Ben annemi 1 sene 9 ay önce kanserden kaybettim. Bu 14-15 sene süren bir savaştı bizim için. Annem 40 lı yaşlarında ve sonrasında bir insanın haftada tüketmesi gereken tüm besinleri yiyen, neyi neyle yiyeceğini çok iyi bildiği için sağlıklı yaşayan,evini buna göre organize eden, stresle baş eden, hayata bağlı ve mutlu bir insandı. Hani 100 yaşına kadar nasıl yaşarım dersen öyle yaşamak gerekir dersin. Ben diyetisyenlere gittiğimde sizin evde herşey olması gerektiği gibi sen neden kilo alıyorsun denirdi sürekli. Ama işte öncesinde başka şeyler var. Mesela hemşireydi ve hastanede kemoterapi ilaçlarını kurşun yelek giymeden hazırlarlarmış. O servisten 4 kişiden 3 kişi kanserdi. Ama Bunlar bir günde olmuyor işte. O nedenle öyle birşey yazdım.
Bana bazen ilham gelir bir sabah uyanırım, tüm yaşadıklarımızdan ders çıkarıp kötü giden herşeye nokta koyarım ve sağlıklı yaşamaya başlarım. Spor,diyet,beni mutlu edecek özel uğraşlar..herşeye baştan başlarım.. nerede,ne zaman öğrendim bilmiyorum ama en ufak bir sıkıntıda da eskisi gibi oluyorum. Kötü beslenme, sıfır spor,depresif ,mutsuz bir hayat.. bende çözüme ulaşması gereken yer de burası zaten. İşte arada kontak atınca kilo bir sonuç olarak ortaya çıkıyor ama ama asıl neden bu :)Bir psikiyatrist tanıyorum aile dostumuz. Bu durumu onunla paylaştığımda; nerede öğrendiğin ne zaman öğrendiğin değil mesele,madem biliyorsun böyle bir aksaklık var artık bunu çöz demişti. Şimdide de onu yapmayı deniyorum.bakalım bu farklı bir sonuç verir bize belki :)