aslında kafam karmakarışık. daha önce konu açmıştım evlilik hazırlığı, öncesinde de sevgilimi aileme kabul ettirme gibi. ben tüm zorluklarla tek başıma baş etmeye çalıştım (onun iddiasına göre o da çabalamış). ama olmadı 1buçuk aydır ayrıyız. aslında bu konuyu daha fazla irdelemek de istemiyorum ama bu gün bizim ilişkimizin tam 5. yılı. annem sevgilimi istemiyordu başlarda çok da sert tepkiler verdi. bense tüm bu tepkilere rağmen vazgeçmedim, seviyorum dedim. sonunda annem de kabul etti. tanıştılar ailecek görüşmeye başladılar kaynaştılar. ve istemeye birkaç hafta kala ilişkimiz bitti. sebebi tabii ki aileler. gururumuz kırıldı, onlara göre ayrılığın nedeni maddiyat değil annemin baştan onları istememismiş. bunu 4 senenin sonunda öğrenmem acı oldu tabii. benim beğenmedikleri ailem en büyük desteğim oldu. annem bir gün bile ben demiştim demedi, haklı olmasına rağmen. aslında suç bende her şeyi olduğu gibi anlattım ona. aileme olmadığım kadar açık oldum,hep en iyi dostum oldu övündüm bunla ruh eşiyiz dedim. ama iyi bir şey değilmiş iyi sevgiliyle iyi bir dost olmak. sonuç olarak ailesi beni istemiyormuş ( beni seviyorlarmış ama ailemden ötürü istemiyorlarmış, sanki ne yaptıysak) bitti işte. bitirdiğine çok pişman, birbirimizi seviyoruz bizim ailelelrimiz dışında hiç sorunumuz olmadı. onun hala umudu var, bir şekilde (benim fedakarlık etmemle) bu işin çözüleceğini düşünüyor. ama ben bunu aileme yapamam. bizi yüzüstü bırakmış insanlara ailemin başını öne eğdirip dönemem. üstelik böyle bir şey yaparsam üzerimde hakimiyet kuracaklar. sadece paylaşmak için yazdım. birilerine anlatmam lazım çünkü içimde tuttukça kafamı toparlayamıyorum. dün psikiyatra gittim prozac verdi iyi ki gelmişsin kısa bir sürede depresyona çevirebilir dedi. hep akılcı bir insan olmaya çalıştım mantık benim için önemliydi, ama bu ilişkimde duygularım ağır bastı. verici taraf oldum( ilişkimizde ikimiz de vericiydik belki ama hep ben fazlasını istedim belki) benim yaptığım fedakarlığı onda göremedim. şimdi umut istiyor. sadece seni bekleyebilmem için umut istiyorum diyor. hayır demem gerek. çünkü artık umut bana iyi gelmiyor ve sonu yok bunun. tek istediğim herkesten uzak bir yerlere gitmek en çok da buralardan ondan uzaklaşmak. elim kolum bağlı kahretsin..