7 aylık evliyim ama eşimle anlaşamıyoruz boşanmalı mıyım yoksa devam etmeli miyim bilmiyorum

H

harrypotter-

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
2 Mayıs 2025
25
1
1
22
Arkadaşlar öncelikle ben 22 yaşındayım 7 aylık evliyim eşimle ilk okuldan tanışıyoruz ama 3 senelik ilişkimiz vardı 7 ay öncede evlendik . Eşim serbest meslek yapıyor çiftçi köye gidiyor yani sürekli evlenmeden önce hep köydeydi ben şehirde oturuyodum ama ben de köyde yaşadım adapteyim yani köy hayatına sevgiliyken sabahtan akşam 10 a kadar çalışırdı yanıma gelirdi saatlerce vakit geçirirdik benim ilgilenirdi işi olsa bile arardı konuşurduk telefonda biz evlendik her şeyi değişti ilk günden bu yana hiç dışarı çıkmadık beraber hiç vakit geçirmedik evin içinde bile karşılıklı oturup yemek yediğimiz en fazla 5 falandır hep güzelce söyledim beraber şunu yapalım beraber bunu yapalım ve bahsettiğim şeyler öyle şehir dışı her gün gezmek değildi evin önünde yürümek evde ne piştiyse toplayıp parkta yemek 5 dakika hoş sohbet biraz ilgi eve gelince direkt telefona yada televizyona sarılıyo bende bunu istemedim sürekli söyledim artık söyleye söyleye isteklerim yerine gelmeyince sinirmi birisi oldum ve annesiyle aramda sorunlar var oda onu savunuyo ben sevgiliyken de nişanlıyken de evlendiğim zamanda ailesini hep kendi ailem gibi gördüm kendi aileme yapmadığımı onlara yaptım ama beni kıskandı mı istemedi mi bilmiyorum eşim çok küçükken boşanmış dul şuan babasının evinde eşimin annesi ve annesi hep ben varken mutsuzdu benim eşimle gelmemi istemiyor gibi davrandı evine gidince yüzüme bakmadı eşimde oraya gidince ben yokmuşum gibi davranıyor kendimi orda çok yabancı ve istenmeyen gibi hissediyorum ama eşim mutlu olsun diye hep gittim şimdiye kadar kaç kere kaldım ama eşimde orda bana gerçekten yokum gibi davranıyor 3 aydır her gün kavga ediyoruz her mesele uzuyor ben derdimi kavga etmeden açıyorum o kavgaya çeviriyor sonra ben suçlu oluyorum artık bende istemsiz şekilde söylediğim her şeyi sinirle söylemeye başladım çok sinirli bir insan oldum şimdi eşim hiç konuşmuyor ben yine konuşup düzeltmeye çalışıyorum o diyor ki artık böyleyim her gün kavga etmekten bıktım hiç aramıyor sormuyor eve geliyor bir kelime etmiyoruz bende gidiyorum biz evliyiz daha 7 aylık geleceğimiz için bazı şeyleri yutmak zorundayız diyorum ama yapmıypr sizce ne yapmalıyım
 
Ilk bir sene hem en guzel hem en zorlu senedir ama esiniz size deger vermedigini belli etmis. Bosanma kararini siz verceksiniz eger boyle bir sure daha yasarim diyorsanuz devam edin bakin olmadi rest cekin bosancaginiza dair duzelme olmazsa bosanin
 
