27 yasindayim ve arkadasim yok. Cok nadir lise arkadaslarimla mesajlasiyoruz26yım, sayıyı random yazmıştım 95liyim. genelde insanların bu tür problemleri ergenlik dönemlerinde olur ve 20li yaşlardan sonra insanlarla normal bir ilişki kurabilir durumda olurlar. ancak bende öyle bir durum yok hala bu tür sorunlarla boğuşuyorum yani küçüklüğümden bu yana her sosyal ortamda sıkıntı yaşadım yalnızlık çektim.
öyle çok isterdim ki, hem takılırdık, hem dertleşirdik hem de yardımcı olurduk birbirimize. 3 4 tane dostum olsa zaten daha fazla arkadaşa ihtiyaç duymazdım.Benimde böyle bir elin parmağını geçmeyecek kadar gerçek dostum var geri kalanı anca instadan fotoğraf beğenir dm den arada yazar ama buluşup görüşme bir şeyler paylaşma yok. Zaten 3 4 tanesi dışında kimseye de kolay kolay güvenemem. Bence çoğu kişi sizin yazdıklarınızı yaşıyor. Açıkçası ben etrafımın çok kalabalık olmasını istemem gerçek birkaç kişi eş dost olsun ama her saniye birileri yanımda bulunsun da istemem. İnsan kendi kendine de yetebilmeli.. Çoğu kişi menfaatleri uğruna yüzeysel ilişki kuruyor ve menfaat durumu bitince o ilişki de bitiyor bence arkadaşlıkların ilerlememesinin en büyük etkisi bu. Keşke her şehirde bir grup kursak kendi başımıza buluşup orda eğlensek :)
ben lise bittikten sonra liseden kimse ile görüşmedim zaten lise döneminde bile sadece sınıfta konuştuğum kişilerdi. bir tanesi gelip de derdime ortak olmadı hep yalnızdım27 yasindayim ve arkadasim yok. Cok nadir lise arkadaslarimla mesajlasiyoruz
Şu dönemde zaten hepimiz eve tıkılıp kaldık, iş veya eski arkadaşlar, birde burası var işte...Vallahi canım ozguvenim tam, şen şakrak,pozitif,güler yüzlü,her ortama dakikada ayak uydururum.
Küçükle küçük büyükle büyük olurum
Anneannem yaşında kadınla muhabbet eder parkda bahçede otururum.
Cafeye giderim,bara giderim,tatile çıkarım restorana giderim,maç izlerim aklına ne gelirse herşeyi yaparım.
Ama gel gör ki devamlı arkadaşlığım,dostluğum olmuyor
İlkokuldan bir kız arkadaşım var arada onunla telefonla görüşürüz.is,çocuk,eş,ev derken ikimizinde görüşmeye vakti yok.
Kendi apartmanimdan bir arkadaş edindim 6 yıl önce 1-2 ay sonra hoşuma gitmeyen konuşmalar,haller oldu uzaklaştım.
30 yaşımı geçmiş biri olarak bazen can sıkıntısı oluyor.kendimi yanlız hissediyorum ama napayım.olmayinca bende arkadaş,dost falan aramaz oldum.
Birde kurslara çok katılıyorum ben.bilgisayar kursu,ingilizce,Almanca vb.kurs ama oralarda haftada 2 saat dersle arkadaşlık falan olmuyor.
Pandemi den önce de öyleydi bende çok değişik bişey olmadıŞu dönemde zaten hepimiz eve tıkılıp kaldık, iş veya eski arkadaşlar, birde burası var işte...
Boşverın arkadası aıle candırKüçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.
sence sorun ne , doğal olmakta mi sıkıntı yasiyorsun da dogal iletisim kuramiyorsun ya da sen sebebini nasil tanimladin ?Küçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.
o baskalarini azarlayip hala deger gorenlerin olayi şu: derler ya sen kendini seversen herkes seni sever, kendini sevmeyeni kimse sevmez diye, o insanlar ennn cok kendini sevdigi icin insanlari kolayca asagiliyor kendinden baskasina deger vermiyor. kendine verdigi degeri cevresine net olarak hissettiriyor. cevresindekiler de onun degerli oldugunu sorgusuzca kabul ediyorlar, onun kendine olan sevgisine hayran oluyorlar tüm olay bu. komşum aynen oýle biri, bu farkindaligi bana gösterdigi icin komşuma burdan tesekkur ediyorum, buyuk bir hayat ögretisi oldu bana, aslinda hayatin sirri burda bence ,kendini sevmekte. tabiki küstahlaşmadan.Tanıdığım kişiler var hayatları gösteriş üzerine. Bir kız var mesela her gün 500 hikaye atıyor hava basıp duruyor ve binlerce arkadaşı var inanılmaz popüler. Böyle şeyler belirleyici değil maalesef, keşke matematik formulü gibi formülü olsaydı. Yine başka birini tanıyorum herkesi azarlar bağırır nemrutun teki ama inanılmaz popüler doğum gününde toplaşıp tam altın hediye ettiler. Sessiz sakin, sahip olduklarıyla hava basmayan iyi insanlara değer verilmiyor acı gerçek bu.
tanımlayamadım aslında, sadece varsayımlarım var, ya sıkıcı olarak görüyorlar, ya enerjim uyuşmuyor, ya da şansım yaver gitmiyor.sence sorun ne , doğal olmakta mi sıkıntı yasiyorsun da dogal iletisim kuramiyorsun ya da sen sebebini nasil tanimladin ?
