Bazı sorunları hayatımıza kendimiz çekiyoruz sanki. Eskiden, bir haksızlık karşısında önce ben bağırmaya başlardım. Ebatlarıma bakmadan herkese dayılanırdım. Bir gün farkettim ki olay bitse de kafamın içindeki sesler bağırmaya devam ediyor eyvah dedim, ipin ucu kaçmış. Evlendikten sonra daha da depresif oldum. İşi bıraktım, çevre değiştirdik, ilişkiler çok saçma sapan geldi. Herkes birbirinin dedikodusunu yapıyor ama sorsan herkes melek, tek şeytan benim. İyice eve kapandım, kendi kendime konuşmaya başladım. İş yapamaz oldum. Elimde kahve sigara, bilgisayar başında deli gibi... Bir ara ahşap boyama kursuna yazıldım. İki sene gittim ama ikinci sene tadı kaçtı. Bu yıl da açılmadı zaten ama açılsa da gitmeyi düşünmüyordum. Benim en önemli mutsuzluk kaynaklarım çevre, eşim, annem ve bebek konusu. Eşim, işten gelince kahvesini alır, geçer bilgisayarın başına, ben yemek yaparım o ya nettedir, ya oyun oynar, ya da gitar çalar kendi kendine. Yemek yerken bilgisayardan film izleriz sonra ben kendi bilgisayarımın başına o kendininkine. Evde T.V. izlenmez bizim. Komşuluk hiç yok. Aile ziyareti bilmiyor buradakiler. Erkekler kahvede, kadınlar dedikoduda. Ve herkesin her şeyi konuşuluyor. Evimde kedi köpek var diye bana gelen olmaz. Ben de artık gitmiyorum kimseye. Annem ayrı bir problem. Çalışan bir anneydi ama benimle ilgili çok katı istekleri vardı. Okulun en iyisi olmalı, o her çağırdığında gösterdiği işi yapmalı, onun dışında başımı dersten kaldırmamalıydım. Arkadaş lüzumsuz, eğlence gavur merakı idi. Dolabımın içine artistlerin resimlerini asamaz, saçımı modaya göre kestiremez, erkek arkadaş edinemezdim. 5 yaşıma kadar anneannem büyüttü, 11 yaşımda yatılı okula gittim, ardından üniversite yılları. Okuldan sonra ailemin yanına döndüm ve çalışmaya başladım. 5 yıl sonra kardeşimin okuduğu İzmir' e taşındım. Döndükten 4 ay sonra İstanbul' a gezmeye diye gittim, 2 senem geçti, oradan döndüm, 5 ay sonra Adapazarı. 2,5 yıl da orada yaşadım. Sonra evlilik... Yani hep yalnızdım aslında. Erkek kardeşim hiç birisini yapmak zorunda kalmadı üstelik. İstemiyorum dediği her şey yolundan çekildi, istiyorum dediği her şey önüne serildi. Babam, en çok kim bağırıyorsa onun yanındaydı. Genellikle de sesim çıkmazdı benim. Şimdi mi? Hiç bir şey değişmedi aslında. Geçen yaz eşimden ayrılmaya niyetlendiğimde babam boşanmama karşı çıkmanın yanında onlarla yaşamaktan başka çarem yokmuş gibi bir tavır takınınca, kötünün iyisini seçtim kendimce. Nasıl mı başediyorum? Ağlayarak. Biraz da buraya yazarak. Eskiden sigaram vardı hiç değilse şimdi o da yok. Bak yine kendimi zavallı gibi hissettim. Ama ben benim. Bir hayat yaşadım, bir sürü sınavdan geçtim. Dünyaya gelirken tek başıma ve çıplak geldim, giderken de öyle gideceğim. Hayatı eğri ya da doğru kendim keşfettim. Hatalar da yaptım, başarılı da oldum. İyisiyle kötüsüyle ben, benim. O yüzden aklıma geldiklerinde üzülsem de hepsini unutuyorum. Çünkü be hayatın kazıklarına göğüs gererken de yalnızdım. Şimdi aklımdaki en önemli konu için yola çıktım. Bir bebeğin annesi olma imkanım olursa, onu en iyi şekilde değerlendirmek istiyorum. O da olmazsa Bakırköy'den yer ayırttım