harrypotter- .!.:
Arkadaşlar öncelikle ben 22 yaşındayım 7 aylık evliyim eşimle ilk okuldan tanışıyoruz ama 3 senelik ilişkimiz vardı 7 ay öncede evlendik . Eşim serbest meslek yapıyor çiftçi köye gidiyor yani sürekli evlenmeden önce hep köydeydi ben şehirde oturuyodum ama ben de köyde yaşadım adapteyim yani köy hayatına sevgiliyken sabahtan akşam 10 a kadar çalışırdı yanıma gelirdi saatlerce vakit geçirirdik benim ilgilenirdi işi olsa bile arardı konuşurduk telefonda biz evlendik her şeyi değişti ilk günden bu yana hiç dışarı çıkmadık beraber hiç vakit geçirmedik evin içinde bile karşılıklı oturup yemek yediğimiz en fazla 5 falandır hep güzelce söyledim beraber şunu yapalım beraber bunu yapalım ve bahsettiğim şeyler öyle şehir dışı her gün gezmek değildi evin önünde yürümek evde ne piştiyse toplayıp parkta yemek 5 dakika hoş sohbet biraz ilgi eve gelince direkt telefona yada televizyona sarılıyo bende bunu istemedim sürekli söyledim artık söyleye söyleye isteklerim yerine gelmeyince sinirmi birisi oldum ve annesiyle aramda sorunlar var oda onu savunuyo ben sevgiliyken de nişanlıyken de evlendiğim zamanda ailesini hep kendi ailem gibi gördüm kendi aileme yapmadığımı onlara yaptım ama beni kıskandı mı istemedi mi bilmiyorum eşim çok küçükken boşanmış dul şuan babasının evinde eşimin annesi ve annesi hep ben varken mutsuzdu benim eşimle gelmemi istemiyor gibi davrandı evine gidince yüzüme bakmadı eşimde oraya gidince ben yokmuşum gibi davranıyor kendimi orda çok yabancı ve istenmeyen gibi hissediyorum ama eşim mutlu olsun diye hep gittim şimdiye kadar kaç kere kaldım ama eşimde orda bana gerçekten yokum gibi davranıyor 3 aydır her gün kavga ediyoruz her mesele uzuyor ben derdimi kavga etmeden açıyorum o kavgaya çeviriyor sonra ben suçlu oluyorum artık bende istemsiz şekilde söylediğim her şeyi sinirle söylemeye başladım çok sinirli bir insan oldum şimdi eşim hiç konuşmuyor ben yine konuşup düzeltmeye çalışıyorum o diyor ki artık böyleyim her gün kavga etmekten bıktım hiç aramıyor sormuyor eve geliyor bir kelime etmiyoruz bende gidiyorum biz evliyiz daha 7 aylık geleceğimiz için bazı şeyleri yutmak zorundayız diyorum ama yapmıypr sizce ne yapmalıyım
Genişletmek için tıkla...
Siz çalışıyor musunuz yoksa eşiniz evdeki tek çalışan mı ?
 
karşılıklı sohbet etmek deseniz yok, oturup birlikte yemek yemek yok, birlikte vakit geçirmek yok. evlilik böyle bir şey değil benim için.
ben olsam bu şekilde devam edemezdim.
ayrıca yok sayılıyorum, ben yokmuşum gibi davranıyor diyorsunuz bu bile benim için ayrılık kararını almama yeterli bir sebep.
 
kediannesi0 .!.:
karşılıklı sohbet etmek deseniz yok, oturup birlikte yemek yemek yok, birlikte vakit geçirmek yok. evlilik böyle bir şey değil benim için.
ben olsam bu şekilde devam edemezdim.
ayrıca yok sayılıyorum, ben yokmuşum gibi davranıyor diyorsunuz bu bile benim için ayrılık kararını almama yeterli bir sebep.
Genişletmek için tıkla...
Benim içinde öyleydi hala öyle ama yuva kolay kurulmuyo bencillik mi yapıyorum diyorum bazen
 
harrypotter- .!.:
Benim içinde öyleydi hala öyle ama yuva kolay kurulmuyo bencillik mi yapıyorum diyorum bazen
Genişletmek için tıkla...
Biraz daha gözlemleyin o halde sizin için hayırlısı olsun ama burda birçok arkadaşa bu öneride bulunuyorum evlilik hayatınız düzene girmeden bebek düşünmeyin yaşınız zaten çok genç. Umarım mutlu olursunuz
 
bence boşanın, umarım aileniz arkanızda olur, evliliğinizin elle tutulur bir yeri yok çocuk olmadan ayrılın.
 