cocukken sevilen ve onay gören ,deger goren bir cocuk muydun ?önemli oldugunu hissettirdi mi ailen sana ? kendini sevmeyi ailemizden öğreniyoruz. kendini sevip her halinle kabul ettigin zaman dönüsüm gerceklesiyor. ben de kendimi dönüştürme yolundayim, dönüsüm için o kadar cok bilgi ve yontem var ki hangi birini saysam. .. en önemlisi dua , dua ile baslayabilirsin, @yasamvemistiksifahanesi instagramda harika bir sayfa orda muhtesem dualar paylasiyorlar.tanımlayamadım aslında, sadece varsayımlarım var, ya sıkıcı olarak görüyorlar, ya enerjim uyuşmuyor, ya da şansım yaver gitmiyor.
genelde yaptığım hiçbir şey yeterli görülmezdi. 95 alsam neden 100 alamadın derlerdi. kardeşimde aynı durum söz konusu değil. ona hiçbir şekilde bu kadar eleştiri yapılmadığı için şu an çok daha sosyal ve özgüvenli. dışarıda bile aman şöyle konuş aman böyle davran diye sürekli baskı altında tutarlardı. annemle maalesef daha çok zaman geçirdiğim için hep kendi kafasındaki ideal kızı görmeye çalışırdı.cocukken sevilen ve onay gören ,deger goren bir cocuk muydun ?önemli oldugunu hissettirdi mi ailen sana ? kendini sevmeyi ailemizden öğreniyoruz. kendini sevip her halinle kabul ettigin zaman dönüsüm gerceklesiyor. ben de kendimi dönüştürme yolundayim, dönüsüm için o kadar cok bilgi ve yontem var ki hangi birini saysam. .. en önemlisi dua , dua ile baslayabilirsin, @yasamvemistiksifahanesi instagramda harika bir sayfa orda muhtesem dualar paylasiyorlar.
Bana hep işe girince kalıcı çevren olur dediler. Memur olmak istediğim için işsizim 0 çevrem var. Hiç arkadaşım yok. Olan bi kaç tanesi kazık attı. Üniversite sona kadar gayet popülerdim. Ben biraz mükemmeliyetçiymişim psikologum öyle dedi. Bu yüzden bi kaç yanlışta arkadaşlığı bitirmesem de pasif takılmayı tercih ediyorum. Artık zaten herkes herkese dert anlatıyor. Dert yarışı söz konusu. Sana tavsiyem dost diyebileceğin bi koca bulmak.Küçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.
Hobileriniz ilgi alanlarınız varsa bunlarla ilgili topluluklar,kurslar,gruplar vs oluyor.Genelde bu tarz yerlerde arkadaş edinmek daha kolay oluyor çünkü ortak bi ilgi alanı oluyor,o ilgi alanı üzerinden paylaşım yapılıyor beraber aktiviteler yapılıyor mesela.Gerçi şu pandemide böyle etkinlikler yapılmıyor ne yazık ki ama 1-2 güne açılacak sanırım her yer.Hobileriniz yoksa bile araştırabilirsiniz kendiniz için uygun olan birini seçebilirsiniz..Kurs olarak katılamam diyorsanız sosyal medyada çeşitli sayfalar,gruplar oluyor oralardan deneyebilirsiniz.Küçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.
Vala 40 yaşındayım 17 yaşında tanışıp hala çok yakın olan dostum da var 35 de tanışıp yediğimin içtiğimin ayrı gitmediği dostum da var. Belli olmaz yani bence bunun yaşı yok, daha çok gençsiniz.Küçüklüğümden beri hep aynı sorunu yaşamaktan bıktım. Bir yerlere gideceğim zaman davet edeceğim insanların olmamasından, arayanım soranım olmamasından bıktım. Herkesin peşinde koşmaktan, hep arayan olmaktan, ben mesaj atmasam kimsenin bana yazmayacak olmasından da bıktım. Bu kadar silik bir insan olmayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Kendime gram özsaygım kalmadı. Şu yaşına kadar arkadaş edinmeyi becerememiş, sosyal çevresi olmayan bir insan olmaktan gerçekten çok utanıyorum. Hiç benim gibi olup da sonradan değişen var mı? Geç sayılabilecek bir yaşa kadar hiç arkadaş dost edinememiş olup da sonradan kendini değiştirip arkadaş sahibi olanlar varsa lütfen deneyimlerini paylaşsın. Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum, hepinizin normal bir şekilde edindiği arkadaşlıklar dostluklar bana lütuf gibi geliyor. Daha kaç yaşıma kadar kendime acıyacağım ve aynı acınası hayatı yaşamayı sürdüreceğim bilmiyorum. Artık gerçekten insan yerine konmak ve değer görmek istiyorum. Büyük ihtimalle bu konuyu bile kimse görmeyecek ya da görüp yazmayacak ama gene de içimi dökeyim dedim. Çünkü veryansın edebileceğim başka bir yer ya da kişi yok kendi kendimi yiyeceğim ya da yazıya dökeceğim.
Terazi burcuyum benim de çok fazla arkadaşım yok iki tane ilkokuldan arkadaşım halen gorusuruz bir tane dersaneden kaldı halen görüştüğüm iş yerinden 1 tane var hergun gorusuruz ama.fakli binada benim bulunduğum binada değil bulunduğum binada herkesle konuşurum ama sürekli takılıp gezdiğim biri yok yani yanlızim iş yerindekiler zaten çıkar menfaat iliskileriBenzer şeyler benim de başıma geldi, gerçekten sinir bozucu.
Bazı insanlar da bunu astrolojiye, doğum haritasına filan bağlıyor işte yıldızı yüksek olanın aurası da yüksek olurmuş, insanlar mıknatıs gibi çekilirmiş, bir nevi şeytan tüyü. Astroloji hakkında derin bilgim yok ama şunu gözlemledim: burcu boğa, yay ve terazi olanların çok arkadaşları oluyor popüler oluyorlar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?