi o dönemlerde sinifin en çaliskani olup kopya vermedigim icin dişlanmamdi.Nedense okul hayatim boyle gecti.Universitede durum farkliydi, kafa dengi biri denk gelmedi ,zor bir univ hayatim oldu ailevi sorunlardan ama itiraf etmeliyim ki biraz gecimsiz biriydim o dönem.Öz elestiri yaptigim çok oldu.Evlendim,Is hayatina atildim daha uyumlu biri oldum birsuru arkadas edindim gruplar kurduk duzenli toplanmalar vs.sonra kazık yemeye başladim evimde soframa oturan insanlardan.Aile hayatimi yasantimi vs kiskancliklar hissetmeye başladim.Herseyi gectim can dostum dedigim, her daim yaninda oldugum insanin laf tasidigini ögrendim.Birer birer cikardim hayatimdan.Simdi uzun yillardir suren dostlugum bir elin parmaklarini gecmez hepsi de farkli sehirlerde ama surekli konusuyoruz.

Durup düşündügümde kendimde de cok hata buldum.Yaziyim ki belki sen de farkinda olmadan bunlari yapiyorsan duzeltirsin.

Ben haksizlik karsisinda ya da cok sinirlenmissem hic susmam kim olursa olsun konusurum elestiririm ama sonra bunlar karsiya aktarilir ben kötü olurum ve aram bozuluyor o kisiyle.Yani yaninda konustugum insan laf tasiyor.Belki sinirim gecince soylemeyecegim seyler ama tutamiyorum çenemi.Insanlarin laf tasiyacagini dusunemiyorum o an ve bu yuzden cok basim agridi cok insanlar aram bozuldu.

Ikinci olarak aile hayatimla ilgili konularda konusmak.Söyle ki ev mi aldim,tatile mi gittim bunlari anlatirdim.Sonra farkettim ki bunlar kiskanclik mevzusu olmaya basliyor.Artik ne sosyal medya ne de birebir bahsetmiyorum ozel hayatimdan.

Sadece gruplara dahil olayim diye durusumu bozmuyorum,Daha az konusuyorum daha cok dinliyorum.Ama bu yastan sonra arkadas edinmek cok zor.Bazen üzülüyorum hic insan biriktirememisim ben.Esimle cocugumla mutluyum ancak cocugum da okulda arkadaslari tarafindan dislaniyor sorun yasiyor.Genetik birseyler mi var diye düşünmüyor da degilim

Forumda böyle konular çok ve hepsine aynı yorumu yapmışımdır. Belli bi yaştan sonra arkadaş edinmek zor olsa da ilkokul lise üniversitede oldukça kolay. Yani o dönemde dahi arkadaş edinemediyseniz büyük ihtimalle göremediğiniz bi sorununuz var. Bana bi adım gelene on gidiyorum demişsiniz mesela bu doğru bi davranış değil ki. Ve böyle şeyler iter insanı.

Nasıl bulursunuz bilmem ama onu bulup düzeltmeniz lazım.