harrypotter- .!.:
Arkadaşlar öncelikle ben 22 yaşındayım 7 aylık evliyim eşimle ilk okuldan tanışıyoruz ama 3 senelik ilişkimiz vardı 7 ay öncede evlendik . Eşim serbest meslek yapıyor çiftçi köye gidiyor yani sürekli evlenmeden önce hep köydeydi ben şehirde oturuyodum ama ben de köyde yaşadım adapteyim yani köy hayatına sevgiliyken sabahtan akşam 10 a kadar çalışırdı yanıma gelirdi saatlerce vakit geçirirdik benim ilgilenirdi işi olsa bile arardı konuşurduk telefonda biz evlendik her şeyi değişti ilk günden bu yana hiç dışarı çıkmadık beraber hiç vakit geçirmedik evin içinde bile karşılıklı oturup yemek yediğimiz en fazla 5 falandır hep güzelce söyledim beraber şunu yapalım beraber bunu yapalım ve bahsettiğim şeyler öyle şehir dışı her gün gezmek değildi evin önünde yürümek evde ne piştiyse toplayıp parkta yemek 5 dakika hoş sohbet biraz ilgi eve gelince direkt telefona yada televizyona sarılıyo bende bunu istemedim sürekli söyledim artık söyleye söyleye isteklerim yerine gelmeyince sinirmi birisi oldum ve annesiyle aramda sorunlar var oda onu savunuyo ben sevgiliyken de nişanlıyken de evlendiğim zamanda ailesini hep kendi ailem gibi gördüm kendi aileme yapmadığımı onlara yaptım ama beni kıskandı mı istemedi mi bilmiyorum eşim çok küçükken boşanmış dul şuan babasının evinde eşimin annesi ve annesi hep ben varken mutsuzdu benim eşimle gelmemi istemiyor gibi davrandı evine gidince yüzüme bakmadı eşimde oraya gidince ben yokmuşum gibi davranıyor kendimi orda çok yabancı ve istenmeyen gibi hissediyorum ama eşim mutlu olsun diye hep gittim şimdiye kadar kaç kere kaldım ama eşimde orda bana gerçekten yokum gibi davranıyor 3 aydır her gün kavga ediyoruz her mesele uzuyor ben derdimi kavga etmeden açıyorum o kavgaya çeviriyor sonra ben suçlu oluyorum artık bende istemsiz şekilde söylediğim her şeyi sinirle söylemeye başladım çok sinirli bir insan oldum şimdi eşim hiç konuşmuyor ben yine konuşup düzeltmeye çalışıyorum o diyor ki artık böyleyim her gün kavga etmekten bıktım hiç aramıyor sormuyor eve geliyor bir kelime etmiyoruz bende gidiyorum biz evliyiz daha 7 aylık geleceğimiz için bazı şeyleri yutmak zorundayız diyorum ama yapmıypr sizce ne yapmalıyım
Genişletmek için tıkla...
Ben bazen buraya bir sorunumu yazdığımda, tekrar okuyup acaba tek taraflı mı bakmışım diyorum. Ve genelde evet tek taraflı bakmış oluyorum. Size önerim (ben de yaptım ve sizinle bazı benzer durumları yaşamış biriyim) boş bir kağıda evliliğinizin artılarını ve eksilerini yazmanız. Bunu da lütfen kavga ettikten hemen sonra yapmayın. Normal bir gününüzde, yalnızken ve düşünerek yapın.
Ben evlenirken sanıyordum ki dünyanın en güzel evliliğini yaşayacağım. Eşimle çok iyi anlaşıdık, çok güler çok eğlenirdik. Üstelik etrafımda yeni evlenen herkes “her şey çok güzel, harika” diye göstermişti bana evliliği. Ama eşim evlendikten sonra 360 derece değişti. Ben kendimi çok yıprattım gereksiz yere, herkesin evliliği güzel, harika bizimki neden böyle diye. Sonra herkesle konuştukça herkes için ilk ayların böyle zor geçtiğini öğrendim. O güzeller harikalar yaşan bence, doğruysa da az bir kesimdir herhalde. Çünkğ evlenince eşim değişti evet ama ben de değiştim. Sonuçta evliliğin getirdiği bir sürü sorumluluk var, hepsi yükleniyor insana. Evet kadın için evlenmek daha zor ama erkek için de zor yani düşününce. Sevgiliyken öpüşüp koklaşarak geçen o birkaö saat evlenince kendisini sorumluluk baskısına bırakıyor.
Ben çok ağladım, çok düşündüm, çok karar verdim boşanacağım diye. Sorunlarımı dile getirmeyi, şikayet etmeyi bırakarak başladım. Zaten erkekler söylediğimizin %5ini duyup %2sini yapıyormuş. Ben o yüzden direkt ne istediğimi söylüyorum, “sarıl bana”, “hadi bu akşam dışarı çıkıyoruz”, vs artık her şeyi eşimden beklemiyorum. Ben çalışmıyorum, evdeyim, kendi tercihim ve ev hanımı olmak bence çok zor. Ama o da çalışıyor, çalışma hayatı da çok zor. Geçim sıkıntısı, erkeklerin sırtına binen “karısını geçindirme, erkek olma” baskısı da zor. Birbirinizi anlamanız lazım. Ona karşı sıcak ve şefkatli olmaya çalış. Benim de içimden gelmiyor bazen ama deniyorum ve bence işe yarıyor.
Ve annesi konusunda da seninle benzer şeyler yaşadım, hala da yaşıyorum. Bu konuda çok araştırdım, erkekler ilk evlendiklerinde ailelerine kendilerini kanıtlamaya çalışıyorlarmış. Yani zamanla düzelecek bir durum (inşallah, benimki de düzelmedi). Sen aile durumlarını bir kenara bırak, ailesini eleştirme hiçbir şekilde, öyle böyle deme. Sadece ailesi için yaptıklarını göster ona alttan alttan. Örnekler ver, empati yaptırarak açıkla. Mesela gitmek istemiyor musun annesine asla gitmek istemediğini söyleme, “karnım ağrıyor” de, orada kalmak istemiyor musun “duşa girmem gerek, rahat edemem” vs de uzatırsa “evimize alışmaya çalışıyorum, ben de annemleri çok özlüyor, onlarda kalmak istiyorum ama biz yeni evliyiz, ben daha tam alışamadım, sürekli başka yerde kalırsam hiç alışamam gibi geliyor” de ya da kısasa kısas yap, o “yarın anneme gidelim” derse “öteki gün de benim anneme gidelim “ de. Zaten yavaş yavaş azalıyor o ailesine istediği saygının baskısı. Bazen de şaşırt sen söyle annenlere gidelim yarın vs diye, seni ailesine tercih etmiş gibi hissetmesine izin verme.
 
