bence çocuk demek fedakarlık demek.hem annenin hem bebeğin birbirine en muhtaç olduğu dönemleri ayrı geçirmesi bana mantıklı gelmiyor.tabi bu herkesin kendi görüşü hayat felsefesi.çalışıyo olsaydımda işimi bırakırdım.ha tabi geçim zorluğu var belkide eline geçecek 3 kuruşa bile muhtaçsın o ayrı.tanıyıp bildiğim bi ablam.geçim sıkıntısı borçlar yüzünden küçük çocuğunu diğer büyük kızına emanet edip işe giderdi.ve kardeşine bakan abla sadece 5-6 yaşlarıydandı
ama ben imkan ve olanaklar varsa enaz 2-3 yaşına kadar bi bebeğin annesiyle olmasından yanayım.
eşim öğretmen dolayısıyla yarım gün çalışıyor.
sonuçta anne abla kayınvalide bunlar elbetteki kendi canlarının parçasına kendi canları gibi bakarlar buna şüphe yok ama hiçbirşey annenin yerini tutmaz
oldum olası çocuk severim.bulduğumuda kaçırmam ne yalan söylim.yiğenlerim herşeyim
şimdi gittiğimde büyük yiğenim hala geleceğini biliyodum deyip kucağıma oturacak ve saatlerce beni kokluyacak.taki yerimden kalkmam gerekene kadar
benim en büyük aşkım o artık gerçektende büyük yakında kucağıma sığmayacak 12 yaşına geldim bebeğim
hep derlerya karnında hareket ettiği an annelik duygusuna kapılırsın ve artık sen eski sen değilsindir.genç yaşta anne olmayı hep planlamıştım ama nasip olmadı.sadece babamı kaybettiğimde keşke bi çocuğum olsaydı dedim.onun dışında herşeyin hayırlısı diyorum.olursa olur olmazsa olmaz.herzamanki dileğimdir.hayırlı iyi bir anne olamıyacaksam anne olmayayım.
eşin sürekli şehir dışında ve sen yanlızsın böyle bi durumda çocuk düşünmek hata olur.nezaman her akşam ikinizde evinize gelirsiniz ozaman 3 . bi arkadaş düşünürsünüz kendinize