Merhaba, tesaadüf gördüm yazıyı..ben 38 yaşındayım. Nisanda 39 yaşına gireceğim. Tüp bebek olmadan gebelik oluşmuyor ne yazık ki, yumurtam az ama kaliteli..2017'de ilk denememde kızıma hamile kaldım. 22.hafta detaylı ultrasonda hidrosefali teşhisiyle kızımın tahliyesi istendi ve apar topar, normal doğumla yavrumu kaybettim sonsuza dek..onun acısı ve özlemiyle yaşayan ölü gibi yaşıyorum. Geçen nisan ayındaki 2.denemem negatif oldu. Ağustostaki 3.denememde 2 aylık boş gebelik yaşayıp kürtaj oldum. Öncesinde rahim biyopsi, çizdirme, genetik tahliller vb uğraştım. Şimdi 6 gündür 4.deneme için iğne kullanıyorum. Çok zor bir süreç..özellikle bir yavrun olup onu toprağa verip öpüp koklamadan evlat hasretiyle yaşıyorsun ve diğer yandan birçok deneme yapıp olumsuz sonuç alıyorsun. Yaş ilerliyor....bebeklere bakamıyorum örneğin..eltimin bebeği oldu, gidip göremiyorum çok kötü oluyorum. Boynum bükük kalıyorum. Kollarıma bakıyorum, kızım da yok, bomboş..kızımın fotoğrafını öpüyorum. Onun için birşeyler yazıyorum, resimler çiziyorum, hayvanlara yardım ediyorum..içimdeki özlem hiç geçmiyor. Bir tek sağlıkla bebeğimi kucağıma alırsam azalacak o özlem biliyorum..