saulgoodman .!.:
bence boşanın, umarım aileniz arkanızda olur, evliliğinizin elle tutulur bir yeri yok çocuk olmadan ayrılın.
Genişletmek için tıkla...
Ailem hiç istemedi eşimle evlenmemi şimdi iyiler ama benim için iyiler onlara karşı biraz yüzüm yok aslında ama ailem arkamda hiç söylemedim bu anlaşmazlıkları ama hep arkamda olduklarını dile getirerek evlendirdiler hala da söylüyorlar
 
harrypotter- .!.:
Eşimle aynı yaştayız oda 22
Genişletmek için tıkla...
İkiniz de çok gençmişsiniz. Bu yaşda erkekle evlenilmez yani daha gezsin tozsun. İstisnalar başka. Keşke zamanında büyükleriniz söyleseydi bunu. Çocuk için acele etmeyin bari, daha ikiniz de çocuktan bir az büyüksünüz. Anne, kv çocuk yap düzelir derlerse kesinlikle inanmayın.
 
Ben bu "idare et", "yuvanı koru", "biraz sabret düzelir" mantığı ile, erkeklerin her davranışını sineye çekmeyi, onları alttan almayı ve sanki evcilleştirilmesi gereken bir hayvanmış gibi eğitmeye çalışmayı hiç doğru bulmuyorum.
Çünkü böyle olunca tüm yük kadının omzuna biniyor. Hem sürekli anlayışlı, sabırlı, toparlayıcı olması bekleniyor hem de erkeğin sorumluluk alması bir lütuf gibi sunuluyor.
Bir erkek hiçbir kadın için "lütuf" değildir.
Bir ilişki iki kişiyle yürümeli, tek tarafın çabasıyla değil.
Kendinize değer vermeniz gerektiğini ve bazı şeyler için artık sizin değil karşı tarafın çabalaması gerektiğini düşünüyorum.
 
