Negatif sonucun üzerinden tam 2 ay geçtikten sonra ilk defa bugün Ağladım.. Sanırım bugün farkettim
bu kadar geç idrak etmem ama ilaçlar dan ilaçlardan
Bir de iş yerinde rolüm çalındı gibi hissediyorum.. Tam ben hamile Olacağım, söyle olacak böyle yapacağım, rapor alıp evde dinleneceğim.. Iş yerinde üzerine titrenen bu sefer de ben Olacağım, derken hopp.. Bir bakmışım ben yine ortalarda deli gibi çalışan olmuşum.. Üzerine titrenen bir hamile oluvermiş ekipte.. (Asla kıskanmıyorum ve sağlıklı ve güzel bir çocuğu olsun diye dua ediyorum ve daha az çalışmasına ben önayak oluyorum)
Biraz canım yandı, çok sıkı olamıyorum kızla.. Çünkü benim tüp bebek aşamamda benden saklamış. Tabii ki iyi niyetle ama garip anlamlandırmadığım biçimde rahatsız etti beni..
Yıllardır Köle gibi çalışan ben bu sefer Kıymetli olacaktım ama olmadı..
Hayatımda en nefret ettiğim duygudur, bana acınması.. Çünkü erken yaşta annemizi kaybedince yakından gördüm o acıyan bakışları. Git dedim içimden her zaman 'kendine acı' .... Sırf o gözleri görmeyeyim diye yıllarca ilk tanıştığım insanlardan sakladım annemin öldüğünü. Çünkü riyakâr bir acıma vardır bizim toplumda.. Senin için birşey yapmaz, aklından bile geçirmez ama 'ahh yavrum' nidalarından da geçilmez..
Şimdi de benden saklanması bana bu Duyguları çağrıştırdı. Hatası yoktur bu benim kusurum ama canımı yakıyor.. Keşke dürüstçe söyleseydi.. Bana acımadan..
2 aydır böyleyim de şimdi yazasım geldiyse...
Öyle işte iyice bi ağladım, isyan etmeden.. Çünkü Allah Herşeyin en doğrusunu bilir..