- 22 Ağustos 2015
- 827
- 862
- 53
- 28
- Konu Sahibi lettyortiz
- #1
7 aylık evliyim, eşimle tartışma problemimiz var. Sağlıklı bir tartışma yapamıyoruz. Her seferinde ben derdimi, hissettiklerimi anlatırken bu hislerimi ciddiye almıyor, "Ne güzel kafalar yaşıyorsun ya," gibisinden alay ediyor. Eve gecenin 3'ünde gelmeyi kendine hak görüyor ve buna katlanacaksın, her zaman yaptığım bir şey değil diyor. Allah aşkına samimiyetle soruyorum, yeni evli ve yanında kimsesi olmayan genç bir kadını gece üçlere kadar sırf arkadaşlarıyla yapacağı keyif için yalnız bırakmak doğru mu yoksa ben mi çok abartıyorum? Ben artık onunla tartışamıyorum, derdimi sıkıntımı izah etmek istemiyorum çünkü karşımda beni sessizce dinleyen ve ciddiye alıp cevap veren biri yok. Ağlayarak konuşunca bana cevap vermek yerine sürekli bağırma diyor, ben buna daha çok sinirlenip sesimi daha çok yükseltiyorum çünkü siz orada canınız yanarak kendinizi anlatmaya çalışırken -ses tonunuzun farkında bile olmayacak kadar canınız yanıyor- cevap vermek yerine sadece bağırma, sessiz ol denmesi çok sinirimi bozuyor. Her tartışmada kendimi tutamayıp ağladığım için mızmız olan, zayıf olan ben oluyorum. Bugün ona artık seninle tartışmayacağım, çünkü insan ancak karşısındakiyle arasında bir şeyleri düzeltmek istiyorsa tartışır, oysa benim buna takatim kalmadı dedim. Kavga etmeye, laf yetiştirmeye mecalim yok artık. Aynı evin içinde sessiz sakin muhattap olmadan yaşayalım yeter. Çünkü ben her hafta ağlaya ağlaya mahvolmaktan, günlerce başımın ağrımasından yoruldum. Onun sevgisini de nefretini de istemiyorum artık. Dediğim gibi çok yoruldum, 2 gün iyi olup 5 gün kavga edeceksek ben o 2 günlük iyiliği de istemiyorum...