karamellipismaniye .!.:
Ben bazen buraya bir sorunumu yazdığımda, tekrar okuyup acaba tek taraflı mı bakmışım diyorum. Ve genelde evet tek taraflı bakmış oluyorum. Size önerim (ben de yaptım ve sizinle bazı benzer durumları yaşamış biriyim) boş bir kağıda evliliğinizin artılarını ve eksilerini yazmanız. Bunu da lütfen kavga ettikten hemen sonra yapmayın. Normal bir gününüzde, yalnızken ve düşünerek yapın.
Ben evlenirken sanıyordum ki dünyanın en güzel evliliğini yaşayacağım. Eşimle çok iyi anlaşıdık, çok güler çok eğlenirdik. Üstelik etrafımda yeni evlenen herkes “her şey çok güzel, harika” diye göstermişti bana evliliği. Ama eşim evlendikten sonra 360 derece değişti. Ben kendimi çok yıprattım gereksiz yere, herkesin evliliği güzel, harika bizimki neden böyle diye. Sonra herkesle konuştukça herkes için ilk ayların böyle zor geçtiğini öğrendim. O güzeller harikalar yaşan bence, doğruysa da az bir kesimdir herhalde. Çünkğ evlenince eşim değişti evet ama ben de değiştim. Sonuçta evliliğin getirdiği bir sürü sorumluluk var, hepsi yükleniyor insana. Evet kadın için evlenmek daha zor ama erkek için de zor yani düşününce. Sevgiliyken öpüşüp koklaşarak geçen o birkaö saat evlenince kendisini sorumluluk baskısına bırakıyor.
Ben çok ağladım, çok düşündüm, çok karar verdim boşanacağım diye. Sorunlarımı dile getirmeyi, şikayet etmeyi bırakarak başladım. Zaten erkekler söylediğimizin %5ini duyup %2sini yapıyormuş. Ben o yüzden direkt ne istediğimi söylüyorum, “sarıl bana”, “hadi bu akşam dışarı çıkıyoruz”, vs artık her şeyi eşimden beklemiyorum. Ben çalışmıyorum, evdeyim, kendi tercihim ve ev hanımı olmak bence çok zor. Ama o da çalışıyor, çalışma hayatı da çok zor. Geçim sıkıntısı, erkeklerin sırtına binen “karısını geçindirme, erkek olma” baskısı da zor. Birbirinizi anlamanız lazım. Ona karşı sıcak ve şefkatli olmaya çalış. Benim de içimden gelmiyor bazen ama deniyorum ve bence işe yarıyor.
Ve annesi konusunda da seninle benzer şeyler yaşadım, hala da yaşıyorum. Bu konuda çok araştırdım, erkekler ilk evlendiklerinde ailelerine kendilerini kanıtlamaya çalışıyorlarmış. Yani zamanla düzelecek bir durum (inşallah, benimki de düzelmedi). Sen aile durumlarını bir kenara bırak, ailesini eleştirme hiçbir şekilde, öyle böyle deme. Sadece ailesi için yaptıklarını göster ona alttan alttan. Örnekler ver, empati yaptırarak açıkla. Mesela gitmek istemiyor musun annesine asla gitmek istemediğini söyleme, “karnım ağrıyor” de, orada kalmak istemiyor musun “duşa girmem gerek, rahat edemem” vs de uzatırsa “evimize alışmaya çalışıyorum, ben de annemleri çok özlüyor, onlarda kalmak istiyorum ama biz yeni evliyiz, ben daha tam alışamadım, sürekli başka yerde kalırsam hiç alışamam gibi geliyor” de ya da kısasa kısas yap, o “yarın anneme gidelim” derse “öteki gün de benim anneme gidelim “ de. Zaten yavaş yavaş azalıyor o ailesine istediği saygının baskısı. Bazen de şaşırt sen söyle annenlere gidelim yarın vs diye, seni ailesine tercih etmiş gibi hissetmesine izin verme.
Genişletmek için tıkla...
Evet önceden güzel tatlı dille söyleyebiliyordum ama şuan içimden gelmiyor deneyeceğim teşeklür ederim
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Eşimin ailesinin sorunları bizim sorunumuz oldu
2 3 4
Yorumlar
63
Görüntüleme
2K
hermionegrangerrr
H
P
Eşimin ailesinin duyarsızlığı ve ilişkimize yansıması
2 3 4
Yorumlar
72
Görüntüleme
3K
Dorneprincess
D
B
  • Kilitli
LÜTFEN BAKIN Eş seçimi ve kendimle savaşım
7 8 9
Yorumlar
164
Görüntüleme
4K
Mune
Mune
P
Boşanmayı başarabilecek miyim ?
2 3 4
Yorumlar
77
Görüntüleme
5K
mineokur
M
G
Evliliğim konusunda dertleşmek istiyorum
2 3
Yorumlar
49
Görüntüleme
7K
mineokur
M
Back
X