Mahalle baskısını boşver. Evinin hatta öncelikle yüreğinin içindekileri sen biliyor, sen yaşıyorsun. Uzaktan bakıp ahkam kesmek her zaman çok kolaydır. Bizler için bile. Bir söz okumuştum bir ara, çok hoşuma gitmişti. Eleştirmek, bilmemenin getirdiği bir lükstür...
Kendine de öfkelenme. Bilmiyordun o zamanlar. Daha kişiliklerimizin oturmadığı, ama her şeyi çözdüğümüzü sandığımız yaşlardı. Belki kendimizi bulmakta çok geç kalmıştık başkalarına göre. Bazılarıyla kıyaslayınca da çok erken. Hiç olmamasından iyidir. Hem bugün geçmiş için duyduğumuz öfke, acı ve pişmanlık, bizi geriye götürüp her şeyi yeniden ve doğru şekliyle yapmamıza yaramayacak. Sadece bugünümüzü ve yarınımızı tüketecek. Oğlun için o günleri belki düzeltemezsin. Ama eminim verdiğin birikmiş sevgiyle onun affını çoktan almışsındır. Sıra kendinle barışmakta.
Eşinin iyi bir insan olmasına sevindim. Hem onun hem senin adına. Kendine yaptığın haksızlığın, onunla olan ilişkini de etkileyeceğini unutma yeter. Elbette babalığı onun da tatmasını isteyeceksin. Elbette onunla bu mutluluğu paylaşmak isteyeceksin. Ama kendinle bu kadar çelişirken ne eşine ne doğacak çocuğuna gerçekten kendini verebilirsin. Dikkatin dağılacak, her an diken üzerinde hissedeceksin kendini. Ve eninde sonunda eşin de uzaklaşmaya başlayacak. Bunu ne kendine, ne evliliğine, ne yanındaki oğluna, ne de olmasını dilediğimiz evladına yapmaya hakkın var. O zaman öyle olması gerekiyordu, oldu ve geçti. Bir şeyler öğrendin bu durumdan. Doğru eşi bulmayı öğrenmişsin mesela. Oğlunu her şeye rağmen sevmen gerektiğini, onun aslında bir mucize olduğunu... Acı ile geçse de boşa geçmemiş. Bunları hiç anlayamadan hayattan geçip giden birisi olarak kalmamışsın, öyle ya da böyle, istesen de istemesen de ruhun yükselmiş. Onun için yeni bir evlilik, yeni bir evlat peşindesin. Eski hataları düzelttiğini görmek için. Bunu bozma ne olur...